Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Ιf Today Was my Last Day...



Σήμερα, γυρνώντας από το σχολείο , άκουγα μουσική μαζί με τη φίλη μου τη Βαλεντίνα. Κάποια στιγμή, μου έβαλε το "If today was your last day" των Nickelback. Και μόνο ο τίτλος σε βάζει σε σκέψεις...Σκεφτόμουν, λοιπόν τι θα έκανα εγώ εαν ήταν η τελευταία μέρα μου.


Εαν λοιπόν ήταν η τελευταία μου μέρα σήμερα, θα έκανα πολλά...Κατ αρχήν , θα έκανα κοπάνα από τα αγγλικά (ευκαιρία έψαχνα) και θα πήγαινα...Θα πήγαινα στο Λουνα-παρκ. Βλέπετε, από μικρή , είχα μια φοβία με όλα αυτά τα παιχνίδια. Εαν λοιπόν ήξερα ούτως η άλλως πως δεν μου μένουνε και πολλά ψωμιά, θα τα δοκίμαζα όοοοοολα! Μετά θα πήγαινα κάπου όμορφα και ζεστα, με όλους μου τους φίλους κοντά μου , και θα περνούσα το ωραιότερο βράδυ της ζωής μου. Προς το τέλος, δεν θα τους έλεγα αντίο, απλά θα τους έπαιρνα όλους αγκαλιά και θα τους έλεγα πως τους αγαπώ, πράγμα το οποίο δεν κάνω ποτέ...Θα προσπαθούσα να δω για μια τελευταία φορά όλα τα άτομα που αγαπώ και που συνήθως τα γράφω στα παλιά μου τα παπούτσια γιατί τα θεωρώ δεδομένα. Θα ήμουν ευτυχισμένη, χαρούμενη και γελαστή, γιατί απλά δεν θα ήθελα να σπαταλήσω τον λίγο χρόνο μου λυπημένη. Θα έκανα ότι μου αρέσει , γιατί απλά δεν θα είχα καιρό μπροστά μου να το κάνω κάποια άλλη φορά. Θα μιλούσα στους ανθρώπους που θέλω , γιατί απλά δεν θα είχα άλλη ευκαιρία να το κάνω...Με λίγα λόγια, αν σήμερα ήταν η τελευταία μέρα μου , θα ήταν η πιο όμορφη και ευτυχισμένη μέρα όλης της ζωής μου. Θα ήταν η μέρα που θα άξιζε να μείνει στις αναμνήσεις του καθενός...Και αυτό γιατί; Γιατί θα ήταν η τελευταία μου...Τόσο καιρό που ξέρω πως δεν είναι , δεν τα κάνω, και αυτό είναι κατά κάποιο τρόπο θλιβερό, γιατί Αν όλοι μας σκεφτόμαστε κάπως έτσι, θα έρθει μια μέρα που θα πλησιάζει το τέλος και εμείς δεν θα έχουμε καν ζήσει μια τέτοια μέρα. Εμείς δεν θα έχουμε τολμήσει , εμείς δεν θα έχουμε εκπληρώσει τα όνειρα μας, δεν θα έχουμε ζητήσει συγνώμη από αυτούς που πληγώσαμε και δεν θα έχουμε γεμίσει με τόση χαρά και ανακούφιση. Γιατί αφήνουμε για το μέλλον πράγματα που τα θεωρούμε δεδομένα, που δεν κάνουμε τον κόπο να τα τολμήσουμε περιμένοντας τα από τους άλλους , και τελικά μένουμε κενοί και δεν καταλαβαίνουμε πως ο χρόνος περνάει και η τελευταία μέρα έρχεται όλο και πιο κοντά...ΟΚ, ξέρω το τελειώνω μακάβρια, μα ισχύει. Ας μην αφήνουμε όλοι για αύριο αυτά που μπορούμε να κάνουμε σήμερα, ας κάνουμε πράξεις και να μην λέμε κούφια λόγια γεμάτα κενές υποσχέσεις. Ας δείξουμε την αγάπη μας στους ανθρώπους που αγαπάμε!


Αυτά.

Ας ακούσουμε μαζί το τραγουδάκι...




Σάββατο 9 Ιανουαρίου 2010

Χα! Με φοβάσαι ε; Έτσι δεν είναι; Καλά κάνεις. Δε θα μου καταστρέψεις άλλο τη ζωή, αρκετά, δε νομίζεις; Ώρα να παίξεις με τους δικούς μου κανόνες. Μην προσπαθήσεις να με κάνεις να σε νιώσω, δε θα καταφέρεις τίποτα. Είναι η πρώτη φορά που έχω το μαχαίρι στα χέρια μου και το χρησημοποιώ, και καρφώνω κατ' ευθείαν στην καρδιά. Δεν το απολαμβάνω. Δεν είμαι κακιά. Μα πρέπει να προστατεύσω τον εαυτό μου και να μη σε αφήσω να με διαλύσεις άλλο. Κλαίς; Δε με συγκινείς. Τα δάκρυά σου μου φαίνονται ψεύτικα, φτιαχτά. Έισαι ψεύτικη. Ψεύτικα λόγια, Ψεύτικα χάδια, ψεύτικες αγκαλιές, ψεύτικα όλα. Έρχεσαι να με φιλήσεις για καληνύχτα και σε σιχαίνομαι. Θέλω να σε διώξω, θέλω να φύγεις. Καταλαβαίνεις πως δε σ'αγαπώ πια. Πάλι κλαίς. Κλαις και τρομάζεις βλέποντας το χαμόγελο που σχηματίζεται στα χείλη μου. Σε τρομάζω, έτσι δεν ειναι; Αναίσθητη. Κενή. Έτσι με λες και νομίζεις πως θα με πειράξει. Χα! Έμπρός , θαύμασε αυτό που δημιούργησες! Δε με συγκινείς...Έχω ήδη φύγει μακριά...