tag:blogger.com,1999:blog-77493548713369784302024-03-13T03:30:44.628-07:00My windy NovemberMarsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.comBlogger56125tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-90472659209327194752012-04-19T16:11:00.001-07:002012-04-19T16:11:44.961-07:00Να 'χαμε να λέγαμε.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Dear November <br />
<br />
Δεν περίμενα μετά από τόσο καιρό να με ξαναπιάσει αυτή η όρεξη για αχαλίνωτο μπλόγκινγκ, να μαι όμως και πάλι, κινούμενη στη μπλογκόσφαιρα με όλη τη σημασία της λέξης. Και δεύτερο απανωτό κειμενάκι, και καινούρια μπλογκάκια ωραία ανακαλύπτω συνέχεια, και τα σχολιάκια μου έχω όρεξη να τ αφήσω, και γενικά μάλλον άρχισα να την ξαναβρίσκω εδώ μέσα...<br />
<br />
Είδα που λες πως είναι πολύ της μόδας να γράφουμε πώς περάσαμε το Πάσχα, οπότε ας αρχίσω να σου λέω από κει και βλέπουμε. Χτύπησα μια εκδρομούλα στην εξωτική Πάφο με μάνα κι αδελφό, και ενώ δεν περίμενα η Κύπρος να έχει τόσο όμορφα μέρη, εξεπλάγην ευχάριστα και από την πόλη, και από το ζωολογικό κήπο (που στην αρχή ομολογώ πως πίστευα πως άντε να χει δυο παπαγαλάκια, και είχε ως και λευκά λιοντάρια), και από τους τάφους των βασιλέων, που είναι τεράστιας σημασίας αρχαιολογικό μνημείο (η μάνα μου που ναι και αρχαιολόγος κόντεψε να χύσει από τη χαρά της) και επίσης, απίστευτα γαμάτο μέρος με υπέροχη θέα για να σε θάψουν όταν πεθάνεις. Ή έστω να πετάξουν από κει τις στάχτες σου στη θάλασσα, ή κάτι αντίστοιχο. :ΡΡ<br />
<br />
<br />Περιττό να πω ότι έφαγα τον αγλέωρα, αλλά ΕΧΑΣΑ ΕΝΑ ΚΙΛΟ, λόγω του ότι περπάταγα όλη μέρα, και χτύπησα και παγωτό τρίμπαλο στο πανηγύρι στη Λεμεσό μια μέρα μετά. Μπισκότο oreo με cheesecake και πορτοκάλι, άκυρο σου φαίνεται αλλά φάτο, είναι ηδουνιή <3 Προσπάθησα κανα δυο φορές να κάνω ότι διαβάζω και για παγκύπριες αλλά δε μου βγήκε και αποφάασισα να κάνω κανονικές διακοπές και να ξεσκιστώ κανονικότατα στο έξω, και οι επαναλήψεις μετά. Άρχισε να κάνει και όμορφες μέρες, και που μυαλό φίλε μου, αφού άρχισα και τα πρώτα μπανάκια και μάλλον ότι διαβάσαμε όλη τη χρονιά διαβάσαμε.<br />
<br />
Καλή ζωή θα μου πεις, πρωινό τζόγκινγκ και φαί, φροντιστήριο, άντε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα, ύπνο ξανά, διάβασμα, έξω και δώσε πάλι. Και κάπου ανάμεσα σκέφτομαι που και που ότι σε είδα στον ύπνο μου και ξύπνησα με ένα κόπο στο λαιμό και μια βλαστήμια στα χείλη.<br />
<br />
<i> Mε είχε πάρει λέει ο ύπνος πάνω στο στήθος σου, και ξαφνικά άρχισα να τρέχω για να μη με δεις που φορούσα ένα γελοίο ροζ νυχτικό με φραμπαλάδες... Σου κρυβόμουν συνέχεια και όποτε έμπαινες στο πλάνο μου και κάτι ήθελες να μου πεις, αλλά εγώ απλά έτρεχα με όλη μου τη δύναμη. Και τώρα αναρρωτιέμαι αν θα θελα τελικά να σ' είχα ακούσει. </i><br />
<br />
Αλλά μετά μου φεύγει και θυμάμαι πως δε ντράπηκα ποτέ να σου δείξω την ηλίθια πιτζάμα μου με τους φραμπαλάδες, και πως είμαι δω και δεν κουνήθηκα, μόνο κούρνιαξα στη γωνία μου και δεν είπα κουβέντα γιατί μπορεί τις κουβέντες που δε λέγονται να ναι καλύτερα να μην τις λέμε καν. Μπορεί.<br />
<br />
Κι έτσι απλά με παρακάλεσα να εστιάσω στο να βάζω το ένα πόδι μπροστά στο άλλο και να προχωράω μπροστά, ώσπου είδα κίτρινα φυλλαράκια πεσμένα στο γκρίζο του δρόμου. Κάποιος μαδούσε μαργαρίτα, λέω. Έκοψα κι εγώ μια και σε σκέφτηκα, γιατί πάντα έτσι κάνω, έκοψα μία από συνήθεια και σ έφερα στο μυαλό μου. Την πάτησα στο χώμα με δύναμη και την έκανα κομματάκια. Γέλασα.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.youtube.com/embed/bhL4SxENTjA?feature=player_embedded' frameborder='0'></iframe></div>
<br />
<br />
Κομμάτια<br />
σηκώθηκες πάλι αργά,<br />
πρησμένα μάτια, κίτρινα δάχτυλα, ξέχειλα τασάκια<br />
και τέρμα ο καπνός και τα χαρτάκια<br />
ζεσταίνεις χτεσινό καφέ<br />
κουμπώνεις δυο χάπια<br />
και βγαίνεις έξω για τσιγάρα και φαί.<br />
<br />
Με τα πόδια,<br />
πόδια και μυαλό που σε πάνε χώρια<br />
και λόγια που σε κόβουνε στα δυο και λόγια<br />
λόγια που σε καίνε σαν χολή<br />
και δεν τα 8υμάσαι το πρωί<br />
και δεν τα 8υμάσαι.<br />
<br />
Δεν έχεις στόματα να θρέψεις κι άγχος για τα φράγκα<br />
ούτε φοβάσαι έτσι μη μοιάσεις και στο γέρο σου<br />
Είσαι μόνος σου και στα αρχ.... σου και ελεύθερος και πολιορκημένος<br />
-Περπατημένος<br />
Στα πεζοδρόμια από τα 14,<br />
ρομαντικά ξεγεννημένος.<br />
-Χαμένος<br />
Αυθεντικό της απώλειας παιδί<br />
σκλάβος της αντίδρασης, καλό παιδί<br />
μαγκάκος και σου κόβει, κι είσαι ωραίο παιδί,<br />
για άλλους απρόβλεπτος, μα πάνω-κάτω εντάξει παιδί.<br />
Πολλοί γνωστοί, μόνο 2 φίλοι που είναι τώρα νεκροί,<br />
ξεπαρθενεύτηκες στα γρήγορα από αγάπη πικρή.<br />
<br />
Γύρω στα 20<br />
-Σε λίγο κλείνω τα 22<br />
γήπεδο και ΚΝΕ κ αναρχεία και σχολείο<br />
από όλα πέρασες νωρίς και τα παράτησες νωρίς<br />
-Γιατί μπορούσα και χωρίς<br />
Ναι, σίγουρα πάντα σε τράβαγε το δύσκολο<br />
και σε έσπρωχνε μπροστά το απίστευτο.<br />
Δεν είσαι δαίμονας στη γη, στην κόλαση είσ' αγγελούδι<br />
κι αν δε γυρίσεις σελίδα θα τελιώσει το τραγούδι.<br />
<br />
Μια ζωή τσαλακωμένη<br />
-Λόγια, λόγια<br />
Μια σελίδα πεταμένη<br />
-Σε μια γωνιά<br />
Όνειρα κακογραμμένα<br />
-Λόγια, λόγια<br />
Λόγια με αίμα χαραγμένα<br />
-Στο δέρμα<br />
Ένας ήρωας προδότης<br />
-Λόγια, λόγια<br />
Ένας άμαχος στρατιώτης<br />
-Ψέμα, ψέμα<br />
Παιχνίδια απαγορευμένα<br />
-Λόγια, λόγια<br />
Λόγια καταχωνιασμένα<br />
-Σε μια γωνιά<br />
Λόγια απαγορευμένα<br />
-Λόγια, λόγια<br />
Λόγια καταχωνιασμένα<br />
-Λόγια, λόγια<br />
<br />
Δεν είμαι καν μια στατιστική<br />
και παραείμαι συνηθισμένος για ταινία χολλυγουντιανή<br />
εγώ είμαι εδώ, φίλε, κι εσύ είσαι 'κει<br />
μια ρίμα μισή και παρακατιανή.<br />
Τσιμέντο, σίδερα, οικοδομή, στη νύχτα κι όλα από λίγο<br />
μου περισσεύει η αντοχή μα όλο λέω πως θα φύγω<br />
αγαπημένος μου στίχος: "Όλα είναι δρόμος"<br />
για κοίτα, φίλε μου, όμως, που πάντα ξεμένω<br />
κι ο κόσμος μου ίδιος κι απαράλλαχτος παγώνει.<br />
Κι ό,τι αγάπησα περισσότερο αυτό είναι που με πληγώνει.<br />
Χωρίς ταυτότητα νοιώθω κι ας την έχω στη τσέπη μου πάντα,<br />
για αυτό κάνω ό,τι κάνω όταν κανείς δε με βλέπει<br />
-Τζάμπα όλα μπορεί να πάνε στην τελική<br />
Και μη νομίζεις πως δεν ονειρεύομαι μια ζωή πιο κανονική μα με ξυπνάει πάντα ο κρυος<br />
ιδρώτας την τελευταία στιγμή κι ένα άρωμα στον αέρα από ατόφια παρακμή.<br />
<br />
Μια ζωή τσαλακωμένη<br />
-Λόγια, λόγια<br />
Μια σελίδα πεταμένη<br />
-Σε μια γωνιά<br />
Όνειρα κακογραμμένα<br />
-Λόγια, λόγια<br />
Λόγια με αίμα χαραγμένα<br />
-Στο δέρμα<br />
Ένας ήρωας προδότης<br />
-Λόγια, λόγια<br />
Ένας άμαχος στρατιώτης<br />
-Ψέμα, ξέμα<br />
Παιχνίδια απαγορευμένα<br />
-Λόγια, λόγια<br />
Λόγια καταχωνιασμένα<br />
-Σε μια γωνιά<br />
Λόγια απαγορευμένα<br />
-Λόγια, λόγια<br />
Λόγια καταχωνιασμένα<br />
-Λόγια, λόγια<br />
Λόγια απαγορευμένα<br />
-Λόγια, λόγια<br />
Λόγια καταχωνιασμένα<br />
-Λόγια, λόγια<br />
<br />
Δεν είμαι καν μια στατιστική
</div>Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-62955509627669617262012-04-16T16:10:00.003-07:002012-04-16T17:18:31.449-07:00Νήσος τις έστι (;)<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"> Dear November<br />
<br />
...Αφού χρειάστηκε να επιβεβαιώσω γύρω στις 4892702374931 φορές στον μπλόγκερ ότι πρόκειται για μένα την ίδια που αυτοβούλως και αυτοπροσώπως, -μη σε πω και αυτόκλητα και σε τρελάνω απόψε να 'oυμ- μου την κάβλωσε να ρθω μετά από ένα χρόνο να κάνω ανάρτηση, να μαι και πάλι σε παλιά λημέρια, έχοντας σχεδιάσει μια κλασσική, μελό, κλαψομουνέ ανάρτηση, αλλά έλα που δε μου βγήκε, γιατί φίλε αναγνώστη απόψε γράφουμε για την Κύπρο, άρα το γυρνάμε σε απλό, ηδονιστικό και άκρως εκτονωτικό κράξιμο :)<br />
<br />
Μετά από τα δύο βασσανιστικά χρονάκια στη μεγαλόνησο, που τώρα πια κοντεύουν στο τέλος τους, έχω σκοπό να απαριθμήσω σε ένα ποστάκι (γιατί είμεθα και της οργάνωσης), όλα τα στραβά και τ' ανάποδα του τόπου αυτού, γιατί μου το χα τάξει και για να βγάλω και τ' άχτι μου βρε αδερφέ. Στο τέλος βέβαια θα το στύψω το ρημάδι μου και θα σου πω και κανα δυο καλά, να μη μας λένε και προκατειλημμένες, <span style="font-size: xx-small;">αλλαναξέρειςότιταπαέτσιγιαναταπωκαιμηδωσειςιδιαίτερηβάση,ναι; </span><br />
<br />
<span style="font-size: large;"> Κατ' αρχήν έχω βαρεθεί να διαβάζω και να ακούω αναλύσεις επί αναλύσεων πάνω στο αν οι Κύπριοι είναι Έλληνες ή όχι και τα ρέστα. Ναι, ξέρω ότι είναι πολύ της μόδας να θάβεις την Ελλάδα, ειδικά τώρα που είναι στην κατάσταση που είναι, και αισθάνεσαι πολύ χίπης και επαναστάτης που θες να λες τα αντίθετα από αυτά που μεγάλωσες ακούγοντας από τους γονείς και τους καθηγητές σου να σου λένε, όμως φίλε μου εδώ τα βάζεις με την ίδια την ιστορία. Δεν έχει σημασία το πόσους κατακτητές είχε αυτό το νησί (που ότι είχε είχε, η πόρνη της Μεσογείου σου λέει:Ρ), σημασία έχει μόνο ότι η γλώσσα σου είναι τα ελληνικά, ότι μεγάλωσες χορεύοντας παραδοσιακούς χορούς, ακούγοντας μπουζούκι και τρώγοντας σουβλάκι και έμαθες να ζεις με μια κουλτούρα που είναι τόσο βαθιά ελληνική που ακόμη και η αλλοτριωμένη σήμερα Ελλάδα έχει ξεχάσει, όντας κι εκείνη κατεχόμενη από την ίδια της την πρωτεύουσα και το ότι εκείνη αντιπροσωπεύει. Και δε δέχομαι (Ρε πούστη μου) σε ένα νησί που έζησαν και πέθαναν ένας Αυξεντίου, ένας Παλληκαρίδης, ένας Μάτσης και τόσοι άλλοι λιγότερο επώνυμοι, κι ανώνυμοι κι αμφιλεγόμενοι που δε θα αναλύσουμε σε αυτή την ανάρτηση, που θυσιάστηκαν για να πουν σε όλο τον κόσμο ότι είναι Έλληνες και τίποτε άλλο, γιατί δε δέχονταν κανείς να τους αφελληνίσει και να τους κάνει να χάσουν την ταυτότητά τους, να έρχεται ο κάθε μαλάκας και να αρνείται την εθνικότητά του. Κυρίως γιατί είναι η μεγαλύτερη ειρωνία που υπάρχει, ένας τόπος που πέρασε από τόσους πολλούς κατακτητές, και όμως κρατήθηκε με νύχια και με δόντια απ' τις ρίζες του, να κάνει ο ίδιος στον εαυτό του αυτό που παλιότερα πολέμησε για να κρατήσει μακριά του. Αλλά μήπως έτσι δεν είμαστε οι Έλληνες; Απέναντι στον εχθρό ενωνόμαστε ανέλπιδα και πολεμάμε παρά τους αριθμούς που είναι πάντα εναντίον μας, αλλά από τον εαυτό μας δεν προστατευτήκαμε ποτέ...</span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Κι επειδή παρασοβάρεψα και δε γουστάρω, πάμε να σου γράψω για το αγαπημένο μου θέμα από τότε που ήρθα για πρώτη φορά σε επαφή με το λαό αυτό που άμα με ξέρεις, σίγουρα ξέρεις πόσο αγαπώ.- Το κυριότερο πρόβλημά τους, για μένα, είναι ότι είναι κάργα κακομαθημένοι. Τι να πρωτοδιαλέξεις φίλε αναγνώστη, τους κύπριους με το μαλλί ταβανόπροκα απ το ζελέ, το ξυρισμένο στέρνο, το κολλητό/γυαλιστερό τζιν και το πουκάμισο το ανοιχτό τουλάχιστον μέχρι τον αφαλό για να φαίνεται ο κοιλιακός του γυμναστηρίου (που εσύ μπορεί να νομίζεις ότι είναι κάβλα, αλλά εγώ το μόνο που σκέφτομαι κοιτώντας τον είναι ότι άνετα ρίχνεις μια τρίλιζα ή λύνεις σουντόκου πάνω στην κοιλιά σου, μπαστουνόβλαχε Κύπριε), ή τις κύπριες που... εχμ, οκ, για τις κύπριες θέλω άλλη πρόταση. Οι κύπριες που λες, είναι απ τα παράξενα της φύσης, και σου έκανα και ανάρτηση και μόνο για πάρτη τους αν δεν έπεφτε πολλή η κυπριωτίλα εδώ μέσα μετά.- Είναι μια, ομολογουμένως περίεργη αν και απαίσια μίξη τσούλας με παρθενόπη, η οποία αν και βγαίνοντας το βράδυ θα σου πετάξει όλον τον... εξοπλισμό να πάρεις μάτι, αν και θα ντυθεί και το ντύσιμό της θα φωνάζει "πηδήξτε με", το βράδυ σίγουρα κοιμάται σε δωμάτιο/κουκλόσπιτο, με το αρκουδάκι της αγκαλιά, περιμένοντας εναγωνίως τον γαλάζιο πρίγκιπα ο οποίος από μόνος του έχει υποχρέωση να φανταστεί ότι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που δείχνουν και θα θέλει να περάσει την αιωνιότητα μαζί τους, ακόμη κι αν δεν του κάτσουν ποτέ. Η μαμά και η γιαγιά και ο παπάς που τις στέλνουν για εξομολόγηση, καθώς και όλος ο κοινωνικός περίγυρος τις έχει μάθει ότι το σεξ είναι κάτι επαίσχυντο και κατάπτυστο, καθώς επίσης και ότι πρέπει να το κάνουν "δώρο" στον άντρα, έπειτα από εγγυήσεις παρουσία γονεϊκών ενισχύσεων ότι ο λεγάμενος τις βλέπει σοβαρά και θα τις αρραβωνιαστεί τουλάχιστον.</span><br />
