Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Life sucks, and then you die.

Τσαντισμένη, κουρασμένη και βουλιαγμένη στη σήψη και στην παρακμή, στην υπνιλία και στη βαρεμάρα, στην υποκρισία, στα ψεύτικα χαμόγελα, αντέχω για πολύ ακόμα κι όμως δεν με αντέχω άλλο.  Ψάχνω μέσα σε τόσες μαμόθρευτες κατίνες, τόσους υποκριτές και τόσες παρθενοπιπίτσες που κοιμούνται αγκαλιά με το κοσμοπόλιταν έναν άνθρωπο που να μπορώ να μιλήσω, να ταιριάζουμε, κι όμως δεν υπάρχει κανένας τέτοιος.  Με πιάνω να θέλω να τους σκουντήσω για να ξυπνήσουν, να φωνάξω μέχρι να τους σπάσω το τύμπανο : "ΤΟ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΟ ΣΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ; " Και γιατί να μη χαίρομαι που είστε άνθρωποι χωρίς προβλήματα; Ίσως γιατί τα προβλήματα μας ωριμάζουν, μας διαμορφώνουν ως προσωπικότητες κι εσείς πολύ απλά δεν έχετε προσωπικότητα! Είστε ότι σας είπαν να είστε η μαμάκα κι ο μπαμπάς, έχετε τα όνειρα που σας φύτεψαν αυτοί και η κλειστή σας κοινωνία στο κεφάλι: Στα 25 σας να έχετε φορέσει οπωσδήποτε νυφικό και να ζείτε μια ονειρεμένη ζωή μαζί με τον αντρούλη και τα αξιαγάπητα παιδιά σας, να είστε τα αγπημένα φυτ εε, με συγχωρείτε, παιδιά των καθηγητών, να φοράτε κομποσχοίνια στο χέρι και να έχετε την εικονίτσα του αγίου τρέχα-γύρευε που σας έχωσε η γιαγιά στην κασετίνα πάντα μαζί και να μην έχετε αναρρωτηθεί ποτέ ποιό είναι το αληθινό της νόημα, να μην έχετε ποτέ μπει στον κόπο να σκεφτείτε, να αναζητήσετε, να αμφισβητήσετε.  Είναι αξιολύπητος για σας όποιος πάτησε τα τριάντα και δεν έχει τουλάχιστον δύο κουτσούβελα να τρέχουν γύρω του.  Είναι αδιανόητο για σας να έχετε όνειρα που δε σας τα έχτισε κανείς, που είναι ολόδικά σας, αλλά κι εγώ δε θα πρεπε να νιώθω οίκτο, γιατί είστε όλοι ευτυχισμένοι όσο βλέπετε ένα δύο με ένα μηδέν από δίπλα ζωγραφισμένο σε μια κόλλα χαρτί, μπορείτε εύκολα να είστε πλήρεις με ό,τι εμένα απλά θα μου πρόσφερε ένα χαμόγελο είκοσι δευτερολέπτων.

What the hell am I doing here?

Εν τω μεταξύ, τώρα που μπορώ πιο ήρεμα να κοιτάξω για το μέλλον μου δεν μπορώ να βρω τίποτε που να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και ξέρω πως τώρα πια δε με πιέζει ο χρόνος, πως μπορώ να επιλέξω σχολή με την ευκολία που θα επέλεγα παππούτσια, όμως αυτή η ευκολία είναι που κάνει τις επιλογές μου να αυξάνονται, και την τελική αποφαση ολο και δυσκολύτερη. Ευτυχώς έχω χρόνο.  Δυστυχώς, δεν είμαι καλή στις αποφάσεις. Ακόμα προσπαθώ να δω κάτι και να πω: "Να, αυτό θέλω να κάνω για όλη την υπόλοιπη ζωή μου."

Θα δούμε. Η μόνιμή μου απάντηση: Θα δούμε...

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Sweet Sixteen :)

Dear November
Σήμερα έχω γενέθλιαααα! Πρώτα γενέθλια στην Κύπρο και προτελευταία! Μια χρονιά να τελειώσει το σχολείο έμεινε, μια για να επιστρέψω στην Ελλάδα. Με έχει πιάσει μια ηλίθια χαρά που τώρα θα με ρωτάνε και θα λέω πως είμαι κλεισμένα δεκαέξι! Σημαδιακή ηλικία τα δεκαέξι λένε... Να δούμε!
13 Νοεμβρίου του 1994 γεννήθηκα. Μέρα Κυριακή. Κόντευε να πάει Δευτέρα, για λίγα μόνο λεπτά δεν πήγα στην επόμενη μέρα. Σκορπίνα καλέ ναι!
Ελάτε να σβήσουμε τα κεράκια όλοι μαζί, πήρα και Χαριποτερική τουρτίτσα, ένεκα η πρεμιέρα που πλησιάζει:

