Πέμπτη 16 Δεκεμβρίου 2010

Καλησπέρες, καλησπέρες καλησπέρες!


Είπα να στολίσω κι εγώ το μπλογκ και να μπω στο Χριστουγεννιάτοκο κλίμα, και μπορώ να πω οτι μου ταιριάζει πολύ αυτές τις μέρες γιατί έχω μια σχετικά καλή διάθεση (Όχι που θα 'λεγε και τίποτα πιο αισιόδοξο ο άνθρωπος μαυρη-μαυρίλα -πλάκωσε!)


Είναι που πάω Ελλάδα σε πεντ' - έξι μέρες, που θα δω τα φιλαράκια μου, που θα την ξαπλάρω να ξεκουραστώ κιόλας γιατί με πολύ διάβασμα μας πήγε το πρώτο τετράμηνο και μπούχτισα, ε, θα πάρω και κανα δίκιλο ακόμα με όλα τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες αλλά who cares?


Σήμερα έλιωσα στο πισι, ήθελα να κάνω μετά από μέρες όοοοοο, τι θέλω και για όση ώρα θέλω ρε παιδί μου! Έγραφα όλη τη βδομάδα διαγωνίσματα, και ειδικά με το τελέυταίο της γεωμετρίας μου βγήκε ο πάτος με το συμπάθειο, έλυνα όλη μέρα ασκήσεις, αλλά το καλό είναι οτι έχω την εντύπωση πως έγραψα καλά - κρατάω τις επιφυλάξεις μου πάντα. Έτσι λοιπόν, τώρα θα περάσω μερικές μέρες γλυκιάς αποχαύνωσης για να συνέλθω από το σοκ. Γενικά κουράζομαι εύκολα. Δεν είμαι άνθρωπος συνηθισμένος στο πολύ το διάβασμα, μάλλον γιατί ως το γυμνάσιο, άντε και στην αρχή του λυκείου την έβγαζα χωρίς να διαβάζω ιδιαίτερα, απλά προσέχοντας στην παράδοση και με ασκήσεις λυμένες από τα φροντηστήρια. Οπότε είμαι ολίγον τι κακομαθημένη σε αυτά τα θέματα, αν κλείσω δυο ώρες διαβάσματος, μετά όλη τη μέρα θα έχω να λέω πόσο κουράστηκα μέσα από τα παπλώματά μου στα οποία θα έχω κουρνιάξει. Το καλό μου είναι πως έχω μια συνείδηση που δε μου επιτρέπει να πέφτω πολύ στα μαθήματα, οπότε προσπαθώ να πάω κόντρα στην τεμπελιά μου, και ανταμείβομαι με αρκετά καλούς βαθμούς συνήθως.




Κατα τ' άλλα συνεχίζω να μην έχω φίλους εδώ, αλλά αν εξαιρέσεις την οδυνηρή ώρα του διαλείμματος, θα έλεγα πως δεν έχω παράπονο από τη ζωή μου εδώ! Ε, περνάει κι αυτό, μια τυρόπιτα να πας να φας, μια βόλτα από την τουαλέτα και χτυπάει κουδούνι!


Πλάκα πλάκα ο μοναδικός άνθρωπος που έχω συμπαθήσει στο σχολείο είναι η φιλόλογός μου! Εγώ που δεν τα πολυπήγαινα τα φιλολογικά και που η πλειοψηφία των φιλόλογων που είχα ήταν κάτι καρακατακατίνες που μου ξυπνούσαν τα βίαια ένστικτά μου. Αυτή όμως, αν και δε τη συμπαθεί κανείς γιατί είναι πολύ αυστηρή, έχει ένα τόσο ζεστό χαμόγελο και είναι τόσο καλλιεργημένος και έξυπνος άνθρωπος που μπήκε στην καρδιά μου με τη μία! Ήταν η μοναδική που είχε καταλάβει στην αρχή οτι ντεπόμουν να διαβάζω στην τάξη επειδή ακουγόμουν διαφπρετικά από τα παιδιά εδώ που έχουν κυπριακή προφορά, και με μια τόσο απλή της φράση με έκανε να ξεκολλήσω. Έχει σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη, (που να ξερε οτι θέλω κι εγώ!) , έχουμε πάνω κάτω τα ίδια γούστα στη λογοτεχνία, και πάνω από όλα ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ! Για να μην αναφέρω πόσο ευχάριστος συνομιλητής είναι και πόσο τη σέβονται και την εκτιμούν όλοι στο σχολείο (εκτός των μαθητών). Ντάξει, τελικά ίσως και να μου λείψει κάποιος όταν φύγω χαχαχα!


Νομίζω πως με έπιασε μια φλυαρία σήμερα, αλλά καιρό είχα να το κάνω αυτό στο μπλογκ και το καταφχαρηστήθηκα!


Καλά σας Χριστούγεννα, καλή χρονιά αν δεν τα ξαναπούμε, καλά να περάσετε τις γιορτές και πολλά πολλά φιλάκια!!!

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

Μπλογκοπαίχνιδο ερωτήσεων.

 Μετά από πρόσκληση της Coulas, είπα να παίξω κι εγώ το παιχνίδι των 29 ερωτήσεων και ιδού οι απαντήσεις μου:

1) Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Το να ξέρω πως με αγαπούν οι αγαπημένοι μου. Είναι πολύ σημαντικό για μένα.

2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Το βασικό μου πρόβλημα είναι οτι ΔΕ σηκώνομαι.:Ρ 
Αν σηκωθώ το κάνω με τα χίλια ζόρια, εξ' αιτίας αυτού του απαίσιου, διαβολικού μηχανήματος.

3) Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;
Έχω καιρό να γελάσω αληθινά. Έχω την εντύπωση πως ήταν τον Οκτώβριο όταν βρέθηκα για λίγο με δικούς μου ανθρώπους.

4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
Ο δυναμισμός. Καμιά φορά υπερβολικός ίσως, αλλά με ανέχονται οπότε ΟΚ.


5) Το βασικό ελάττωμά σας;
Νεύρα. Πολλά νεύρα.

6) Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;
Ήρωες βιβλίων που αλλάζουν κατά καιρούς. Αυτή την εποχή η Katniss Everdeen των αγώνων πείνας. Τη θαυμάζω.

7) Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
(blank:P)

9) Το αγαπημένο σας ταξίδι;
To προπέρσινο στην Ιταλία. Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω πάει σε άλλη χώρα ακόμα, αλλά μου έμεινε αξέχαστο. Ίσως γιατί είχα καλή παρέα.



11) Ποια αρετή προτιμάτε σε μια γυναίκα;
Ειλικρίνεια.

12) Και σε έναν άντρα;
Εξυπνάδα.

13) Το βιβλίο που σας σημάδεψε;
Ένα βιβλίο (ΟΚ, σειρά) σημάδαψε τα παιδικά μου χρόνια και αυτό ήταν ο Χάρι Πότερ.


16) Η ταινία που σας σημάδεψε;
Πιάσε με αν μπορείς.

17) Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Andy Warhol.

18) Το αγαπημένο σας χρώμα;
Κόκκινο και μαύρο.

19) Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το οτι έχω τόσο αληθινούς και ξεχωριστούς φίλους.

20) Το αγαπημένο σας ποτό;
Μπύρες, μπύρες και μπύρες:Ρ

21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;
Που δεν φέρθηκα εξυπνότερα σε ορισμένες καταστάσεις και παρασύρθηκα. Όχι από συναισθήματα, από ηλιθιότητα.

22)Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;
Τους ανθρώπους χωρίς βάθος συναισθημάτων.


23)Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Κοιμάμαι, σερφάρω στο νετ, διαβάζω.

24)Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Το να μην είμαι ελεύθερη. Και το να κάνω ό,τι μου λένε χωρίς να θέλω.

25)Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Όταν είναι για καλό.

26)Ποιο είναι το μότο σας;
Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.

27) Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;
Κάνοντας σεξ:Ρ

28) Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;
Τι από όσα πιστεύω είναι λάθος.

29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Στον πάγο. Εγώ και η ζωή μου είμαστε για λίγο στον πάγο. Και περιμένουμε...

Η πρόσκληση για το παιχνίδι είναι ελεύθερη. Όποιος θέλει ας παίξει!

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Life sucks, and then you die.

Τσαντισμένη, κουρασμένη και βουλιαγμένη στη σήψη και στην παρακμή, στην υπνιλία και στη βαρεμάρα, στην υποκρισία, στα ψεύτικα χαμόγελα, αντέχω για πολύ ακόμα κι όμως δεν με αντέχω άλλο.  Ψάχνω μέσα σε τόσες μαμόθρευτες κατίνες, τόσους υποκριτές και τόσες παρθενοπιπίτσες που κοιμούνται αγκαλιά με το κοσμοπόλιταν έναν άνθρωπο που να μπορώ να μιλήσω, να ταιριάζουμε, κι όμως δεν υπάρχει κανένας τέτοιος.  Με πιάνω να θέλω να τους σκουντήσω για να ξυπνήσουν, να φωνάξω μέχρι να τους σπάσω το τύμπανο : "ΤΟ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΟ ΣΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ; " Και γιατί να μη χαίρομαι που είστε άνθρωποι χωρίς προβλήματα; Ίσως γιατί τα προβλήματα μας ωριμάζουν, μας διαμορφώνουν ως προσωπικότητες κι εσείς πολύ απλά δεν έχετε προσωπικότητα! Είστε ότι σας είπαν να είστε η μαμάκα κι ο μπαμπάς, έχετε τα όνειρα που σας φύτεψαν αυτοί και η κλειστή σας κοινωνία στο κεφάλι: Στα 25 σας να έχετε φορέσει οπωσδήποτε νυφικό και να ζείτε μια ονειρεμένη ζωή μαζί με τον αντρούλη και τα αξιαγάπητα παιδιά σας, να είστε τα αγπημένα φυτ εε, με συγχωρείτε, παιδιά των καθηγητών, να φοράτε κομποσχοίνια στο χέρι και να έχετε την εικονίτσα του αγίου τρέχα-γύρευε που σας έχωσε η γιαγιά στην κασετίνα πάντα μαζί και να μην έχετε αναρρωτηθεί ποτέ ποιό είναι το αληθινό της νόημα, να μην έχετε ποτέ μπει στον κόπο να σκεφτείτε, να αναζητήσετε, να αμφισβητήσετε.  Είναι αξιολύπητος για σας όποιος πάτησε τα τριάντα και δεν έχει τουλάχιστον δύο κουτσούβελα να τρέχουν γύρω του.  Είναι αδιανόητο για σας να έχετε όνειρα που δε σας τα έχτισε κανείς, που είναι ολόδικά σας, αλλά κι εγώ δε θα πρεπε να νιώθω οίκτο, γιατί είστε όλοι ευτυχισμένοι όσο βλέπετε ένα δύο με ένα μηδέν από δίπλα ζωγραφισμένο σε μια κόλλα χαρτί, μπορείτε εύκολα να είστε πλήρεις με ό,τι εμένα απλά θα μου πρόσφερε ένα χαμόγελο είκοσι δευτερολέπτων.

What the hell am I doing here?

Εν τω μεταξύ, τώρα που μπορώ πιο ήρεμα να κοιτάξω για το μέλλον μου δεν μπορώ να βρω τίποτε που να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και ξέρω πως τώρα πια δε με πιέζει ο χρόνος, πως μπορώ να επιλέξω σχολή με την ευκολία που θα επέλεγα παππούτσια, όμως αυτή η ευκολία είναι που κάνει τις επιλογές μου να αυξάνονται, και την τελική αποφαση ολο και δυσκολύτερη. Ευτυχώς έχω χρόνο.  Δυστυχώς, δεν είμαι καλή στις αποφάσεις. Ακόμα προσπαθώ να δω κάτι και να πω: "Να, αυτό θέλω να κάνω για όλη την υπόλοιπη ζωή μου."

Θα δούμε. Η μόνιμή μου απάντηση: Θα δούμε...