<br />
<br />
<span style="font-size: large;">Οκ, περιττό να πω, ότι καρακαταξεσκίζονται χειρότερα κι απ τις απελευθερωμένες στον τελικό απολογισμό.</span><br />
<br />
<br />
<span style="font-size: large;">Αλλά κάτι έλεγα για κακομαθημένους ανθρώπους, και καλά θα κάνω να επιστρέψω στη βάση μου γιατί πάνω σ αυτό δε σου έδωσα αρκετά. Η κυπριακή κοινωνία είναι κάπως έτσι δομημένη: Το λιγότερο που πρέπει να έχω είναι μία βίλα με πισίνα, γιατί έχει και ο γείτονας μία βίλα με πισίνα. Δεν έχω λεφτά αλλά θα καταχρεωθώ να την αγοράσω, και θα πάρω κι ένα δεύτερο δάνειο γιατί ο ξάδερφος του μπατζανάκη της κουνιάδας έχει καλύτερο αμάξι και έτσι εγώ φαίνομαι λιγότερο πλούσιος. Ο Κύπριος αυτός δε βρίσκει λόγο να ξοδέψει τα λεφτά που χρησιμεύουν στο να φαίνονται αυτός και η οικογένειά του αυτό το χάικλας βλαχουριό που φαίνονται, για να βοηθήσει το παιδί του να μάθει τα πέντε γράμματα που εκείνος δεν έμαθε, καθώς αυτά δε του χρησίμευσαν ποτέ σε τίποτε, και στην τελική λεφτά υπάρχουν ( ή λέμε ότι υπάρχουν ), και θα το στείλουμε το παιδί σε ένα πανεπιστήμιο της πλάκας στην Αγγλία να σπουδάσει κιόλα άμα θέλει. Γι αυτό, συν των όλων, το πνεύμα υστερεί απίστευτα στην Κύπρο, και γι αυτό αυτό το νησί αν και οικονομικά ομολογουμένως έχει φερθεί πολύ έξυπνα, ποτέ δεν κατάφερε να έχει ένα λαό καλλιεργημένο και να διεκδικήσει μέσα και έξω τα δικαιώματά του με τον τρόπο που πρέπει. </span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Και τέλος, αν είσαι Ελλαδίτης χλεύασε μαζί μου, αν είσαι Κύπριος και τυχαίνει να είσαι εστιάτορας βγάλε το βουλοκέρι από τα αυτιά σου και δώσε βάση σε αυτά που θα σου πω.</span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">1. Αυτό το ασέξουαλ/ανοργασμικό πράγμα με το λάχανο και το αγγούρι που αποκαλείς ΣΟΥΒΛΑΚΙ, να το βάλεις εκεί που ξέρεις. Αν ήθελα αυτή τη μπούρδα που μου σερβίρεις μαζί με λίγο κρέας, θα έπαιρνα μια σίζαρ με ψωμάκι. Άμα δε θες ρε μάνα μου να λιγδώσει λίγο τ αντεράκι σου τι το παραγγέλνεις/φτιάχνεις το ρημάδι, ΑΣ ΤΟ ΓΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΞΕΡΟΥΝ.</span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">2. Επειδή εσύ είσαι παλιοτσιγκούνης του κερατά και αντί να πληρώνεις ντομάτα, σε βολεύει να φτιάχνεις μια σαλάτα που από πάνω φαίνεται χωριάτικη και από κάτω είναι παραγεμισμένη μαρούλι, δε σημαίνει ότι εγώ πρέπει να το πληρώσω αυτό ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΦΑΩ ΚΙΟΛΑΣ. Και μην ακούσω καμιά αηδία τύπου "έτσι το κάνουμε εδώ στην Κύπρο", γιατί άμα το κάνετε έτσι, να μην το αποκαλείτε ούτε χωριάτικη, ούτε ελληνική σαλάτα. Προτείνω μια ονομασία τύπου "κυπριακό μαρουλοξερατό", ή "ανοργασμική απομίμιση ελληνικής σαλάτας". </span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">3. (Μετανάστες Άγγλοι, Βιετναμέζοι Ρουμάνοι, δεν αναφέρομαι σε σας)</span><br />
<span style="font-size: large;">ΜΑΛΑΚΑ ΣΕΡΒΙΤΟΡΕ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΡΤΕΛΑΚΙ ΣΟΥ ΓΡΑΦΕΙ "ANTΡΕΑΣ", ΠΑΡΗΓΓΕΙΛΑ ΧΩΡΙΑΤΙΚΗ, ΟΧΙ VILLAGE SALAD ΓΑΜΩ ΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ ΣΟΥ ΓΑΜΩ. Α, και αρνούμαι, ΑΠΛΑ ΑΡΝΟΥΜΑΙ να ξανακούσω ότι οι Κύπριοι μιλάνε καλά αγγλικά επειδή στη μέση της πρότασης θα σου πετάξουν ένα "anyway" και χέστηκε η φοράδα στ αλώνι. Οι περισσότεροι ξέρουν τα ίδια αγγλικά με τον γνωστό αστυνομικό</span><br />
<span style="font-size: large;"> <embed border="0" flashvars="mycolor=A8A8A8&mycolor2=00A8D8&mycolor3=D878A8&autoplay=false&rand=0&f=4&vol=100&pat=11&grad=false" height="165" name="myflashfetish" pluginspage="http://www.macromedia.com/go/getflashplayer" quality="high" salign="TL" src="http://assets.mixpod.com/swf/mp3/mp-simp.swf?myid=88644171&path=2012/04/16" style="height: 165px; visibility: visible; width: 240px;" type="application/x-shockwave-flash" width="240" wmode="transparent"></embed><br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="315" src="http://www.youtube.com/embed/l9uTDavHd4c" width="420"></iframe></span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">και απλά έχουν καλή προφορά. </span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Και τέλος, επειδή σου υποσχέθηκα κανα δυο καλά, θα σου δώσω καλά και κράτα τα, γιατί αυτό το μέρος αξίζει να τ αγαπήσεις και μόνο για εκείνους τους Κύπριους που είναι σπάνιοι πια, για τους Κύπριους που αγάπησε ο Σεφέρης, για εκείνους τους απλούς, φιλόξενους, καλοσυνάτους ανθρώπους που ίσως, άμα ψάξεις στα χωριά τους και στα σχολεία και στις γειτονιές, βρεις ακόμα να κυκλοφορούν ανάμεσα σε όλο αυτό το δήθεν, απρόσωπο πράγμα που έχει καταλήξει να είναι η Κύπρος. Γιατί ο τόπος αυτός είναι πολλά που έχει ξεχάσει ότι είναι, αλλά μια ηλίθια ρομαντική μου πλευρά αισθάνεται ότι, κάπου βαθιά ζει ακόμη το θαύμα που αγάπησε εκείνος, το θαύμα για το οποίο έγραψε, η φλόγα που είχε δει μέσα σε μια φούχτα ανθρώπους που πιάσαν τα όπλα με χέρια που χαν φτιαχτεί μονάχα για να δουλεύουν τη γη...</span><br />
<br />
<br />
<pre><i>"Η γης δεν έχει κρικέλια
για να την πάρουν στον ώμο και να φύγουν
μήτε μπορούν, όσο κι αν είναι διψασμένοι
να γλυκάνουν το πέλαγο με νερό μισό δράμι.
Και τούτα τα κορμιά
πλασμένα από έvα χώμα που δεν ξέρουν,
έχουν ψυχές.
Μαζεύουν σύνεργα για να τις αλλάξουν,
δε Θα μπορέσουν~ μόνο θα τις ξεκάμουν
αν ξεγίνουνται οι ψυχές.
Δεν αργεί να καρπίσει τ' αστάχυ
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να φουσκώσει της πίκρας το προζύμι,
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
το κακό για να σηκώσει το κεφάλι,
κι ο άρρωστος νους που αδειάζει
δε χρειάζεται μακρύ καιρό
για να γεμίσει με την τρέλα,
νήσος τις έστι...".</i></pre><i><span style="font-size: xx-small;"><br />
</span></i><br />
<i><span style="font-size: xx-small;"> </span></i>Και ίσως ο μαντατοφόρος να τρέχει ακόμα, όποιο κι αν είναι μέσα στους καιρούς το μήνυμα της δικαιοσύνης που κρατά.<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/-O0lP1vOHZU4/T4yl5uHYPnI/AAAAAAAAAQ4/d-f8j3nZ6gQ/s1600/Cyprus_is_Greek_by_CaptainVoda.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="192" src="http://3.bp.blogspot.com/-O0lP1vOHZU4/T4yl5uHYPnI/AAAAAAAAAQ4/d-f8j3nZ6gQ/s320/Cyprus_is_Greek_by_CaptainVoda.png" width="320" /></a></div><br />
<br />
<br />
Καλώς ήρθα λοιπόν ξανά στο μπλογκ μου, και χρωματάκι σου έβαλα ν ανοίξει το ματάκι σου, και τον Αγγελάκα στον έβγαλα να μη λέει η Κόννη ότι μόνο αποτέτοιονε ακούμε, σου βαλα ρακιά που γράφει απελπισμένα για μια συνονόματη Μαριλού (που καλό τσουλάκι πρέπει να τανε κι εκείνη) και γενικά ανανεωμένη με βρίσκεις απ την κλάψα μου και πες πως χαίρεσαι έστω και στο έτσι.<br />
<br />
Καληνύχτες ^__^ <br />
<br />
</div>Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-35245552187732532202011-06-15T09:39:00.000-07:002011-06-15T09:44:57.682-07:00Αυτο-ψυχανάλυση mood=on.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">Dear November<br />
<br />
<br />
Πάμε λίγο πίσω απόψε...<br />
Σταθμός του μετρό. Γύρω στις 7. Ημερομηνία δε θυμάμαι, πάντως ήταν σίγουρα Πέμπτη. Πάντα Πέμπτη ήταν.<br />
<i>"Επόμενη στάση: Μέγαρο Μουσικής."</i><br />
Ξεφυσάω αδύναμα και σηκώνομαι. Πάντα στη διαδρομή γέμιζα στιγμιαίες παρορμήσεις. Περνούσε από το Σύνταγμα, το Μοναστηράκι... Δεν μπορούσα να μη σκεφτώ πώς θα ήταν αν κατέβαινα κάπου αλλού, κάπου με κόσμο, φασαρία, χαρούμενους ανθρώπους, κίνηση. Δεν μπορούσα να σκεφτώ να μην τα στείλω όλα στο διάολο. Αλλά δε το κανα ποτέ.<br />
Ανέβαινα στη Μαβίλη, πάντα με το δίευρο στο χέρι για τον ίδιο γεράκο που καθόταν απέναντι απ' το περίπτερο. Περπατούσα στην ευθεία και χάζευα τον κόσμο. Φρικιά, γιαγιάδες με τα καλά τους, μποέμ τυπάδες με την κιθάρα στην πλάτη... Πάντα ποικιλία. Έφτανα στην πλατεία με τα σιντριβάνια, πάντα πιο νωρίς. Στο περίπτερο γέμιζα με τα περιοδικά όλης της εβδομάδας, τη συλλογή με τις πορσελάνινες κούκλες, Αστερίξ και Λούκυ Λουκ. Ο περιπτεράς ήταν τόσο όμορφος, ακόμα τον θυμάμαι. Είχε δυο φωτεινά μάτια, ένα γλυκό χαμόγελο και πάντα έπαιζε μπουζούκι. Μετά από λίγη σκέψη έπαιρνα και τις αγαπημένες μου ζαχαρωτές καραμέλες για... μετά.<br />
Χαζολογούσα στην πλατεία, άνοιγα τα περιοδικά και τα ξεφύλλιζα, κοιτούσα το νερό που εκτοξευόταν και πάντα όπως έπεφτε μου θύμιζε γυναικείες μορφές. <br />
<br />
<i>Ακριβώς πήγε. Την κάνω.</i><br />
<br />
Το κουδούνι απαντούσε αμέσως, δυστυχώς. Ένα παλιό κτήριο με σκουριασμένη πόρτα και μια μυρωδιά κατάθλιψης... Ή έτσι μου φαινόταν; Έκλεινα την πόρτα πίσω μου και χωνόμουν στο στενό, κλειστοφοβικό ανσανσέρ πατώντας τον αριθμό τέσσερα... Και στην πόρτα πάντα εκείνη, με το στημένο, επαγγελματικό της χαμόγελο.<br />
<br />
<i>Δε με κάνεις να νιώθω καλύτερα έτσι.</i> <br />
<br />
Και ξεκινούσα. Έλεγα, έλεγα, πάντα με πλεγμένα δυνατά τα δάχτυλα, ορθάνοιχτα μάτια, και τον απολογητικό τόνο του ενόχου που προσπαθεί να αποδείξειτην αθωότητά του. Εκείνη άκουγε πάντα υπομονετικά, με την απάντηση που δε θέλω να ακούσω να λάμπει ενοχλητικά στα μάτια της.<br />
<br />
-Έχετε σκεφτεί ποτέ γιατί συνέβησαν όλα αυτά; <br />
<br />
<i>Τι εννοείς, ηλίθια; Κάνω και τίποτ' άλλο; </i><br />
<br />
<i> - </i>Απ' ό,τι κατάλαβα, όταν θέλετε κάτι, απλά απλώνετε το χέρι και το παίρνετε. Δε σκεφτήκατε ποτέ να αντισταθείτε σε έναν πειρασμό, ακόμα κι αν μακροπρόθεσμα θα σας βλάψει.<br />
<i> </i><br />
Καρφώνω τα μάτια μου πάνω της. Συνεχίζει.<br />
<br />
- Ίσως αυτό να σχετίζεται άμεσα και με το πρόβλημα που έχετε με τα κιλά σας, δεν επιβάλλεστε στον εαυτό σας, απλά αφήνεστε.<br />
<br />
- Ναι. Ναι, αυτό είναι. Ισχύει. Είπα πιο πολύ σε μένα παρά σε κείνη.<br />
<br />
Πόσο αλήθεια, πόσο εγώ... Σηκώθηκα και έφυγα με τα βήματά μου βαριά και τη σκέψη αυτή να τριβελίζει το κεφάλι μου. Έχωσα το χέρι στην τσέπη και έπιασα το κουτί με τις καραμελίτσες. Το έπαιξα λίγο στα δάχτυλά μου και με μια κίνηση άνοιξα το καπάκι, το έφερα στο στόμα και τις κατέβασα όλες. Ένιωσα μια έντονη επιθυμία να κλάψω.<br />
<br />
Να τι ήμουν. Ένα έρμαιο των επιθυμιών μου. Να γιατί έγιναν όλα. Γιατί δεν αντιστάθηκα σε τίποτα ποτέ. Είχα πάντα μια ακόρεστη δίψα να γευτώ την κάθε πλευρά της ζωής, να πονέσω, να παθιαστώ, να ζήσω τα πάντα. Δεν έμαθα ποτέ να λέω όχι στον εαυτό μου. Δεν έμαθα ποτέ να συγκρατούμαι, αν ένα πράγμα μίσησα απότότε που θυμάμαι τον εαυτό μου αυτό είναι τα όρια. Μου βάζεις όρια; Θα τα σπάσω και μετά θα σε πετάξω απ τη ζωή μου. Έτσι απλά. <br />
<br />
Ω, ένιωσα τόσο αδύναμη εκείνη τη στιγμή. Με είχε συγκλονίσει αυτή η ανακάλυψη για τον εαυτό μου. Η μόνη σχέση που είχα με τη λογική ποτέ ήταν το οτι καταλάβαινα μαθηματικά. Αλλά βέβαια... Την κατάλαβα και την απέρριψα τη λογική. <br />
<br />
