Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Να 'χαμε να λέγαμε.

Dear November

Δεν περίμενα μετά από τόσο καιρό να με ξαναπιάσει αυτή η όρεξη για αχαλίνωτο μπλόγκινγκ, να μαι όμως και πάλι, κινούμενη στη μπλογκόσφαιρα με όλη τη σημασία της λέξης. Και δεύτερο απανωτό κειμενάκι, και καινούρια μπλογκάκια ωραία ανακαλύπτω συνέχεια, και τα σχολιάκια μου έχω όρεξη να τ αφήσω, και γενικά μάλλον άρχισα να την ξαναβρίσκω εδώ μέσα...

Είδα που λες πως είναι πολύ της μόδας να γράφουμε πώς περάσαμε το Πάσχα, οπότε ας αρχίσω να σου λέω από κει και βλέπουμε.  Χτύπησα μια εκδρομούλα στην εξωτική Πάφο με μάνα κι αδελφό, και ενώ δεν περίμενα η Κύπρος να έχει τόσο όμορφα μέρη, εξεπλάγην ευχάριστα και από την πόλη, και από το ζωολογικό κήπο (που στην αρχή ομολογώ πως πίστευα πως άντε να χει δυο παπαγαλάκια, και είχε ως και λευκά λιοντάρια), και από τους τάφους των βασιλέων, που είναι τεράστιας σημασίας αρχαιολογικό μνημείο (η μάνα μου που ναι και αρχαιολόγος κόντεψε να χύσει από τη χαρά της) και επίσης, απίστευτα γαμάτο μέρος με υπέροχη θέα για να σε θάψουν όταν πεθάνεις. Ή έστω να πετάξουν από κει τις στάχτες σου στη θάλασσα, ή κάτι αντίστοιχο. :ΡΡ


Περιττό να πω ότι έφαγα τον αγλέωρα, αλλά ΕΧΑΣΑ ΕΝΑ ΚΙΛΟ, λόγω του ότι περπάταγα όλη μέρα, και χτύπησα και παγωτό τρίμπαλο στο πανηγύρι στη Λεμεσό μια μέρα μετά. Μπισκότο oreo με cheesecake και πορτοκάλι, άκυρο σου φαίνεται αλλά φάτο, είναι ηδουνιή <3 Προσπάθησα κανα δυο φορές να κάνω ότι διαβάζω και για παγκύπριες αλλά δε μου βγήκε και αποφάασισα να κάνω κανονικές διακοπές και να ξεσκιστώ κανονικότατα στο έξω, και οι επαναλήψεις μετά. Άρχισε να κάνει και όμορφες μέρες, και που μυαλό φίλε μου, αφού άρχισα και τα πρώτα μπανάκια και μάλλον ότι διαβάσαμε όλη τη χρονιά διαβάσαμε.

Καλή ζωή θα μου πεις, πρωινό τζόγκινγκ και φαί, φροντιστήριο, άντε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα, ύπνο ξανά, διάβασμα, έξω και δώσε πάλι. Και κάπου ανάμεσα σκέφτομαι που και που ότι σε είδα στον ύπνο μου και ξύπνησα με ένα κόπο στο λαιμό και μια βλαστήμια στα χείλη.

 Mε είχε πάρει λέει ο ύπνος πάνω στο στήθος σου, και ξαφνικά άρχισα να τρέχω για να μη με δεις που φορούσα ένα γελοίο ροζ νυχτικό με φραμπαλάδες... Σου κρυβόμουν συνέχεια και όποτε έμπαινες στο πλάνο μου και κάτι ήθελες να μου πεις, αλλά εγώ απλά έτρεχα με όλη μου τη δύναμη. Και τώρα αναρρωτιέμαι αν θα θελα τελικά να σ' είχα ακούσει.

Αλλά μετά μου φεύγει και θυμάμαι πως δε ντράπηκα ποτέ να σου δείξω την ηλίθια πιτζάμα μου με τους φραμπαλάδες, και πως είμαι δω και δεν κουνήθηκα, μόνο κούρνιαξα στη γωνία μου και δεν είπα κουβέντα γιατί μπορεί τις κουβέντες που δε λέγονται να ναι καλύτερα να μην τις λέμε καν. Μπορεί.