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Sweet Sixteen :)

Dear November
Σήμερα έχω γενέθλιαααα! Πρώτα γενέθλια στην Κύπρο και προτελευταία! Μια χρονιά να τελειώσει το σχολείο έμεινε, μια για να επιστρέψω στην Ελλάδα. Με έχει πιάσει μια ηλίθια χαρά που τώρα θα με ρωτάνε και θα λέω πως είμαι κλεισμένα δεκαέξι! Σημαδιακή ηλικία τα δεκαέξι λένε... Να δούμε!
13 Νοεμβρίου του 1994 γεννήθηκα. Μέρα Κυριακή. Κόντευε να πάει Δευτέρα, για λίγα μόνο λεπτά δεν πήγα στην επόμενη μέρα. Σκορπίνα καλέ ναι!
Ελάτε να σβήσουμε τα κεράκια όλοι μαζί, πήρα και Χαριποτερική τουρτίτσα, ένεκα η πρεμιέρα που πλησιάζει:

Αυτό που λατρεύω πιο πολύ στα γενέθλια είναι οι ευχές, και δεν θα τις λάτρευα τόσο αν ζούσα σε μια εποχή χωρίς τα μέσα επικοινωνίας που έχουμε τώρα. Πάντα λάτρευα να μου εύχονται άτομα που έχω να μιλήσω μαζί τους πολύ καιρό, να ξέρω πως με θυμούνται. Φέτος ακόμα περισσότερο. Το 99,9 % των ευχων στο φατσοβιβλίο ήταν από άτομα που είναι μακριά μου. το 80% εξ αυτών μου λείπουν αφόρητα. Ναι, είναι συναισθηματικά φορτισμένη μέρα για μένα σήμερα. Θέλω να γίνω μια τεράστια αγκαλιά για όλους και δεν μπορώ, με πνίγει αυτή η κατάσταση, είναι χαρούμενη μέρα αυτή δεν τη θέλω με αυτό το γαμημένο κόμπο στο λαιμό.
Η έκλπληξη της ημέρας ήταν οτι πήρα ένα απροσδόκητο τηλεφώνημα από έναν τόσο αγαπημένο άνθρωπο... Από την καθηγήτρια των μαθηματικών μου τα τελευταία 4 χρόνια. Από τον άνθρωπο που με έκανε να αγαπήσω τα μαθηματικά. Από τον άνθρωπο που με τον ολοδικό του, μοναδικό τρόπο στάθηκε δίπλα μου, με έκανε να έχω στόχους και βλέψεις για το μέλλον, και με "ξυπνούσε" όποτε έπεφτα σε λήθαργο. Με ξυπνούσε απότομα, άγρια. Πέρυσι με είδε να χάνομαι και να σβήνω χωρίς να το καταλαβαίνω και με έκανε να κλάψω με αυτή τη συνειδητοποίηση. Με έριξε από το συννεφάκι μου όπως μου χρειαζόταν: σκληρά. Απλά και λίγα λόγια, προσγειωμένα τόσο σε σημείο που να πονάνε. Ψυχρή λογική σε συνδιασμό με έναν γλυκό και σχεδόν κοριστσίστικο τρόπο συμπεριφοράς. Ένας ξεχωριστός άνθρωπος...Τόσο αγαπημένος.

Λοιπόν, τέρμα με τις αναμνήσεις γι' απόψε. Πάρτυ δεν έκανα σήμερα, θα κάνω από βδομάδα μαζί με τον αδερφό μου!
Επίσης, πλησιάζει και η πρεμιέρα του Χάρι Πότερ! 18 Νοεμβρίου! Μην τη χάσετε!
Φιλάκια από μια δεκαεξάχρονη πλέον, Μάρσυ.

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

'Cause I just miss myself sometimes...

Όταν το γέλιο δεν είναι γνήσιο γέλιο μα μια άθλια και παρ' όλα αυτά πετυχημένη γκριμάτσα.
Όταν κρύβομαι πίσω από το μαύρο πέπλο της ντροπής και της αμηχανίας.
Όταν νιώθω ξένη... Πιο ξένη απ' όσο συνήθως.
Όταν ξέρω πως θα παρατούσα τα πάντα και θα έφευγα χωρίς δεύτερη σκέψη, τότε ξέρω πως θα θυμάμαι αυτήν την περίοδο με μια πικρή γεύση στα χείλη.
Όταν πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να ξεφύγει, λες και μπορεί να γλιτώσει από τις αναμνήσεις.
Όταν σε κοιτάζω και ξέρω πως οι ζωές μας απλά συναντιούνται για λίγο και ό,τι θα αισθανθώ έχει ημερομηνία λήξης προκαθορισμένη-πριν καν αρχίσει να υπάρχει.
Όταν κοιτάζω τα μάτια σου και βλέπω μια αλήθεια τόσο ξένη με τη δική μου που φοβάμαι.
Όταν θέλω να γυρίσω πίσω και να πατήσω στα μονοπάτια που ξέρω για να νιώσω ασφαλής.
Μου λείπει ο εαυτός μου κάτι τέτοιες στιγμές...
 Aλλά τουλάχιστον ξέρω πως είμαι εγώ όταν κοιτάζω γεμάτη πείσμα στο αύριο.

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Λίγο πριν ξημερώσει...

 Έχω περάσει την αρχή και οδεύω προς το τέλος με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Τόση που νιώθω πως ο χρόνος γλιστρά σαν νερό μέσα από τα χέρια μου προτού προλάβω να καταλάβω τι είναι εκείνο που θέλω. Πάντοτε το νόμιζα αυτονόητο, πάντα νόμιζα πως το ένστικτο σου δείχνει το σωστό δρόμο, πάντα πίστευα πως θα βρω σημάδια να ακολουθήσω, και να που τώρα βρίσκομαι σε ένα αδιέξοδο με το ρολόι να μετράει αντίστοφα...

-Να φύγω... να φύγω.

Τώρα δεν κλαίμε, τώρα παλεύουμε. Τώρα δεν έχει διάλειμμα γιατί πρέπει να φτάσουμε την ακτή για να βρεθούμε...που; Νόμιζα πως ήξερα τι ήθελα και τώρα να που φοβάμαι μη μείνω με άδεια χέρια και μια ζωή που δεν αγαπώ. Πρέπει να βρω χρόνο, χρόνο να σκεφτώ σου λέω. Πάντα ήμουν ο τύπος του : "Άσε με τώρα, θα δούμε...Θα δείξει...Μετά." Δε θέλω να περιμένω το μετά, δε θέλω να βγάλει η ζωή απόφαση για μένα αυτή τη φορά. Γιατί αυτά που θα ακολουθήσουν και μπορώ και θέλω όσο τίποτε να τα ορίσω.

Κι όλα αυτά μαζί μ' εσένα όμορφή μου οπτασία που όλο και μεγαλώνεις και κερδίζεις χώρο στη λευκή σελίδα του μυαλού μου. Εσένα που σε θαυμάζω, εσένα που σε μισώ. Εσένα που σε πιστεύω. Eσένα που με κάνεις να λυπάμαι που είναι τόσο προβλέψιμο το τέλος...

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Πρακτικές εφαρμογές στο νόμο του Μέρφι.

Dear November.
Χτες ήρθα πρώτη μέρα Ελλάδα. Μέχρι Σάββατο θα κάτσω, και δυστυχώς πρέπει να πάω και χωριό σήμερα για να δω τον πατέρα, οπότε φαντάζεστε...Θα έχω δίπλα και την Αθήνα και την Ελευσίνα και θα κάθομαι στο κατσικοχώρι να βαριέμαι, τα θυμήθηκα και νευρίασα τώρα.
Χτες πήρα το αεροπλάνο από Λάρνακα στις 4 το μεσημέρι, αφού προηγήθηκε σφάξιμο με τη μάνα μου που βαριότανε να με πάει (τελικά με πήγε). Έξι και κάτι έφτασα Αθήνα, και βλακωδώς νόμιζα πως το ατελείωτο "περίμενε" της βαλίτσας, ήταν η μεγαλύτερη ταλαιπωρία που είχα να περάσω. Βγαίνω έξω κοντεύοντας να εκραγώ από τη χαρά μου που ήμουν απόλυτα μόνη και δε με περίμενε κανείς, και φυσικά...Χάνομαι. Εδώ χάνομαι στη γειτονιά μου εγώ, στο Βενιζέλος που δεν έχω ξαναπάει και μόνη μου δε θα χανόμουνα; Τέλος πάντων, αφού κάτι ευγενικοί περαστικοί έβαλαν το χεράκι τους βρήκα τρόπο να φτάσω μέχρι το μετρό ή τον προαστιακό. Απεργία όλα. Δεν πειράζει λέω, ξαναμπαίνω στο αεροδρόμιο και ξαναχάνομαι. Μετά από κανά μισάωρο περιπλάνηση επέστρεψα εκεί που είχα βγεί στην αρχή και κοίταξα μήπως βρω κανα ταξί. Τίποτε, όλα πιασμένα. Στράφηκα κι εγώ στη λύση του λεοφωρείου. Πάω στο σταθμαρχείο και ρωτάω ποιό μπορώ να πάρω για να πάω ή Αιγάλεω ή Νίκαια. Μου είπε πως και για τα 2 έπρεπε να πάρω το Χ95 και να κατεβω στο νομισματοκοπείο. το εκδοτήριο ειστηρίων ήταν δίπλα μου, αλλά είχε μια ουρά ΝΑ με το συμπάθειο, οπότε λέω "ας μην πάρω εισητήριο, σιγά". Μπαίνω μέσα στο λεοφωρείο και ήταν μόνο ένας μαυρούλης με την κοπέλα του. Άρχισε μετά να γεμίζει κόσμο, και μεταξύ άλλων μπήκε και ένας τύπος με μια στολή με μπλε γιλέκο. Μπορείτε να με δουλέψετε ΟΣΟ θέλετε, αλλά δεν έχω ιδέα αν οι ελεγκτές εισητηριων φοράνε στολή ή ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους επιβάτες με κάποιον τρόπο. Οπότε λέω ας την κάνω με ελαφρά για να μη φαω όλο το χαρτζηλίκι στο πρόστιμο. Εκεί που ξανάρχισα να περιπλανιέμαι και ετοιμαζόμουν να πάρω τη μάνα μου για να ξεσπάσω κάπου για την τύχη μου τη μαύρη, κάποιος με χτυπάει στον ώμο. Ο μαυρούλης του λεοφωρείου. Μου είπε σε κάτι σχεδόν-αγγλικά οτι είχα ξεχάσει την τσάντα μου μέσα. Με εισητήρια, πορτοφόλια, ταυτότητες, τα πάντα όλα. Ξαναμπαίνω κι εγώ στο λεοφωρείο να την πάρω και τσααααααααακ, ξεκινάει το λεοφωρείο και με παίρνει μαζί του. Η κοπέλα του μαυρούλη που ήταν Ελληνίδα με ρώτησε που θέλω να πάω, και μήπως δε χρειαζόταν να φύγω. της είπα κι εγώ οτι ήθελα να κατέβω νομισματοκοπείο, και μου είπε να ρωτήσω τον οδηγό για να μου πει που να κατέβω. Πήγα σέρνοντας τα πόδια μου στον οδηγό, και μου είπε πως θα φτάναμε σε μισή ώρα. Τελικά ο τύπος με το γιλέκο δεν ήταν ελεγκτής και κατέβηκε πολύ πιο πριν από μένα, αλλά εγώ είχα κλάσει πατάτες μέχρι να κατέβει. Με τα πολλά, και με τη βοήθεια της κοπέλας, κατεβαίνω στο νομισματοκοπείο και είμαι ξανά στη μέση του πουθενά. Στα πεζούλια γύρω γύρω κάθονταν κάτι τύποι που ούτε να τους πλησιάσω στα δέκα μέτρα δεν τολμούσα, και στο παγκάκι της στάσης μια (μάλλον Ρωσίδα) γιαγιά. Επέλεξα τη γιαγιά ως ασφαλέστερη επιλογή, και της έκανα όσο πιο λιανά μπορούσα το που προσπαθούσα να πάω. Δεν ήξερε ποιό λεοφωρείο να πάρω, αλλά μου έδειξε το μετρό που ήταν από πίσω. Εγώ ήξερα πως το μετρό έχει απεργία και ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάμματα, αλλά ΗΤΑΝ ΑΝΟΙΧΤΟ! Μπήκα μέσα, ΕΚΟΨΑ ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ και πήγα Αιγάλεω. Από κει πήρα ταξί για Νίκαια και πήγα στη γιαγιά στο νοσοκομείο. Βλέπω έναν παππού να πηγαίνει στο ανσανσερ, του κάνω:
-Συγγνώμη, μήπως ξέρετε που είναι το Νευρολογικό;
-Κοίτα την ταμπέλα απέναντι κορίτσι μου...Α! Να, εκεί. Αριστερα λέει πως είναι.
Παίρνει το ανσανσέρ και φεύγει, έχασα και το ανσανσερ. Πάω στην ταμπέλα να βρω μια άκρη και ξαφνικά διαπιστώνω οτι δεν έλεγε Νευρολογικό, αλλά νεφρολογικό η ταμπέλα! Το τι του έσουρα από μέσα μου του παππού δε λέγεται! Ευτυχώς πλησίασε ένας κούκλος γιατρός και ρώτησα για το νευρολογικό και μου εξήγησε. Με τα πολλά, βρήκα και το δωμάτιο της γιαγιάς, πήρα το κλειδί του σπιτιού και την έκανα για Ελευσίνα με ταξί. Έφτασα Ελευσίνα, βρήκα τις φίλες μου, αγκαλιάσματα, ξανασμίξιμο και τα λοιπά, φάγαμε και πίτσα και στο τέλος ήρθε να μας πάει σπίτι ο μπαμπάς της Αγγελικής. Μόλις φτάσαμε σπίτι μου, κοιτάω από δω, κοιτάω από κει, πουθενά τα κλειδιά! Το που τα ξέχασα κι αυτά παραμένει μυστήριο. Πήραμε φακούς, ιστορίες, χτυπήσαμε κουδούνια, τίποτε. Μου πρότειναν και να με φιλοξενήσουν γι απόψε, αλλά πάνω στην ώρα ήρθε μια κοπέλα που έμενε στο σπίτι, και βρήκα ευκαιρία να περάσω την εξώπορτα. Οτι μας κοιτούσε σαν να ήμασταν εγκληματίες μας κοιτούσε, αλλά τουλάχιστον μπήκα. Έψαξα σε μια συρταριέρα στο διάδρομο που ξέρω πως έχει δεύτερο κλειδί, και μαντέψτε: ΔΕ ΒΡΗΚΑ ΤΙΠΟΤΕ! Ξαναπήγα κάτω να δω μήπως είχε μείνει ο κ. Γιώργος να δεχτώ τη φιλοξενία ή να πάρω τηλέφωνο τη μαμά, αλλά είχε φύγει. Η μπαταρία από το ελληνικό τηλέφωνο είχε πέσει, αλλά ευτυχώς σε λίγο πήρε η μαμά στο Κυπριακό. Της παραπονέθηκα κι εκεί αλλά και πάλι δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα, εκτός από το να με κατηγορεί για την αφηρημάδα μου, και της το έκλεισα στα μούτρα. μην κλάψεις Μάρσυ, μην κλάψεις. Στο τέλος βρήκα το κλειδί μέσα σε ένα κουτάκι για λάμπες (ο_0), μπήκα στο σπίτι, χαιρέτησα το Μητσάρα (το καναρίνι μου) και έπεσα ξερή στο κρεβάτι, ευγνώμων που κατέληξε τουλάχιστον καλά.

