Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Stranger.

 Dear November
 Τέτοιες μέρες είναι που θέλω να έχω τόνους διάβασμα. Τόνους δουλειάς. Να έχω κάτι να με απασχολήσω για να μη σκέφτομαι.

Σου έτυχε ποτέ;

Πριν λίγες ώρες ξημέρωσε ένα Σαββατιάτικο πρωινό. Ο ήλιος μου μοιάζει θαμπός, σαν τα μάτια μου. Κοίταξα το δωμάτιο, τους τοίχους, το σπίτι...Που είμαι; Το τηλέφωνο νεκρό, τι έκπληξη! Αγκαλιάζω τα γόνατά μου και σκέφτομαι... Έχουμε και λέμε. Σήμερα θα βγω με μια παρέα ξένη, θα πάω σε μέρη ξένα, θα μου μιλάνε κα θα 'μαι χαμένη, θα με περνάνε για βαρετή, θα με αγνοήσουν στο τέλος μα συγγνώμη παιδιά, δεν έχω διάθεση κι ούτε θελω να χαλάσω τη δική σας. Κανείς δεν υποψιάζεται πως πίσω από ένα σιωπηλό κορίτσι κρύβεται μια ξεριζωμένη καρδια.

Καιρό είχα να κάνω θλιβερή ανάρτηση ε; Οι πρώτες μέρες ήταν γεμάτες εκπλήξεις και ξεχάστηκα, μα τώρα η μοναξιά είπε να μου θυμίσει την παρουσία της, και είναι η πρώτη φορά που δε θέλω να την αγκαλιάσω. Φταίει εκείνο το παιδί στο σχολείο που με έκανε να νιώσω ξένη; Από τότε όλα μου φαίνοντα εχθρικά...Ας είναι. Ξένη είμαι έτσι κι αλλιώς. Ξένη ανάμεσα σε ξένους. Μια ξένη που περπατά μαζί σας αλλά είναι μόνη της, που βυθίζεται σε αναμνήσεις και χάνεται, που μάλλον δε θα γίνει ποτέ κανονική σας φίλη.

Σήμερα δεν ήρθε μόνο η μοναξιά για επίσκεψη, ήρθαν και τα λάθη μου. Καλώς τα. Εγώ και οι επιλογές μου φταίμε για όλα; Μου μιλούσε πάλι εκείνη η ψιθυριστή φωνή κι εγω έκλεισα τα αυτιά μου πεισματάρικα, όπως πάντα. Την ακούω καμια φορά την καρδιά, αλλά συνήθως με κατευθύνουν τα νεύρα μου. Classic Marsy. Λοιπόν κι εγω τους κλείνω την πόρτα στα μούτρα. Γιατί ό,τι έκανα δεν μπορώ να το αλλάξω, και πονάω όταν το βιώνω ξανά.

Οπότε παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανασυγκροτούμαι. Απόψε θα είμαι γελαστή και ευγενική. Μου το υπόσχομαι. Και σε λίγο καιρό θα μου αρέσει. Αν όχι, θα έχω προσπαθήσει τουλάχιστον.

Καλημέρα.

9 σχόλια:

Tina είπε...

Τι πάει να πει "ξένη";
Μαριλού μου όλοι είμαστε ξένοι για τους άλλους. Ακόμα κι οι ίδια μας η μάνα, που υποτίθεται είμαστε ένα κομμάτι της (εκτός κι αν μας άλλαξαν στο μαιευτήριο) υπάρχουν στιγμές που μας βλέπει και την βλέπουμε σαν ξένη.

Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε μόνοι και ξένοι ανάμεσα σε πολλούς γνωστούς.Μην ανησυχείς. Καμιά φορά το να είσαι ξένος είναι και το καλύτερο, μιας κι όταν παραγνωρίζεσαι με κάποιους αρχίζουν τα παρατράγουδα.

Μόνοι και ξένοι ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή. Μόνοι και ξένοι πάμε στην άλλη διάσταση.

Εσύ έχεις εσένα; Αν ναι κανένας να μην σε πτοήσει. Αν σε χάσεις, αν εσύ γίνεις ξένη με τον εαυτό σου για να ικανοποιηθούν οι άλλοι, τότε θα νιώσεις πολύ χειρότερα και μάλιστα ανάμεσα σε αυτούς που θα σε λένε φίλη.

Βγάλε την ασπίδα του Σκορπιού και πάνω τους.
Και σε όποιον σε κρατάει σε απόσταση και δεν του πολυγεμίζεις το μάτι; Κέρνα όσα σφηνάκια μπαλσάμικο ξίδι χρειάζεται.

Lazarus είπε...

Και πολύ καλά θα κάνεις να προσπαθήσεις!

Δεν σου λέω να υποκρίνεσαι κάτι που δεν είσαι αλλά αξίζει να προσπαθήσεις! Όχι γι'αυτούς αλλά για σένα.

Και είναι καλό που τα λες Μάρσυ!
ΠΕΣ ΤΑ ΚΑΙ ΞΕΣΠΑΣΕ!
Θλιβερή ξε-θλιβερή αυτή είναι η ανάρτησή σου και αφού έτσι αισθάνεσαι ρίχτα και ξέσπασε!

