Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Φοβάμαι...

Έχω μέρες τώρα που φοβάμαι. Ο φόβος έχει γραπώσει την καρδιά μου σαν τεράστιο ατσάλινο χέρι και δε λέει να την αφήσει...Φοβάμαι τις συνέπειες των πράξεών μου; Είναι απλά ένα προαίσθημα άραγε; Φοβάμαι οσα έρχονται κι όσα έχουν φύγει. Φοβάμαι όσα στοιχειώνουν το παρελθόν κι άπλωσαν την κατάμαυρη σκιά τους και στο μέλλον μου. Προσπάθησα πολλές φορές να αποφασίσω αν είναι παράλογος ή όχι ο φόβος που με κυνηγάει αλλά δεν καταλήγω κάπου. Απλά φοβάμαι. Μόνο φοβάμαι. Ο Φόβος με πνίγει, μου φέρνει δάκρυα απόγνωσης. Φοβάμαι... Ότι είναι γραμμένο (;) να γίνει θα γίνει είτε το φοβηθώ είτε το αγνοήσω, μα εγω φοβάμαι. Δεν μπορώ να ηρεμήσω όποτε το σκοτάδι πέφτει και μένω μόνη με το φόβο... Φοβάμαι...Απλά φοβάμαι...Μόνο φοβάμαι...

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

OXI στη μιζέρια!

Η γιαγιά μου έλεγε πως ο Θεος δίνει στον καθένα μας μόνο όσα μπορεί να αντέξει. Και το πιστεύω. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους αδύναμους, κάθε άλλο. Έχω όμως μ'αυτούς που είναι αχάριστοι με τη ζωή. Γιατί έχω δει ζωές ανθρώπων που είναι ολόκληρες φτιαγμένες από πόνο, αλλά στα πρόσωπά τους είδα χαμόγελα και αισιοδοξία. Στις δυσκολότερες μέρες, πάντα θα βρίσκουμε μέσα μας όσα απομεινάρια θάρρους και δύναμης μένουν κρυμμένα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή. Μέσα στην απελπισία είναι που τελικά στέκεσαι όρθιος και λες: Θα επιβιώσω. Κι ενώ άνθρωποι που η ζωή τους φέρθηκε πραγματικά σκληρά καταφέρνουν να κοιτούν στην επόμενη μέρα που ξημερώνει, υπάρχουν και οι αχάριστοι. Στην πρώτη ατυχιά, στην πρώτη κακοτοπιά, απελπίζονται, βυθίζονται στη μαυρίλα και στο τίποτα, διατυμπανίζουν παντού το πόσο άδικη στάθηκε απέναντί τους η ζωή, διαμαρτύρονται και λένε πως δεν αντέχουν άλλο. Γιατί παίρνουν ΤΟΣΑ όμορφα και πολύτιμα πράγματα για δεδομένα. Ξέρει άραγε κανείς μας πόσο σημαντικό είναι να 'χεις ένα πιάτο φαι στο τραπέζι σου κάθε μέρα; Πόσο υπέροχο είναι το να έχεις πλάι σου οικογένεια και φίλους που είναι πρόθυμοι να σου σταθούν στα δύσκολα; Πόσο ευλογημένος είναι κανείς όταν ξυπνάει κάθε πρωί στο ζεστό του κρεβάτι και ακούει "καλημέρα";

Μια μέρα στο σύνταγμα είδα μια πανέμορφη κοπέλα, με φωτεινά γαλάζια μάτια. Ήταν ναρκομανής αλλά δε ζητιάνευε. Τουλάχιστον όχι λεφτά. Την είδα να ζητά απεγνωσμένα από κάποιον να της πει μια καλημέρα, κι όλοι γύριζαν το κεφάλι στη θέα της. Μια καλημέρα μόνο...

Σε όλους μας τυχαίνουν άσχημα πράγματα, αλλά ας μη μας τυφλώνουν κι ας μη μας κάνουν να αγνοούμε τα όμορφα. Ας μην είμαστε αχάριστοι με όλα εκείνα που μας έχει προσφέρει η ζωή, ας εκτιμήσουμε επιτέλους τη ζεστή αγκαλιά που είναι ανοιχτή για μας όταν κλαίμε, και την καλημέρα των δικών μας το πρωί.  Δεν τα έχουν όλοι αυτά. Let's see the bright side of life!:D

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

To be, or not to be?