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Μπλογκοπαίχνιδο: Απραγματοποίητα όνειρα.

Μετά από πρόσκληση της φίλης μουά , είπα να παίξω κι εγω το παιχνίδι των απραγματοποίητων ονείρων!






Λοιπόοοον...Η Μάρσυ ως μια αγανακτισμένη έφηβη με πάμπολλες τάσεις φυγής ξέρετε τι ονειρεύεται κάθε μέρα; Να φύγει, ω, ναι. Κάθομαι και ονειρεύομαι με τις ώωωωρες πως θα είναι όταν τελειώσω σε 15 μήνες και κάτι ψιλά με το σχολείο και πάω να σπουδάσω στη Θεσσαλονίκη και θα με χωρίζουν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα από την υπόλοιπη οικογένεια, οπότε θα είμαι χαρούμενη, ήρεμη κι ευτυχισμένη.
Ονειρεύομαι, ακόμα και μετά να μένω σε μεγάλη πόλη, γιατί απεχθάνομαι τα χωριά, και επίσης ονειεύομαι να έχω πάντα στο πλάι μου τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Και να έχω πολλούς τέτοιους. Όχι πως δε μου φτάνουν οι λίγοι, απλά πολλοί και καλοί είναι καλύτεροι από τους λίγους και καλούς. Και ναι, ξέρω. Θέλω και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.
Θέλω επίσης να έχω μεγαλώνοντας αρκετές ευκαιρίες για ταξίδια. Βασικά θέλω να γυρίσω τον κόσμο, να πάω παντού, να δω τα πάντα. 
Θέλω να έρθει μια μέρα που θα ηρεμήσω ψυχικά και δε θα έχω συνεχώς αυτό το συναισθηματικό πάνω-κάτω, γιατί με έχει κουράσει πλέον.
Ε, και ναι. Όχι πως δε θα ζήσω χωρίς αυτό, αλλά αν γίνεται θα θελα να ζήσω και έναν έρωτα.


Αυτά τα ολίγα από μένα. Ελπίζω μόνο να μη σας κούρασα.
Δίνω μια ανοιχτή πρόσκληση, όποιος θέλει να παίξει!
Φιλιά πολλά.

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Μ' ένα τραγούδι...

Καμιά φορά λέμε με τη μουσική όσα δε χωράνε τα λόγια... Και καμιά φορά οι στίχοι είναι η ψυχή μας η ίδια... Μια από αυτές τις φορές είναι κι απόψε...



Shhhh...


 

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
 
Καληνύχτες και όνειρα γλυκά.
 
 



Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Learning how to swim.

Στην Κύπρο δεν έχει Φθινόπωρο. Κυκλοφορούμε ακόμα με τα σορτσάκια και τα αμάνικα, και ο χειμώνας πάλι δεν είναι κι ο πιο κρύος. Γι αυτο και δεν περίμενα να βρέξει. Ομολογω πως είχα σκάσει από τη ζήλια μου που έβρεχε στην Ελλάδα κι εδω ήτανε ακόμα καμίνι.
Χτες όμως έιδα την πρώτη μου βροχή στην Κύπρο. Ήταν μια σύντομη και πολύ δυνατή βροχή. Έμεινα να χαζεύω το θόρυβο που έκανε όταν χτυπούσε με μανία τις πέτρες...Τη λιμνούλα που είχε σχηματιστεί στο περβάζι... Τις σταγονίτσες που έτρεχαν σιγά-σιγά από τον τοίχο πάνω στα φύλλα που έγερναν από το βάρος τους...
Γύρισα το βλέμμα μου και είχα πλάι μου ένα σωρό φιλικά χαμόγελα. Ένιωθα μια γαλήνη που είχα καιρό να νιώσω, ούτε καν θυμόμουν πώς είναι. Είναι εκείνο το αίσθημα που τώρα ξέρεις πως οι άνθρωποι γύρω σου δεν είναι άγνωστοι, είναι μέρος της ζωής σου, είναι δικοί σου άνθρωποι.

Ξέρετε ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος να μάθεις να κολυμπάς; Να κοντέψεις να πνιγείς. Έτσι και η ζωή σε ρίχνει απότομα στα βαθιά της νερά, και πάνω που εσύ είσαι σίγουρος πως σε λίγο τα κύμματα θα σε έχουν καταπιεί, πάνω που εσύ πασχίζεις να μάθεις να κολυμπάς για να ζήσεις, πάνω που σκέφτεσαι τι θα απογίνεις τώρα που δεν ξέρεις να κολυμπας...Συνειδητοποιείς πως ήδη κολυμπάς. Πως έχεις επιβιώσει, τα έχεις καταφέρει, πως διάλεξες τη ζωή , ακόμα και χωρίς να το ξέρεις. Βέβαια αυτή σου η επιλογή, αυτόματα σημαίνει πως διάλεξες να ζήσεις και το επόμενο ναυάγιο, το οποίο κανείς δεν ξέρει αν θα είναι χειρότερο από το πρώτο, ή αν θα τα καταφέρεις εκεί. Δεν έχει σημασία όμως, γιατί τώρα είσαι κατά πολύ σκληρότερος και δυνατότερος και μπορείς να αντέξεις περισσότερα.

Δεν έχει σημασία πότε θα έρθει το επόμενο ναυάγιο. Έτσι κι αλλιώς εγώ έχω ακόμα μια ακτή στην οποία σκοπεύω να πάω κι όσοι ξέρουν έστω και λίγο από Μάρσυ ξέρουν ποιά είναι εκείνη η ακτή και ξέρουν οτι θα πάω ο κόσμος να γυρίσει τούμπα. Δεν είναι για την ίδια την ακτή, είναι επειδή θα τα έχω καταφέρει, επειδή όταν θα φτάσω θα μαι πια μια άλλη, μια καλύτερη Μάρσυ, και επίσης επειδή η νύχτα φτάνει προς το τέλος της , ενω η αυγή ξημερώνει για να φέρει μαζί της μια άγνωστη και συναρπαστική μέρα.

Σας αφήνω μετά από καιρό με τραγουδάκι:



Τη μια πετώ στον ουρανό
και παίζω με τα κύματα
Την άλλη πέφτω στο βυθό
με πνίγουν τα προβλήματα
Αναστενάζω τις γιορτές
διαβάζω όλα τα γράμματα
Και πέφτω πάνω στις φωτιές
Ελπίζοντας σε θαύματα

Εεεε.... Δε θα με πιάσουνε
Αααα... Πάλι τα κλάματα

Τη μια μεθώ με προσευχές
Γι αγάπες που περάσανε
Την άλλη κάνω τρεις ευχές
γι αυτούς που με ξεχάσανε
Παραμιλώ, παρανοώ, παραπατώ στο δρόμο μου
Σαν το σουγιά καρφώνεται
η μοναξιά στον ώμο μου

Εεεε... Δε θα με πιάσουνε
Αααα... πάλι τα κλάματα...
Την πρώτη μέρα ξύπνησα
χωρίς φωνή στο στόμα μου
Τη δεύτερη ξαγρύπνησα
Και φίλησα το χώμα μου
Την τρίτη το κατάλαβα
πως νέρωσε το αίμα μου
Την τέταρτη μετάλαβα
και πέταξα το στέμμα μου

Εεεε... κι έτσι γεννήθηκε
Αααα... Το πρώτο ψέμα μου

Εεεε... Δε θα με πιάσουνε
Αααα... πάλι τα κλάματα...

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2010

Πάντα με παρέα :)

Γεννιόμαστε μόνοι.
Πεθαίνουμε μόνοι.
Το ενδιάμεσο διάστημα λέγεται ζωή.
Με άλλα λόγια: Γεννιόμαστε μόνοι, πεθαίνουμε μόνοι, το ενδιάμεσο διάστημα πρέπει να το περνάμε...Με παρέα. :)

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Getting Colder...

Nύχτωσε και δυο μπράτσα αγκαλιάζονται μεταξύ τους σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να δημιουργήσουν λίγη ζεστασιά ανάμεσά τους. Τα σεντόνια είναι ριγμένα κάτω κι εσύ κάθιδρη, Φθινόπωρο πλέον και η θερμοκρασία δε λέει να πέσει. Κι όμως το στέρνο σου πάγος. Ανεβοκατεβαίνει μηχανικά, κάτι λείπει από μέσα κι εσύ ξέρεις πως τα δάκρυα είναι ό,τι πιο κουτό θα μπορούσες να κάνεις, εκτός από το να προσπαθήσεις να κοιμηθείς.

Χτυπιόσουνα μια ζωή για την ελευθερία σου, έβαζες αδιαπέραστα όρια στους γύρω σου για να διαφυλάξεις τα δικά σου, και στην πορεία έχασες εσένα. Τι έξυπνο. Ξέρεις γιατί; Γιατί η φυλακή δεν είναι οι δικοί σου άθρωποι, τη φυλακή την κουβαλάς μέσα σου, την έχτιζες γύρω σου κάθε μέρα. Κλείδωνες πόρτες, κλείδωνες την ψυχή σου, κλείδωνες όλους τους άλλους απ' έξω. Μήπως ξέχασες κι ένα κομμάτι σου μαζί τους;

Έκανες τον εαυτό σου ένα δοχείο γεμάτο με δηλητήριο, έτοιμο να ποτίσει όποιον περνούσε την αόρατη γραμμή που έβαλες για να διαφυλάξεις...τι; Και τώρα αυτή η γραμμή δεν αφήνει εσένα να βγεις έξω, σε πνίγει για να σου θυμίσει πως μόνη σου έχτισες μια φυλακή για να 'σαι ελέυθερη. Τι ειρωνία, Θεέ μου.

Και τώρα νύχτωσε και κάνει κρύο εκεί μέσα. Ξέρεις πια πως για να βγεις έξω πρέπει να κοπείς από τα ίδια σου τα μαχαίρια αλλά δε μένει τίποτε άλλο παρά να ρουφήξεις στάλα στάλα το δηλητήριο από τη ζωή σου. Γιατί το έχεις ανάγκη. Κλείδωσες απ' έξω τους άλλους, αλλά μαζί τους κι ένα κομμάτι σου. Αυτό που λείπει απόψε από το παγωμένο σου στέρνο.
Αχ, πόσο πολύ μου λείπεις, Μαριλένα...

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Stranger.

 Dear November
 Τέτοιες μέρες είναι που θέλω να έχω τόνους διάβασμα. Τόνους δουλειάς. Να έχω κάτι να με απασχολήσω για να μη σκέφτομαι.

Σου έτυχε ποτέ;

Πριν λίγες ώρες ξημέρωσε ένα Σαββατιάτικο πρωινό. Ο ήλιος μου μοιάζει θαμπός, σαν τα μάτια μου. Κοίταξα το δωμάτιο, τους τοίχους, το σπίτι...Που είμαι; Το τηλέφωνο νεκρό, τι έκπληξη! Αγκαλιάζω τα γόνατά μου και σκέφτομαι... Έχουμε και λέμε. Σήμερα θα βγω με μια παρέα ξένη, θα πάω σε μέρη ξένα, θα μου μιλάνε κα θα 'μαι χαμένη, θα με περνάνε για βαρετή, θα με αγνοήσουν στο τέλος μα συγγνώμη παιδιά, δεν έχω διάθεση κι ούτε θελω να χαλάσω τη δική σας. Κανείς δεν υποψιάζεται πως πίσω από ένα σιωπηλό κορίτσι κρύβεται μια ξεριζωμένη καρδια.

Καιρό είχα να κάνω θλιβερή ανάρτηση ε; Οι πρώτες μέρες ήταν γεμάτες εκπλήξεις και ξεχάστηκα, μα τώρα η μοναξιά είπε να μου θυμίσει την παρουσία της, και είναι η πρώτη φορά που δε θέλω να την αγκαλιάσω. Φταίει εκείνο το παιδί στο σχολείο που με έκανε να νιώσω ξένη; Από τότε όλα μου φαίνοντα εχθρικά...Ας είναι. Ξένη είμαι έτσι κι αλλιώς. Ξένη ανάμεσα σε ξένους. Μια ξένη που περπατά μαζί σας αλλά είναι μόνη της, που βυθίζεται σε αναμνήσεις και χάνεται, που μάλλον δε θα γίνει ποτέ κανονική σας φίλη.

