Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Getting Colder...

Nύχτωσε και δυο μπράτσα αγκαλιάζονται μεταξύ τους σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να δημιουργήσουν λίγη ζεστασιά ανάμεσά τους. Τα σεντόνια είναι ριγμένα κάτω κι εσύ κάθιδρη, Φθινόπωρο πλέον και η θερμοκρασία δε λέει να πέσει. Κι όμως το στέρνο σου πάγος. Ανεβοκατεβαίνει μηχανικά, κάτι λείπει από μέσα κι εσύ ξέρεις πως τα δάκρυα είναι ό,τι πιο κουτό θα μπορούσες να κάνεις, εκτός από το να προσπαθήσεις να κοιμηθείς.

Χτυπιόσουνα μια ζωή για την ελευθερία σου, έβαζες αδιαπέραστα όρια στους γύρω σου για να διαφυλάξεις τα δικά σου, και στην πορεία έχασες εσένα. Τι έξυπνο. Ξέρεις γιατί; Γιατί η φυλακή δεν είναι οι δικοί σου άθρωποι, τη φυλακή την κουβαλάς μέσα σου, την έχτιζες γύρω σου κάθε μέρα. Κλείδωνες πόρτες, κλείδωνες την ψυχή σου, κλείδωνες όλους τους άλλους απ' έξω. Μήπως ξέχασες κι ένα κομμάτι σου μαζί τους;

Έκανες τον εαυτό σου ένα δοχείο γεμάτο με δηλητήριο, έτοιμο να ποτίσει όποιον περνούσε την αόρατη γραμμή που έβαλες για να διαφυλάξεις...τι; Και τώρα αυτή η γραμμή δεν αφήνει εσένα να βγεις έξω, σε πνίγει για να σου θυμίσει πως μόνη σου έχτισες μια φυλακή για να 'σαι ελέυθερη. Τι ειρωνία, Θεέ μου.

Και τώρα νύχτωσε και κάνει κρύο εκεί μέσα. Ξέρεις πια πως για να βγεις έξω πρέπει να κοπείς από τα ίδια σου τα μαχαίρια αλλά δε μένει τίποτε άλλο παρά να ρουφήξεις στάλα στάλα το δηλητήριο από τη ζωή σου. Γιατί το έχεις ανάγκη. Κλείδωσες απ' έξω τους άλλους, αλλά μαζί τους κι ένα κομμάτι σου. Αυτό που λείπει απόψε από το παγωμένο σου στέρνο.
Αχ, πόσο πολύ μου λείπεις, Μαριλένα...

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Stranger.

 Dear November
 Τέτοιες μέρες είναι που θέλω να έχω τόνους διάβασμα. Τόνους δουλειάς. Να έχω κάτι να με απασχολήσω για να μη σκέφτομαι.

Σου έτυχε ποτέ;

Πριν λίγες ώρες ξημέρωσε ένα Σαββατιάτικο πρωινό. Ο ήλιος μου μοιάζει θαμπός, σαν τα μάτια μου. Κοίταξα το δωμάτιο, τους τοίχους, το σπίτι...Που είμαι; Το τηλέφωνο νεκρό, τι έκπληξη! Αγκαλιάζω τα γόνατά μου και σκέφτομαι... Έχουμε και λέμε. Σήμερα θα βγω με μια παρέα ξένη, θα πάω σε μέρη ξένα, θα μου μιλάνε κα θα 'μαι χαμένη, θα με περνάνε για βαρετή, θα με αγνοήσουν στο τέλος μα συγγνώμη παιδιά, δεν έχω διάθεση κι ούτε θελω να χαλάσω τη δική σας. Κανείς δεν υποψιάζεται πως πίσω από ένα σιωπηλό κορίτσι κρύβεται μια ξεριζωμένη καρδια.