Και πάμε στο σήμερα.<br />
<br />
Ακόμα την απορρίπτω, ακόμα τη μισώ, ακόμα τη θεωρώ αντίθετο της ζωής. Όμως έμαθα για μένα κάτι πολύ σημαντικό. Δεν. είμαι. αδύναμη.- Μπορώ με μια απόφαση να στείλω στο διάολο συνήθειες μιας ζωής, όπως τα γλυκά. Μπορώ σε ένα μήνα να χάσω δέκα κιλά γιατί έτσι μου κατέβηκε. Μπορώ να στείλω στο διάολο ότι με βλάπτει ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΩ. Αλλά μόνο ως εκεί. Γιατί αν την ξαναέβλεπα σήμερα ξέρεις τι θα της έλεγα;<br />
<br />
Δε μετανιώνω που πήγα εκεί και γύρισα. Δε μετανιώνω που δοκίμασα. Δε μετανιώνω που έζησα και που πήγα κι έπεσα με φόρα στον τοίχο κι ας έσπασα το κεφάλι μου. Δε μετανιώνω που χτύπησα γροθιά σε σπαθί, και δε μετανιώνω όχι γιατί δεν υπάρχει τίποτα πιο διδακτικό από το πέσιμο, ούτε γιατί δεν αντιστέκομαι στους πειρασμούς. Δε μετανιώνω γιατί το έζησα. Ακόμα κι αν ήταν λάθος. <br />
<br />
Συμπέρασμα;<br />
Όχι, δε θα το ξανάκανα.<br />
Ναι, δύσκολα λέω όχι στον εαυτό μου.<br />
Ναι, έμαθα από τα λάθη μου.<br />
Ναι, ξέρω να επιβιώνω. <br />
<br />
<br />
Καληνύχτα.<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
</div>Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-25998712300247247322011-05-04T14:17:00.000-07:002011-05-04T14:17:34.748-07:00Το ανσανσέρ.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><b>Μια φωνή. Μια φωνή μόνο να με βγάζει από το τίποτα κάθε βράδυ για να μπορώ να κοιμάμαι, να μιλάω για βλακείες, να γελάω, και να 'μαι εγώ. Μια φωνή, ένα χέρι, πέντε λέξεις στο κινητό, ένα μήνυμα που να μη μεταφράζεται σε "σε χρειάζομαι", αλλά σε "σε σκέφτηκα", "σε νοιάστηκα", "θέλω να ξέρω πως είσαι καλά", "μου λείπεις".</b></span><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><b><br />
</b></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><b>Κι είναι σα μια σταγόνα δροσερό νερό στο κατάξερο χώμα, σαν να εισπνέεις καθαρό αέρα την ώρα που το οξυγόνο σου τελειώνει κι αυτό το άθλιο τίποτα σου πλακώνει το στήθος κι έρχεται να σε νικήσει ενώ εσύ κουνάς άνευρα τις γροθιές σου, λες κι έχεις δύναμη. Και γίνεσαι όλος μια μπάλα, χέρια, πόδια, δάκρυα και κουβέρτες και μαλλιά.</b></span></div><div><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><b><br />
</b></span></div><div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><b>Έχουνε τέλος οι κατηφόρες;</b></span></div><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><b><br />
</b></span></div><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><b>Θυμάμαι μια ζωή να 'μαι σίγουρη πως έφτασα στον πάτο, κι εκεί που ηρεμώ κι αρχίζω να κάνω τα πρώτα μου βήματα προς το φως εκείνος δονείται, και βουλιάζει, και βαθαίνει, και μια φωνή στο βάθος του μυαλού μου γελά κοροϊδευτικά: "Δεν έχεις δει τίποτε ακόμη."</b></span></div><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><b><br />
</b></span></div><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><b>Μια φωνή. Όχι ρε, δεν τον αντέχω τον εαυτό μου, κι έτσι όπως έγινε μόνο φαρμάκι έχει μέσα του πια. Κι είναι αδύναμος, τόσο αδύναμος... Ένας πύργος από τραπουλόχαρτα είναι που καταρρέει με την παραμικρή υποψία αέρα. Αυτο-συντηρείται με μικρές ενέσεις ντροπής ("Και πώς θα πέσεις τώρα, θες να σε δουν να πέφτεις; Τι θα αξίζεις αν πέσεις ε; Κοίτα τους άλλους, κοίτα τους πιο δυνατούς, κοίτα εκείνους που βλέπουνε τον ήλιο στα μάτια."), και γίνεται χώμα με μια λέξη (ή την απουσία της), μια σκέψη, μια αλλαγή στον αέρα. </b></span></div><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><b><br />
</b></span></div><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><b>Και ποια φωνή προσφέρεται άραγε να αντέξει τόση απελπισία; Κανείς απ' αυτούς που σ'αγαπάνε μονάχα όταν είσαι ο κλόουν, μονάχα όταν γελάς, και μιλάς, και είσαι αστείος, και η παρουσία σου είναι αισθητή. Αλλιώς είναι όλοι έτοιμοι να σ' αφήσουν στην ανυπαρξία σου, μόνο, δεν έχει χέρια πια. Αλλά μήπως κι εσύ αυτό δεν κάνεις; Μήπως αυτό δε χρειάζεσαι; Θες κάποιον να σε κάνει να γελάς και να ξεχνιέσαι, κι όχι κάποιον που θα συμπάσχει με τη μιζέρια σου και θα της κάνει και παρέα.</b></span></div><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><b><br />
</b></span></div><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><b>Και μήπως αυτό είναι οι άλλοι; Μια φωνή που μας βγάζει για λίγο από τον απέραντο πόνο μας; Μήπως λειτουργούν σαν ναρκωτικό - έστω προσωρινό - για να μας ανεβάζουν μαζί τους; </b></span></div><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><b><br />
</b></span></div><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="font-family: 'Courier New', Courier, monospace;"><b>Κι εσύ ακόμα, αν βγεις έξω θα ξεχωρίσεις μεμιάς το πρόσωπο εκείνου που έχει φίλους από του μίζερου, του μόνου, αυτού που στέκεται απλά για να σταθεί γιατί ίσως μια μέρα ο ουρανός θα γίνει ξάστερος, καθάριος. Και γιατί ίσως ο πάτος να μην έχει μόνο καθοδική πορεία, ίσως να λειτουργεί σαν ανσανσέρ με κρυμμένα κάπου τα κουμπιά. Ίσως.</b></span></div></div>Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-44783444847194610832011-02-20T08:37:00.000-08:002011-02-20T08:38:21.956-08:00Και μετά;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on"><span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;">Dear November.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;">Ξεκινώντας, thank God που μου ξαναήρθε η όρεξη για γράψιμο. Ίσως να σημαίνει πως κάτι από μένα γυρίζει. Θα χρειαστώ λίγο χρόνο για να μπορέσω να έχω ξανά κάποια συνάφεια στα όσα γράφω, αλλά ειλικρινά ποιος χέστηκε τη στιγμή που ευχαριστώ τον εαυτό μου που μπορεί ξανά και κλαίει;</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;">Μεγάλο δώρο τα συναισθήματα...</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;">Και στην έρημο δεν είχαν φύγει, μα ήταν τόσα πολλά, τόσο ορμητικά, τόσο καταστροφικά που δεν τα άντεξα και τους έκλεισα την πόρτα.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;">Believe it or not, δεν είμαι δειλή, μόνο του έγινε. Όλα μόνα τους έγιναν.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;">Και την πόρτα την έκαιγε φωτιά, μεγάλη φωτιά, φωτιά γεμάτη οργή, φωτιά γεμάτη</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;"><b>μισώφοβάμαιαντέχωζηλεύωνοσταλγώδενυπάρχωείμαιμισή </b>και</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;"><b>πονάωπονάωπονάωπονάωπονάωπονάωπονάω.</b></span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;">Κι εγώ καιγόμουν ολόκληρη κι απ' έξω το τίποτα, μια κέρινη μάσκα, μια άδεια ζωή, πλαστελίνες στους τοίχους και τσαλακωμένα βιβλία και χρώματα σε ασπρόμαυρες κόλλες χαρτί.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;">Ναι, κάποιοι τα λύνουν έτσι τα ψυχολογικά τους.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;">Και παράτα με κοπέλα μου, δε θέλω να σου πω καλημέρα για να μη σ' αγαπήσω και μετά σε χάσω και δε μου περισσεύουν δάκρυα, λυπάμαι. Και με συγχωρείς ρε φίλε, αλλά δε θέλω να σε γνωρίσω γιατί δε γουστάρω να έχω ανάγκη καμιά αγκαλιά.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;">Δεν είμαι δειλή, μόνο του έγινε. Όλα μόνα τους έγιναν.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;">Και τώρα να 'μαι εδώ ξανά, με μάτια να καίνε και με το στυλό να γλιστράει στο χαρτί κι εγώ να χαίρομαι: Καλωσήρθες Μαριλένα.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;">Και να ανοίγω την πόρτα στη φωτιά σιγά σιγά, δάκρυ το δάκρυ και να αιμορραγώ ναι να χαίρομαι γιατί αναγνωρίζω εκείνο το κορίτσι στον καθρέφτη. Που είναι μόνη της και πονάει, που δεν της έχει απομείνει τίποτε άλλο από στάχτες που ανασκαλεύει απελπισμένα, που θέλει να φύγει, να ζήσει, να νιώσει κι είναι κολλημένη στο τίποτα αλλά τουλάχιστον έχει τη δύναμη να κλαίει. Και να κερδίζει τα συναισθήματά της πίσω, κι ας πονάει.</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;"><br />
</span><br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Times, 'Times New Roman', serif; font-size: large;">Δεν είμαι γενναία, μόνο του έγινε. Όλα μόνα τους έγιναν.</span><br />
<br />
<br />
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="390" src="http://www.youtube.com/embed/rYlG7p0JQWo" title="YouTube video player" width="480"></iframe><br />
<br />
<span class="Apple-style-span" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 13px;"><span class="Apple-style-span" style="color: white;">Σε μιαν έρημο ζούσα για χρόνια<br />
Το νερό μου φαρμάκι πικρό<br />
Ο θεός μου μιλούσε για χιόνια<br />
Κι εγώ σώπαινα μήπως σε δω<br />
<br />
Κάποιες ώρες γεννιούνται οι ήρωες<br />
Κάποιες ώρες τα όνειρα ζουν<br />
Κι εσύ κρύβεσαι πίσω από πόρτες<br />
Φως κι αέρας ποτέ μη σε δουν<br />
<br />
Όταν θα ‘ρθεις εδώ δε θα ‘ναι πια κανείς<br />
Δίπλα σου θα σταθώ ως την άκρη της γης<br />
Δυο σταγόνες χαράς λουσμένες από φως<br />
Μόνο για μια στιγμή<br />
<br />
Κάποιος άλλος κοιτάζει απ’ τα μάτια σου<br />
Τα πουλιά σε προσμένουν να ‘ρθεις<br />
Πως κατάφερες πες μου και έγινες<br />
Το πιο όμορφο χάος της γης<br />
<br />
Κάποιες ώρες στερεύουν τα δάκρυα<br />
Κάποιες ώρες που κλείνουν πληγές<br />
Θα ‘ρθεις κουρασμένος μ’ όσα είδες στον δρόμο<br />
Σε στιγμές ξεχασμένος, δε θα μένει πια χρόνος<br />
Θα απλώσεις το χέρι, θα χαράξεις μια αρχή<br />
Και τη νύχτα ξανά θα χαθείς</span></span><br />
<br />
</div>Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-60556059036447062162011-01-12T11:19:00.000-08:002011-01-12T11:19:28.236-08:00Το δωμάτιο με τα ζόμπι. Ποτέ δεν τον πήγαινα τον καθηγητή της φωτογραφίας. Ένας ψωνισμένος μαλάκας είναι που νομίζει πως είναι ο καλλιτέχνης της δεκαετίας. Αλλά το ακόμα χειρότερο είναι οτι ένας ταγμένος τεμπέλης όπως εγώ δεν αντέχει ούτε για πλάκα αυτή την εκθείαση της ασταμάτητης δουλειάς, δεν αντέχει να ακούει το οτι δεν κοιμάται παρά μόνο όσο χρειάζεται, οτι δεν κάνει ποτέ διάλειμμα, οτι δε λείπει ποτέ από τη δουλειά, κλπ. Κάθε Τρίτη υποχρεώνομαι να υποστώ επί δίωρον το πόσο ιδιοφυΐα, υπέροχος, γενναίος, ενδιαφέρον, πνευματώδης και ταλαντούχος είναι. Και γι' αυτό βαθμολογούμαι κυρίες και κύριοι. Το καλό, που λέτε, που έχει αυτός ο τύπος, είναι πως είναι συνέχεια γεμάτος ενέργεια. Έχει όρεξη, έχει διάθεση για παιχνίδι με τις μηχανές, έχει θέληση να διδάξει, ακόμα κι αν νομίζει πως είμαστε ένα μάτσο υποδεέστερα όντα που μας κάνει την τιμή της παρουσίας του. <br />
<br />
Ένας μαθητής της δευτέρας λυκείου, που έχει πάντα ως πρώτο του μέλημα την κατεύθυνσή του και που διάλεξε φωτογραφία για να λουφάρει αλλά στο τέλος έμεινε μαλάκας επειδή διαπίστωσε οτι έχει δουλειά κι εκείνος δεν έχει ούτε το χρόνο ούτε την ψυχική διάθεση να είναι με μια φωτογραφική στο χέρι και να παίρνει τους δρόμους, μετά από μια δύσκολη μέρα γεμάτη φυσική, μαθηματικά και άπειρη πνευματική εξόντωση, μπαίνει μέσα στην τάξη τις δύο τελευταίες ώρες με σκοπό να ξεκουραστεί λίγο, να ηρεμήσει το μυαλό του, να σκοτώσει την ώρα του. Λογικό; Λογικό.<br />
<br />
Λοιπόν χτες , μπαίνοντας την τάξη αυτός ο τύπος μας είπε το εξής:<br />
<br />
- Καλά πώς είστε έτσι όλοι; Σας κοιτάζω και νομίζω οτι μπήκα σε μια τάξη με ζόμπι!<br />
<br />
Ρίχνω μια ματιά γύρω μου. Ένα κάρο παιδιά με βλέμμα, αποχαυνωμένο, κοιμισμένο, που δεν έχουν επαφή με τον κόσμο, που είναι το καθένα βυθισμένο σε μια δική του άβυσσο σκέψεων που εκεί δε χωράει ούτε καν η ιδέα του να ξεφύγεις λίγο, να φανείς δημιουργικός, να βγάλεις μια χαρούμενη φωτογραφία, να κάνεις <i>κάτι </i>έξω από το καλούπι που σε βάλανε!<br />