Σήμερα δεν ήρθε μόνο η μοναξιά για επίσκεψη, ήρθαν και τα λάθη μου. Καλώς τα. Εγώ και οι επιλογές μου φταίμε για όλα; Μου μιλούσε πάλι εκείνη η ψιθυριστή φωνή κι εγω έκλεισα τα αυτιά μου πεισματάρικα, όπως πάντα. Την ακούω καμια φορά την καρδιά, αλλά συνήθως με κατευθύνουν τα νεύρα μου. Classic Marsy. Λοιπόν κι εγω τους κλείνω την πόρτα στα μούτρα. Γιατί ό,τι έκανα δεν μπορώ να το αλλάξω, και πονάω όταν το βιώνω ξανά.

Οπότε παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανασυγκροτούμαι. Απόψε θα είμαι γελαστή και ευγενική. Μου το υπόσχομαι. Και σε λίγο καιρό θα μου αρέσει. Αν όχι, θα έχω προσπαθήσει τουλάχιστον.

Καλημέρα.

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Μια ιδέα γεννιέται.

Dear November
"Το πιο ισχυρό παράσιτο είναι μια ιδέα." Μια ιδέα που φυτρώνει στο μυαλό σαν ένα τοσοδά σποράκι, τότε που μπορείς ακόμα να την σκοτώσεις, να την ξεχάσεις, πριν αρχίσει να καταλαμβάνει τις σκέψεις σου και να σε κατατρώει. Μετά διογκώνεται, κερδίζει έδαφος, καλλιεργείται, γίνεται πλέον σκοπός. Ξεκινάμε να χαράζουμε τη γραμμή της ζωής μας με βάση αυτή την ιδέα, και από τη στιγμή που αρχίζουν τα βήματα που πρέπει να γίνουν να σχεδιάζονται νοερά, η υπόθεση είναι τελειωμένη.
Είναι ο επόμενος στόχος στη ζωή σου. Προσπαθείς, σκαρφαλώνεις σε απόκρυμνα βράχια, κουράζεσαι, πονάς και ιδρώνεις μα δε νιώθεις τίποτε παραπάνω από την ευχαρίστηση...Του να ακολουθείς τα όνειρά σου.
  Ξέρετε, καρφώθηκε στο μυαλό μου μια ιδέα. Μια ιδέα που σε λίγο καιρό μπορεί να καθoρίσει τη ζωή μου. Μια ιδέα με την οποία παθιάστηκα, είτε επειδή θα δώσει στην καθημερινότητά μου μια συναρπαστική τροπή, είτε επειδή είναι τόσο απίστευτα επαναστατική, με το δικό της τρόπο...
Ίσως αυτή η ιδέα μια μέρα να γίνει η ζωή μου. Ίσως να μείνει απλώς μια ιδέα. Οι επόμενοι μήνες θα παίξουν καθοριστικό ρόλο.

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Είναι τρελοί αυτοί οι Κυπραίοι!

 Πρώτη φορά που κάνω δεύτερη ανάρτηση μέσα στην ίδια μέρα.

Που λέτε, λατρευτοί αναγνώστες, εγώ στην Κύπρο από την πρώτη μέρα γνώρισα μια παρέα. Μαζί τους βγαίνω, μαζί τους κάθομαι στα διαλείμματα, και αρκέστηκα σε αυτούς επειδή τους συμπαθώ και τους εκτιμώ αφάνταστα, γιατί έχουν προσωπικότητα.
Καλά παιδιά, ευγενικά, αστεία... Γενικά ένιωσα από την αρχή πως μου αρέσει η συντροφιά τους. Σήμερα βγήκαμε βόλτα και πήγαμε στο μωλ. Ξεκινήσαμε μια συζήτηση για τις σχέσεις, το πρώτο φιλί, την πρώτη φορά, το γάμο και όλα τα συναφή. Οι απόψεις τους πάνω κάτω είναι πως για να φιληθούν με κάποιον αυτός πρέπει πρώτα να τους έχει αποδείξει έμπρακτα πως κόβει φλέβα για πάρτη τους και γενικά πως είναι ερωτευμένος με το χαρακτήρα τους, και δεν τις θέλει για να τις φιλήσει... Όσο για σεξ, τους έπεσαν λέει τα μαλλιά όταν διάβασαν για μια κοπέλα δεκάξι-δεκαεφτά χρονών να το έχει κάνει , και αυτές λένε για μετά το λύκειο ή και το πανεπιστήμιο, σε μια σοβαρή σχέση χρόνων, και δε θα λεγαν όχι και στο μονόπετρο αφού σκοπός της ζωής τους είναι να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά.
Πιάσαμε να διαφωνούμε στα πάντα ώρες επί ωρών, αλλά όπως είναι προφανές άκρη δε βγήκε αφού οι απόψεις μας είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Ξέρετε, δε νευρίασα με τις οπισθοδρομικές (κατ εμε) απόψεις τους, αν νευρίαζα άλλωστε εγώ θα ήμουν η κλειστόμυαλη της υπόθεσης, απλά με έπιασε το παράπονο απόψε, γιατί ένιωσα πως δεν ανήκω εδώ, πως τις συζητήσεις τύπου "Ποιός σου αρέσει από την τάξη σου;" ή " η κολλητή μου τσακώθηκε με τη δεύτερη κολλητή μου κι εγώ είμαι ανάμεσα και δεν ξέρω τι να κάνω γι' αυτό κάθομαι και τα λέω στην τρίτη μου κολλητή να ξεθυμάνω..."κλπ, εγώ τις έκανα στο Δημοτικό και άντε και στο γυμνάσιο άμα ήθελα να πιάσω κουβέντα για να σπάσει ο πάγος, και πως είναι ΤΟΣΟ μακριά από μένα αυτά τα παιδιά... Αισθάνομαι σαν να συμβιβάζομαι με τον τρόπο που μιλούν αυτοί για να έχω με κάποιον να μιλήσω, ενω αν προσπαθούσα να τους μιλήσω για κάτι που πραγματικά με αγγίζει δε θα καταλάβαιναν... Και είχα δίκιο γιατί την προσπάθεια την έκανα.
Δε σταματώ να τους συμπαθώ, ούτε να πιστεύω πως είναι καλά παιδιά, απλά στην Κύπρο ίσως η ίδια η ζωή τους να είναι πιο κλειστή, κι εγώ δεν κολλάω, και νιώθω ξεκομμένη.

Lost in thoughts.

Έπρεπε να περάσουν οι μέρες για να καταλάβω πως είσαι ακόμα εδώ.

Είναι που δεν πονάει, που η σκέψη σου είναι μια γλυκόπικρη συντροφιά, σαν κομμάτι του ευατού μου...

Δε μου λείπεις...Δε θέλω να σε δω...ΕΙΣΑΙ εδώ...

Ξέρω πως δε θες να είσαι, ούτε κι εγώ το θέλω, μακάρι να έφευγες, μα είσαι...εγώ.

Δεν μπορω να λυπηθώ τα βράδια που σε επισκέπτομαι με τη σκέψη, δεν μπορώ να θέλω να σε αγκαλιάσω, μα συνεχίζω να έρχομαι...

Μπορείς να φύγεις; Πρέπει να φύγω; Γιατί είσαι ακόμα εδώ;

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Sunshine!

Καλησπέρες σε όλους!
Καιρό έχουμε να τα πούμε ε;
Μετά από ένα μήνα και κάτι, μετά από ένα σωρό καταθλιπτικά κείμενα, που τώρα θα μείνουν καταχωνιασμένα στο συρτάρι, μέσα στο τετράδιο με τη μαύρη μούτζα, έχω να πω το εξής:
Είμαι καλά.
Ξαφνιασμένη που είμαι καλά, τόσο απρόσμενα καλά, αλλά είμαι καλά, πραγματικά καλά. Ποιός να μου το 'λεγε πως ήρθα στην Κύπρο για να ηρεμήσω... Η μάλλον, μου το είχαν πει, αλλά από τα καντήλια που ακολούθησαν δεν ξανατόλμησαν.
Κι όμως, μάλλον αυτό ακριβώς χρειαζόμουν: Την αλλαγή.
Να τα αλλάξω όλα, τοπία, ανθρώπους, παραστάσεις, συνήθειες...
Και πάλι δεν λείπουν όλα.
Μπορώ να κρατήσω ό,τι θέλω από το παρελθόν, δηλαδή τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Όσους έμειναν αγαπημένοι. Ό,τι απέμεινε από τις στάχτες που άφησα.
Και ο χρόνος επιτέλους άρχισε να γιατρεύει. Το αισθάνομαι, μπορώ να κοιτάξω πίσω χωρίς να ματώσω, έχω καθαρό μυαλό, όνειρα, θέληση.
Ναι, τελικά η Κύπρος μου βγήκε σε καλό.

Θα σας πω και τα ευχάριστα, τελειώνοντας.

Τα σχολεία εδώ είναι τόσο υπέροχα και καλά οργανωμένα, οι άνθρωποι εξαιρετικά ευγενικοί και φιλόξενοι, και βρήκα φίλους από την πρώτη μέρα! Τι καλά παιδιά, τα έχω κατασυμπαθήσει! Και επίσης επέστρεψε η όρεξή μου για διάβασμα. Για σχολείο. Γιατί, κακά τα ψέμματα, αυτό το απαίσιο σχολείο που πήγαινα στην Ελλάδα, που ηταν μπάτε σκύλοι αλέστε, κανένας δεν έκανε μάθημα και κανείς δεν το παρακολουθούσε, μόνο όρεξη για μάθηση δε σου εμπνέει. Θυμήθηκα ξανά παλιές αγάπες όπως:

- Τα χρωματιστά τετραδιάκια που γεμίζουν το ένα μετά το άλλο με εξισώσεις!
-Τη μυρωδιά των καινούριων βιβλίων.
-Το να με δυσκολεύει μια άσκηση στη φυσική και μετά να σκάω από ικανοποίηση που κατάφερα να τη λύσω!
- Το να λύνω τις ασκήσεις με μολύβι.
- Το να καθαρίζω τη γόμα μου.
-Και ναι! Ακόμα και το πρωινό ξύπνημα αφού ξέρω σε τι όμορφο και φιλικό περιβάλον θα βρεθώ.

Αυτά για σήμερα. Σας φιλώ όλους, να περνάτε υπέροχα!

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Παιχνιδάκιιιιιιιιιιιιιιιι!

Μετά από την πρόσκληση που μου έκανε το Skouliki , πάιζω κι εγω το γνωστό μας παιχνιδάκι!

10 πράγματα που αγαπώ:


1)τη θάλασσα
2)τις πορσελάνινες κούκλες
3) τα βιβλία
4) Τα χρώματα οπουδήποτε αλλού εκτός από πάνω μου
5)Τις πιτζάμες 
6) Το άρωμα του ανεξίτηλου μαρκαδόρου
7) Το Harryworld!
8) Το μπόουλινγκ
9) Τα all star
10) Τα φαρδιά, αντρικά μπλουζάκια

^ Τα παραπάνω ήταν με τυχαία σειρά και όχι με σειρά προτίμησης:Ρ

Στο παιχνιδάκι προσκαλώ επίσης:
 Merlin,reaper,Dream Girl R.I.P
FleurΔιαμαντένια_ ΠροβλήταΔικέφαλος κόσμος, ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΑΣ, Nameless,Σκορπίνα,

Από μένα πολλά πολλά φιλάκια , θα τα πούμε σύντομα!

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Κούτες παντού...

 Το δωμάτιο μοιάζει μελαγχολικό, έτσι γεμάτο με κούτες. Μου φαίνεται γυμνό, άδειο χωρίς τα βιβλία και τις πορσελάνινες κούκλες στα ράφια...Την λατρεμένη στοίβα με τα κομιξ... Τις αφίσες του Χάρι Πότερ στην ντουλάπα...Κι όμως έχει ακόμα κάτι από 'μένα εδώ μέσα. Έχει τα όνειρά μου κλεισμένα πίσω από τα παράθυρα, τη μοναξιά μου να τρυπάει το ταβάνι μες στις νύχτες που δε θέλω να θυμάμαι...Έχει τα δάκρυά μου που 'χουν ποτίσει το μαξιλάρι. Τα παιδικά δάκρυα, τα εφηβικά δάκρυα, τα δάκρυα απόγνωσης, τα γέλια με δάκρυα. Και τα γέλια που αντηχούν ανάμεσα στους τοίχους... Τόσο ευτυχισμένα γέλια.

Οι φωτογραφίες που μου έκαναν παρέα στο γραφείο είναι ακόμα εκεί. Από μέσα τους μου χαμογελούν η Νικολέτα, η Αγγελική και η Ειρήνη. Κι όπως πάντα χαμογελούν αισιόδοξα. Γιατί αυτό ήταν για 'μένα η παρέα τους. Ένας φωτεινός φάρος καλοσύνης και ελπίδας, και μια αστείρευτη πηγή  γεμάτη όνειρα. Κι από μια άλλη, μόνη της, με κοιτάζει γλυκά η Μαρίνα. Με το ίδιο βλέμμα που με κοιτούσε από τεσσάρων χρόνων. Το ίδιο που με κοιτά και τώρα.

Έχω έναν κόμπο στο λαιμό που φεύγω, μα ελπίζω για τα καλύτερα. Και εμείς τα ξαναλέμε...Από Κύπρο :)

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Όλα 'κείνα που 'μαθα.