Καλά να σαι ρε βουρίτσα.<3
Τερατοφιλί.

Sunny είπε...

Όλα είναι μεσα στην ζωώ μας. Και αν τώρα νιώθεις έτσι θα συμφωνήσω με τον Lazarus, πες τα και ξέσπασε!
Πάντα υπάρχει κάποιος για να ακούσει το παραπονό σου, τον καημό σου, την χαρά σου κ το γέλιο! Έχω ζήσει τέτοια κατάσταση, έχω ζήσει ξένη αναμεσα σε ξένους, κάποια στιγμή έγινα κ εγώ κομμάτι εκείνου του τόπου. Το κλειδί όμως δεν είναι να νιώθεις ξένη ανάμεσα στους υπόλοιπους, αυτό μπορει να συμβεί και στο σπίτι σου μέσα! Το κλειδί είναι να ΜΗΝ νιώθεις έτσι ΜΕΣΑ ΣΟΥ μικρή μου! Να κοιτάς τον καθρέφτη και να ξέρεις ποιον βλέπεις...
ΝΑ είσαι καλά, υπομονή και όλα θα φτίαξουν, αργά η γρήγορα θα φτίαξουν!

Φιλιά

Creep είπε...

Ψιτ, μικρή. Καταλαβαίνω. Και κρατάω ειδικά αυτό το τελευταίο:
"Οπότε παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανασυγκροτούμαι. Απόψε θα είμαι γελαστή και ευγενική. Μου το υπόσχομαι. Και σε λίγο καιρό θα μου αρέσει. Αν όχι, θα έχω προσπαθήσει τουλάχιστον."
Ναι, το καταλαβαίνω.

Καλά να περάσεις. ;)
Και θα περάσεις, δε σε φοβάμαι.

Reaper είπε...

.....Σήμερα θα βγω με μια παρέα ξένη, θα πάω σε μέρη ξένα.....


Σε κάθε καινούριο μέρος, είτε αυτό λέγεται, χώρα, είτε πόλη , είτε σχολείο, είτε στρατός θα συναντήσουμε ξένους ανρώπους και ξένα μέρη. Στο χέρι μας είναι όμως να τα γνωρίσουμε και σιγά σιγά να γίνουν οικεία. Όσο το ότι δεν θα γίνουν ποτέ φίλοι μην το λες. Όταν γνωρίζεις κάποια καινούρια άτομα, προφανώς είναι απλώς παρέα σου στην αρχή και φαίνονται ξένα. Με κάποια από αυτά θα αποκτήσεις οικειότητα και αργά η γρήγορα θα έρθει η ώρα που θα σου ανοιχτούν και θα τους ανοιχτείς. Αυτή είναι και η αρχή μιας φιλίας. Απλώς μην κλείνεις την πόρτα σε καινούριες φιλίες, ούτε να πετάς τις παλιές. Εξάλλου το συναίσθημα ότι ακόμα και όταν πάνε όλα στραβά κάπου υπάρχει ένας φίλος που σε καταλαβαίνει και σου στέκεται, ακόμα και αν είναι στην άκρη της Γης, είναι υπέροχο. Είναι σαν ένα κομμάτι ξύλο που βρίσκεις όταν πνίγεσαι μέσα στην θάλασσα.


Όσο για τα λάθη. Ενταξει. Δείξε μου έναν που λέει ότι δεν έχει κάνει κανένα να σου δείξω έναν ψεύτη. Τα λάθη πονάνε αρκετά, ειδικά αν δεν διορθώνονται, όμως είναι μια εμπειρία ή οποία βοηθάει στο να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Απλώς το θέμα είναι να μαθαίνει κάποιος από τα λάθη του και να μην τα επαναλαμβάνει συνέχεια.


Χαμογελαααααααα. Παντού σχεδόν μπορείς να φτιάξεις όμορφες στιγμές. Απλώς κάποιες φορές είναι καλά κρυμμένες.

Ανώνυμος είπε...

η τινα τα ειπε πολυ σωστα!!!

Fleur είπε...

Μην νιωθεις ετσι Μαρσυ.
Ολοι ειμαστε ξενοι μεταξυ μας μεχρι να γνωριστουμε.
Καθε προσαρμογη ειναι δυσκολη...:/
Ξερεις ποσο σε καταλαβαινω...;) :/

Οπως ομως ειπες,τουλαχιστον θα εχεις προσπαθησει.

Φιλακια λατρεια.:*

Σκορπινα είπε...

Είναι αλήθεια.
Ξένη είσαι, όσο ξένοι είναι και εκείνοι..

Το κακό με την Κύπρο (το έχω ακούσει από αρκετούς γνωστούς μου που έζησαν εκεί) είναι ότι μας νιώθουν ξένους, ενώ εμείς τους νιώθουμε έλληνες. Δεν θέλουν να είμαστε ίδιοι. Και αν εμείς είμαστε έλληνες αυτοί δεν θέλουν να είναι.

Γιαυτό ξένεη θα είσαι, αλλά εγώ στη θέση σου θα χαιρόμουν που είμαι ξένη από ένα τέτοιο γκέτο..:)

μάκια και μην στεναχωριέσαι.όλα μέσα στη ζωή είναι!

Roadartist είπε...

Μου έτυχε και μου τυχαίνει.. :)