Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Λίγο πριν ξημερώσει...

 Έχω περάσει την αρχή και οδεύω προς το τέλος με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Τόση που νιώθω πως ο χρόνος γλιστρά σαν νερό μέσα από τα χέρια μου προτού προλάβω να καταλάβω τι είναι εκείνο που θέλω. Πάντοτε το νόμιζα αυτονόητο, πάντα νόμιζα πως το ένστικτο σου δείχνει το σωστό δρόμο, πάντα πίστευα πως θα βρω σημάδια να ακολουθήσω, και να που τώρα βρίσκομαι σε ένα αδιέξοδο με το ρολόι να μετράει αντίστοφα...

-Να φύγω... να φύγω.

Τώρα δεν κλαίμε, τώρα παλεύουμε. Τώρα δεν έχει διάλειμμα γιατί πρέπει να φτάσουμε την ακτή για να βρεθούμε...που; Νόμιζα πως ήξερα τι ήθελα και τώρα να που φοβάμαι μη μείνω με άδεια χέρια και μια ζωή που δεν αγαπώ. Πρέπει να βρω χρόνο, χρόνο να σκεφτώ σου λέω. Πάντα ήμουν ο τύπος του : "Άσε με τώρα, θα δούμε...Θα δείξει...Μετά." Δε θέλω να περιμένω το μετά, δε θέλω να βγάλει η ζωή απόφαση για μένα αυτή τη φορά. Γιατί αυτά που θα ακολουθήσουν και μπορώ και θέλω όσο τίποτε να τα ορίσω.

Κι όλα αυτά μαζί μ' εσένα όμορφή μου οπτασία που όλο και μεγαλώνεις και κερδίζεις χώρο στη λευκή σελίδα του μυαλού μου. Εσένα που σε θαυμάζω, εσένα που σε μισώ. Εσένα που σε πιστεύω. Eσένα που με κάνεις να λυπάμαι που είναι τόσο προβλέψιμο το τέλος...

6 σχόλια:

Μικρός Χείμαρρος είπε...

Σε νιώθω τόσο, μα τόσο πολύ...

Art. είπε...

Όμορφο...

Creep είπε...

Τσόλι :|
Μόλις ανέβηκες στην εκτίμησή μου με το mixpod σου :Ρ

Στο θέμα μας, δεν έχω κάτι να πω στην τελική, μόνο να συμφωνήσω θερμά μαζί σου για το πόσο προβλέψιμο είναι το τέλος και κάθε τέλος...

~reflection~ είπε...

Ετσι είναι ο Ερωτας Αντιθεση....

Παλη Συναισθηματων.....
Λατρεια και Μισος....

Δυσκολη δοσολογία και το σφηνακι ζαλίζει με το πρωτο φιλι....

παντού ομως χωρά ένα διάλειμμα.....

και μετα...... μετραω μεχρι το 10...
τρεξε να κρυφτεις.....

Ερωτα.... σου ερχομαι!!!!..

Στον Ερωτα να μπαινεις σαν Πανσεληνος!!!!



Ολοκληρος....

φιλι..... ερωτευμενο....

Fleur είπε...

Χμ...δεν ξερω τι να πω,παρα μια παρα πολυ ομορφη αναρτηση.<3
Γραφεις υπεροχα Μαρσυ.:)

Creepy Dreamer είπε...

Πόσο μα πόσο συμφωνώ μαζί σου κοριτσάκι...
Θέλω να πω, έχει σημασία να παλεύουμε, αν το τέλος είναι τόσο προβλέψιμο; :(
Σε νιώθω πάντως :]