Καιρό είχα να κάνω θλιβερή ανάρτηση ε; Οι πρώτες μέρες ήταν γεμάτες εκπλήξεις και ξεχάστηκα, μα τώρα η μοναξιά είπε να μου θυμίσει την παρουσία της, και είναι η πρώτη φορά που δε θέλω να την αγκαλιάσω. Φταίει εκείνο το παιδί στο σχολείο που με έκανε να νιώσω ξένη; Από τότε όλα μου φαίνοντα εχθρικά...Ας είναι. Ξένη είμαι έτσι κι αλλιώς. Ξένη ανάμεσα σε ξένους. Μια ξένη που περπατά μαζί σας αλλά είναι μόνη της, που βυθίζεται σε αναμνήσεις και χάνεται, που μάλλον δε θα γίνει ποτέ κανονική σας φίλη.

Σήμερα δεν ήρθε μόνο η μοναξιά για επίσκεψη, ήρθαν και τα λάθη μου. Καλώς τα. Εγώ και οι επιλογές μου φταίμε για όλα; Μου μιλούσε πάλι εκείνη η ψιθυριστή φωνή κι εγω έκλεισα τα αυτιά μου πεισματάρικα, όπως πάντα. Την ακούω καμια φορά την καρδιά, αλλά συνήθως με κατευθύνουν τα νεύρα μου. Classic Marsy. Λοιπόν κι εγω τους κλείνω την πόρτα στα μούτρα. Γιατί ό,τι έκανα δεν μπορώ να το αλλάξω, και πονάω όταν το βιώνω ξανά.

Οπότε παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανασυγκροτούμαι. Απόψε θα είμαι γελαστή και ευγενική. Μου το υπόσχομαι. Και σε λίγο καιρό θα μου αρέσει. Αν όχι, θα έχω προσπαθήσει τουλάχιστον.

Καλημέρα.

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Μια ιδέα γεννιέται.

Dear November
"Το πιο ισχυρό παράσιτο είναι μια ιδέα." Μια ιδέα που φυτρώνει στο μυαλό σαν ένα τοσοδά σποράκι, τότε που μπορείς ακόμα να την σκοτώσεις, να την ξεχάσεις, πριν αρχίσει να καταλαμβάνει τις σκέψεις σου και να σε κατατρώει. Μετά διογκώνεται, κερδίζει έδαφος, καλλιεργείται, γίνεται πλέον σκοπός. Ξεκινάμε να χαράζουμε τη γραμμή της ζωής μας με βάση αυτή την ιδέα, και από τη στιγμή που αρχίζουν τα βήματα που πρέπει να γίνουν να σχεδιάζονται νοερά, η υπόθεση είναι τελειωμένη.
Είναι ο επόμενος στόχος στη ζωή σου. Προσπαθείς, σκαρφαλώνεις σε απόκρυμνα βράχια, κουράζεσαι, πονάς και ιδρώνεις μα δε νιώθεις τίποτε παραπάνω από την ευχαρίστηση...Του να ακολουθείς τα όνειρά σου.
  Ξέρετε, καρφώθηκε στο μυαλό μου μια ιδέα. Μια ιδέα που σε λίγο καιρό μπορεί να καθoρίσει τη ζωή μου. Μια ιδέα με την οποία παθιάστηκα, είτε επειδή θα δώσει στην καθημερινότητά μου μια συναρπαστική τροπή, είτε επειδή είναι τόσο απίστευτα επαναστατική, με το δικό της τρόπο...
Ίσως αυτή η ιδέα μια μέρα να γίνει η ζωή μου. Ίσως να μείνει απλώς μια ιδέα. Οι επόμενοι μήνες θα παίξουν καθοριστικό ρόλο.

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Είναι τρελοί αυτοί οι Κυπραίοι!

 Πρώτη φορά που κάνω δεύτερη ανάρτηση μέσα στην ίδια μέρα.