<br />
Παρακμή. Καλωσήρθατε στο λύκειο.<br />
<br />
Πότε καταλαβαίνεις πως μπήκες στο κλαμπ των "μεγάλων" εφήβων; Όταν το διάλειμμα δεν είναι πια διασκέδαση, δεν είναι η ώρα που θα ορμήσεις έξω από την τάξη για να κάνεις πλάκα με τους φίλους σου, δεν ακούγονται γέλια, φωνές, δεν έχει <i>φασαρία </i>ρε φίλε. Δεν έχει χρώματα, όλοι μας βουτηγμένοι σ' αυτό το πένθιμο μαύρο, δεν έχει χαμόγελα, έχει σκυφτά κεφάλια που περιφέρονται κουρασμένα, άτονα. Και δεν θέλω να το χρεώσω εντελώς στα μαθήματα, ξέρω πως αυτή η ομαδική παράκρουση είναι της ηλικίας, οτι όλοι μας είμαστε σε μια παρακμιακή φάση που θα φύγει του χρόνου όπως θα φύγει και το σχολείο. Απλά το σχολείο δεν είναι ό,τι ήταν. Με πιάνω ώρες ώρες να εύχομαι να μην υπήρχε διάλειμμα, να πήγαινα να έκανα τη δουλειά μου, να έπαιρνα ό,τι είναι να πάρω, και να έφευγα. Οι τάξεις αλλάζουν και δε με νοιάζει να γνωρίσω κόσμο, δε με νοιάζει να κάνω φίλους.<br />
<br />
Έχω μετακομίσει ξανά, όταν ξεκίνησα το γυμνάσιο, που αν δεν είχες φίλους δεν είχες τίποτα, που ήταν αναγκαίο να έχεις κάποιον για να επιβιώσεις. Τώρα πιέζω το χρόνο να περάσει. Να φύγω, να τελειώνω μ' αυτό το μαρτύριο, έχω σπουδές στο μυαλό μου, έχω δουλειές στο μυαλό μου. Οι φίλοι στριμώχτηκαν σ' ένα Σάββατο, σ' ένα δίωρο στον υπολογιστή, σε ένα SMS. Κι όταν έχεις χρόνο για κείνους; Δεν έχουν εκείνοι. Πρέπει προ εβδομάδας να έχεις κλείσει ραντεβού για να τους δεις, και για να γίνει αυτό θα πρέπει πρώτα να έχουν αποδείξει σε γονείς και λυσσασμένους καθηγητές οτι διαβάζουν αρκετά για την κατεύθυνση, και πρέπει να έχουν διαβάσει για δύο μέρες μπροστά.<br />
<br />
Ξέρεις τι;<br />
<br />
Το μόνο που ελπίζω είναι να έχουν αυτές οι προσπάθειες κάποιο <i>λόγο </i>για τον οποίο γίνονται. Να μην πάνε στο βρόντο.<br />
<br />
Να αξίζει έστω και λίγο που είμαστε ένα μάτσο φαντάσματα των εαυτών μας.<br />
<br />
Σκέτα ζόμπι.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/_ItughVRVugA/TS38vsr4h1I/AAAAAAAAAP0/9wvyfCsZgAQ/s1600/reading_by_one_little_thing.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="242" src="http://1.bp.blogspot.com/_ItughVRVugA/TS38vsr4h1I/AAAAAAAAAP0/9wvyfCsZgAQ/s320/reading_by_one_little_thing.jpg" width="320" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/R7MvFJam8cM?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/R7MvFJam8cM?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="color: #0d72a5; font-family: Arial, Helvetica, sans-serif; font-size: 12px;">Είναι μια χώρα που με διώχνει μακριά<br />
Με κλωτσάει με τα σκυλιά και τους λεπρούς της<br />
Και χτίζει γύρω μου τείχη και κελιά<br />
Για να πετάει τους νόθους γιους της<br />
<br />
Είναι ένας δρόμος που δεν βγάζει πουθενά<br />
Μα τον διασχίζω με μια ελπίδα απεγνωσμένη<br />
Γεμάτος δώρα, ξόρκια, φυλαχτά,<br />
Γι’ αυτούς που ζουν στη λησμονιά<br />
Και τριγυρνάνε στη ζωή ξεγελασμένοι<br />
<br />
Είναι ένας διάβολος που μέσα μου γελά<br />
Κι ένας θεός που με κοιτάζει βαλσαμωμένος<br />
Κι εγώ ανάμεσα τους μια έρημη σκιά<br />
Να ζητιανεύω απαντήσεις πεινασμένος<br />
<br />
Είναι μια αγάπη σαν τον θάνατο γλυκιά<br />
Είναι ένα θαύμα που μ’ αφήνει μαγεμένο<br />
Διψάω γι’ άπειρο, πεινάω για ομορφιά<br />
Είμαι ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά<br />
<br />
Μια χώρα, ένας δρόμος, ο θάνατος κι η ομορφιά<br />
Μες στα σκοτάδια τους πλανιέμαι σαν χαμένος<br />
Και κάνω κύκλους μες σ’ αυτήν την ερημιά<br />
Σαν κάποιο σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά<br />
Από ανθρώπους και θεούς καταραμένος</span></div>Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-85655475737931275852010-12-16T13:12:00.000-08:002010-12-16T13:26:08.038-08:00<span style="font-size: large;">Καλησπέρες, καλησπέρες καλησπέρες!</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Είπα να στολίσω κι εγώ το μπλογκ και να μπω στο Χριστουγεννιάτοκο κλίμα, και μπορώ να πω οτι μου ταιριάζει πολύ αυτές τις μέρες γιατί έχω μια σχετικά καλή διάθεση (Όχι που θα 'λεγε και τίποτα πιο αισιόδοξο ο άνθρωπος μαυρη-μαυρίλα -πλάκωσε!) </span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Είναι που πάω Ελλάδα σε πεντ' - έξι μέρες, που θα δω τα φιλαράκια μου, που θα την ξαπλάρω να ξεκουραστώ κιόλας γιατί με πολύ διάβασμα μας πήγε το πρώτο τετράμηνο και μπούχτισα, ε, θα πάρω και κανα δίκιλο ακόμα με όλα τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες αλλά who cares?</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Σήμερα έλιωσα στο πισι, ήθελα να κάνω μετά από μέρες όοοοοο, τι θέλω και για όση ώρα θέλω ρε παιδί μου! Έγραφα όλη τη βδομάδα διαγωνίσματα, και ειδικά με το τελέυταίο της γεωμετρίας μου βγήκε ο πάτος με το συμπάθειο, έλυνα όλη μέρα ασκήσεις, αλλά το καλό είναι οτι έχω την εντύπωση πως έγραψα καλά - κρατάω τις επιφυλάξεις μου πάντα. Έτσι λοιπόν, τώρα θα περάσω μερικές μέρες γλυκιάς αποχαύνωσης για να συνέλθω από το σοκ. Γενικά κουράζομαι εύκολα. Δεν είμαι άνθρωπος συνηθισμένος στο πολύ το διάβασμα, μάλλον γιατί ως το γυμνάσιο, άντε και στην αρχή του λυκείου την έβγαζα χωρίς να διαβάζω ιδιαίτερα, απλά προσέχοντας στην παράδοση και με ασκήσεις λυμένες από τα φροντηστήρια. Οπότε είμαι ολίγον τι κακομαθημένη σε αυτά τα θέματα, αν κλείσω δυο ώρες διαβάσματος, μετά όλη τη μέρα θα έχω να λέω πόσο κουράστηκα μέσα από τα παπλώματά μου στα οποία θα έχω κουρνιάξει. Το καλό μου είναι πως έχω μια συνείδηση που δε μου επιτρέπει να πέφτω πολύ στα μαθήματα, οπότε προσπαθώ να πάω κόντρα στην τεμπελιά μου, και ανταμείβομαι με αρκετά καλούς βαθμούς συνήθως.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Κατα τ' άλλα συνεχίζω να μην έχω φίλους εδώ, αλλά αν εξαιρέσεις την οδυνηρή ώρα του διαλείμματος, θα έλεγα πως δεν έχω παράπονο από τη ζωή μου εδώ! Ε, περνάει κι αυτό, μια τυρόπιτα να πας να φας, μια βόλτα από την τουαλέτα και χτυπάει κουδούνι!</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Πλάκα πλάκα ο μοναδικός άνθρωπος που έχω συμπαθήσει στο σχολείο είναι η φιλόλογός μου! Εγώ που δεν τα πολυπήγαινα τα φιλολογικά και που η πλειοψηφία των φιλόλογων που είχα ήταν κάτι καρακατακατίνες που μου ξυπνούσαν τα βίαια ένστικτά μου. Αυτή όμως, αν και δε τη συμπαθεί κανείς γιατί είναι πολύ αυστηρή, έχει ένα τόσο ζεστό χαμόγελο και είναι τόσο καλλιεργημένος και έξυπνος άνθρωπος που μπήκε στην καρδιά μου με τη μία! Ήταν η μοναδική που είχε καταλάβει στην αρχή οτι ντεπόμουν να διαβάζω στην τάξη επειδή ακουγόμουν διαφπρετικά από τα παιδιά εδώ που έχουν κυπριακή προφορά, και με μια τόσο απλή της φράση με έκανε να ξεκολλήσω. Έχει σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη, (που να ξερε οτι θέλω κι εγώ!) , έχουμε πάνω κάτω τα ίδια γούστα στη λογοτεχνία, και πάνω από όλα ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΧΑΡΙ ΠΟΤΕΡ! Για να μην αναφέρω πόσο ευχάριστος συνομιλητής είναι και πόσο τη σέβονται και την εκτιμούν όλοι στο σχολείο (εκτός των μαθητών). Ντάξει, τελικά ίσως και να μου λείψει κάποιος όταν φύγω χαχαχα!</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Νομίζω πως με έπιασε μια φλυαρία σήμερα, αλλά καιρό είχα να το κάνω αυτό στο μπλογκ και το καταφχαρηστήθηκα!</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Καλά σας Χριστούγεννα, καλή χρονιά αν δεν τα ξαναπούμε, καλά να περάσετε τις γιορτές και πολλά πολλά φιλάκια!!!</span>Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-62200637481468609862010-12-08T10:07:00.000-08:002010-12-08T10:09:56.355-08:00Μπλογκοπαίχνιδο ερωτήσεων. Μετά από πρόσκληση της Coulas, είπα να παίξω κι εγώ το παιχνίδι των 29 ερωτήσεων και ιδού οι απαντήσεις μου:<br />
<br />
1) Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;<br />
<span style="font-weight: bold;"></span><b>Το να ξέρω πως με αγαπούν οι αγαπημένοι μου. Είναι πολύ σημαντικό για μένα.</b><br />
<br />
2) Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;<br />
<span style="font-weight: bold;">Το βασικό μου πρόβλημα είναι οτι ΔΕ σηκώνομαι.:Ρ </span><br />
<span style="font-weight: bold;">Αν σηκωθώ το κάνω με τα χίλια ζόρια, εξ' αιτίας αυτού του απαίσιου, διαβολικού μηχανήματος. </span><br />
<br />
3) Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;<br />
<span style="font-weight: bold;">Έχω καιρό να γελάσω αληθινά. Έχω την εντύπωση πως ήταν τον Οκτώβριο όταν βρέθηκα για λίγο με δικούς μου ανθρώπους.</span><br />
<br />
4) Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;<br />
<span style="font-weight: bold;">Ο δυναμισμός. Καμιά φορά υπερβολικός ίσως, αλλά με ανέχονται οπότε ΟΚ.</span><br />
<br />
<br />
5) Το βασικό ελάττωμά σας;<br />
<span style="font-weight: bold;">Νεύρα. Πολλά νεύρα.</span><br />
<br />
6) Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;<br />
<span style="font-weight: bold;">Ήρωες βιβλίων που αλλάζουν κατά καιρούς. Αυτή την εποχή η Katniss Everdeen των αγώνων πείνας. Τη θαυμάζω.</span><br />
<br />
7) Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;<br />
<span style="font-weight: bold;"></span>(blank:P)<br />
<br />
9) Το αγαπημένο σας ταξίδι;<span style="font-weight: bold;"></span><br />
<span style="font-weight: bold;">To προπέρσινο στην Ιταλία. Για να είμαι ειλικρινής δεν έχω πάει σε άλλη χώρα ακόμα, αλλά μου έμεινε αξέχαστο. Ίσως γιατί είχα καλή παρέα.</span><br />
<br />
<br />
<br />
11) Ποια αρετή προτιμάτε σε μια γυναίκα;<br />
<span style="font-weight: bold;">Ειλικρίνεια.</span><br />
<br />
12) Και σε έναν άντρα;<br />
<span style="font-weight: bold;">Εξυπνάδα.</span><br />
<br />
13) Το βιβλίο που σας σημάδεψε;<br />
<span style="font-weight: bold;">Ένα βιβλίο (ΟΚ, σειρά) σημάδαψε τα παιδικά μου χρόνια και αυτό ήταν ο Χάρι Πότερ. </span><br />
<span style="font-weight: bold;"><span style="font-style: italic;"></span><span style="font-style: italic;"></span></span><br />
<br />
16) Η ταινία που σας σημάδεψε;<br />
<span style="font-weight: bold;"><i>Πιάσε με αν μπορείς.</i></span><br />
<br />
17) Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;<br />
<span style="font-weight: bold;">Andy Warhol.</span><br />
<br />
18) Το αγαπημένο σας χρώμα;<br />
<span style="font-weight: bold;">Κόκκινο και μαύρο.</span><br />
<br />
19) Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;<br />
<span style="font-weight: bold;">Το οτι έχω τόσο αληθινούς και ξεχωριστούς φίλους.</span><br />
<br />
20) Το αγαπημένο σας ποτό;<br />
<span style="font-weight: bold;">Μπύρες, μπύρες και μπύρες:Ρ</span><br />
<br />
21) Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;<br />
<span style="font-weight: bold;">Που δεν φέρθηκα εξυπνότερα σε ορισμένες καταστάσεις και παρασύρθηκα. Όχι από συναισθήματα, από ηλιθιότητα.</span><br />
<br />
22)Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;<br />
<span style="font-weight: bold;">Τους ανθρώπους χωρίς βάθος συναισθημάτων. </span><br />
<br />
<br />
23)Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;<br />
<span style="font-weight: bold;">Κοιμάμαι, σερφάρω στο νετ, διαβάζω.</span><br />
<br />
24)Ο μεγαλύτερος φόβος σας;<br />
<span style="font-weight: bold;">Το να μην είμαι ελεύθερη. Και το να κάνω ό,τι μου λένε χωρίς να θέλω.</span><br />
<br />
25)Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;<br />
<span style="font-weight: bold;">Όταν είναι για καλό.</span><br />
