Dear November
Πάμε λίγο πίσω απόψε...
Σταθμός του μετρό. Γύρω στις 7. Ημερομηνία δε θυμάμαι, πάντως ήταν σίγουρα Πέμπτη. Πάντα Πέμπτη ήταν.
"Επόμενη στάση: Μέγαρο Μουσικής."
Ξεφυσάω αδύναμα και σηκώνομαι. Πάντα στη διαδρομή γέμιζα στιγμιαίες παρορμήσεις. Περνούσε από το Σύνταγμα, το Μοναστηράκι... Δεν μπορούσα να μη σκεφτώ πώς θα ήταν αν κατέβαινα κάπου αλλού, κάπου με κόσμο, φασαρία, χαρούμενους ανθρώπους, κίνηση. Δεν μπορούσα να σκεφτώ να μην τα στείλω όλα στο διάολο. Αλλά δε το κανα ποτέ.
Ανέβαινα στη Μαβίλη, πάντα με το δίευρο στο χέρι για τον ίδιο γεράκο που καθόταν απέναντι απ' το περίπτερο. Περπατούσα στην ευθεία και χάζευα τον κόσμο. Φρικιά, γιαγιάδες με τα καλά τους, μποέμ τυπάδες με την κιθάρα στην πλάτη... Πάντα ποικιλία. Έφτανα στην πλατεία με τα σιντριβάνια, πάντα πιο νωρίς. Στο περίπτερο γέμιζα με τα περιοδικά όλης της εβδομάδας, τη συλλογή με τις πορσελάνινες κούκλες, Αστερίξ και Λούκυ Λουκ. Ο περιπτεράς ήταν τόσο όμορφος, ακόμα τον θυμάμαι. Είχε δυο φωτεινά μάτια, ένα γλυκό χαμόγελο και πάντα έπαιζε μπουζούκι. Μετά από λίγη σκέψη έπαιρνα και τις αγαπημένες μου ζαχαρωτές καραμέλες για... μετά.
Χαζολογούσα στην πλατεία, άνοιγα τα περιοδικά και τα ξεφύλλιζα, κοιτούσα το νερό που εκτοξευόταν και πάντα όπως έπεφτε μου θύμιζε γυναικείες μορφές.
Ακριβώς πήγε. Την κάνω.
Το κουδούνι απαντούσε αμέσως, δυστυχώς. Ένα παλιό κτήριο με σκουριασμένη πόρτα και μια μυρωδιά κατάθλιψης... Ή έτσι μου φαινόταν; Έκλεινα την πόρτα πίσω μου και χωνόμουν στο στενό, κλειστοφοβικό ανσανσέρ πατώντας τον αριθμό τέσσερα... Και στην πόρτα πάντα εκείνη, με το στημένο, επαγγελματικό της χαμόγελο.
Δε με κάνεις να νιώθω καλύτερα έτσι.
Και ξεκινούσα. Έλεγα, έλεγα, πάντα με πλεγμένα δυνατά τα δάχτυλα, ορθάνοιχτα μάτια, και τον απολογητικό τόνο του ενόχου που προσπαθεί να αποδείξειτην αθωότητά του. Εκείνη άκουγε πάντα υπομονετικά, με την απάντηση που δε θέλω να ακούσω να λάμπει ενοχλητικά στα μάτια της.
-Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί συνέβησαν όλα αυτά;
Τι εννοείς, ηλίθια; Κάνω και τίποτ' άλλο;
- Απ' ό,τι κατάλαβα, όταν θέλετε κάτι, απλά απλώνετε το χέρι και το παίρνετε. Δε σκεφτήκατε ποτέ να αντισταθείτε σε έναν πειρασμό, ακόμα κι αν μακροπρόθεσμα θα σας βλάψει.
Καρφώνω τα μάτια μου πάνω της. Συνεχίζει.
- Ίσως αυτό να σχετίζεται άμεσα και με το πρόβλημα που έχετε με τα κιλά σας, δεν επιβάλλεστε στον εαυτό σας, απλά αφήνεστε.
- Ναι. Ναι, αυτό είναι. Ισχύει. Είπα πιο πολύ σε μένα παρά σε κείνη.
Πόσο αλήθεια, πόσο εγώ... Σηκώθηκα και έφυγα με τα βήματά μου βαριά και τη σκέψη αυτή να τριβελίζει το κεφάλι μου. Έχωσα το χέρι στην τσέπη και έπιασα το κουτί με τις καραμελίτσες. Το έπαιξα λίγο στα δάχτυλά μου και με μια κίνηση άνοιξα το καπάκι, το έφερα στο στόμα και τις κατέβασα όλες. Ένιωσα μια έντονη επιθυμία να κλάψω.