 Είναι μια περίοδος που κάνω απολογισμούς. Μια περίοδος που κλείνει ένα σωρό πόρτες, ανοίγει άλλες τόσες, κι είναι και κάποιες που τις αφήνει μισάνοιχτες. Μετράω καλά κι άσχημα, κι όσες εμπειρίες άφησαν το στίγμα τους πάνω μου. Κι ήταν τόσες πολλές που ακόμα να τις χωνέψω προσπαθώ. Μου έμαθαν τόσα όμως...
 Έμαθα τη διαφορά ανάμεσα στο καλό και στο κακό που είναι μεταμφιεσμένο σε καλό, δεν έμαθα όμως να τα ξεχωρίζω πάντα. Έμαθα τι αξίζει και τι ξεφτίζει. Τι μένει για πάντα και τι σ' αφήνει πληγωμένο και μόνο. Τι σου προσφέρει ζωή και τι σ' την ξοδεύει άσκοπα, τι σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και τι σε σαπίζει. Πόση αξία έχει η συμπόνοια και πόσο ανεκτίμητη είναι μια αγκαλιά. Έμαθα τι στ' αλήθεια μετράει, έμαθα για την παρακμή που είναι μεταμφιεσμένη σε πειρασμό και πώς είναι στο σημείο μηδέν που χάνεται και η ουσία και το νόημα κι ο χρόνος. Έμαθα πως τα happy endings δεν είναι μόνο για τα παραμύθια και τους ονειροπαρμένους και πως όλοι μπορούμε να ζήσουμε μέσα στο όνειρο αλλά μονάχα αν το παλέψουμε. Πως η ζωή είναι ένα παραμύθι και δε χρειάζεται ούτε ψέμματα μα ούτε και χρυσόσκονη για να 'ναι μαγική, μόνο λίγη αγάπη. Κι έμαθα και το λόγο που πέφτουμε...Για να μάθουμε να ξανασηκωνόμαστε. :)

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

Oι μεγάλοι και τα ψώνια.

 Σήμερα θέλω να μιλήσουμε για κάτι που με εκνευρίζει. Πολύ.

Με νευριάζουν οι άνθρωποι που περιαυτολογούν. Έχεις δυο γνώσεις παραπάνω; Να τις χαίρεσαι. Μπορείς να μιλάς και να γράφεις καλύτερα από μενα; Μπράβο σου. Έχεις κάποιο ξεχωριστό ταλέντο; Καλό για 'σενα.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΔΙΑΤΥΜΠΑΝΙΖΕΙΣ ΡΕ ΦΙΛΕ;
Μπορείς μέσα από τις πράξεις σου και από τα λόγια σου να μας δείξεις πόσα αξίζεις. Μπορείς να ξεχωρίσεις και χωρίς να φωνάζεις : ΔΕΙΤΕ ΜΕ! ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟΣ!

Γιατί ξέρεις τι πιστευω; Όσοι είναι πραγματικά μεγάλοι δεν το ξέρουν, κι αν το ξέρουν δεν μιλάνε γι' αυτό.
Αν αξίζεις, θα το δω. Όλοι θα το δούμε, δεν είμαστε τυφλοί. Αν όμως έρθεις και μου το πεις, με συγχωρείς, αλλά θα έχω τις αμφιβολίες μου για σενα.
Μάζεψε τα μυαλά σου, σταμάτα να μιλάς για τον εαυτό σου, κατέβα από το καλάμι και προσγειώσου επιτέλους!
Επίσης, μην κατακρίνεις τους άλλους για να αυξήσεις τη δική σου αξία, είναι το μόνο που δε θα πετύχεις.
Το χω παρακάνει με τις αναρτήσεις-χώσιμο τελευταία αλλά τσαντίζομαι:Ρ
Σας φιλώ όλους!

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Βγαλ' το από μέσα σου Νο1.

Δείτε δείτε! Η ανάρτηση έχει και νουμεράκι, πράγμα το οποίο σημαίνει πως θα υπάρξουν και επόμενες "βγάλ' το από μέσα σου" αναρτήσεις στο (κοντινό) μέλλον! Δεν είναι και η καλύτερή μου, αλλά έχω και πάλι ανάγκη από ξέσπασμα my friends.


Θα φωνάξω γιατί ακόμα κι αν έχω αρχίσει να γίνομαι κομματάκι πιο αισιόδοξη, ακόμα κι αν μέσα μου αισθάνομαι πως όλα θα πάνε καλά στην Κύπρο, είμαι ακόμα εξοργισμένη που μου αλλάζουν τη ζωή! Και ακόμα περισσότερο που δεν έχω επιλογή! Και βράζω, γαμώτο...Και το ακόμα χειρότερο είναι οτι προσπαθώ να συγκρατηθώ και ξεσπάω σ' εμένα...Fuck.


Θα φωνάξω γιατί νιώθω πιεσμένη και θέλω να ουρλιάξω. Θέλω να πάρω τους δρόμους, να κάνω παρέα με περιθωριακούς, να δω τα πάντα, να φύγω μακριά. Θέλω να δω την ανατολή μπροστά σε μια θάλασσα, με αγαπημένη παρέα, με φωτιά. Θέλω να πω τι πιστεύω χωρίς να φοβάμαι. Θέλω ν' ανοίξω τα φτερά μου και να νιώσω ελεύθερη.


Θα φωνάξω γιατί μου τη σπάει τελευταία ο _____ . Καμιά φορά μου έρχεται να  τον πληγώσω, αλλά ξέρω οτι όταν δω οτι λυπάται, θα ζητήσω συγγνώμη και θα πω πως δεν το θελα. Αλλά θέλω πραγματικά να μείνει μακριά. Γιατί βλέπω όσα αισθάνομαι να ξεθωριάζουν, να ξεφτίζουν και ξέρω πως σε λίγο θα τον μισώ και δεν αξίζει αυτό να είναι το τέλος.


Θα φωνάξω γιατί πιέζομαι να κάνω πράγματα που δε γουστάρω καθόλου. Και βιάζομαι να φύγω. Άντε πάλι...Να φύγω...Να φύγω...Και ναι, έχω εμμονές και τάσεις φυγής! Χειροκροτήστε την!:Ρ


Θα φωνάξω γιατί έγινα αφόρητη παρέα τελευταία. Sorry guys, η ρουφιάνα η ζωη. :Ρ


Θα φωνάξω γιατί βρίσκομαι μέσα σε καταστάσεις που με ξεπερνούν.


Θα φωνάξω γιατί έτσι γουστάρω.


Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Φοβάμαι...

Έχω μέρες τώρα που φοβάμαι. Ο φόβος έχει γραπώσει την καρδιά μου σαν τεράστιο ατσάλινο χέρι και δε λέει να την αφήσει...Φοβάμαι τις συνέπειες των πράξεών μου; Είναι απλά ένα προαίσθημα άραγε; Φοβάμαι οσα έρχονται κι όσα έχουν φύγει. Φοβάμαι όσα στοιχειώνουν το παρελθόν κι άπλωσαν την κατάμαυρη σκιά τους και στο μέλλον μου. Προσπάθησα πολλές φορές να αποφασίσω αν είναι παράλογος ή όχι ο φόβος που με κυνηγάει αλλά δεν καταλήγω κάπου. Απλά φοβάμαι. Μόνο φοβάμαι. Ο Φόβος με πνίγει, μου φέρνει δάκρυα απόγνωσης. Φοβάμαι... Ότι είναι γραμμένο (;) να γίνει θα γίνει είτε το φοβηθώ είτε το αγνοήσω, μα εγω φοβάμαι. Δεν μπορώ να ηρεμήσω όποτε το σκοτάδι πέφτει και μένω μόνη με το φόβο... Φοβάμαι...Απλά φοβάμαι...Μόνο φοβάμαι...

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

OXI στη μιζέρια!

Η γιαγιά μου έλεγε πως ο Θεος δίνει στον καθένα μας μόνο όσα μπορεί να αντέξει. Και το πιστεύω. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους αδύναμους, κάθε άλλο. Έχω όμως μ'αυτούς που είναι αχάριστοι με τη ζωή. Γιατί έχω δει ζωές ανθρώπων που είναι ολόκληρες φτιαγμένες από πόνο, αλλά στα πρόσωπά τους είδα χαμόγελα και αισιοδοξία. Στις δυσκολότερες μέρες, πάντα θα βρίσκουμε μέσα μας όσα απομεινάρια θάρρους και δύναμης μένουν κρυμμένα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή. Μέσα στην απελπισία είναι που τελικά στέκεσαι όρθιος και λες: Θα επιβιώσω. Κι ενώ άνθρωποι που η ζωή τους φέρθηκε πραγματικά σκληρά καταφέρνουν να κοιτούν στην επόμενη μέρα που ξημερώνει, υπάρχουν και οι αχάριστοι. Στην πρώτη ατυχιά, στην πρώτη κακοτοπιά, απελπίζονται, βυθίζονται στη μαυρίλα και στο τίποτα, διατυμπανίζουν παντού το πόσο άδικη στάθηκε απέναντί τους η ζωή, διαμαρτύρονται και λένε πως δεν αντέχουν άλλο. Γιατί παίρνουν ΤΟΣΑ όμορφα και πολύτιμα πράγματα για δεδομένα. Ξέρει άραγε κανείς μας πόσο σημαντικό είναι να 'χεις ένα πιάτο φαι στο τραπέζι σου κάθε μέρα; Πόσο υπέροχο είναι το να έχεις πλάι σου οικογένεια και φίλους που είναι πρόθυμοι να σου σταθούν στα δύσκολα; Πόσο ευλογημένος είναι κανείς όταν ξυπνάει κάθε πρωί στο ζεστό του κρεβάτι και ακούει "καλημέρα";

Μια μέρα στο σύνταγμα είδα μια πανέμορφη κοπέλα, με φωτεινά γαλάζια μάτια. Ήταν ναρκομανής αλλά δε ζητιάνευε. Τουλάχιστον όχι λεφτά. Την είδα να ζητά απεγνωσμένα από κάποιον να της πει μια καλημέρα, κι όλοι γύριζαν το κεφάλι στη θέα της. Μια καλημέρα μόνο...

Σε όλους μας τυχαίνουν άσχημα πράγματα, αλλά ας μη μας τυφλώνουν κι ας μη μας κάνουν να αγνοούμε τα όμορφα. Ας μην είμαστε αχάριστοι με όλα εκείνα που μας έχει προσφέρει η ζωή, ας εκτιμήσουμε επιτέλους τη ζεστή αγκαλιά που είναι ανοιχτή για μας όταν κλαίμε, και την καλημέρα των δικών μας το πρωί.  Δεν τα έχουν όλοι αυτά. Let's see the bright side of life!:D

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

To be, or not to be?

  Είναι φορές που με νιώθω να αιωρούμαι. Σαν να μην έχει μείνει τίποτα όρθιο, καμιά ελπίδα μα και κανένας στόχος. Εκεί που το τίποτα είναι κάτι τεράστιο που όλο και διογκώνεται και είναι τότε ακριβώς που σκέφτεσαι τα κλασσικά: << Γιατί να ζω;>>
   Το επόμενο βήμα είναι άσκοπο γιατί γίνεται είτε μηχανικά είτε από πίεση.
-Μπορεί και να 'σαι ένα ρομπότ πια.
   Αλλά όχι, αν ήταν έτσι το τίποτα θα το 'θελες για ζωή. Ψάχνοντας απαντήσεις κοιτάζεις πίσω και ματώνεις από τα σπασμένα γυαλιά στο καμμένο τοπίο που αντικρίζεις. Κοιτάς μπροστά και τρομάζεις βλέποντας ερωτηματικά να μεζεύονται, να αυξανονται και να πληθαίνουν. Και ίσως σε τρομάζει περισσότερο το οτι δε βλέπεις το λόγο να βρεις τις απαντήσεις. Και να το πάλι: <<Γιατί να ζω;>>

Πρόσφατα βρήκα την απάντηση κάνοντας...ζάπινγκ. Η απάντηση είναι πως δεν υπάρχει απάντηση:  << Ο σκοπός της ζωής είναι μια ανθρώπινη επινόηση. Εμείς επιλέγουμε αν θα δώσουμε σκοπό στη ζωή μας ή όχι. Η ζωή από μόνη της είναι απλά ένα ατύχημα.>>  Δεν έχω ιδέα ποιός το 'πε. Αν κανείς σας ξέρει, ας μου το πει...Αλλά δε βασσανίζομαι πια. Απλά ζω. Και δεν κοιτώ ούτε μπρος μα ούτε και πίσω. Απλά κοιτάζω εδώ. Και είναι όμορφα, γιατι χωρίς να το καταλάβω άρχισα ξανά να ζω και να κάνω όνειρα. Και το καλύτερο είναι πως δε με πονούν αυτά που ήρθαν κι έφυγαν, γιατί δεν μπορώ να τα αλλάξω, και από κάποιο σημείο και μετά καταντά μαζοχισμός το να τα κρατάς πάντα μέσα σου. Και τώρα που δεν έρχονται όλα όπως τα θέλω, δεν πειράζει. Πραγματικά δεν πειράζει.