<br />
26)Ποιο είναι το μότο σας;<br />
<span style="font-weight: bold;">Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό.</span><br />
<br />
27) Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;<br />
<span style="font-weight: bold;">Κάνοντας σεξ:Ρ</span><br />
<br />
28) Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;<br />
<span style="font-weight: bold;">Τι από όσα πιστεύω είναι λάθος.</span><br />
<br />
29) Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;<br />
<span style="font-weight: bold;">Στον πάγο. Εγώ και η ζωή μου είμαστε για λίγο στον πάγο. Και περιμένουμε...</span><br />
<br />
Η πρόσκληση για το παιχνίδι είναι ελεύθερη. Όποιος θέλει ας παίξει!Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-70152913926084558992010-11-21T09:21:00.000-08:002010-11-21T09:21:21.934-08:00Life sucks, and then you die.Τσαντισμένη, κουρασμένη και βουλιαγμένη στη σήψη και στην παρακμή, στην υπνιλία και στη βαρεμάρα, στην υποκρισία, στα ψεύτικα χαμόγελα, αντέχω για πολύ ακόμα κι όμως δεν με αντέχω άλλο. Ψάχνω μέσα σε τόσες μαμόθρευτες κατίνες, τόσους υποκριτές και τόσες παρθενοπιπίτσες που κοιμούνται αγκαλιά με το κοσμοπόλιταν έναν άνθρωπο που να μπορώ να μιλήσω, να <u>ταιριάζουμε</u>, κι όμως δεν υπάρχει κανένας τέτοιος. Με πιάνω να θέλω να τους σκουντήσω για να ξυπνήσουν, να φωνάξω μέχρι να τους σπάσω το τύμπανο : "ΤΟ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΟ ΣΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ; " Και γιατί να μη χαίρομαι που είστε άνθρωποι χωρίς προβλήματα; Ίσως γιατί τα προβλήματα μας ωριμάζουν, μας διαμορφώνουν ως προσωπικότητες κι εσείς πολύ απλά δεν έχετε προσωπικότητα! Είστε ότι σας είπαν να είστε η μαμάκα κι ο μπαμπάς, έχετε τα όνειρα που σας φύτεψαν αυτοί και η κλειστή σας κοινωνία στο κεφάλι: Στα 25 σας να έχετε φορέσει οπωσδήποτε νυφικό και να ζείτε μια ονειρεμένη ζωή μαζί με τον αντρούλη και τα αξιαγάπητα παιδιά σας, να είστε τα αγπημένα <strike>φυτ</strike> εε, με συγχωρείτε, παιδιά των καθηγητών, να φοράτε κομποσχοίνια στο χέρι και να έχετε την εικονίτσα του αγίου τρέχα-γύρευε που σας έχωσε η γιαγιά στην κασετίνα πάντα μαζί και να μην έχετε αναρρωτηθεί ποτέ ποιό είναι το αληθινό της νόημα, να μην έχετε ποτέ μπει στον κόπο να σκεφτείτε, να αναζητήσετε, να αμφισβητήσετε. Είναι αξιολύπητος για σας όποιος πάτησε τα τριάντα και δεν έχει τουλάχιστον δύο κουτσούβελα να τρέχουν γύρω του. Είναι αδιανόητο για σας να έχετε όνειρα που δε σας τα έχτισε κανείς, που είναι ολόδικά σας, αλλά κι εγώ δε θα πρεπε να νιώθω οίκτο, γιατί είστε όλοι ευτυχισμένοι όσο βλέπετε ένα δύο με ένα μηδέν από δίπλα ζωγραφισμένο σε μια κόλλα χαρτί, μπορείτε εύκολα να είστε πλήρεις με ό,τι εμένα απλά θα μου πρόσφερε ένα χαμόγελο είκοσι δευτερολέπτων.<br />
<br />
What the hell am I doing here?<br />
<br />
Εν τω μεταξύ, τώρα που μπορώ πιο ήρεμα να κοιτάξω για το μέλλον μου δεν μπορώ να βρω τίποτε που να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και ξέρω πως τώρα πια δε με πιέζει ο χρόνος, πως μπορώ να επιλέξω σχολή με την ευκολία που θα επέλεγα παππούτσια, όμως αυτή η ευκολία είναι που κάνει τις επιλογές μου να αυξάνονται, και την τελική αποφαση ολο και δυσκολύτερη. Ευτυχώς έχω χρόνο. Δυστυχώς, δεν είμαι καλή στις αποφάσεις. Ακόμα προσπαθώ να δω κάτι και να πω: "Να, αυτό θέλω να κάνω για όλη την υπόλοιπη ζωή μου."<br />
<br />
Θα δούμε. Η μόνιμή μου απάντηση: Θα δούμε...Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-32339187436625324382010-11-13T12:07:00.000-08:002010-11-13T12:08:31.263-08:00Sweet Sixteen :)Dear November<br />
Σήμερα έχω γενέθλιαααα! Πρώτα γενέθλια στην Κύπρο και προτελευταία! Μια χρονιά να τελειώσει το σχολείο έμεινε, μια για να επιστρέψω στην Ελλάδα. Με έχει πιάσει μια ηλίθια χαρά που τώρα θα με ρωτάνε και θα λέω πως είμαι κλεισμένα δεκαέξι! Σημαδιακή ηλικία τα δεκαέξι λένε... Να δούμε!<br />
13 Νοεμβρίου του 1994 γεννήθηκα. Μέρα Κυριακή. Κόντευε να πάει Δευτέρα, για λίγα μόνο λεπτά δεν πήγα στην επόμενη μέρα. Σκορπίνα καλέ ναι!<br />
Ελάτε να σβήσουμε τα κεράκια όλοι μαζί, πήρα και Χαριποτερική τουρτίτσα, ένεκα η πρεμιέρα που πλησιάζει:<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://3.bp.blogspot.com/_ItughVRVugA/TN7rPPMAoYI/AAAAAAAAAOg/89Usosvtevk/s1600/Harry_Potter_cake_by_AnyaZoe.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="http://3.bp.blogspot.com/_ItughVRVugA/TN7rPPMAoYI/AAAAAAAAAOg/89Usosvtevk/s320/Harry_Potter_cake_by_AnyaZoe.jpg" width="320" /> </a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Αυτό που λατρεύω πιο πολύ στα γενέθλια είναι οι ευχές, και δεν θα τις λάτρευα τόσο αν ζούσα σε μια εποχή χωρίς τα μέσα επικοινωνίας που έχουμε τώρα. Πάντα λάτρευα να μου εύχονται άτομα που έχω να μιλήσω μαζί τους πολύ καιρό, να ξέρω πως με θυμούνται. Φέτος ακόμα περισσότερο. Το 99,9 % των ευχων στο φατσοβιβλίο ήταν από άτομα που είναι μακριά μου. το 80% εξ αυτών μου λείπουν αφόρητα. Ναι, είναι συναισθηματικά φορτισμένη μέρα για μένα σήμερα. Θέλω να γίνω μια τεράστια αγκαλιά για όλους και δεν μπορώ, με πνίγει αυτή η κατάσταση, είναι χαρούμενη μέρα αυτή δεν τη θέλω με αυτό το γαμημένο κόμπο στο λαιμό.</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Η έκλπληξη της ημέρας ήταν οτι πήρα ένα απροσδόκητο τηλεφώνημα από έναν τόσο αγαπημένο άνθρωπο... Από την καθηγήτρια των μαθηματικών μου τα τελευταία 4 χρόνια. Από τον άνθρωπο που με έκανε να αγαπήσω τα μαθηματικά. Από τον άνθρωπο που με τον ολοδικό του, μοναδικό τρόπο στάθηκε δίπλα μου, με έκανε να έχω στόχους και βλέψεις για το μέλλον, και με "ξυπνούσε" όποτε έπεφτα σε λήθαργο. Με ξυπνούσε απότομα, άγρια. Πέρυσι με είδε να χάνομαι και να σβήνω χωρίς να το καταλαβαίνω και με έκανε να κλάψω με αυτή τη συνειδητοποίηση. Με έριξε από το συννεφάκι μου όπως μου χρειαζόταν: σκληρά. Απλά και λίγα λόγια, προσγειωμένα τόσο σε σημείο που να πονάνε. Ψυχρή λογική σε συνδιασμό με έναν γλυκό και σχεδόν κοριστσίστικο τρόπο συμπεριφοράς. Ένας ξεχωριστός άνθρωπος...Τόσο αγαπημένος. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Λοιπόν, τέρμα με τις αναμνήσεις γι' απόψε. Πάρτυ δεν έκανα σήμερα, θα κάνω από βδομάδα μαζί με τον αδερφό μου!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Επίσης, πλησιάζει και η πρεμιέρα του Χάρι Πότερ! 18 Νοεμβρίου! Μην τη χάσετε!</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">Φιλάκια από μια δεκαεξάχρονη πλέον, Μάρσυ. </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br />
</div>Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com22tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-18656102704177165682010-11-11T13:12:00.000-08:002010-11-11T13:12:51.785-08:00'Cause I just miss myself sometimes...<b><span style="font-size: large;">Όταν</span> </b>το γέλιο δεν είναι γνήσιο γέλιο μα μια άθλια και παρ' όλα αυτά πετυχημένη γκριμάτσα.<br />
<b><span style="font-size: large;">Όταν</span> </b>κρύβομαι πίσω από το μαύρο πέπλο της ντροπής και της αμηχανίας.<br />
<b><span style="font-size: large;">Όταν</span> </b>νιώθω ξένη... Πιο ξένη απ' όσο συνήθως.<br />
<b><span style="font-size: large;">Όταν</span> </b>ξέρω πως θα παρατούσα τα πάντα και θα έφευγα χωρίς δεύτερη σκέψη, <b>τότε </b>ξέρω πως θα θυμάμαι αυτήν την περίοδο με μια πικρή γεύση στα χείλη.<br />
<b><span style="font-size: large;">Όταν</span> </b>πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να ξεφύγει, λες και μπορεί να γλιτώσει από τις αναμνήσεις.<br />
<b><span style="font-size: large;">Όταν</span> </b>σε κοιτάζω και ξέρω πως οι ζωές μας απλά συναντιούνται για λίγο και ό,τι θα αισθανθώ έχει ημερομηνία λήξης προκαθορισμένη-πριν καν αρχίσει να υπάρχει.<br />
<b><span style="font-size: large;">Όταν</span> </b>κοιτάζω τα μάτια σου και βλέπω μια αλήθεια τόσο ξένη με τη δική μου που φοβάμαι.<br />
<span style="font-size: large;"><b>Όταν </b></span>θέλω να γυρίσω πίσω και να πατήσω στα μονοπάτια που ξέρω για να νιώσω ασφαλής.<br />
<div style="text-align: center;"><span style="font-size: large;"><b>Μου λείπει ο εαυτός μου κάτι τέτοιες στιγμές...</b></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_ItughVRVugA/TNxZC4BT_dI/AAAAAAAAAOc/yxxNSsPE0CE/s1600/ae6210210379b92d5f552834d10e51b9-d32m393.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/_ItughVRVugA/TNxZC4BT_dI/AAAAAAAAAOc/yxxNSsPE0CE/s320/ae6210210379b92d5f552834d10e51b9-d32m393.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;"><b> <span style="font-size: large;">Aλλά τουλάχιστον ξέρω πως είμαι εγώ όταν κοιτάζω γεμάτη πείσμα στο αύριο.</span></b><br />
<br />
<object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/U6gSyDAr8ek?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/U6gSyDAr8ek?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object></div>Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-39535334366704954292010-11-03T11:19:00.000-07:002010-11-03T11:19:54.605-07:00Λίγο πριν ξημερώσει... Έχω περάσει την αρχή και οδεύω προς το τέλος με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Τόση που νιώθω πως ο χρόνος γλιστρά σαν νερό μέσα από τα χέρια μου προτού προλάβω να καταλάβω τι είναι εκείνο που θέλω. Πάντοτε το νόμιζα αυτονόητο, πάντα νόμιζα πως το ένστικτο σου δείχνει το σωστό δρόμο, πάντα πίστευα πως θα βρω σημάδια να ακολουθήσω, και να που τώρα βρίσκομαι σε ένα αδιέξοδο με το ρολόι να μετράει αντίστοφα...<br />
<br />
-<i>Να φύγω... να φύγω.</i> <br />
<br />
Τώρα δεν κλαίμε, τώρα παλεύουμε. Τώρα δεν έχει διάλειμμα γιατί πρέπει να φτάσουμε την ακτή για να βρεθούμε...που; Νόμιζα πως ήξερα τι ήθελα και τώρα να που φοβάμαι μη μείνω με άδεια χέρια και μια ζωή που δεν αγαπώ. Πρέπει να βρω χρόνο, χρόνο να σκεφτώ σου λέω. Πάντα ήμουν ο τύπος του : "Άσε με τώρα, θα δούμε...Θα δείξει...Μετά." Δε θέλω να περιμένω το μετά, δε θέλω να βγάλει η ζωή απόφαση για μένα αυτή τη φορά. Γιατί αυτά που θα ακολουθήσουν και μπορώ και θέλω όσο τίποτε να τα ορίσω.<br />
<br />
Κι όλα αυτά μαζί μ' εσένα όμορφή μου οπτασία που όλο και μεγαλώνεις και κερδίζεις χώρο στη λευκή σελίδα του μυαλού μου. Εσένα που σε θαυμάζω, εσένα που σε μισώ. Εσένα που σε πιστεύω. Eσένα που με κάνεις να λυπάμαι που είναι τόσο προβλέψιμο το τέλος...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://4.bp.blogspot.com/_ItughVRVugA/TNGlRoh1iLI/AAAAAAAAAOY/Bni8yiUjujw/s1600/8a9042217bbe5a507cc1f032d44051a3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://4.bp.blogspot.com/_ItughVRVugA/TNGlRoh1iLI/AAAAAAAAAOY/Bni8yiUjujw/s320/8a9042217bbe5a507cc1f032d44051a3.jpg" width="320" /></a></div>Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-63744906623550989532010-10-27T05:26:00.000-07:002010-10-27T05:48:48.356-07:00Πρακτικές εφαρμογές στο νόμο του Μέρφι.Dear November.<br />
Χτες ήρθα πρώτη μέρα Ελλάδα. Μέχρι Σάββατο θα κάτσω, και δυστυχώς πρέπει να πάω και χωριό σήμερα για να δω τον πατέρα, οπότε φαντάζεστε...Θα έχω δίπλα και την Αθήνα και την Ελευσίνα και θα κάθομαι στο κατσικοχώρι να βαριέμαι, τα θυμήθηκα και νευρίασα τώρα.<br />