Κι έτσι απλά με παρακάλεσα να εστιάσω στο να βάζω το ένα πόδι μπροστά στο άλλο και να προχωράω μπροστά, ώσπου είδα κίτρινα φυλλαράκια πεσμένα στο γκρίζο του δρόμου. Κάποιος μαδούσε μαργαρίτα, λέω. Έκοψα κι εγώ μια και σε σκέφτηκα, γιατί πάντα έτσι κάνω, έκοψα μία από συνήθεια και σ έφερα στο μυαλό μου. Την πάτησα στο χώμα με δύναμη και την έκανα κομματάκια. Γέλασα.



Κομμάτια
σηκώθηκες πάλι αργά,
πρησμένα μάτια, κίτρινα δάχτυλα, ξέχειλα τασάκια
και τέρμα ο καπνός και τα χαρτάκια
ζεσταίνεις χτεσινό καφέ
κουμπώνεις δυο χάπια
και βγαίνεις έξω για τσιγάρα και φαί.

Με τα πόδια,
πόδια και μυαλό που σε πάνε χώρια
και λόγια που σε κόβουνε στα δυο και λόγια
λόγια που σε καίνε σαν χολή
και δεν τα 8υμάσαι το πρωί
και δεν τα 8υμάσαι.

Δεν έχεις στόματα να θρέψεις κι άγχος για τα φράγκα
ούτε φοβάσαι έτσι μη μοιάσεις και στο γέρο σου
Είσαι μόνος σου και στα αρχ.... σου και ελεύθερος και πολιορκημένος
-Περπατημένος
Στα πεζοδρόμια από τα 14,
ρομαντικά ξεγεννημένος.
-Χαμένος
Αυθεντικό της απώλειας παιδί
σκλάβος της αντίδρασης, καλό παιδί
μαγκάκος και σου κόβει, κι είσαι ωραίο παιδί,
για άλλους απρόβλεπτος, μα πάνω-κάτω εντάξει παιδί.
Πολλοί γνωστοί, μόνο 2 φίλοι που είναι τώρα νεκροί,
ξεπαρθενεύτηκες στα γρήγορα από αγάπη πικρή.

Γύρω στα 20
-Σε λίγο κλείνω τα 22
γήπεδο και ΚΝΕ κ αναρχεία και σχολείο
από όλα πέρασες νωρίς και τα παράτησες νωρίς
-Γιατί μπορούσα και χωρίς
Ναι, σίγουρα πάντα σε τράβαγε το δύσκολο
και σε έσπρωχνε μπροστά το απίστευτο.
Δεν είσαι δαίμονας στη γη, στην κόλαση είσ' αγγελούδι
κι αν δε γυρίσεις σελίδα θα τελιώσει το τραγούδι.

Μια ζωή τσαλακωμένη
-Λόγια, λόγια
Μια σελίδα πεταμένη
-Σε μια γωνιά
Όνειρα κακογραμμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια με αίμα χαραγμένα
-Στο δέρμα
Ένας ήρωας προδότης
-Λόγια, λόγια
Ένας άμαχος στρατιώτης
-Ψέμα, ψέμα
Παιχνίδια απαγορευμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια καταχωνιασμένα
-Σε μια γωνιά
Λόγια απαγορευμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια καταχωνιασμένα
-Λόγια, λόγια

Δεν είμαι καν μια στατιστική
και παραείμαι συνηθισμένος για ταινία χολλυγουντιανή
εγώ είμαι εδώ, φίλε, κι εσύ είσαι 'κει
μια ρίμα μισή και παρακατιανή.
Τσιμέντο, σίδερα, οικοδομή, στη νύχτα κι όλα από λίγο
μου περισσεύει η αντοχή μα όλο λέω πως θα φύγω
αγαπημένος μου στίχος: "Όλα είναι δρόμος"
για κοίτα, φίλε μου, όμως, που πάντα ξεμένω
κι ο κόσμος μου ίδιος κι απαράλλαχτος παγώνει.
Κι ό,τι αγάπησα περισσότερο αυτό είναι που με πληγώνει.
Χωρίς ταυτότητα νοιώθω κι ας την έχω στη τσέπη μου πάντα,
για αυτό κάνω ό,τι κάνω όταν κανείς δε με βλέπει
-Τζάμπα όλα μπορεί να πάνε στην τελική
Και μη νομίζεις πως δεν ονειρεύομαι μια ζωή πιο κανονική μα με ξυπνάει πάντα ο κρυος
ιδρώτας την τελευταία στιγμή κι ένα άρωμα στον αέρα από ατόφια παρακμή.