Αυτό που λατρεύω πιο πολύ στα γενέθλια είναι οι ευχές, και δεν θα τις λάτρευα τόσο αν ζούσα σε μια εποχή χωρίς τα μέσα επικοινωνίας που έχουμε τώρα. Πάντα λάτρευα να μου εύχονται άτομα που έχω να μιλήσω μαζί τους πολύ καιρό, να ξέρω πως με θυμούνται. Φέτος ακόμα περισσότερο. Το 99,9 % των ευχων στο φατσοβιβλίο ήταν από άτομα που είναι μακριά μου. το 80% εξ αυτών μου λείπουν αφόρητα. Ναι, είναι συναισθηματικά φορτισμένη μέρα για μένα σήμερα. Θέλω να γίνω μια τεράστια αγκαλιά για όλους και δεν μπορώ, με πνίγει αυτή η κατάσταση, είναι χαρούμενη μέρα αυτή δεν τη θέλω με αυτό το γαμημένο κόμπο στο λαιμό.
Η έκλπληξη της ημέρας ήταν οτι πήρα ένα απροσδόκητο τηλεφώνημα από έναν τόσο αγαπημένο άνθρωπο... Από την καθηγήτρια των μαθηματικών μου τα τελευταία 4 χρόνια. Από τον άνθρωπο που με έκανε να αγαπήσω τα μαθηματικά. Από τον άνθρωπο που με τον ολοδικό του, μοναδικό τρόπο στάθηκε δίπλα μου, με έκανε να έχω στόχους και βλέψεις για το μέλλον, και με "ξυπνούσε" όποτε έπεφτα σε λήθαργο. Με ξυπνούσε απότομα, άγρια. Πέρυσι με είδε να χάνομαι και να σβήνω χωρίς να το καταλαβαίνω και με έκανε να κλάψω με αυτή τη συνειδητοποίηση. Με έριξε από το συννεφάκι μου όπως μου χρειαζόταν: σκληρά. Απλά και λίγα λόγια, προσγειωμένα τόσο σε σημείο που να πονάνε. Ψυχρή λογική σε συνδιασμό με έναν γλυκό και σχεδόν κοριστσίστικο τρόπο συμπεριφοράς. Ένας ξεχωριστός άνθρωπος...Τόσο αγαπημένος.

Λοιπόν, τέρμα με τις αναμνήσεις γι' απόψε. Πάρτυ δεν έκανα σήμερα, θα κάνω από βδομάδα μαζί με τον αδερφό μου!
Επίσης, πλησιάζει και η πρεμιέρα του Χάρι Πότερ! 18 Νοεμβρίου! Μην τη χάσετε!
Φιλάκια από μια δεκαεξάχρονη πλέον, Μάρσυ.

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

'Cause I just miss myself sometimes...

Όταν το γέλιο δεν είναι γνήσιο γέλιο μα μια άθλια και παρ' όλα αυτά πετυχημένη γκριμάτσα.
Όταν κρύβομαι πίσω από το μαύρο πέπλο της ντροπής και της αμηχανίας.
Όταν νιώθω ξένη... Πιο ξένη απ' όσο συνήθως.
Όταν ξέρω πως θα παρατούσα τα πάντα και θα έφευγα χωρίς δεύτερη σκέψη, τότε ξέρω πως θα θυμάμαι αυτήν την περίοδο με μια πικρή γεύση στα χείλη.
Όταν πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να ξεφύγει, λες και μπορεί να γλιτώσει από τις αναμνήσεις.
Όταν σε κοιτάζω και ξέρω πως οι ζωές μας απλά συναντιούνται για λίγο και ό,τι θα αισθανθώ έχει ημερομηνία λήξης προκαθορισμένη-πριν καν αρχίσει να υπάρχει.
Όταν κοιτάζω τα μάτια σου και βλέπω μια αλήθεια τόσο ξένη με τη δική μου που φοβάμαι.
Όταν θέλω να γυρίσω πίσω και να πατήσω στα μονοπάτια που ξέρω για να νιώσω ασφαλής.
Μου λείπει ο εαυτός μου κάτι τέτοιες στιγμές...
 Aλλά τουλάχιστον ξέρω πως είμαι εγώ όταν κοιτάζω γεμάτη πείσμα στο αύριο.

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Λίγο πριν ξημερώσει...

 Έχω περάσει την αρχή και οδεύω προς το τέλος με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Τόση που νιώθω πως ο χρόνος γλιστρά σαν νερό μέσα από τα χέρια μου προτού προλάβω να καταλάβω τι είναι εκείνο που θέλω. Πάντοτε το νόμιζα αυτονόητο, πάντα νόμιζα πως το ένστικτο σου δείχνει το σωστό δρόμο, πάντα πίστευα πως θα βρω σημάδια να ακολουθήσω, και να που τώρα βρίσκομαι σε ένα αδιέξοδο με το ρολόι να μετράει αντίστοφα...

-Να φύγω... να φύγω.

Τώρα δεν κλαίμε, τώρα παλεύουμε. Τώρα δεν έχει διάλειμμα γιατί πρέπει να φτάσουμε την ακτή για να βρεθούμε...που; Νόμιζα πως ήξερα τι ήθελα και τώρα να που φοβάμαι μη μείνω με άδεια χέρια και μια ζωή που δεν αγαπώ. Πρέπει να βρω χρόνο, χρόνο να σκεφτώ σου λέω. Πάντα ήμουν ο τύπος του : "Άσε με τώρα, θα δούμε...Θα δείξει...Μετά." Δε θέλω να περιμένω το μετά, δε θέλω να βγάλει η ζωή απόφαση για μένα αυτή τη φορά. Γιατί αυτά που θα ακολουθήσουν και μπορώ και θέλω όσο τίποτε να τα ορίσω.

Κι όλα αυτά μαζί μ' εσένα όμορφή μου οπτασία που όλο και μεγαλώνεις και κερδίζεις χώρο στη λευκή σελίδα του μυαλού μου. Εσένα που σε θαυμάζω, εσένα που σε μισώ. Εσένα που σε πιστεύω. Eσένα που με κάνεις να λυπάμαι που είναι τόσο προβλέψιμο το τέλος...