Χτες πήρα το αεροπλάνο από Λάρνακα στις 4 το μεσημέρι, αφού προηγήθηκε σφάξιμο με τη μάνα μου που βαριότανε να με πάει (τελικά με πήγε). Έξι και κάτι έφτασα Αθήνα, και βλακωδώς νόμιζα πως το ατελείωτο "περίμενε" της βαλίτσας, ήταν η μεγαλύτερη ταλαιπωρία που είχα να περάσω. Βγαίνω έξω κοντεύοντας να εκραγώ από τη χαρά μου που ήμουν απόλυτα μόνη και δε με περίμενε κανείς, και φυσικά...Χάνομαι. Εδώ χάνομαι στη γειτονιά μου εγώ, στο Βενιζέλος που δεν έχω ξαναπάει και μόνη μου δε θα χανόμουνα; Τέλος πάντων, αφού κάτι ευγενικοί περαστικοί έβαλαν το χεράκι τους βρήκα τρόπο να φτάσω μέχρι το μετρό ή τον προαστιακό. Απεργία όλα. Δεν πειράζει λέω, ξαναμπαίνω στο αεροδρόμιο και ξαναχάνομαι. Μετά από κανά μισάωρο περιπλάνηση επέστρεψα εκεί που είχα βγεί στην αρχή και κοίταξα μήπως βρω κανα ταξί. Τίποτε, όλα πιασμένα. Στράφηκα κι εγώ στη λύση του λεοφωρείου. Πάω στο σταθμαρχείο και ρωτάω ποιό μπορώ να πάρω για να πάω ή Αιγάλεω ή Νίκαια. Μου είπε πως και για τα 2 έπρεπε να πάρω το Χ95 και να κατεβω στο νομισματοκοπείο. το εκδοτήριο ειστηρίων ήταν δίπλα μου, αλλά είχε μια ουρά ΝΑ με το συμπάθειο, οπότε λέω "ας μην πάρω εισητήριο, σιγά". Μπαίνω μέσα στο λεοφωρείο και ήταν μόνο ένας μαυρούλης με την κοπέλα του. Άρχισε μετά να γεμίζει κόσμο, και μεταξύ άλλων μπήκε και ένας τύπος με μια στολή με μπλε γιλέκο. Μπορείτε να με δουλέψετε ΟΣΟ θέλετε, αλλά δεν έχω ιδέα αν οι ελεγκτές εισητηριων φοράνε στολή ή ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους επιβάτες με κάποιον τρόπο. Οπότε λέω ας την κάνω με ελαφρά για να μη φαω όλο το χαρτζηλίκι στο πρόστιμο. Εκεί που ξανάρχισα να περιπλανιέμαι και ετοιμαζόμουν να πάρω τη μάνα μου για να ξεσπάσω κάπου για την τύχη μου τη μαύρη, κάποιος με χτυπάει στον ώμο. Ο μαυρούλης του λεοφωρείου. Μου είπε σε κάτι σχεδόν-αγγλικά οτι είχα ξεχάσει την τσάντα μου μέσα. Με εισητήρια, πορτοφόλια, ταυτότητες, τα πάντα όλα. Ξαναμπαίνω κι εγώ στο λεοφωρείο να την πάρω και τσααααααααακ, ξεκινάει το λεοφωρείο και με παίρνει μαζί του. Η κοπέλα του μαυρούλη που ήταν Ελληνίδα με ρώτησε που θέλω να πάω, και μήπως δε χρειαζόταν να φύγω. της είπα κι εγώ οτι ήθελα να κατέβω νομισματοκοπείο, και μου είπε να ρωτήσω τον οδηγό για να μου πει που να κατέβω. Πήγα σέρνοντας τα πόδια μου στον οδηγό, και μου είπε πως θα φτάναμε σε μισή ώρα. Τελικά ο τύπος με το γιλέκο δεν ήταν ελεγκτής και κατέβηκε πολύ πιο πριν από μένα, αλλά εγώ είχα κλάσει πατάτες μέχρι να κατέβει. Με τα πολλά, και με τη βοήθεια της κοπέλας, κατεβαίνω στο νομισματοκοπείο και είμαι ξανά στη μέση του πουθενά. Στα πεζούλια γύρω γύρω κάθονταν κάτι τύποι που ούτε να τους πλησιάσω στα δέκα μέτρα δεν τολμούσα, και στο παγκάκι της στάσης μια (μάλλον Ρωσίδα) γιαγιά. Επέλεξα τη γιαγιά ως ασφαλέστερη επιλογή, και της έκανα όσο πιο λιανά μπορούσα το που προσπαθούσα να πάω. Δεν ήξερε ποιό λεοφωρείο να πάρω, αλλά μου έδειξε το μετρό που ήταν από πίσω. Εγώ ήξερα πως το μετρό έχει απεργία και ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάμματα, αλλά ΗΤΑΝ ΑΝΟΙΧΤΟ! Μπήκα μέσα, ΕΚΟΨΑ ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ και πήγα Αιγάλεω. Από κει πήρα ταξί για Νίκαια και πήγα στη γιαγιά στο νοσοκομείο. Βλέπω έναν παππού να πηγαίνει στο ανσανσερ, του κάνω:<br />
-Συγγνώμη, μήπως ξέρετε που είναι το Νευρολογικό;<br />
-Κοίτα την ταμπέλα απέναντι κορίτσι μου...Α! Να, εκεί. Αριστερα λέει πως είναι.<br />
Παίρνει το ανσανσέρ και φεύγει, έχασα και το ανσανσερ. Πάω στην ταμπέλα να βρω μια άκρη και ξαφνικά διαπιστώνω οτι δεν έλεγε Νευρολογικό, αλλά<b> νεφρολογικό </b>η ταμπέλα! Το τι του έσουρα από μέσα μου του παππού δε λέγεται! Ευτυχώς πλησίασε ένας κούκλος γιατρός και ρώτησα για το νευρολογικό και μου εξήγησε. Με τα πολλά, βρήκα και το δωμάτιο της γιαγιάς, πήρα το κλειδί του σπιτιού και την έκανα για Ελευσίνα με ταξί. Έφτασα Ελευσίνα, βρήκα τις φίλες μου, αγκαλιάσματα, ξανασμίξιμο και τα λοιπά, φάγαμε και πίτσα και στο τέλος ήρθε να μας πάει σπίτι ο μπαμπάς της Αγγελικής. Μόλις φτάσαμε σπίτι μου, κοιτάω από δω, κοιτάω από κει, πουθενά τα κλειδιά! Το που τα ξέχασα κι αυτά παραμένει μυστήριο. Πήραμε φακούς, ιστορίες, χτυπήσαμε κουδούνια, τίποτε. Μου πρότειναν και να με φιλοξενήσουν γι απόψε, αλλά πάνω στην ώρα ήρθε μια κοπέλα που έμενε στο σπίτι, και βρήκα ευκαιρία να περάσω την εξώπορτα. Οτι μας κοιτούσε σαν να ήμασταν εγκληματίες μας κοιτούσε, αλλά τουλάχιστον μπήκα. Έψαξα σε μια συρταριέρα στο διάδρομο που ξέρω πως έχει δεύτερο κλειδί, και μαντέψτε: ΔΕ ΒΡΗΚΑ ΤΙΠΟΤΕ! Ξαναπήγα κάτω να δω μήπως είχε μείνει ο κ. Γιώργος να δεχτώ τη φιλοξενία ή να πάρω τηλέφωνο τη μαμά, αλλά είχε φύγει. Η μπαταρία από το ελληνικό τηλέφωνο είχε πέσει, αλλά ευτυχώς σε λίγο πήρε η μαμά στο Κυπριακό. Της παραπονέθηκα κι εκεί αλλά και πάλι δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα, εκτός από το να με κατηγορεί για την αφηρημάδα μου, και της το έκλεισα στα μούτρα. <i>μην κλάψεις Μάρσυ, μην κλάψεις.</i> Στο τέλος βρήκα το κλειδί μέσα σε ένα κουτάκι για λάμπες (ο_0), μπήκα στο σπίτι, χαιρέτησα το Μητσάρα (το καναρίνι μου) και έπεσα ξερή στο κρεβάτι, ευγνώμων που κατέληξε τουλάχιστον καλά.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_ItughVRVugA/TMgZ8A2Om3I/AAAAAAAAAOU/X88p3hMshik/s1600/Bad_luck_incoming_by_kineko.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/_ItughVRVugA/TMgZ8A2Om3I/AAAAAAAAAOU/X88p3hMshik/s320/Bad_luck_incoming_by_kineko.jpg" width="174" /></a></div>Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com16tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-53808961259937666332010-10-17T09:54:00.000-07:002010-10-17T10:41:55.815-07:00Μπλογκοπαίχνιδο: Απραγματοποίητα όνειρα.<span style="font-size: large;">Μετά από πρόσκληση της φίλης <a href="http://adogsdream-goldenelf.blogspot.com/">μουά</a> , είπα να παίξω κι εγω το παιχνίδι των απραγματοποίητων ονείρων!</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><a href="http://2.bp.blogspot.com/_ItughVRVugA/TLsqLdcWJDI/AAAAAAAAAOQ/XjX3W63cc6s/s1600/afcfad4a3a9489c339f174acea7bf6d1-d30xaug.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="http://2.bp.blogspot.com/_ItughVRVugA/TLsqLdcWJDI/AAAAAAAAAOQ/XjX3W63cc6s/s320/afcfad4a3a9489c339f174acea7bf6d1-d30xaug.jpg" width="320" /></a></span></div><span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Λοιπόοοον...Η Μάρσυ ως μια αγανακτισμένη έφηβη με πάμπολλες τάσεις φυγής ξέρετε τι ονειρεύεται κάθε μέρα; Να φύγει, ω, ναι. Κάθομαι και ονειρεύομαι με τις ώωωωρες πως θα είναι όταν τελειώσω σε 15 μήνες και κάτι ψιλά με το σχολείο και πάω να σπουδάσω στη Θεσσαλονίκη και θα με χωρίζουν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα από την υπόλοιπη οικογένεια, οπότε θα είμαι χαρούμενη, ήρεμη κι ευτυχισμένη.</span><br />
<span style="font-size: large;">Ονειρεύομαι, ακόμα και μετά να μένω σε μεγάλη πόλη, γιατί απεχθάνομαι τα χωριά, και επίσης ονειεύομαι να έχω πάντα στο πλάι μου τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Και να έχω πολλούς τέτοιους. Όχι πως δε μου φτάνουν οι λίγοι, απλά πολλοί και καλοί είναι καλύτεροι από τους λίγους και καλούς. Και ναι, ξέρω. Θέλω και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο.</span><br />
<span style="font-size: large;">Θέλω επίσης να έχω μεγαλώνοντας αρκετές ευκαιρίες για ταξίδια. Βασικά θέλω να γυρίσω τον κόσμο, να πάω παντού, να δω τα πάντα. </span><br />
<span style="font-size: large;">Θέλω να έρθει μια μέρα που θα ηρεμήσω ψυχικά και δε θα έχω συνεχώς αυτό το συναισθηματικό πάνω-κάτω, γιατί με έχει κουράσει πλέον.</span><br />
<span style="font-size: large;">Ε, και ναι. Όχι πως δε θα ζήσω χωρίς αυτό, αλλά αν γίνεται θα θελα να ζήσω και έναν έρωτα.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br />
</span><br />
<span style="font-size: large;">Αυτά τα ολίγα από μένα. Ελπίζω μόνο να μη σας κούρασα.</span><br />
<span style="font-size: large;">Δίνω μια ανοιχτή πρόσκληση, όποιος θέλει να παίξει!</span><br />
<span style="font-size: large;">Φιλιά πολλά.</span>Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-88777188771842460472010-10-12T12:19:00.000-07:002010-10-12T12:19:10.843-07:00Μ' ένα τραγούδι...<div style="color: #0b5394;"><span style="font-size: large;">Καμιά φορά λέμε με τη μουσική όσα δε χωράνε τα λόγια... Και καμιά φορά οι στίχοι είναι η ψυχή μας η ίδια... Μια από αυτές τις φορές είναι κι απόψε...</span></div><div style="color: #0b5394; text-align: center;"><br />
</div><div style="color: #0b5394; text-align: center;"><br />
</div><div style="color: #0b5394; text-align: center;"><br />
</div><div style="color: #0b5394; text-align: center;"><span style="font-size: large;">Shhhh...</span></div><div style="color: #0b5394; text-align: center;"><br />
</div><div style="color: #0b5394; text-align: center;"><br />
</div><div style="color: #0b5394; text-align: center;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="color: #0b5394; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><object height="385" width="480"><param name="movie" value="http://www.youtube.com/v/hvJ-Teuwnes?fs=1&hl=el_GR"></param><param name="allowFullScreen" value="true"></param><param name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed src="http://www.youtube.com/v/hvJ-Teuwnes?fs=1&hl=el_GR" type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always" allowfullscreen="true" width="480" height="385"></embed></object></span></div><div style="color: #0b5394; text-align: center;"><br />
</div><div style="color: #0b5394; text-align: center;"><span style="font-size: large;">Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου<br />
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;<br />
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου<br />
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω<br />
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"<br />
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα<br />
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα<br />
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.<br />
<br />
Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο<br />
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου<br />
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο<br />
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου<br />
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη<br />
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει<br />
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει<br />
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...<br />
<br />
Τίποτα σημαντικό.<br />
Ζω μονάχα εν λευκώ...<br />
<br />
Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου<br />
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι<br />
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου<br />
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει<br />
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος<br />
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα<br />
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος<br />
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.<br />
<br />
Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε<br />
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις<br />
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε<br />
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.<br />
<br />
Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει<br />
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος<br />
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση<br />
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.<br />
<br />
Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα<br />
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο<br />
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα<br />
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω<br />
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω<br />
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα<br />
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω<br />
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...<br />
<br />
Τίποτα σημαντικό...<br />
Ζω μονάχα εν λευκώ....<br />
Τίποτα σημαντικό....<br />
Ζω μονάχα εν λευκώ....<br />
Τίποτα σημαντικό....<br />
Ζω μονάχα εν λευκώ....</span></div><div style="color: #0b5394; text-align: center;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="color: #0b5394; text-align: center;"><span style="font-size: large;">Καληνύχτες και όνειρα γλυκά.</span></div><div style="color: #0b5394; text-align: center;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="color: #0b5394; text-align: center;"><span style="font-size: large;"> </span></div><div style="color: #0b5394; text-align: center;"><br />
</div><div style="color: #0b5394; text-align: center;"><span style="font-size: large;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><br />
</div>Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-80444617024418699082010-10-09T03:52:00.000-07:002010-10-09T03:52:10.092-07:00Learning how to swim.<div style="background-color: #f3f3f3; color: #0b5394;"><span style="font-size: large;">Στην Κύπρο δεν έχει Φθινόπωρο. Κυκλοφορούμε ακόμα με τα σορτσάκια και τα αμάνικα, και ο χειμώνας πάλι δεν είναι κι ο πιο κρύος. Γι αυτο και δεν περίμενα να βρέξει. Ομολογω πως είχα σκάσει από τη ζήλια μου που έβρεχε στην Ελλάδα κι εδω ήτανε ακόμα καμίνι.</span></div><div style="background-color: #f3f3f3; color: #0b5394;"><span style="font-size: large;">Χτες όμως έιδα την πρώτη μου βροχή στην Κύπρο. Ήταν μια σύντομη και πολύ δυνατή βροχή. Έμεινα να χαζεύω το θόρυβο που έκανε όταν χτυπούσε με μανία τις πέτρες...Τη λιμνούλα που είχε σχηματιστεί στο περβάζι... Τις σταγονίτσες που έτρεχαν σιγά-σιγά από τον τοίχο πάνω στα φύλλα που έγερναν από το βάρος τους...</span></div><div style="background-color: #f3f3f3; color: #0b5394;"><span style="font-size: large;"> Γύρισα το βλέμμα μου και είχα πλάι μου ένα σωρό φιλικά χαμόγελα. Ένιωθα μια γαλήνη που είχα καιρό να νιώσω, ούτε καν θυμόμουν πώς είναι. Είναι εκείνο το αίσθημα που τώρα ξέρεις πως οι άνθρωποι γύρω σου δεν είναι άγνωστοι, είναι μέρος της ζωής σου, είναι δικοί σου άνθρωποι.</span></div><div style="background-color: #f3f3f3; color: #0b5394;"><br />
</div><div style="background-color: #f3f3f3; color: #0b5394;"><span style="font-size: large;">Ξέρετε ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος να μάθεις να κολυμπάς; Να κοντέψεις να πνιγείς. Έτσι και η ζωή σε ρίχνει απότομα στα βαθιά της νερά, και πάνω που εσύ είσαι σίγουρος πως σε λίγο τα κύμματα θα σε έχουν καταπιεί, πάνω που εσύ πασχίζεις να μάθεις να κολυμπάς για να ζήσεις, πάνω που σκέφτεσαι τι θα απογίνεις τώρα που δεν ξέρεις να κολυμπας...Συνειδητοποιείς πως <i>ήδη </i>κολυμπάς. Πως έχεις επιβιώσει, τα έχεις καταφέρει, πως διάλεξες τη ζωή , ακόμα και χωρίς να το ξέρεις. Βέβαια αυτή σου η επιλογή, αυτόματα σημαίνει πως διάλεξες να ζήσεις και το επόμενο ναυάγιο, το οποίο κανείς δεν ξέρει αν θα είναι χειρότερο από το πρώτο, ή αν θα τα καταφέρεις εκεί. Δεν έχει σημασία όμως, γιατί τώρα είσαι κατά πολύ <i>σκληρότερος </i>και <i>δυνατότερος </i>και μπορείς να αντέξεις περισσότερα.</span></div><div style="background-color: #f3f3f3; color: #0b5394;"><br />
</div><div style="background-color: #f3f3f3; color: #0b5394;"><span style="font-size: large;">Δεν έχει σημασία πότε θα έρθει το επόμενο ναυάγιο. Έτσι κι αλλιώς εγώ έχω ακόμα μια ακτή στην οποία σκοπεύω να πάω κι όσοι ξέρουν έστω και λίγο από Μάρσυ ξέρουν ποιά είναι εκείνη η ακτή και ξέρουν οτι <b>θα πάω </b>ο κόσμος να γυρίσει τούμπα. Δεν είναι για την ίδια την ακτή, είναι επειδή θα τα έχω καταφέρει, επειδή όταν θα φτάσω θα μαι πια μια άλλη, μια καλύτερη Μάρσυ, και επίσης επειδή η νύχτα φτάνει προς το τέλος της , ενω η αυγή ξημερώνει για να φέρει μαζί της μια άγνωστη και συναρπαστική μέρα.</span></div><div style="background-color: #f3f3f3; color: #0b5394;"><br />
</div><div style="background-color: #f3f3f3; color: #0b5394;"><span style="font-size: large;">Σας αφήνω μετά από καιρό με τραγουδάκι:</span></div><div style="background-color: #f3f3f3; color: #0b5394;"><br />
</div><div style="background-color: #f3f3f3; color: #0b5394;"><br />
</div><div style="background-color: #f3f3f3; color: #0b5394;"><span style="font-size: large;"> <object height="385" width="480"><param name="movie"
value="http://www.youtube.com/v/S_iy4vpE30Q?fs=1&hl=el_GR"></param><param
name="allowFullScreen" value="true"></param><param
name="allowscriptaccess" value="always"></param><embed
src="http://www.youtube.com/v/S_iy4vpE30Q?fs=1&hl=el_GR"
type="application/x-shockwave-flash" allowscriptaccess="always"
allowfullscreen="true" width="480"
height="385"></embed></object></span></div><div style="background-color: #f3f3f3; color: #0b5394;"><br />
</div><div style="background-color: #f3f3f3; color: #0b5394;"><span style="font-size: large;">Τη μια πετώ στον ουρανό<br />
</span></div><span style="background-color: #f3f3f3; color: #0b5394; font-size: large;">και παίζω με τα κύματα<br />
Την άλλη πέφτω στο βυθό<br />
με πνίγουν τα προβλήματα<br />
Αναστενάζω τις γιορτές<br />
διαβάζω όλα τα γράμματα<br />
Και πέφτω πάνω στις φωτιές<br />
Ελπίζοντας σε θαύματα<br />
<br />
Εεεε.... Δε θα με πιάσουνε<br />
Αααα... Πάλι τα κλάματα<br />
<br />
Τη μια μεθώ με προσευχές<br />
Γι αγάπες που περάσανε<br />
Την άλλη κάνω τρεις ευχές<br />
γι αυτούς που με ξεχάσανε<br />
Παραμιλώ, παρανοώ, παραπατώ στο δρόμο μου<br />
Σαν το σουγιά καρφώνεται<br />
η μοναξιά στον ώμο μου<br />
<br />
Εεεε... Δε θα με πιάσουνε<br />
Αααα... πάλι τα κλάματα...<br />
Την πρώτη μέρα ξύπνησα<br />
χωρίς φωνή στο στόμα μου<br />
Τη δεύτερη ξαγρύπνησα<span style="background-color: #f3f3f3;"></span><br />
Και φίλησα το χώμα μου<br />
Την τρίτη το κατάλαβα<br />
πως νέρωσε το αίμα μου<br />
Την τέταρτη μετάλαβα<br />
και πέταξα το στέμμα μου<br />
<br />
Εεεε... κι έτσι γεννήθηκε<br />
Αααα... Το πρώτο ψέμα μου<br />
<br />
Εεεε... Δε θα με πιάσουνε<br />
Αααα... πάλι τα κλάματα...</span> <div style="background-color: #073763; color: white;"><span style="font-size: large;"><br />
</span> </div>Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-41008703628465355572010-10-04T13:32:00.000-07:002010-10-04T13:37:30.790-07:00Πάντα με παρέα :)<span class="Apple-style-span" style="color: #0b5394;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: x-large;">Γεννιόμαστε <b>μόνοι.</b></span></span><br />
<div style="text-align: center;"><span class="Apple-style-span" style="color: #0b5394;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: x-large;">Πεθαίνουμε <b>μόνοι.</b></span></span></div><div style="text-align: right;"><span class="Apple-style-span" style="color: #0b5394;"><span class="Apple-style-span" style="font-size: x-large;">Το ενδιάμεσο διάστημα λέγεται <b>ζωή.</b></span></span></div><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="color: #0b5394;"><b>Με άλλα λόγια: Γεννιόμαστε μόνοι, πεθαίνουμε μόνοι, το ενδιάμεσο διάστημα πρέπει να το περνάμε...Με παρέα. :)</b></span></div><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="color: #0b5394;"><b><br />
</b></span></div><div style="text-align: left;"><span class="Apple-style-span" style="color: #0b5394;"><b><span id="goog_1661510875"></span><span id="goog_1661510876"></span></b></span></div>Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-6336484842681596792010-09-29T11:23:00.000-07:002010-09-29T11:33:26.241-07:00Getting Colder...Nύχτωσε και δυο μπράτσα αγκαλιάζονται μεταξύ τους σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να δημιουργήσουν λίγη ζεστασιά ανάμεσά τους. Τα σεντόνια είναι ριγμένα κάτω κι εσύ κάθιδρη, Φθινόπωρο πλέον και η θερμοκρασία δε λέει να πέσει. Κι όμως το στέρνο σου πάγος. Ανεβοκατεβαίνει μηχανικά, κάτι λείπει από μέσα κι εσύ ξέρεις πως τα δάκρυα είναι ό,τι πιο κουτό θα μπορούσες να κάνεις, εκτός από το να προσπαθήσεις να κοιμηθείς.<br />
<br />
Χτυπιόσουνα μια ζωή για την ελευθερία σου, έβαζες αδιαπέραστα όρια στους γύρω σου για να διαφυλάξεις τα δικά σου, και στην πορεία έχασες εσένα. Τι έξυπνο. Ξέρεις γιατί; Γιατί η φυλακή δεν είναι οι δικοί σου άθρωποι, τη φυλακή την κουβαλάς μέσα σου, την έχτιζες γύρω σου κάθε μέρα. Κλείδωνες πόρτες, κλείδωνες την ψυχή σου, κλείδωνες όλους τους άλλους απ' έξω. Μήπως ξέχασες κι ένα κομμάτι σου μαζί τους;<br />
<br />
Έκανες τον εαυτό σου ένα δοχείο γεμάτο με δηλητήριο, έτοιμο να ποτίσει όποιον περνούσε την αόρατη γραμμή που έβαλες για να διαφυλάξεις...τι; Και τώρα αυτή η γραμμή δεν αφήνει εσένα να βγεις έξω, σε πνίγει για να σου θυμίσει πως μόνη σου έχτισες μια φυλακή για να 'σαι ελέυθερη. Τι ειρωνία, Θεέ μου.<br />
<br />
Και τώρα νύχτωσε και κάνει κρύο εκεί μέσα. Ξέρεις πια πως για να βγεις έξω πρέπει να κοπείς από τα ίδια σου τα μαχαίρια αλλά δε μένει τίποτε άλλο παρά να ρουφήξεις στάλα στάλα το δηλητήριο από τη ζωή σου. Γιατί το έχεις ανάγκη. Κλείδωσες απ' έξω τους άλλους, αλλά μαζί τους κι ένα κομμάτι σου. Αυτό που λείπει απόψε από το παγωμένο σου στέρνο.<br />
Αχ, πόσο πολύ μου λείπεις, Μαριλένα...Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-28166089264850053532010-09-25T03:54:00.000-07:002010-09-25T03:56:39.026-07:00Stranger. Dear November<br />
Τέτοιες μέρες είναι που θέλω να έχω τόνους διάβασμα. Τόνους δουλειάς. Να έχω κάτι να με απασχολήσω για να μη σκέφτομαι.<br />
<br />
Σου έτυχε ποτέ;<br />
<br />
Πριν λίγες ώρες ξημέρωσε ένα Σαββατιάτικο πρωινό. Ο ήλιος μου μοιάζει θαμπός, σαν τα μάτια μου. Κοίταξα το δωμάτιο, τους τοίχους, το σπίτι...Που είμαι; Το τηλέφωνο νεκρό, τι έκπληξη! Αγκαλιάζω τα γόνατά μου και σκέφτομαι... Έχουμε και λέμε. Σήμερα θα βγω με μια παρέα ξένη, θα πάω σε μέρη ξένα, θα μου μιλάνε κα θα 'μαι χαμένη, θα με περνάνε για βαρετή, θα με αγνοήσουν στο τέλος μα συγγνώμη παιδιά, δεν έχω διάθεση κι ούτε θελω να χαλάσω τη δική σας. Κανείς δεν υποψιάζεται πως πίσω από ένα σιωπηλό κορίτσι κρύβεται μια ξεριζωμένη καρδια.<br />
<br />
Καιρό είχα να κάνω θλιβερή ανάρτηση ε; Οι πρώτες μέρες ήταν γεμάτες εκπλήξεις και ξεχάστηκα, μα τώρα η μοναξιά είπε να μου θυμίσει την παρουσία της, και είναι η πρώτη φορά που δε θέλω να την αγκαλιάσω. Φταίει εκείνο το παιδί στο σχολείο που με έκανε να νιώσω ξένη; Από τότε όλα μου φαίνοντα εχθρικά...Ας είναι. Ξένη είμαι έτσι κι αλλιώς. Ξένη ανάμεσα σε ξένους. Μια ξένη που περπατά μαζί σας αλλά είναι μόνη της, που βυθίζεται σε αναμνήσεις και χάνεται, που μάλλον δε θα γίνει ποτέ κανονική σας φίλη.<br />
<br />
Σήμερα δεν ήρθε μόνο η μοναξιά για επίσκεψη, ήρθαν και τα λάθη μου. Καλώς τα. Εγώ και οι επιλογές μου φταίμε για όλα; Μου μιλούσε πάλι εκείνη η ψιθυριστή φωνή κι εγω έκλεισα τα αυτιά μου πεισματάρικα, όπως πάντα. Την ακούω καμια φορά την καρδιά, αλλά συνήθως με κατευθύνουν τα νεύρα μου. Classic Marsy. Λοιπόν κι εγω τους κλείνω την πόρτα στα μούτρα. Γιατί ό,τι έκανα δεν μπορώ να το αλλάξω, και πονάω όταν το βιώνω ξανά.<br />