Μια ζωή τσαλακωμένη
-Λόγια, λόγια
Μια σελίδα πεταμένη
-Σε μια γωνιά
Όνειρα κακογραμμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια με αίμα χαραγμένα
-Στο δέρμα
Ένας ήρωας προδότης
-Λόγια, λόγια
Ένας άμαχος στρατιώτης
-Ψέμα, ξέμα
Παιχνίδια απαγορευμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια καταχωνιασμένα
-Σε μια γωνιά
Λόγια απαγορευμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια καταχωνιασμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια απαγορευμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια καταχωνιασμένα
-Λόγια, λόγια

Δεν είμαι καν μια στατιστική

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

Νήσος τις έστι (;)

 Dear November

...Αφού χρειάστηκε να επιβεβαιώσω γύρω στις 4892702374931 φορές στον μπλόγκερ ότι πρόκειται για μένα την ίδια που αυτοβούλως και αυτοπροσώπως, -μη σε πω και αυτόκλητα και σε τρελάνω απόψε να 'oυμ- μου την κάβλωσε να ρθω μετά από ένα χρόνο να κάνω ανάρτηση, να μαι και πάλι σε παλιά λημέρια, έχοντας σχεδιάσει μια κλασσική, μελό, κλαψομουνέ ανάρτηση, αλλά έλα που δε μου βγήκε, γιατί φίλε αναγνώστη απόψε γράφουμε για την Κύπρο, άρα το γυρνάμε σε απλό, ηδονιστικό και άκρως εκτονωτικό κράξιμο :)

Μετά από τα δύο βασσανιστικά χρονάκια στη μεγαλόνησο, που τώρα πια κοντεύουν στο τέλος τους, έχω σκοπό να απαριθμήσω σε ένα ποστάκι (γιατί είμεθα και της οργάνωσης), όλα τα στραβά και τ' ανάποδα του τόπου αυτού, γιατί μου το χα τάξει και για να βγάλω και τ' άχτι μου βρε αδερφέ. Στο τέλος βέβαια θα το στύψω το ρημάδι μου και θα σου πω και κανα δυο καλά, να μη μας λένε και προκατειλημμένες, αλλαναξέρειςότιταπαέτσιγιαναταπωκαιμηδωσειςιδιαίτερηβάση,ναι; 