Που λέτε, λατρευτοί αναγνώστες, εγώ στην Κύπρο από την πρώτη μέρα γνώρισα μια παρέα. Μαζί τους βγαίνω, μαζί τους κάθομαι στα διαλείμματα, και αρκέστηκα σε αυτούς επειδή τους συμπαθώ και τους εκτιμώ αφάνταστα, γιατί έχουν προσωπικότητα.
Καλά παιδιά, ευγενικά, αστεία... Γενικά ένιωσα από την αρχή πως μου αρέσει η συντροφιά τους. Σήμερα βγήκαμε βόλτα και πήγαμε στο μωλ. Ξεκινήσαμε μια συζήτηση για τις σχέσεις, το πρώτο φιλί, την πρώτη φορά, το γάμο και όλα τα συναφή. Οι απόψεις τους πάνω κάτω είναι πως για να φιληθούν με κάποιον αυτός πρέπει πρώτα να τους έχει αποδείξει έμπρακτα πως κόβει φλέβα για πάρτη τους και γενικά πως είναι ερωτευμένος με το χαρακτήρα τους, και δεν τις θέλει για να τις φιλήσει... Όσο για σεξ, τους έπεσαν λέει τα μαλλιά όταν διάβασαν για μια κοπέλα δεκάξι-δεκαεφτά χρονών να το έχει κάνει , και αυτές λένε για μετά το λύκειο ή και το πανεπιστήμιο, σε μια σοβαρή σχέση χρόνων, και δε θα λεγαν όχι και στο μονόπετρο αφού σκοπός της ζωής τους είναι να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά.
Πιάσαμε να διαφωνούμε στα πάντα ώρες επί ωρών, αλλά όπως είναι προφανές άκρη δε βγήκε αφού οι απόψεις μας είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Ξέρετε, δε νευρίασα με τις οπισθοδρομικές (κατ εμε) απόψεις τους, αν νευρίαζα άλλωστε εγώ θα ήμουν η κλειστόμυαλη της υπόθεσης, απλά με έπιασε το παράπονο απόψε, γιατί ένιωσα πως δεν ανήκω εδώ, πως τις συζητήσεις τύπου "Ποιός σου αρέσει από την τάξη σου;" ή " η κολλητή μου τσακώθηκε με τη δεύτερη κολλητή μου κι εγώ είμαι ανάμεσα και δεν ξέρω τι να κάνω γι' αυτό κάθομαι και τα λέω στην τρίτη μου κολλητή να ξεθυμάνω..."κλπ, εγώ τις έκανα στο Δημοτικό και άντε και στο γυμνάσιο άμα ήθελα να πιάσω κουβέντα για να σπάσει ο πάγος, και πως είναι ΤΟΣΟ μακριά από μένα αυτά τα παιδιά... Αισθάνομαι σαν να συμβιβάζομαι με τον τρόπο που μιλούν αυτοί για να έχω με κάποιον να μιλήσω, ενω αν προσπαθούσα να τους μιλήσω για κάτι που πραγματικά με αγγίζει δε θα καταλάβαιναν... Και είχα δίκιο γιατί την προσπάθεια την έκανα.
Δε σταματώ να τους συμπαθώ, ούτε να πιστεύω πως είναι καλά παιδιά, απλά στην Κύπρο ίσως η ίδια η ζωή τους να είναι πιο κλειστή, κι εγώ δεν κολλάω, και νιώθω ξεκομμένη.

Lost in thoughts.

Έπρεπε να περάσουν οι μέρες για να καταλάβω πως είσαι ακόμα εδώ.

Είναι που δεν πονάει, που η σκέψη σου είναι μια γλυκόπικρη συντροφιά, σαν κομμάτι του ευατού μου...

Δε μου λείπεις...Δε θέλω να σε δω...ΕΙΣΑΙ εδώ...

Ξέρω πως δε θες να είσαι, ούτε κι εγώ το θέλω, μακάρι να έφευγες, μα είσαι...εγώ.

Δεν μπορω να λυπηθώ τα βράδια που σε επισκέπτομαι με τη σκέψη, δεν μπορώ να θέλω να σε αγκαλιάσω, μα συνεχίζω να έρχομαι...

Μπορείς να φύγεις; Πρέπει να φύγω; Γιατί είσαι ακόμα εδώ;

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Sunshine!