Να τι ήμουν. Ένα έρμαιο των επιθυμιών μου. Να γιατί έγιναν όλα. Γιατί δεν αντιστάθηκα σε τίποτα ποτέ. Είχα πάντα μια ακόρεστη δίψα να γευτώ την κάθε πλευρά της ζωής, να πονέσω, να παθιαστώ, να ζήσω τα πάντα. Δεν έμαθα ποτέ να λέω όχι στον εαυτό μου. Δεν έμαθα ποτέ να συγκρατούμαι, αν ένα πράγμα μίσησα απότότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αυτό είναι τα όρια. Μου βάζεις όρια; Θα τα σπάσω και μετά θα σε πετάξω απ τη ζωή μου. Έτσι απλά.
Ω, ένιωσα τόσο αδύναμη εκείνη τη στιγμή. Με είχε συγκλονίσει αυτή η ανακάλυψη για τον εαυτό μου. Η μόνη σχέση που είχα με τη λογική ποτέ ήταν το οτι καταλάβαινα μαθηματικά. Αλλά βέβαια... Την κατάλαβα και την απέρριψα τη λογική.
Και πάμε στο σήμερα.
Ακόμα την απορρίπτω, ακόμα τη μισώ, ακόμα τη θεωρώ αντίθετο της ζωής. Όμως έμαθα για μένα κάτι πολύ σημαντικό. Δεν. είμαι. αδύναμη.- Μπορώ με μια απόφαση να στείλω στο διάολο συνήθειες μιας ζωής, όπως τα γλυκά. Μπορώ σε ένα μήνα να χάσω δέκα κιλά γιατί έτσι μου κατέβηκε. Μπορώ να στείλω στο διάολο ότι με βλάπτει ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ. Αλλά μόνο ως εκεί. Γιατί αν την ξαναέβλεπα σήμερα ξέρεις τι θα της έλεγα;
Δε μετανιώνω που πήγα εκεί και γύρισα. Δε μετανιώνω που δοκίμασα. Δε μετανιώνω που έζησα και που πήγα κι έπεσα με φόρα στον τοίχο κι ας έσπασα το κεφάλι μου. Δε μετανιώνω που χτύπησα γροθιά σε σπαθί, και δε μετανιώνω όχι γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο διδακτικό από το πέσιμο, ούτε γιατί δεν αντιστέκομαι στους πειρασμούς. Δε μετανιώνω γιατί το έζησα. Ακόμα κι αν ήταν λάθος.
Συμπέρασμα;
Όχι, δε θα το ξανάκανα.
Ναι, δύσκολα λέω όχι στον εαυτό μου.
Ναι, έμαθα από τα λάθη μου.
Ναι, ξέρω να επιβιώνω.
Καληνύχτα.
Πάμε λίγο πίσω απόψε...
Σταθμός του μετρό. Γύρω στις 7. Ημερομηνία δε θυμάμαι, πάντως ήταν σίγουρα Πέμπτη. Πάντα Πέμπτη ήταν.
"Επόμενη στάση: Μέγαρο Μουσικής."
Ξεφυσάω αδύναμα και σηκώνομαι. Πάντα στη διαδρομή γέμιζα στιγμιαίες παρορμήσεις. Περνούσε από το Σύνταγμα, το Μοναστηράκι... Δεν μπορούσα να μη σκεφτώ πώς θα ήταν αν κατέβαινα κάπου αλλού, κάπου με κόσμο, φασαρία, χαρούμενους ανθρώπους, κίνηση. Δεν μπορούσα να σκεφτώ να μην τα στείλω όλα στο διάολο. Αλλά δε το κανα ποτέ.
Ανέβαινα στη Μαβίλη, πάντα με το δίευρο στο χέρι για τον ίδιο γεράκο που καθόταν απέναντι απ' το περίπτερο. Περπατούσα στην ευθεία και χάζευα τον κόσμο. Φρικιά, γιαγιάδες με τα καλά τους, μποέμ τυπάδες με την κιθάρα στην πλάτη... Πάντα ποικιλία. Έφτανα στην πλατεία με τα σιντριβάνια, πάντα πιο νωρίς. Στο περίπτερο γέμιζα με τα περιοδικά όλης της εβδομάδας, τη συλλογή με τις πορσελάνινες κούκλες, Αστερίξ και Λούκυ Λουκ. Ο περιπτεράς ήταν τόσο όμορφος, ακόμα τον θυμάμαι. Είχε δυο φωτεινά μάτια, ένα γλυκό χαμόγελο και πάντα έπαιζε μπουζούκι. Μετά από λίγη σκέψη έπαιρνα και τις αγαπημένες μου ζαχαρωτές καραμέλες για... μετά.
Χαζολογούσα στην πλατεία, άνοιγα τα περιοδικά και τα ξεφύλλιζα, κοιτούσα το νερό που εκτοξευόταν και πάντα όπως έπεφτε μου θύμιζε γυναικείες μορφές.
Ακριβώς πήγε. Την κάνω.