  Κατ' αρχήν έχω βαρεθεί να διαβάζω και να ακούω αναλύσεις επί αναλύσεων πάνω στο αν οι Κύπριοι είναι Έλληνες ή όχι και τα ρέστα. Ναι, ξέρω ότι είναι πολύ της μόδας να θάβεις την Ελλάδα, ειδικά τώρα που είναι στην κατάσταση που είναι, και αισθάνεσαι πολύ χίπης και επαναστάτης που θες να λες τα αντίθετα από αυτά που μεγάλωσες ακούγοντας από τους γονείς και τους καθηγητές σου να σου λένε, όμως φίλε μου εδώ τα βάζεις με την ίδια την ιστορία.  Δεν έχει σημασία το πόσους κατακτητές είχε αυτό το νησί (που ότι είχε είχε, η πόρνη της Μεσογείου σου λέει:Ρ), σημασία έχει μόνο ότι η γλώσσα σου είναι τα ελληνικά, ότι μεγάλωσες χορεύοντας παραδοσιακούς χορούς, ακούγοντας μπουζούκι και τρώγοντας σουβλάκι και έμαθες να ζεις με μια κουλτούρα που είναι τόσο βαθιά ελληνική που ακόμη και η αλλοτριωμένη σήμερα Ελλάδα έχει ξεχάσει, όντας κι εκείνη κατεχόμενη από την ίδια της την πρωτεύουσα και το ότι εκείνη αντιπροσωπεύει. Και δε δέχομαι (Ρε πούστη μου) σε ένα νησί που έζησαν και πέθαναν ένας Αυξεντίου, ένας Παλληκαρίδης, ένας Μάτσης και τόσοι άλλοι λιγότερο επώνυμοι, κι ανώνυμοι  κι αμφιλεγόμενοι που δε θα αναλύσουμε σε αυτή την ανάρτηση, που θυσιάστηκαν για να πουν σε όλο τον κόσμο ότι είναι Έλληνες και τίποτε άλλο, γιατί δε δέχονταν κανείς να τους αφελληνίσει και να τους κάνει να χάσουν την ταυτότητά τους, να έρχεται ο κάθε μαλάκας και να αρνείται την εθνικότητά του. Κυρίως γιατί είναι η μεγαλύτερη ειρωνία που υπάρχει, ένας τόπος που πέρασε από τόσους πολλούς κατακτητές, και όμως κρατήθηκε με νύχια και με δόντια απ' τις ρίζες του, να κάνει ο ίδιος στον εαυτό του αυτό που παλιότερα πολέμησε για να κρατήσει μακριά του. Αλλά μήπως έτσι δεν είμαστε οι Έλληνες; Απέναντι στον εχθρό ενωνόμαστε ανέλπιδα και πολεμάμε παρά τους αριθμούς που είναι πάντα εναντίον μας, αλλά από τον εαυτό μας δεν προστατευτήκαμε ποτέ...

Κι επειδή παρασοβάρεψα και δε γουστάρω, πάμε να σου γράψω για το αγαπημένο μου θέμα από τότε που ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το λαό αυτό που άμα με ξέρεις, σίγουρα ξέρεις πόσο αγαπώ.- Το κυριότερο πρόβλημά τους, για μένα, είναι ότι είναι κάργα κακομαθημένοι. Τι να πρωτοδιαλέξεις φίλε αναγνώστη, τους κύπριους με το μαλλί ταβανόπροκα απ το ζελέ, το ξυρισμένο στέρνο, το κολλητό/γυαλιστερό τζιν και το πουκάμισο το ανοιχτό τουλάχιστον μέχρι τον αφαλό για να φαίνεται ο κοιλιακός του γυμναστηρίου (που εσύ μπορεί να νομίζεις ότι είναι κάβλα, αλλά εγώ το μόνο που σκέφτομαι κοιτώντας τον είναι ότι άνετα ρίχνεις μια τρίλιζα ή λύνεις σουντόκου πάνω στην κοιλιά σου, μπαστουνόβλαχε Κύπριε), ή τις κύπριες που... εχμ, οκ, για τις κύπριες θέλω άλλη πρόταση. Οι κύπριες που λες, είναι απ τα παράξενα της φύσης, και σου έκανα και ανάρτηση και μόνο για πάρτη τους αν δεν έπεφτε πολλή η κυπριωτίλα εδώ μέσα μετά.- Είναι μια, ομολογουμένως περίεργη αν και απαίσια μίξη τσούλας με παρθενόπη, η οποία αν και βγαίνοντας το βράδυ θα σου πετάξει όλον τον... εξοπλισμό να πάρεις μάτι, αν και θα ντυθεί και το ντύσιμό της θα φωνάζει "πηδήξτε με", το βράδυ σίγουρα κοιμάται σε δωμάτιο/κουκλόσπιτο, με το αρκουδάκι της αγκαλιά, περιμένοντας εναγωνίως τον γαλάζιο πρίγκιπα ο οποίος από μόνος του έχει υποχρέωση να φανταστεί ότι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που δείχνουν και θα θέλει να περάσει την αιωνιότητα μαζί τους, ακόμη κι αν δεν του κάτσουν ποτέ. Η μαμά και η γιαγιά και ο παπάς που τις στέλνουν για εξομολόγηση, καθώς και όλος ο κοινωνικός περίγυρος τις έχει μάθει ότι το σεξ είναι κάτι επαίσχυντο και κατάπτυστο, καθώς επίσης και ότι πρέπει να το κάνουν "δώρο" στον άντρα, έπειτα από εγγυήσεις παρουσία γονεϊκών ενισχύσεων ότι ο λεγάμενος τις βλέπει σοβαρά και θα τις αρραβωνιαστεί τουλάχιστον.