Καλησπέρες σε όλους!
Καιρό έχουμε να τα πούμε ε;
Μετά από ένα μήνα και κάτι, μετά από ένα σωρό καταθλιπτικά κείμενα, που τώρα θα μείνουν καταχωνιασμένα στο συρτάρι, μέσα στο τετράδιο με τη μαύρη μούτζα, έχω να πω το εξής:
Είμαι καλά.
Ξαφνιασμένη που είμαι καλά, τόσο απρόσμενα καλά, αλλά είμαι καλά, πραγματικά καλά. Ποιός να μου το 'λεγε πως ήρθα στην Κύπρο για να ηρεμήσω... Η μάλλον, μου το είχαν πει, αλλά από τα καντήλια που ακολούθησαν δεν ξανατόλμησαν.
Κι όμως, μάλλον αυτό ακριβώς χρειαζόμουν: Την αλλαγή.
Να τα αλλάξω όλα, τοπία, ανθρώπους, παραστάσεις, συνήθειες...
Και πάλι δεν λείπουν όλα.
Μπορώ να κρατήσω ό,τι θέλω από το παρελθόν, δηλαδή τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Όσους έμειναν αγαπημένοι. Ό,τι απέμεινε από τις στάχτες που άφησα.
Και ο χρόνος επιτέλους άρχισε να γιατρεύει. Το αισθάνομαι, μπορώ να κοιτάξω πίσω χωρίς να ματώσω, έχω καθαρό μυαλό, όνειρα, θέληση.
Ναι, τελικά η Κύπρος μου βγήκε σε καλό.

Θα σας πω και τα ευχάριστα, τελειώνοντας.

Τα σχολεία εδώ είναι τόσο υπέροχα και καλά οργανωμένα, οι άνθρωποι εξαιρετικά ευγενικοί και φιλόξενοι, και βρήκα φίλους από την πρώτη μέρα! Τι καλά παιδιά, τα έχω κατασυμπαθήσει! Και επίσης επέστρεψε η όρεξή μου για διάβασμα. Για σχολείο. Γιατί, κακά τα ψέμματα, αυτό το απαίσιο σχολείο που πήγαινα στην Ελλάδα, που ηταν μπάτε σκύλοι αλέστε, κανένας δεν έκανε μάθημα και κανείς δεν το παρακολουθούσε, μόνο όρεξη για μάθηση δε σου εμπνέει. Θυμήθηκα ξανά παλιές αγάπες όπως:

- Τα χρωματιστά τετραδιάκια που γεμίζουν το ένα μετά το άλλο με εξισώσεις!
-Τη μυρωδιά των καινούριων βιβλίων.
-Το να με δυσκολεύει μια άσκηση στη φυσική και μετά να σκάω από ικανοποίηση που κατάφερα να τη λύσω!
- Το να λύνω τις ασκήσεις με μολύβι.
- Το να καθαρίζω τη γόμα μου.
-Και ναι! Ακόμα και το πρωινό ξύπνημα αφού ξέρω σε τι όμορφο και φιλικό περιβάλον θα βρεθώ.

Αυτά για σήμερα. Σας φιλώ όλους, να περνάτε υπέροχα!

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Παιχνιδάκιιιιιιιιιιιιιιιι!

Μετά από την πρόσκληση που μου έκανε το Skouliki , πάιζω κι εγω το γνωστό μας παιχνιδάκι!

10 πράγματα που αγαπώ:


1)τη θάλασσα
2)τις πορσελάνινες κούκλες
3) τα βιβλία
4) Τα χρώματα οπουδήποτε αλλού εκτός από πάνω μου
5)Τις πιτζάμες 
6) Το άρωμα του ανεξίτηλου μαρκαδόρου
7) Το Harryworld!
8) Το μπόουλινγκ
9) Τα all star
10) Τα φαρδιά, αντρικά μπλουζάκια

^ Τα παραπάνω ήταν με τυχαία σειρά και όχι με σειρά προτίμησης:Ρ

Στο παιχνιδάκι προσκαλώ επίσης:
 Merlin,reaper,Dream Girl R.I.P
FleurΔιαμαντένια_ ΠροβλήταΔικέφαλος κόσμος, ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΗΣ ΚΑΝΕΛΛΑΣ, Nameless,Σκορπίνα,

Από μένα πολλά πολλά φιλάκια , θα τα πούμε σύντομα!