  Είναι φορές που με νιώθω να αιωρούμαι. Σαν να μην έχει μείνει τίποτα όρθιο, καμιά ελπίδα μα και κανένας στόχος. Εκεί που το τίποτα είναι κάτι τεράστιο που όλο και διογκώνεται και είναι τότε ακριβώς που σκέφτεσαι τα κλασσικά: << Γιατί να ζω;>>
   Το επόμενο βήμα είναι άσκοπο γιατί γίνεται είτε μηχανικά είτε από πίεση.
-Μπορεί και να 'σαι ένα ρομπότ πια.
   Αλλά όχι, αν ήταν έτσι το τίποτα θα το 'θελες για ζωή. Ψάχνοντας απαντήσεις κοιτάζεις πίσω και ματώνεις από τα σπασμένα γυαλιά στο καμμένο τοπίο που αντικρίζεις. Κοιτάς μπροστά και τρομάζεις βλέποντας ερωτηματικά να μεζεύονται, να αυξανονται και να πληθαίνουν. Και ίσως σε τρομάζει περισσότερο το οτι δε βλέπεις το λόγο να βρεις τις απαντήσεις. Και να το πάλι: <<Γιατί να ζω;>>

Πρόσφατα βρήκα την απάντηση κάνοντας...ζάπινγκ. Η απάντηση είναι πως δεν υπάρχει απάντηση:  << Ο σκοπός της ζωής είναι μια ανθρώπινη επινόηση. Εμείς επιλέγουμε αν θα δώσουμε σκοπό στη ζωή μας ή όχι. Η ζωή από μόνη της είναι απλά ένα ατύχημα.>>  Δεν έχω ιδέα ποιός το 'πε. Αν κανείς σας ξέρει, ας μου το πει...Αλλά δε βασσανίζομαι πια. Απλά ζω. Και δεν κοιτώ ούτε μπρος μα ούτε και πίσω. Απλά κοιτάζω εδώ. Και είναι όμορφα, γιατι χωρίς να το καταλάβω άρχισα ξανά να ζω και να κάνω όνειρα. Και το καλύτερο είναι πως δε με πονούν αυτά που ήρθαν κι έφυγαν, γιατί δεν μπορώ να τα αλλάξω, και από κάποιο σημείο και μετά καταντά μαζοχισμός το να τα κρατάς πάντα μέσα σου. Και τώρα που δεν έρχονται όλα όπως τα θέλω, δεν πειράζει. Πραγματικά δεν πειράζει.

-Πάρε τη ζωή όπως σου έρχεται, και απλά προσπάθησε να τη ζήσεις όσο καλύτερα μπορείς.


Κι αν δεν καταλάβατε απολύτως τίποτα από τη σημερινή ανάρτηση...Χεχ, δε σας αδικώ:)
Φιλιά!^__^

Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Say something...more.

<<Αγαπάς για ν' αγαπάς, κι όχι για να πάρεις ανταπόδωση, αυτό δεν είναι αγάπη>> Έλεγε ο Μπουσκάλια.

  Πόσο με ηρεμεί αυτή η σκέψη...Πόσο κατευνάζει τα τεντωμένα μoυ νεύρα. Απλά αγαπάς. Ξέρεις πως αγαπάς και είσαι πάντα εκεί. Αγαπάς ανιδειοτελώς, χωρίς να περιμένεις κάτι, χωρίς γνωρίζοντας πως δεν υπάρχει συνέχεια, δεν υπάρχει μέλλον σ' αυτο το μετέωρο παρόν.

Κι όταν η σκέψη εδραιωθεί στο μυαλό, όταν όλα γίνουν μια ιδέα που μ' ευκολία ελέγχεται, έρχεσαι εσύ.

- Καλημέρα.

Πες κάτι, κάτι παραπάνω, κάτι στο οποίο θα μπορώ να ελπίσω. Πες κάτι που θα δείχνει πως όλα είναι τόσο διαφορετικά τώρα, πως από τότε που σ' ερωτεύτηκα γύρισε ο κόσμος τούμπα κι ακόμα και για τα απίθανα υπάρχει ελπίδα.

Δεν αγαπώ για να πάρω ανταπόκριση, αγαπώ περιμένοντας την ανταπόκριση.

Είμαι μόνη μου και μου αρκεί να σε ονειρεύομαι, να σκαρώνω ιστορίες, να σχηματίζω τη μορφή σου στο κεφάλι μου και να θυμάμαι τη σπίθα των ματιών σου. 
Είσαι εδώ και το μυαλό σταματάει ενώ η καρδιά ζητά αδιάκοπα τα όσα ποθεί και δεν της επιτρέπω να ομολογήσει.

Κι η επιθυμία μένει και με τριβελίζει ανεκπλήρωτη, απαιτητική. 

Χαμογέλασέ μου, ακόμα μια φορά...


Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

In the middle of nowhere.

- Κοίτα γύρω. Κανείς δεν είναι εδώ.

Σιωπή...
Δεν υπάρχει άλλος θυμός, άλλο μίσος, άλλα δάκρυα. Δεν υπάρχει πόνος, μονάχα πληγές που χάσκουν ορθάνοιχτες μα σαν να ξέρεις πως σιγά σιγά θα κλείσουν γιατί δεν υπάρχει τίποτα, δεν υπάρχει κανείς να τις ξύσει.

-'Ελα, πάμε παρακάτω.
Και δεν πάμε;  Υπάρχουν πράγματα που με κρατάνε πίσω, μα ξέρω πως όλα θα πάνε καλά. Δεν είναι, σίγουρα δεν είναι. Αλλά γιατί να μη γίνουν; Όλα θα γίνουν. Ό,τι και να 'γινε είναι παρελθόν. Κι εκεί θα μείνει. Πίσω.

-Πάμε στον καθρέφτη. Σκάσε ένα χαμόγελο.
Αυτή είσαι. :)