Οκ, περιττό να πω, ότι καρακαταξεσκίζονται χειρότερα κι απ τις απελευθερωμένες στον τελικό απολογισμό.


Αλλά κάτι έλεγα για κακομαθημένους ανθρώπους, και καλά θα κάνω να επιστρέψω στη βάση μου γιατί πάνω σ αυτό δε σου έδωσα αρκετά.  Η κυπριακή κοινωνία είναι κάπως έτσι δομημένη: Το λιγότερο που πρέπει να έχω είναι μία βίλα με πισίνα, γιατί έχει και ο γείτονας μία βίλα με πισίνα.  Δεν έχω λεφτά αλλά θα καταχρεωθώ να την αγοράσω, και θα πάρω κι ένα δεύτερο δάνειο γιατί ο ξάδερφος του μπατζανάκη της κουνιάδας έχει καλύτερο αμάξι και έτσι εγώ φαίνομαι λιγότερο πλούσιος.  Ο Κύπριος αυτός δε βρίσκει λόγο να ξοδέψει τα λεφτά που χρησιμεύουν στο να φαίνονται αυτός και η οικογένειά του αυτό το χάικλας βλαχουριό που φαίνονται, για να βοηθήσει το παιδί του να μάθει τα πέντε γράμματα που εκείνος δεν έμαθε, καθώς αυτά δε του χρησίμευσαν ποτέ σε τίποτε, και στην τελική λεφτά υπάρχουν ( ή λέμε ότι υπάρχουν ), και θα το στείλουμε το παιδί σε ένα πανεπιστήμιο της πλάκας στην Αγγλία να σπουδάσει κιόλα άμα θέλει.  Γι αυτό, συν των όλων, το πνεύμα υστερεί απίστευτα στην Κύπρο, και γι αυτό αυτό το νησί αν και οικονομικά ομολογουμένως έχει φερθεί πολύ έξυπνα, ποτέ δεν κατάφερε να έχει ένα λαό καλλιεργημένο και να διεκδικήσει μέσα και έξω τα δικαιώματά του με τον τρόπο που πρέπει.  

Και τέλος, αν είσαι Ελλαδίτης χλεύασε μαζί μου, αν είσαι Κύπριος και τυχαίνει να είσαι εστιάτορας βγάλε το βουλοκέρι από τα αυτιά σου και δώσε βάση σε αυτά που θα σου πω.

1. Αυτό το ασέξουαλ/ανοργασμικό πράγμα με το λάχανο και το αγγούρι που αποκαλείς ΣΟΥΒΛΑΚΙ, να το βάλεις εκεί που ξέρεις. Αν ήθελα αυτή τη μπούρδα που μου σερβίρεις μαζί με λίγο κρέας, θα έπαιρνα μια σίζαρ με ψωμάκι. Άμα δε θες ρε μάνα μου να λιγδώσει λίγο τ αντεράκι σου τι το παραγγέλνεις/φτιάχνεις το ρημάδι, ΑΣ ΤΟ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΝ.

2. Επειδή εσύ είσαι παλιοτσιγκούνης του κερατά και αντί να πληρώνεις ντομάτα, σε βολεύει να φτιάχνεις μια σαλάτα που από πάνω φαίνεται χωριάτικη και από κάτω είναι παραγεμισμένη μαρούλι, δε σημαίνει ότι εγώ πρέπει να το πληρώσω αυτό ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΦΑΩ ΚΙΟΛΑΣ. Και μην ακούσω καμιά αηδία τύπου "έτσι το κάνουμε εδώ στην Κύπρο", γιατί άμα το κάνετε έτσι, να μην το αποκαλείτε ούτε χωριάτικη, ούτε ελληνική σαλάτα. Προτείνω μια ονομασία τύπου "κυπριακό μαρουλοξερατό", ή "ανοργασμική απομίμιση ελληνικής σαλάτας". 