-Πάρε τη ζωή όπως σου έρχεται, και απλά προσπάθησε να τη ζήσεις όσο καλύτερα μπορείς.


Κι αν δεν καταλάβατε απολύτως τίποτα από τη σημερινή ανάρτηση...Χεχ, δε σας αδικώ:)
Φιλιά!^__^

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Say something...more.

<<Αγαπάς για ν' αγαπάς, κι όχι για να πάρεις ανταπόδωση, αυτό δεν είναι αγάπη>> Έλεγε ο Μπουσκάλια.

  Πόσο με ηρεμεί αυτή η σκέψη...Πόσο κατευνάζει τα τεντωμένα μoυ νεύρα. Απλά αγαπάς. Ξέρεις πως αγαπάς και είσαι πάντα εκεί. Αγαπάς ανιδειοτελώς, χωρίς να περιμένεις κάτι, χωρίς γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει συνέχεια, δεν υπάρχει μέλλον σ' αυτο το μετέωρο παρόν.

Κι όταν η σκέψη εδραιωθεί στο μυαλό, όταν όλα γίνουν μια ιδέα που μ' ευκολία ελέγχεται, έρχεσαι εσύ.

- Καλημέρα.

Πες κάτι, κάτι παραπάνω, κάτι στο οποίο θα μπορώ να ελπίσω. Πες κάτι που θα δείχνει πως όλα είναι τόσο διαφορετικά τώρα, πως από τότε που σ' ερωτεύτηκα γύρισε ο κόσμος τούμπα κι ακόμα και για τα απίθανα υπάρχει ελπίδα.

Δεν αγαπώ για να πάρω ανταπόκριση, αγαπώ περιμένοντας την ανταπόκριση.

Είμαι μόνη μου και μου αρκεί να σε ονειρεύομαι, να σκαρώνω ιστορίες, να σχηματίζω τη μορφή σου στο κεφάλι μου και να θυμάμαι τη σπίθα των ματιών σου. 
Είσαι εδώ και το μυαλό σταματάει ενώ η καρδιά ζητά αδιάκοπα τα όσα ποθεί και δεν της επιτρέπω να ομολογήσει.

Κι η επιθυμία μένει και με τριβελίζει ανεκπλήρωτη, απαιτητική. 

Χαμογέλασέ μου, ακόμα μια φορά...


Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

In the middle of nowhere.

- Κοίτα γύρω. Κανείς δεν είναι εδώ.

Σιωπή...
Δεν υπάρχει άλλος θυμός, άλλο μίσος, άλλα δάκρυα. Δεν υπάρχει πόνος, μονάχα πληγές που χάσκουν ορθάνοιχτες μα σαν να ξέρεις πως σιγά σιγά θα κλείσουν γιατί δεν υπάρχει τίποτα, δεν υπάρχει κανείς να τις ξύσει.

-'Ελα, πάμε παρακάτω.
Και δεν πάμε;  Υπάρχουν πράγματα που με κρατάνε πίσω, μα ξέρω πως όλα θα πάνε καλά. Δεν είναι, σίγουρα δεν είναι. Αλλά γιατί να μη γίνουν; Όλα θα γίνουν. Ό,τι και να 'γινε είναι παρελθόν. Κι εκεί θα μείνει. Πίσω.

-Πάμε στον καθρέφτη. Σκάσε ένα χαμόγελο.
Αυτή είσαι. :)



Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Ξέσπασμα.

Γεια σας κόσμε. Ακολουθεί ανάρτηση ξεσπάσματος απόψε, γι' αυτό κλείστε αυτάκια. Όπου κι αν είναι το σπίτι σας, τις φωνές μου θα τις ακούσετε.

  Πρώτα απ' όλα ΜΙΣΩ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ. Όχι την ίδια την Κύπρο, αλλά την ιδέα οτι πρέπει να μείνω εδώ.
Δεν είναι που οι Κύπριοι μιλάνε κάτι σπαστικά κυπριο-ελληνο-αγγλικά, δεν είναι που πάνε και για χέσιμο με το αυτοκίνητο, δεν είναι που αυτό το αυτοκίνητο έχει δεξιά το τιμόνι, και κυλάει σε κάτι δρόμους που πάνε ανάπδα όπως η ζωή μου όοοοοχι! Δεν είναι ούτε καν που τα ταξί είναι μαύρα και οι πρίζες τετράγωνες, και στο σχολείο τα παιδιά φοράνε στολές.
 Είναι που δε θέλω να χάσω τους φίλους μου. Ναι, οι άνθρωποι που αγαπιούνται ούτε χάνονται ούτε ξεχνιούνται, και ναι, θα τους βλέπω. Αλλά δε θα τους λέω καλημέρα κάθε πρωι, δεν θα τους παίρνω αγκαλιά, δε θα πηγαίνουμε βόλτες. Δε θα καθόμαστε μαζί στα θρανία ούτε θα θάβουμε καθηγητές, ούτε θα μοιραζόμαστε τις ζωές μας, και τα προβλήματά μας όπως τώρα.
 Και μου φαίνεται παράλογο να φεύγω για καπρίτσια άλλων. Γιατί ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝ ΣΟΒΑΡΗ ΑΙΤΙΑ!
~
 Τι σε νοιάζει ρε μαμά που θα πηγαίνω, αν θα βρω φίλους, αν θα περνάω καλά; Αν νοιαζόσουν για μένα δε θα ήμασταν καν εδω!
~
Ναιιιιιιιιι μπαμπάκα, ναι. Ζω για να διαβάζω, αν δε βγάλω τουλάχιστον 19 θα πέσω να πεθάνω, σεξ θα κάνω μόλις τελειώσω το πανεπιστήμιο , αφού θα έχω παντρευτεί φυσικά, βράδυ δε θα βγαίνω, το πολύ πολύ στο σπίτι καμιάς φίλης μου να φάμε με τους γονείς της και στο τσακίρ κέφι να δούμε καμία ελληνική ταινία "κατάλληλη για όλους". Και άμα θέλω να το ρίξω και λίγο έξω, θα πάω και καμιά εκκλησία.

Φχαριστήθηκες; Αυτά δεν ήθελες να ακούσεις; Πάρ'τα και ξεφορτώσου μας.

Θα σου λέω αυτά από το τηλέφωνο, και όταν θα σε βλέπω θα γίνομαι πάλι για λίγες μέρες το κοριτσάκι του μπαμπά για να μη σφαχτούμε. Ποτέ δε θα μάθεις εμένα. Ποτέ δε θα με ακούσεις να μιλάω με την αληθινή φωνή μου. Ποτέ δε θα μάθεις τι νιώθω, τι κρύβω, ποιά είναι η αλήθεια μου.  Πάρε τον έλεγχο του τετραμήνου και κάτσε καμάρωνε για την κόρη σου.

~
 Αυτά γι' απόψε. Τα νευράκια μου ακόμα τα έχω αλλά τουλάχιστον ξέσπασα κάπου.

Καλησπέρες.





 

Παρασκευή 25 Ιουνίου 2010

Ice Age.

 Παλεύω να πάρω βαθιές ανάσες να ηρεμήσω, μα δε δουλεύει. Παλεύω να βρω τρόπο ν'αρχίσω το κείμενο, αλλά δε μπορώ. Σήμερα τίποτα δε λειτουργεί σωστά. Ήξερα τον έρωτα για καλό, τώρα είναι ντροπή. Φοβάμαι, ζαρώνω μπροστά σου, τρομοκρατούμαι στη σκέψη πως ξέρεις, πως το βλέπεις στα μάτια μου. Δεν πρέπει να'ναι έτσι, είναι υπέροχο αυτό που έχω μέσα μου, γιατί πονάει; Απόψε ένα καρφί από πάγο έχει σφηνώσει στην καρδιά μου. Δάκρυ δεν πέφτει, μόνο πονάω. Σφίγγομαι, δεν έχω αέρα να πάρω ανάσα, χρειάζομαι οξυγόνο.


 Δεν μπορώ άλλο κοντά σου, δε μου κάνει καλό. Αγριεύω φαινομενικά, ενώ στην ουσία ό,τι και να γίνει με κάνει εύθραυστη, ευάλωτη. Νιώθω τόσο αδύναμη πια, που η μόνη λύση που μπορώ να δω είναι η φυγή. Από 'σενα, από αυτόν τον απαίσιο κόσμο, τον στραγγισμένο από κάθε ίχνος αγάπης, απ' όλα. Λίγες θα 'ναι οι μέρες, έτσι κι αλλιώς. Δε θα αλλάξει κάτι, απλά ακόμα μια πληγή στη συλλογή μου.

Τετάρτη 23 Ιουνίου 2010

Χωρις τίτλο.

 Άουτς. Κάπου το ξέρω εγώ αυτό το συναίσθημα. Το ίδιο όπως ήταν παλιά, ήρθε και τώρα κι εγώ το περίμενα. Το 'νιωθα πως ήταν κοντά. Ήταν μέσα μου καθώς πάλευα ν' ανακαλύψω τα μυστικά που κρύβουν τα μάτια σου. Τα μάτια καμιά φορά λένε περισσότερα από τις λέξεις, κι εγώ το βλέμμα σου το αγαπώ. Σε κοιτώ και γεμίζω ενέργεια, χαμηλώνεις τα μάτια και ο μόνος λόγος που αντέχω τη φθορά, είναι που περιμένω την επόμενη φορά που θα γυρίσεις και θα με κοιτάξεις...

 Άουτς. Έχω ειδίκευση τελικά στους αδύνατους έρωτες, τι λες κι εσύ; Κι εκείνη η ελπίδα απ' τη μια μου δινει λόγο ν'αναπνέω κι απ' την άλλη με τρυπάει σαν πύρινο βέλος.
Κι έμεινα μόνη...
  Να λυπηθώ; Να κλάψω; Κι αν γελάσω πάλι δάκρυα θα τρεξουν, δεν μπορώ να το ελέγξω πια... Το μόνο ασφαλές καταφύγιο που απέμεινε είναι ο νους μου. Κι απόψε εκεί θα πάω, θα βυθιστώ σε σκοτάδια που κανείς δε θα με βρίσκει. Θα με ειρωνευτώ, θα κλάψω, θα πονέσω, θα ουρλιάξω...Το μαξιλάρι θα πάρει τη μορφή σου και θα είμαστε μαζί. Αύριο θα φοράω και πάλι το χαμόγελό μου. Μα απόψε, η νύχτα είναι δική σου.








Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

Marsy's Awards :P

Είπα κι εγώ να δώσω τα βραβειάκια μου!
Ευχαριστώ πολύ την Creep και τον Βυθό της, και επίσης το Skouliki , και ανταποδίδω το βραβειάκι και στους δύο! :D
 Εγώ με τη σειρά μου , θέλω να βραβεύσω πολλά αγαπημένα blogs.
Η σειρά θα είναι εντελώς τυχαία, όπως βρισκω τα λινκς τους:Ρ
Ξεκινάω με τον Merlin, και το λατρεμένο μπλογκ του Elven Kingdom.
Mετά σειρά έχει το Our dreamland, που οι αγαπημένες μου dREAM Girl, Poisonous και Fleur , γράφουν τα όνειρά τους,
Συνεχίζω με το νέο μπλογκ της Γιάννας  The Dunwich Horror,
Και μετά με το μπλογκάκι της Ανθής μας, The Howl of the Wind!
Φυσικά μετά ακολουθεί η Ρέα με το The Secret,
O Λευτέρης με το Ενα παιδί μετράει τ' άστρα,
Το Μαράκι με το νέο της μπλογκίδιο Αγγίζοντας τ'αστέρια,
Η next _day και με τα δύο μπλογκάκια της, τη Διαμαντένια_προβλήτα και το Από τη νονά μου!,
Ο Gaston και η Ουρανούπολη ,
Και τέλος η Poisonous με την Xορογραφία της.
 Αυτά!

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2010

Εκδικούμαι και συγχωρώ

<<Αν θες να ευτυχήσεις για μια στιγμή, εκδικήσου, αν θες να ευτυχήσεις για πάντα. συγχώρα.>>

Είμαι σχεδόν σίγουρη για την αλήθεια αυτής της φρασης. Μόνο που πράξη δεν θα την κάνω ποτέ. Ή ίσως την κάνω κάποτε, κάποια μέρα κοντά στο τέλος, ή κάποια μέρα που θα 'χω βρει τη δύναμη μέσα μου. 
  Μικρές ή μεγάλες εδικήσεις, συνέχεια...Μετά, η στιγμιαία ευχαρίστηση, βλέποντας πως το μαχαίρι τρύπησε κατ'ευθείαν καρδιά...Μετα ξανά εσυ κι ο εαυτός σου. Μόλις εκδικήθηκες, που είναι το αίμα σου που πήρες πίσω; Τι πρέπει να κάνεις για να νιώσεις επιτέλους ελέυθερη; Ναι , εκδικήθηκες, μα τώρα είσαι και πάλι μόνη, παρέα με τις πληγές σου που αρνούνται πεισματικά να κλείσουν. Εκδικήθηκες, μα να ξεχάσεις δεν μπορείς. Εκδικήθηκες, αλλά να, και πάλι η ίδια δίψα που αντί να κατευναστεί, θεριεύει και ζητά κι άλλο πόνο...κι άλλο...κι άλλο...Ο πόνος ο δικός σου, μετά από ένα απειροελάχιστο διάλειμμα, επιστρέφει οξύτερος, πιο βαθύς, πιο ανελέητος από πριν. Και είναι πάντα εκεί, κι ας εκδικήθηκες. Και ποιά συγχωρεση να δώσεις όταν ακόμα θυμάσαι, όταν ακόμα σε βασσανίζουν οι αναμνήσεις και δεν αντέχεις μόνη μ'εσένα;
Τώρα καμιά συγχώρεση δε θα 'ναι ειλικρινής, καμιά συγχώρεση δε θα 'ρχεται μέσα απ' την ψυχή σου. Τώρα απλά πονάς. Πονάς και ρίχνεις τις ελπίδες σου στο χρόνο που λένε πως γιατρεύει...
 





Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Λίτσα η πασχαλίτσα :D

Το χθεσινό βράδυ ήταν πανέμορφο. Λατρεύω τα καλοκαιρινά βράδυα με το λίγο αεράκι και τη δροσιά, και η παραλία της Ελευσίνας, με τον πεζόδρομό της είναι από τα καταλληλότερα μέρη για να περάσεις καλά μια νύχτα σαν αυτή. Με τους φίλους μου διαλέξαμε μια όμορφη καφετέρια και καθίσαμε. Αρκετή ώρα μετά, ενώ χάζευα γύρω γύρω, είδα κάτι να γυαλίζει μέσα στη νύχτα. Έβαλα τα γυαλιά μου και είδα μια τσιγγάνα να κρατάει ένα μάτσο μπαλόνια με ήλιον. Μικρή κάθε φορά που έβγαινα με τη μαμά μου, ήθελα οπωσδήποτε ένα τέτοιο μπαλόνι. Τα ανέμιζα χαρούμενη στο χέρι μου μέχρι που μου τα έπαιρνε ο αέρας. Πάντα μου τα έπαιρνε ο αέρας κι εγώ έβαζα τα κλάμματα και δεν πήγαινα πουθενά μέχρι να το χάσω από τα μάτια μου, σαν να περίμενα πως κάτι θα γίνει και τελικά θα ξαναγυρίσει. Σηκώθηκα από το τραπέζι, πήγα στην τσιγγάνα και διάλεξα μια όμορφη, κόκκινη πασχαλίτσα, Χαμογέλασα θριαμβευτικά όταν είδα τις φίλες μου να με κοιτάζουν σαν να είμαι η τρελή του χωριού. Στην αρχή με δούλεψαν λίγο, αλλά μετά αποδέχτηκαν την πασχαλίτσα σαν μέλος της παρέας μας. Μια κυρία που καθόταν δίπλα μας, φώναξε την τσιγγάνα, και διάλεξε μια όμορφη γοργόνα την οποία πήρε και έβαλε στο δικό της τραπέζι. Την κοιταξα και χαμογελάσαμε συνομωτικά. Ήξερα και ήξερε και ήμασταν χαρούμενες. Στη βόλτα που ήρθε μετά, παίζαμε συνέχεια με την πασχαλίτσα και κάναμε αστεία όσο εγώ την κουνούσα στον αέρα. Την ώρα που πέσαμε πάνω στη Γιούλη, την είδα να πισωπατά και να πάιρνει ένα ύφος τύπου: "Δεν έχω καμία σχέση εγώ με την τρελή με τα μπαλόνια-ας έρθει κάποιος να τη μαζέψει!", κι εγώ ένιωσα να μην αναγνωρίζω εκείνη τη Γιούλη με τα ψηλά τακούνια και το έντονο μακιγιάζ, εκείνη τη Γιούλη με το αφ'υψηλού, ψωνίστικο βλέμμα, εκείνη τη Γιούλη που κάποτε ήταν ένα χαρούμενο παιδάκι που έλεγε ό,τι σκεφτόταν και έκανε ό,τι ήθελε χωρίς να την νοιάζει πώς θα κοιτάζουν οι ξένοι. Άρχισε να με κοροιδεύει, και κάποια στιγμή-για πλάκα- πήρε το μπαλόνι απ' το χέρι μου και το άφησε. Τινάχτηκα, πήδησα, τέντωσα το χέρι όσο πήγαινε αλλά το μπαλόνι δεν πρόλαβα να το φτάσω. Το κοιτούσα να φεύγει και δεν μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια μου καθώς μίκραινε και βυθιζόταν στο σκοτάδι. 

Δεν μπορώ να δώσω μια ικανοποιητική εξήγηση- δεν μπορώ καν να καταλάβω γιατί στεναχωρήθηκα τόσο για 'κεινο το μπαλόνι. Αλλά με ποιό κριτήριο είσαι μικρός ή μεγάλος για κάτι; Ποιός βάζει όρια στις πράξεις μας, γιατί υποκρινόμαστε; Γιατί τα πράγματα που είναι <<σωστά>> να τα κάνει κανέις, είναι καθορισμένα; Παιδιαρίζω; Καλά κάνω και παιδιαρίζω, ποιός θα μου πει τι θα κάνω και τι όχι; Μεγαλώνουμε και αρχίζουμε να υποκρινόμαστε και να περιοριζόμαστε. Φοράμε τα ρούχα που πρέπει λέμε τα πράγματα που πρέπει, κάνουμε τις πράξεις που πρέπει. Σαν να κινούμαστε όλοι μέσα σε ένα κουτί που καθορίζει τα όρια του καθενός. Σας βαριέμαι. Και δεν μπαίνω σε κανένα κουτί, όσο περνά από το χέρι μου.


Υ.Γ. Η Γιούλη γύρισε τρέχοντας, με μία καινούρια πασχαλίτσα και μια συγγνώμη. Και ήξερα πως γύρισε η Γιούλη που αγαπώ. Τη δεύτερη πασχαλίτσα μου την έσκασε 10 λεπτά αργότερα μια πευκοβελόνα, αλλά ούτε που με ένοιαξε. Δεν ήταν η πασχαλίτσα το πρόβλημα :) 






Αν στο κουτί δε χωράς
Αν τα λάθος ρούχα φοράς
Και σου τραβάνε το αυτί
Αν στα σκοτεινά περπατάς
συνέχισε μην τα παρατάς γιατί
έκανες ήδη μια αρχή
Και δεν το χρωστάς κανενός
Κι αν αλλού σε πάει ο άνεμος
Κρατήσου εκεί

Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Και θα ρθει η δική σου στιγμή
Μια σελίδα λευκή
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Αν στα βαθιά κολυμπάς
Αν χωρίς ελπίδα αγαπάς
Αν σε βαραίνει η ενοχή
(είναι η δική σου ζωή)
Μην, οδηγό μη ζητάς
Εσύ το τιμόνι κρατάς
Και έχεις ταξίδι μακρύ
Άκουσε του δρόμου η σιωπή
πόσα μυστικά θα σου πει
Ανοίξου εκεί

Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Και αυτή είναι η δική σου στιγμή
Η δικιά σου εποχή
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Μην, μην ακούς το σωστό
Ποιος ξέρει να σου πει το σωστό
Για τη δική σου ζωή
Μη, το ρολόι μη κοιτάς
Όλα όσα χαθήκαν μετράς
Μα τίποτα δεν έχει χαθεί
Τι και αν το έχει η μοίρα γραφτό
Έχεις κάτι πιο δυνατό
Το κρατάς εσύ

Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Και αυτή είναι η δική σου στιγμή
Μια σελίδα λευκή
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Πέμπτη 3 Ιουνίου 2010

Όνειρα γλυκά:)

Δε θυμάμαι- δε με νοιάζει να θυμηθώ- αν υπάρχει, αν υπήρξε ποτέ ομορφότερο όνειρο. Αδιαφορώ για το αν έχω ξανανιώσει τόσο ζεστά όσο τώρα. Είσαι ένα όνειρο τόσο υπέροχο που μεθάει το μυαλό, και το αφήνει με μια ευχάριστη θολούρα, κι όμως τα πάντα είναι πεντακάθαρα τώρα...Δε στεναχωριέμαι που δε σ'αγγίζω- είσαι απλά ένα όνειρο. Δε στεναχωριέμαι που δεν είσαι εδώ- είσαι απλά ένα όνειρο. Ή μάλλον, είσαι κάτι καλύτερο από όνειρο. Γιατί λείπεις και ταυτόχρονα είσαι εδώ. Γιατί δε σ'αγγίζω, μα σ' αισθάνομαι. Κι αν καμιά φορά θέλω να κλάψω που είσαι μονάχα ένα όνειρο, δεν πειράζει...Απλά ένα ακόμα θλιμμένο χαμόγελο, και το πάπλωμα θα με σκεπάσει και πάλι, καθώς θα περιμένω να έρθεις να με πάρεις αγκαλιά και θα κλείνω τα μάτια. Και κανείς ποτέ δε θ'αργήσει στο ραντεβού. Γιατί θέλω να είσαι και θα είσαι. Και τότε η ονειρεμένη ζέστη θα με τυλίξει ξανά...Μέχρι ν'ανοίξω τα μάτια και να βρεθώ ξανά μόνη μου. Κι όμως, δεν υπάρχει τίποτε άσχημο. Εξακολουθείς να είσαι το ωραιότερο όνερο του κόσμου:)

Παρασκευή 28 Μαΐου 2010

Αίθουσα αναμονής

Είμαι από αυτούς που κάθονται και φωνάζουν:<<Ζήσε τη στιγμή!>>. Τι ειρωνία, αλήθεια. Μόλις ανακάλυψα πως δεν έχω παρόν, δεν έχω ζωή. Το μόνο που κάνω με τη ζωή μου είναι να την ανέχομαι. Να προσπαθώ να την κάνω να περάσει γρηγορότερα μέχρι να φτάσει στο σημείο που τη θέλω. Σκοτώνω εβδομάδες, μήνες, ώρες, λεπτά... Και ξαφνικά συνηδειτοποίησα κάτι φρικτό: Ποιός μου εγγυάται πως το αύριο θα έρθει; Αν δεν έρθει εγώ δε θα 'χω ζήσει; Το σήμερα το δικό μου είναι απλά ένα πλάνο για το αύριο που περιμένω. Γι'αυτό που εγώ ονομάζω ζωή. Αυτή τη ζωή που τώρα αφήνω σκόπιμα να γλιστράει μέσα από τα χέρια μου δεν την υπολογίζω καν. Ακόμα και τώρα που κατάλαβα πόσο απελπιστικά εύκολα όλο το σχέδιο που έχω στο μυαλό μου μπορεί να γκρεμιστεί...Κι αν γκρεμιστεί τι θα μου μείνει να έχω; Η ζωή που σκότωσα;

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Προσωπικές αξίες.

Βλέπουμε καθημερινά ανθρώπους να κατακρίνουν , να χλευάζουν, να κοροιδεύουν και να εξευτελίζουν άλλους ανθρώπους, με κριτήριο την ερωτική τους ζωή. Τονίζω από τώρα πως δεν θα ασχοληθώ με επιδειξίες προκλητικούς, που αναζητώντας την προσοχή "βγάζουν στη φόρα" τα προσωπικά τους δεδομένα, αλλά με ανθρώπους σοβαρούς, που το μόνο που θέλουν είναι ίση αντιμετώπιση. Η πρώτη ερώτηση που έρχεται στο μυαλό μου είναι: << Η αξία ενός ανθρώπου μετριέται από το τι κάνει στο κρεβάτι του;>> Γιατί για 'μένα προσωπικά, η αξία του ανθρώπου βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται μέσα του,  στο χαρακτήρα του, στο πως συμπεριφέρεται στους γύρω του. Επίσης βρίσκεται στοι μυαλό του, στις ιδέες του, στις απόψεις του. Πόσο ρηχός μπορεί να είναι κάποιος γαι να κρίνει έναν άνθρωπο από τις σεξουαλικές του προτιμήσεις; Μήπως αυτού του είδους οι άνθρωποι, απλά προσπαθούν να αυξήσουν την δική τους προσωπική αξία, μειώνοντας εκείνη των άλλων; Είναι πραγματικά φρικτό, να μπορεί ο καθένας να πάρει ότι πιο προσωπικό έχεις και να το μειώνει με αυτόν τον τρόπο. Ακόμα και οι άνθρωποι που ασπάζονται αυτήν τη στημένη άποψη του τύπου: "Εμένα δεν με πειράζουν αυτά, είμαι πολύ ανοιχτόμυαλος, αρκεί να μην είναι στο σπίτι μου". Γιατί εμένα προσωπικά, θα με ένοιαζε το παιδί μου να είναι καλός και σωστός άνθρωπος πρώτα απ' όλα. Από 'κει και πέρα, το πως θα αναζητά την ηδονή, είναι δικό του θέμα. Υπάρχει γύρω μας τόση κακία, τόση βρωμιά, τόσοι άνθρωποι οι οποίοι πίσω από ένα καλό όνομα και ένα ακριβό σακάκι κρύβουν τη σάπια ψυχή τους, και εκείνο που κατακρίνουμε εμείς, είναι το πως και με ποιόν κάνουν οι άλλοι σεξ! Αν είναι δυνατόν...

Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Ίρμα η γλυκιά...

"Όλα είναι χάρτινα...Όλα είναι ψεύτικα...Η μόνη αλήθεια είναι η πίκρα μου."