<br />
Οπότε παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανασυγκροτούμαι. Απόψε θα είμαι γελαστή και ευγενική. Μου το υπόσχομαι. Και σε λίγο καιρό θα μου αρέσει. Αν όχι, θα έχω προσπαθήσει τουλάχιστον.<br />
<br />
Καλημέρα.Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-61068179962500181702010-09-22T11:52:00.000-07:002010-09-22T11:55:45.922-07:00Μια ιδέα γεννιέται.Dear November <br />
"Το πιο ισχυρό παράσιτο είναι μια ιδέα." Μια ιδέα που φυτρώνει στο μυαλό σαν ένα τοσοδά σποράκι, τότε που μπορείς ακόμα να την σκοτώσεις, να την ξεχάσεις, πριν αρχίσει να καταλαμβάνει τις σκέψεις σου και να σε κατατρώει. Μετά διογκώνεται, κερδίζει έδαφος, καλλιεργείται, γίνεται πλέον σκοπός. Ξεκινάμε να χαράζουμε τη γραμμή της ζωής μας με βάση αυτή την ιδέα, και από τη στιγμή που αρχίζουν τα βήματα που πρέπει να γίνουν να σχεδιάζονται νοερά, η υπόθεση είναι τελειωμένη.<br />
<b>Είναι ο επόμενος στόχος στη ζωή σου.</b> Προσπαθείς, σκαρφαλώνεις σε απόκρυμνα βράχια, κουράζεσαι, πονάς και ιδρώνεις μα δε νιώθεις τίποτε παραπάνω από την ευχαρίστηση...Του να ακολουθείς τα όνειρά σου.<br />
Ξέρετε, καρφώθηκε στο μυαλό μου μια ιδέα. Μια ιδέα που σε λίγο καιρό μπορεί να καθoρίσει τη ζωή μου. Μια ιδέα με την οποία παθιάστηκα, είτε επειδή θα δώσει στην καθημερινότητά μου μια συναρπαστική τροπή, είτε επειδή είναι τόσο απίστευτα επαναστατική, με το δικό της τρόπο...<br />
Ίσως αυτή η ιδέα μια μέρα να γίνει η ζωή μου. Ίσως να μείνει απλώς μια ιδέα. Οι επόμενοι μήνες θα παίξουν καθοριστικό ρόλο.Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-4661669792576633232010-09-18T14:07:00.000-07:002010-09-18T14:07:29.279-07:00Είναι τρελοί αυτοί οι Κυπραίοι! Πρώτη φορά που κάνω δεύτερη ανάρτηση μέσα στην ίδια μέρα.<br />
<br />
Που λέτε, λατρευτοί αναγνώστες, εγώ στην Κύπρο από την πρώτη μέρα γνώρισα μια παρέα. Μαζί τους βγαίνω, μαζί τους κάθομαι στα διαλείμματα, και αρκέστηκα σε αυτούς επειδή τους συμπαθώ και τους εκτιμώ αφάνταστα, γιατί έχουν προσωπικότητα.<br />
Καλά παιδιά, ευγενικά, αστεία... Γενικά ένιωσα από την αρχή πως μου αρέσει η συντροφιά τους. Σήμερα βγήκαμε βόλτα και πήγαμε στο μωλ. Ξεκινήσαμε μια συζήτηση για τις σχέσεις, το πρώτο φιλί, την πρώτη φορά, το γάμο και όλα τα συναφή. Οι απόψεις τους πάνω κάτω είναι πως για να φιληθούν με κάποιον αυτός πρέπει πρώτα να τους έχει αποδείξει έμπρακτα πως κόβει φλέβα για πάρτη τους και γενικά πως είναι ερωτευμένος με το χαρακτήρα τους, και δεν τις θέλει για να τις φιλήσει... Όσο για σεξ, τους έπεσαν λέει τα μαλλιά όταν διάβασαν για μια κοπέλα δεκάξι-δεκαεφτά χρονών να το έχει κάνει , και αυτές λένε για μετά το λύκειο ή και το πανεπιστήμιο, σε μια σοβαρή σχέση χρόνων, και δε θα λεγαν όχι και στο μονόπετρο αφού σκοπός της ζωής τους είναι να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά.<br />
Πιάσαμε να διαφωνούμε στα πάντα ώρες επί ωρών, αλλά όπως είναι προφανές άκρη δε βγήκε αφού οι απόψεις μας είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Ξέρετε, δε νευρίασα με τις οπισθοδρομικές (κατ εμε) απόψεις τους, αν νευρίαζα άλλωστε εγώ θα ήμουν η κλειστόμυαλη της υπόθεσης, απλά με έπιασε το παράπονο απόψε, γιατί ένιωσα πως δεν ανήκω εδώ, πως τις συζητήσεις τύπου "Ποιός σου αρέσει από την τάξη σου;" ή " η κολλητή μου τσακώθηκε με τη δεύτερη κολλητή μου κι εγώ είμαι ανάμεσα και δεν ξέρω τι να κάνω γι' αυτό κάθομαι και τα λέω στην τρίτη μου κολλητή να ξεθυμάνω..."κλπ, εγώ τις έκανα στο Δημοτικό και άντε και στο γυμνάσιο άμα ήθελα να πιάσω κουβέντα για να σπάσει ο πάγος, και πως είναι ΤΟΣΟ μακριά από μένα αυτά τα παιδιά... Αισθάνομαι σαν να συμβιβάζομαι με τον τρόπο που μιλούν αυτοί για να έχω με κάποιον να μιλήσω, ενω αν προσπαθούσα να τους μιλήσω για κάτι που πραγματικά με αγγίζει δε θα καταλάβαιναν... Και είχα δίκιο γιατί την προσπάθεια την έκανα. <br />
Δε σταματώ να τους συμπαθώ, ούτε να πιστεύω πως είναι καλά παιδιά, απλά στην Κύπρο ίσως η ίδια η ζωή τους να είναι πιο κλειστή, κι εγώ δεν κολλάω, και νιώθω ξεκομμένη.Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com30tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-18438168929043665582010-09-18T05:55:00.000-07:002010-09-18T05:55:12.426-07:00Lost in thoughts.Έπρεπε να περάσουν οι μέρες για να καταλάβω πως είσαι ακόμα εδώ.<br />
<br />
Είναι που δεν πονάει, που η σκέψη σου είναι μια γλυκόπικρη συντροφιά, σαν κομμάτι του ευατού μου...<br />
<br />
Δε μου λείπεις...Δε θέλω να σε δω...ΕΙΣΑΙ εδώ... <br />
<br />
Ξέρω πως δε θες να είσαι, ούτε κι εγώ το θέλω, μακάρι να έφευγες, μα είσαι...εγώ.<br />
<br />
Δεν μπορω να λυπηθώ τα βράδια που σε επισκέπτομαι με τη σκέψη, δεν μπορώ να θέλω να σε αγκαλιάσω, μα συνεχίζω να έρχομαι...<br />
<br />
Μπορείς να φύγεις; Πρέπει να φύγω; Γιατί είσαι ακόμα εδώ;Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-50012051203410681492010-09-14T11:27:00.000-07:002010-09-14T11:30:29.096-07:00Sunshine!Καλησπέρες σε όλους!<br />
Καιρό έχουμε να τα πούμε ε;<br />
Μετά από ένα μήνα και κάτι, μετά από ένα σωρό καταθλιπτικά κείμενα, που τώρα θα μείνουν καταχωνιασμένα στο συρτάρι, μέσα στο τετράδιο με τη μαύρη μούτζα, έχω να πω το εξής:<br />
Είμαι καλά.<br />
Ξαφνιασμένη που είμαι καλά, τόσο απρόσμενα καλά, αλλά είμαι καλά, πραγματικά καλά. Ποιός να μου το 'λεγε πως ήρθα στην Κύπρο για να ηρεμήσω... Η μάλλον, μου το είχαν πει, αλλά από τα καντήλια που ακολούθησαν δεν ξανατόλμησαν. <br />
Κι όμως, μάλλον αυτό ακριβώς χρειαζόμουν: Την αλλαγή. <br />
Να τα αλλάξω όλα, τοπία, ανθρώπους, παραστάσεις, συνήθειες...<br />
Και πάλι δεν λείπουν όλα. <br />
Μπορώ να κρατήσω ό,τι θέλω από το παρελθόν, δηλαδή τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Όσους έμειναν αγαπημένοι. Ό,τι απέμεινε από τις στάχτες που άφησα.<br />
Και ο χρόνος επιτέλους άρχισε να γιατρεύει. Το αισθάνομαι, μπορώ να κοιτάξω πίσω χωρίς να ματώσω, έχω καθαρό μυαλό, όνειρα, θέληση.<br />
Ναι, τελικά η Κύπρος μου βγήκε σε καλό.<br />
<br />
Θα σας πω και τα ευχάριστα, τελειώνοντας.<br />
<br />
Τα σχολεία εδώ είναι τόσο υπέροχα και καλά οργανωμένα, οι άνθρωποι εξαιρετικά ευγενικοί και φιλόξενοι, και βρήκα φίλους από την πρώτη μέρα! Τι καλά παιδιά, τα έχω κατασυμπαθήσει! Και επίσης επέστρεψε η όρεξή μου για διάβασμα. Για σχολείο. Γιατί, κακά τα ψέμματα, αυτό το απαίσιο σχολείο που πήγαινα στην Ελλάδα, που ηταν μπάτε σκύλοι αλέστε, κανένας δεν έκανε μάθημα και κανείς δεν το παρακολουθούσε, μόνο όρεξη για μάθηση δε σου εμπνέει. Θυμήθηκα ξανά παλιές αγάπες όπως:<br />
<br />
- Τα χρωματιστά τετραδιάκια που γεμίζουν το ένα μετά το άλλο με εξισώσεις!<br />
-Τη μυρωδιά των καινούριων βιβλίων.<br />
-Το να με δυσκολεύει μια άσκηση στη φυσική και μετά να σκάω από ικανοποίηση που κατάφερα να τη λύσω!<br />
- Το να λύνω τις ασκήσεις με μολύβι.<br />
- Το να καθαρίζω τη γόμα μου.<br />
-Και ναι! Ακόμα και το πρωινό ξύπνημα αφού ξέρω σε τι όμορφο και φιλικό περιβάλον θα βρεθώ.<br />
<br />
Αυτά για σήμερα. Σας φιλώ όλους, να περνάτε υπέροχα!Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com34tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-82742392643028904882010-09-12T10:16:00.000-07:002010-09-12T10:17:54.708-07:00Παιχνιδάκιιιιιιιιιιιιιιιι!Μετά από την πρόσκληση που μου έκανε το <a href="http://skoulikifanclub.blogspot.com/">Skouliki</a> , πάιζω κι εγω το γνωστό μας παιχνιδάκι!<br />
<br />
<span style="color: #4c1130;"><span style="font-size: x-large;"><u><i><b>10 πράγματα που αγαπώ:</b></i></u></span></span><br />
<span style="color: #4c1130;"><span style="font-size: x-large;"><u><i><b> </b></i></u></span></span><br />
<span style="color: #4c1130;"><span style="font-size: x-large;"><u><i><b> </b></i></u></span></span><br />
<i><span style="font-size: large;"><b><span style="color: black;">1)τη θάλασσα</span></b></span></i><br />
<i><span style="font-size: large;"><b><span style="color: black;">2)τις πορσελάνινες κούκλες</span></b></span></i><br />
<i><span style="font-size: large;"><b><span style="color: black;">3) τα βιβλία</span></b></span></i><br />
<span style="color: black;"><span style="font-size: small;"><i><b><span style="font-size: large;">4)</span> </b></i></span></span><i><b>Τα χρώματα οπουδήποτε αλλού εκτός από πάνω μου</b></i><br />
<i><b>5)Τις πιτζάμες </b></i><br />
<i><b>6) Το άρωμα του ανεξίτηλου μαρκαδόρου</b></i><br />
<i><b>7) Το <a href="http://www.harryworld.net/forum.htm">Harryworld!</a></b></i><br />
<i><b>8) Το μπόουλινγκ</b></i><br />
<i><b>9) Τα all star</b></i><br />
<i><b>10) Τα φαρδιά, αντρικά μπλουζάκια</b></i><br />
<br />
<i><b>^ Τα παραπάνω ήταν με τυχαία σειρά και όχι με σειρά προτίμησης:Ρ</b></i><br />
<i><b> </b></i><br />
<i><b>Στο παιχνιδάκι προσκαλώ επίσης:</b></i><br />
<i><b> <a href="http://elvenkingdom07.blogspot.com/">Merlin</a>,<a href="http://reaperslair.blogspot.com/">reaper</a>,<a href="http://thesecret09.blogspot.com/">Dream Girl</a> <a href="http://the-dunwich-horror.blogspot.com/">R.I.P</a> </b></i><br />
<i><b><a href="http://aggizontasastra.blogspot.com/">Fleur</a>, <a href="http://diamantenia-problita.blogspot.com/">Διαμαντένια_ Προβλήτα</a>, </b></i><a href="http://www.blogger.com/home">Δικέφαλος κόσμος</a>, <a href="http://louloudikanelas.blogspot.com/">ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΑΣ</a>, <a href="http://ouranoupolh.blogspot.com/">Nameless</a>,<a href="http://pwlinaxristopoulou.blogspot.com/">Σκορπίνα</a>, <br />
<br />
Από μένα πολλά πολλά φιλάκια , θα τα πούμε σύντομα!Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-7749354871336978430.post-11483345564148310542010-08-11T04:55:00.000-07:002010-08-11T04:56:29.847-07:00Κούτες παντού...<span style="font-size: large;"> Το δωμάτιο μοιάζει μελαγχολικό, έτσι γεμάτο με κούτες. Μου φαίνεται γυμνό, άδειο χωρίς τα βιβλία και τις πορσελάνινες κούκλες στα ράφια...Την λατρεμένη στοίβα με τα κομιξ... Τις αφίσες του Χάρι Πότερ στην ντουλάπα...Κι όμως έχει ακόμα κάτι από 'μένα εδώ μέσα. Έχει τα όνειρά μου κλεισμένα πίσω από τα παράθυρα, τη μοναξιά μου να τρυπάει το ταβάνι μες στις νύχτες που δε θέλω να θυμάμαι...Έχει τα δάκρυά μου που 'χουν ποτίσει το μαξιλάρι. Τα παιδικά δάκρυα, τα εφηβικά δάκρυα, τα δάκρυα απόγνωσης, τα γέλια με δάκρυα. Και τα γέλια που αντηχούν ανάμεσα στους τοίχους... Τόσο ευτυχισμένα γέλια.</span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Οι φωτογραφίες που μου έκαναν παρέα στο γραφείο είναι ακόμα εκεί. Από μέσα τους μου χαμογελούν η Νικολέτα, η Αγγελική και η Ειρήνη. Κι όπως πάντα χαμογελούν αισιόδοξα. Γιατί αυτό ήταν για 'μένα η παρέα τους. Ένας φωτεινός φάρος καλοσύνης και ελπίδας, και μια αστείρευτη πηγή γεμάτη όνειρα. Κι από μια άλλη, μόνη της, με κοιτάζει γλυκά η Μαρίνα. Με το ίδιο βλέμμα που με κοιτούσε από τεσσάρων χρόνων. Το ίδιο που με κοιτά και τώρα.</span><br />
<br />
<span style="font-size: large;">Έχω έναν κόμπο στο λαιμό που φεύγω, μα ελπίζω για τα καλύτερα. Και εμείς τα ξαναλέμε...Από Κύπρο :)</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="http://1.bp.blogspot.com/_ItughVRVugA/TGKPnLCk82I/AAAAAAAAAL4/aWnmM6ZKZEs/s1600/Hope_by_Luxxxxxx.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://1.bp.blogspot.com/_ItughVRVugA/TGKPnLCk82I/AAAAAAAAAL4/aWnmM6ZKZEs/s320/Hope_by_Luxxxxxx.jpg" /></a></div>Marsyhttp://www.blogger.com/profile/15427717788371169156noreply@blogger.com16