3. (Μετανάστες Άγγλοι, Βιετναμέζοι Ρουμάνοι, δεν αναφέρομαι σε σας)
ΜΑΛΑΚΑ ΣΕΡΒΙΤΟΡΕ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΡΤΕΛΑΚΙ ΣΟΥ ΓΡΑΦΕΙ "ANTΡΕΑΣ", ΠΑΡΗΓΓΕΙΛΑ ΧΩΡΙΑΤΙΚΗ, ΟΧΙ VILLAGE SALAD ΓΑΜΩ ΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΣΟΥ ΓΑΜΩ. Α, και αρνούμαι, ΑΠΛΑ ΑΡΝΟΥΜΑΙ να ξανακούσω ότι οι Κύπριοι μιλάνε καλά αγγλικά επειδή στη μέση της πρότασης θα σου πετάξουν ένα "anyway" και χέστηκε η φοράδα στ αλώνι. Οι περισσότεροι ξέρουν τα ίδια αγγλικά με τον γνωστό αστυνομικό
 


και απλά έχουν καλή προφορά.  

Και τέλος, επειδή σου υποσχέθηκα κανα δυο καλά, θα σου δώσω καλά και κράτα τα, γιατί αυτό το μέρος αξίζει να τ αγαπήσεις και μόνο για εκείνους τους Κύπριους που είναι σπάνιοι πια, για τους Κύπριους που αγάπησε ο Σεφέρης, για εκείνους τους απλούς, φιλόξενους, καλοσυνάτους ανθρώπους που ίσως, άμα ψάξεις στα χωριά τους και στα σχολεία και στις γειτονιές, βρεις ακόμα να κυκλοφορούν ανάμεσα σε όλο αυτό το δήθεν, απρόσωπο πράγμα που έχει καταλήξει να είναι η Κύπρος. Γιατί ο τόπος αυτός είναι πολλά που έχει ξεχάσει ότι είναι, αλλά μια ηλίθια ρομαντική μου πλευρά αισθάνεται ότι, κάπου βαθιά ζει ακόμη το θαύμα που αγάπησε εκείνος, το θαύμα για το οποίο έγραψε, η φλόγα που είχε δει μέσα σε μια φούχτα ανθρώπους που πιάσαν τα όπλα με χέρια που χαν φτιαχτεί μονάχα για να δουλεύουν τη γη...


"Η γης δεν έχει κρικέλια
για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν
μήτε μπορούν, όσο κι αν είναι διψασμένοι
να γλυκάνουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι.
Και τούτα τα κορμιά
πλασμένα από έvα χώμα που δεν ξέρουν,
έχουν ψυχές.
Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν,
δε Θα μπορέσουν~ μόνο θα τις ξεκάμουν
αν ξεγίνουνται οι ψυχές.
Δεν αργεί να καρπίσει τ' αστάχυ
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι,
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
το κακό για να σηκώσει το κεφάλι,
κι ο άρρωστος νους που αδειάζει
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να γεμίσει με την τρέλα,
νήσος τις έστι...".


 Και ίσως ο μαντατοφόρος να τρέχει ακόμα, όποιο κι αν είναι μέσα στους καιρούς το μήνυμα της δικαιοσύνης που κρατά.





Καλώς ήρθα λοιπόν ξανά στο μπλογκ μου, και χρωματάκι σου έβαλα ν ανοίξει το ματάκι σου, και τον Αγγελάκα στον έβγαλα να μη λέει η Κόννη ότι μόνο αποτέτοιονε ακούμε, σου βαλα ρακιά που γράφει απελπισμένα για μια συνονόματη Μαριλού (που καλό τσουλάκι πρέπει να τανε κι εκείνη) και γενικά ανανεωμένη με βρίσκεις απ την κλάψα μου και πες πως χαίρεσαι έστω και στο έτσι.

Καληνύχτες ^__^