Παρίσι κι όνειρα
καρδιές κι αισθήματα
όλα είναι χάρτινα
όλα είναι ψεύτικα
ρεκλάμες πράσινες
λαμπιόνια κίτρινα
η μόνη αλήθεια
είν' η πίκρα μου

Η ΄Ιρμα η γλυκιά
κουρέλι στο βοριά
Η ΄Ιρμα η γλυκιά
που δεν υπάρχει πια
Ο έρωτας καπνός
που χάνεται μακριά
κι ο γκρίζος ουρανός
μαχαίρι στη καρδιά

Χάθηκε η αγάπη μου
και το τραγούδι μου
κι αυτά που πίστευα
όλα γκρεμίστηκαν
όσο λιγότερη
είναι η ελπίδα μου
τόσο περισσότερο
είναι αβάσταχτη

Αν γύριζε ξανά
ο άνδρας που αγαπώ
μα τι σαν νοιάζει εσάς
αν θα ψοφήσω εγώ
Αφήστε με λοιπόν
κι εσείς για να μπορώ
τη νύχτα μόνη μου
να τον ονειρευτώ

Κι όμως αν γίνονταν
και ξαναρχότανε
όλα θα λάμπανε
όλα θα γιόρταζαν
νοιώθω τα πόδια μου
να τρεμουλιάζουνε
καθώς τον σκέφτομαι
μπρος μου να στέκεται

Αν γύριζε ξανά
φωτιές βεγγαλικά
θα χόρευαν παντού
τριγύρω απ' την Πιγκάλ
αν γύριζε ξανά
θα πίστευα ξανά
πως πράγματι ο Θεός
υπάρχει και για μας






Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Εξάρτηση

 Η στέρηση χτυπά κόκκινο. Τα μάτια τρέχουν πριν καν το πάρεις είδηση. Η καρδιά σου βουλιάζει, οι τοίχοι σε πνίγουν, η απουσία σε πονάει. Καημενούλη. Σαν ναρκομανής που ζητά απεγνωσμένα τη δόση του κάνεις. Βγαίνεις για να πάρεις καθαρό αέρα, μην μπορώντας να αντέξεις την κλεισούρα του σπιτιού, κι ο κόσμος σου φαίνεται ξένος, αχανής, άγνωστος. Δεν προσέχεις που πατάς, το μυαλό σου είναι χαμένο πάνω από τα σύννεφα, ή μήπως χωμένο κάτω από τη Γη; Τα πόδια σου υπακούν μηχανικά στις εντολές που με κόπο ο εγκέφαλός σου τους δίνει. Κρεμιέσαι από ό,τι βρεις, από όποιον βρεις. Ψάχνεις τη χαρά σε κάθε στιγμιαία ευχαρίστηση. Ψάχνεις τη χαρά στους άλλους πριν καταφέρεις να τα βρεις με τον εαυτό σου. Τον σιχαίνεσαι έτσι όπως κατάντησε. Τον εκδικείσαι σε κάθε ευκαιρία, είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι. Νόμιζες πως ήσουν κάποιος, πως ήσουν δυνατός, πως ήσουν ώριμος, σωστός...Και πάει λέγοντας. Μπούρδες. Η κατάστασή σου σε ρουφάει όλο και πιο βαθιά, κι εσύ χώνεσαι χωρίς δεύτερη σκέψη στη μαύρη τρύπα που σε καλοδέχεται μέσα της. Είσαι αξιολύπητος.

Παρασκευή 5 Μαρτίου 2010

Πνοή

Δεν θα μπορούσα να πω ψέμματα, πως οι μέρες καλυτερεύουν για 'μένα όσο περνά ο καιρός, μα θα μπορούσα να πω πως το μονοπάτι προς την ελευθερία, και ο ίδιος ο πάτος, είναι λιγότερο μοναχικά πλέον. Κι αυτό είναι κάτι που μετρά πολύ για 'μενα. Γιατί πίστευα πως όταν θα ερχόταν μια δύσκολη στιγμή, εγώ θα ήμουν μόνη. Και ξέρω πως θα μπορούσα να τα καταφέρω μόνη, γιατί είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά γι'αυτό. Μα χαίρομαι που δεν είναι ανάγκη να το κάνω. Ναι, δεν είναι ανάγκη να μείνω μόνη, και αυτό είναι μια ομολογουμένως απρόσμενη ανακούφιση στον πόνο. Υποτίμησα τους φίλους μου με το να πιστεύω πως δεν θα μπορούσαν να είναι εδώ για 'μενα αυτές τις ώρες, και ψιλοντρέπομαι γι' αυτό, μα πιο πολύ χαίρομαι που αποδείχθηκε περίτρανα πως έκανα σωστές επιλογές. Γιατί όταν είσαι μόνος στο σκοτάδι και παλεύεις με τους δαίμονές σου, τότε το μόνο που χρειάζεσαι πραγματικά, είναι το πιο απλό μα και το πιο πολύτιμο δώρο: Μια αγκαλιά. Μια αγκαλιά που θα σε σφίξει γεμάτη στοργή και θα σου προσφέρει την αγάπη και τη στήριξη που τόσο χρειάζεσαι τώρα. Στα δάκρυα της λύπης και της απώλειας, έρχονται να προστεθούν και εκέινα της χαράς και της ανακούφισης, γιατί όσο και να 'θελες να το παιξεις ο μοναχικός καβαλάρης, ετούτη η αγκαλιά που έρχεται μέσα στην απόγνωση του τίποτα, είναι δώρο ανεκτίμητο. Ξαφνικά το σκοτάδι δεν είναι και τόσο πηχτό, γιατί το φως της φιλίας και της υποστήριξης το φωτίζει. Και η ανηφόρα δεν είναι και τόσο απότομη και τόσο δύσβατη, γιατί τώρα πια έχεις χέρια να πιάσεις, που θα σε βοηθήσουν να ανέβεις ευκολότερα.
Ευχαριστώ. Ευχαριστώ που είστε εδώ.

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Xαιρετίσματα από 'δω κάτω...

Ποτέ άλλοτε δεν είχα νιώσει πως είναι να πιάνεις τον ΠΑΤΟ. Ο πάτος, που λέτε, είναι το χειρότερο μέρος που έχω πάει ποτέ μου. Εκεί, στον πάτο, έρχεσαι αντιμέτωπος με όλους σου τους φόβους.΄Εκεί, βρίσκεσαι μόνο όταν έχεις χάσει τα πάντα, αλλά το ακόμα χειρότερο είναι οτι πασχίζεις με όλες τις δυνάμεις που σου έχουν απομείνει (ναι, με αυτές τις απειροελάχιστες), να κρατήσεις και το τελευταίο πράγμα που σου έχει απομέινει: τη ζωή σου. Από τη στιγμή που θα καταφέρεις να παραμείνεις ζωντανος, ο δρόμος είναι δύσβατος. Το μονοπάτι ανηφορικό, απότομο. Παρ' όλα αυτά , το μόνο σχέδιο επιβίωσης είναι απλό. Προσπαθείς να ακολουθήσεις το μοναδικό δρόμο  που θα σε ανεβάσει πάνω, στην ελευθερία. Ελευθερία...Το μόνο που αποζητάς. Το μόνο που μπορεί να κάνει την καρδιά σου να σπαρταρά ξανά απο προσμονή... Το μόνο που σε κάνει να κλαίς σαν μωρό παιδί στη θύμισή του... Τώρα είσαι φυλακισμένος και μόνος. Μόνος. Η μοναξιά σου τρυπά την καρδιά σαν κρύο, μεταλλικό σπαθί, αλλά δε σου κάνει το χατίρι να σε σκοτώσει επιτέλους. Μέχρι να περάσει ο καιρός και να σκαρφαλώσεις, μόνος θα'σαι. Και όταν θα καταφέρεις να ανέβεις, πιθανότατα πάλι μόνος θα 'σαι. Γιατί θα 'σαι ξένος, άγνωστος. Θα επιστρέψεις, μα κανείς δε θα σε θυμάται και κανείς δε θα 'ναι εκεί για 'σένα...Εκτός από τους αληθινούς σου φίλους. Αυτούς που θα σου είναι πάντα πιστοί...Ως τότε...Αντίο, Μαριλένα...

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

Ότι του φανεί του Λολοστεφανή!

Κοινώς, ο καθένας την τρέλα του. Ο καθένας τα κόμπλεξ του, και τον εγωισμό του , και τις ανασφάλειές του, τις υπερβολές του, την ανωριμότητά του, και τις αηδίες που κάθεται και λέει πριν βουτήξει τη ρημάδα τη γλώσσα στο μυαλό. Και ρωτάω τώρα εγώ: Γιατί πρέπει να τους ανεχόμαστε; Θα μου πεις, γιατί μπορει να είναι φίλοι μας, μπορει να είναι οι κοντινοί μας άνθρωποι, μπορεί επίσης να είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας! Και στην τελική , κι εσύ καμια φορά μπορεί να ξέσπασες τα νεύρα σου πάνω τους, άθελα σου πάντα. Καμιά φορά...Τι γίνεται όμως όταν ο χαρακτήρας των φίλων σου απλά σου τη σπάει; Και ποιός ο λόγος να το ανέχεσαι όταν ειναι κομπλεξικοί; Ή όταν απλά ανακαλύπτεις πως δεν ταιριάζετε βρε αδερφέ! Τι γίνεται από κει και πέρα; Μένεις επειδή τους αγαπάς; Και...τελικά τους αγαπάς ή απλά δεν έχεις τα κότσια να τους βγάλεις εντελώς από τη ζωή σου; Μήπως απλά πρέπει να κάνεις μία συζήτηση και να εξηγήσεις στον άλλο πως δεν μπορείς άλλο πια να κάνεις το μαλάκα; Αλλά έτσι είναι σαν να του ζητάς να αλλάξει αυτό που είναι . "Αγάπα το φίλο σου με τα ελλατώματά του" δε λένε; Αντέχεις να το κάνεις αυτό; Αντέχεις να καταπίνεις το θυμό σου κάθε φορά; Τελικά, πάνω σε αυτό πρέπει να αποφασίσεις. Να καταλάβεις ποιές είναι οι αντοχές σου έτσι ώστε να μην περάσεις άλλο βράδυ ξάγρυπνη, έτοιμη να εκραγείς από τα νεύρα που σου δημιουργούν. Πφφφφφφ.-ξεφύσημα.-

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Ευθεία


Ξύπνημα.Σχολείο.Φροντηστήριο.Ίντερνετ.Ύπνος. Κάθε μέρα το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται, και ο ρυθμός του κουράζει. Δε βρίσκω κάποιο ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης τον τελευταίο καιρό. Δεν βρίσκω κάποιον ιδιαίτερο λόγο για να θέλω να ξυπνήσω το επόμενο πρωί , να ξαναδώ τη μέρα , τους φίλους μου, τη χαζή και μονότονη ζωή μου. Ο χρόνος κυλάει, και το μόνο που σκέφτομαι , είναι πότε θα περάσει η Δευτέρα για να έρθει η Τρίτη, πότε θα περάσει η εβδομάδα για να έρθει το Σαββατοκύριακο, πότε θα περάσει ο μήνας για να έρθει το Πάσχα...Και ο δρόμος συνεχίζει , μακρύς, ίσιος και προβλέψιμος. Τίποτα δεν αλλάζει , και καμία μικρή πετρούλα δεν έρχεται για να ταρακουνήσει τα τόοοοσο μα τόσο ήρεμα νερά μου. Έρχονται μέρες που η βαρεμάρα είναι τόση, που θέλω να κουκουλωθώ κάτω από το πάπλωμά μου , να κοιμηθώ και να μην ξαναξυπνήσω. Ξέρω πως έχω πράγματα να περιμένω. Και όνειρα. Και στόχους. Και φίλους. Αλλά νιώθω κουρασμένη, και δίχως ενέργεια να συνεχίσω. Έχω καιρό να γελάσω με όλο το γέλιο μου. Να κλάψω με όλο το κλάμα μου...Εχμ...Βασικά έχω καιρό να νιώσω κάτι. Οτιδήποτε. Απλά να θυμηθώ πως είναι να χτυπάει η καρδιά μου. Καμιά φορά νομίζω πως σιώπησε πλέον και δε θα ξαναχτυπήσει. Ένα μικρό κομμάτι μου ξέρει πως αυτό δεν ισχύει, για το λόγο οτι είμαι πολύ μικρή ακόμα, μα από την άλλη είναι τόσο μα τόσο ήσυχη που δεν ξέρω τι να υποθέσω. Μακάρι να τελειώσει όλο αυτό. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναπεράσει κάτι τέτοιο , και το τίποτα είναι κατα κάποιο τρόπο οδυνηρό. Τελείωσε το τετράμηνο και οι καθηγητές ρωτούν διακριτικά τη μητέρα μου αν έχω κάποιο πρόβλημα και είμαι έτσι. Πώς έτσι; Ίσως να με βλέπουν θλιμμένη, ή κενή, αλλά δεν είμαι και σίγουρη γιατί δυσκολεύομαι να θυμηθώ πως ήμουν.
Χαχ! τώρα δύο πράγματα μπορεί να συμβούν:
1) Θα συνηθίσω και δε θα με απασχολεί πια το κενό
2) Θα επανέλθει με κάποιον, οποιονδήποτε τρόπο η όρεξη μου για ζωή.
Θα δούμε...