Το κουδούνι απαντούσε αμέσως, δυστυχώς. Ένα παλιό κτήριο με σκουριασμένη πόρτα και μια μυρωδιά κατάθλιψης... Ή έτσι μου φαινόταν; Έκλεινα την πόρτα πίσω μου και χωνόμουν στο στενό, κλειστοφοβικό ανσανσέρ πατώντας τον αριθμό τέσσερα... Και στην πόρτα πάντα εκείνη, με το στημένο, επαγγελματικό της χαμόγελο.
Δε με κάνεις να νιώθω καλύτερα έτσι.
Και ξεκινούσα. Έλεγα, έλεγα, πάντα με πλεγμένα δυνατά τα δάχτυλα, ορθάνοιχτα μάτια, και τον απολογητικό τόνο του ενόχου που προσπαθεί να αποδείξειτην αθωότητά του. Εκείνη άκουγε πάντα υπομονετικά, με την απάντηση που δε θέλω να ακούσω να λάμπει ενοχλητικά στα μάτια της.
-Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί συνέβησαν όλα αυτά;
Τι εννοείς, ηλίθια; Κάνω και τίποτ' άλλο;
- Απ' ό,τι κατάλαβα, όταν θέλετε κάτι, απλά απλώνετε το χέρι και το παίρνετε. Δε σκεφτήκατε ποτέ να αντισταθείτε σε έναν πειρασμό, ακόμα κι αν μακροπρόθεσμα θα σας βλάψει.
Καρφώνω τα μάτια μου πάνω της. Συνεχίζει.
- Ίσως αυτό να σχετίζεται άμεσα και με το πρόβλημα που έχετε με τα κιλά σας, δεν επιβάλλεστε στον εαυτό σας, απλά αφήνεστε.
- Ναι. Ναι, αυτό είναι. Ισχύει. Είπα πιο πολύ σε μένα παρά σε κείνη.
Πόσο αλήθεια, πόσο εγώ... Σηκώθηκα και έφυγα με τα βήματά μου βαριά και τη σκέψη αυτή να τριβελίζει το κεφάλι μου. Έχωσα το χέρι στην τσέπη και έπιασα το κουτί με τις καραμελίτσες. Το έπαιξα λίγο στα δάχτυλά μου και με μια κίνηση άνοιξα το καπάκι, το έφερα στο στόμα και τις κατέβασα όλες. Ένιωσα μια έντονη επιθυμία να κλάψω.
Να τι ήμουν. Ένα έρμαιο των επιθυμιών μου. Να γιατί έγιναν όλα. Γιατί δεν αντιστάθηκα σε τίποτα ποτέ. Είχα πάντα μια ακόρεστη δίψα να γευτώ την κάθε πλευρά της ζωής, να πονέσω, να παθιαστώ, να ζήσω τα πάντα. Δεν έμαθα ποτέ να λέω όχι στον εαυτό μου. Δεν έμαθα ποτέ να συγκρατούμαι, αν ένα πράγμα μίσησα απότότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αυτό είναι τα όρια. Μου βάζεις όρια; Θα τα σπάσω και μετά θα σε πετάξω απ τη ζωή μου. Έτσι απλά.
Ω, ένιωσα τόσο αδύναμη εκείνη τη στιγμή. Με είχε συγκλονίσει αυτή η ανακάλυψη για τον εαυτό μου. Η μόνη σχέση που είχα με τη λογική ποτέ ήταν το οτι καταλάβαινα μαθηματικά. Αλλά βέβαια... Την κατάλαβα και την απέρριψα τη λογική.
Και πάμε στο σήμερα.
Ακόμα την απορρίπτω, ακόμα τη μισώ, ακόμα τη θεωρώ αντίθετο της ζωής. Όμως έμαθα για μένα κάτι πολύ σημαντικό. Δεν. είμαι. αδύναμη.- Μπορώ με μια απόφαση να στείλω στο διάολο συνήθειες μιας ζωής, όπως τα γλυκά. Μπορώ σε ένα μήνα να χάσω δέκα κιλά γιατί έτσι μου κατέβηκε. Μπορώ να στείλω στο διάολο ότι με βλάπτει ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ. Αλλά μόνο ως εκεί. Γιατί αν την ξαναέβλεπα σήμερα ξέρεις τι θα της έλεγα;
Δε μετανιώνω που πήγα εκεί και γύρισα. Δε μετανιώνω που δοκίμασα. Δε μετανιώνω που έζησα και που πήγα κι έπεσα με φόρα στον τοίχο κι ας έσπασα το κεφάλι μου. Δε μετανιώνω που χτύπησα γροθιά σε σπαθί, και δε μετανιώνω όχι γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο διδακτικό από το πέσιμο, ούτε γιατί δεν αντιστέκομαι στους πειρασμούς. Δε μετανιώνω γιατί το έζησα. Ακόμα κι αν ήταν λάθος.
Συμπέρασμα;
Όχι, δε θα το ξανάκανα.
Ναι, δύσκολα λέω όχι στον εαυτό μου.
Ναι, έμαθα από τα λάθη μου.
Ναι, ξέρω να επιβιώνω.
Καληνύχτα.
