Ας με ξυπνήσει κάποιος...!

Γιατί βλέπω εφιάλτη.Εφιάλτης δεν είναι; Πειτε μου οτι θα ξυπνήσω, παρακαλω! Είναι ο χειρότερος εφιάλτης που έχω δει στη ζωή μου...Να σου πω τι είδα; οτι εσύ, λέει, δεν ήσουν πια κοντά μου! Μη γελάς αληθεια, το είδα.
Και συνεχίζω να το βλέπω συνεχίζω να σπάω κάθε μέρα σε κομματάκια. Συνεχίζω να ματώνω και να αιμορραγώ. Δεν το πρόσεξες ε; Πάντα γελάω, πάντα δειχνω να έχω κέφια πάντα ήμουν ο κλόουν ολονών σας.Αλλά εσύ...Εσύ ήξερες πότε ήμουν στ αλήθεια καλά. ήσουν στ'αλήθεια κοντά μου, με ένιωθες.Πάντα. Και τώρα δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πονάει κάθε δευτερόλεπτο μαζί σου. Πόσο πονάει να βλέπω ό,τι υπήρχε να διαλύεται σιγά, σιγά και οδυνηρά. Κάθε τυπικό σου "καλημέρα" είναι κι ένα τουβλο που πέφτει απο το κάστρο μας...Θυμάσαι το κάστρο μας; και πέφτει και σπάει και γίνεται κομμάτια κι η καρδιά μου φωνάζει και κλαίει αλλά το πρόσωπο μου γελάει! Βαρέθηκα να παίζω θέατρο μ'ακους; Αλλά δεν μπορώ να σταματήσω. Δε θέλω να καταλάβεις οτι κάτι συμβαινει, οτι κάτι άλλαξε. Ή μαλλον , ελπίζω να το καταλάβεις από μονος σου. Και ο κλόουν μένει μόνος του και υποφέρει. Κάθεσε δίπλα μου και πονάω , επειδή ξερω πως δεν είσαι στ'αληθεια εδώ. Σε παίρνω αγκαλιά σε μια τελευταία, απεγνωσμένη προσπάθεια να νιώσω ξανά. Τίποτα. Τα χέρια σου τυλίγονται αδιάφορα γύρω μου. Όυτε ίχνος από την παλιά ζεστασιά...Σου λέω πως φεύγω. Φεύγω ακους; Παλιά έκλαιγες και μόνο στη σκέψη. Τώρα δε σε νοιάζει;
Δεν τη θέλω την καλημέρα σου. Δε θέλω ψεύτικες αγκαλιές. Δε θέλω το ψεύτικο πια ενδιαφέρον σου! Που είσαι; Μίλα μου , μ'ακους; Εγώ είμαι, δε με βλέπεις; Εγω που στέκομαι ακόμα δίπλα σου όσο κι αν με πονάει, γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς...

Eντύπωση

Μέρος πρώτο:Η διαφορά

Στα χρόνια του Γυμνασίου, μπορώ να πω οτι ήμουν πολύ τυχερή.Είχα τους καλύτερους συμμαθητές που θα μπορούσα να έχω, και εξαιρετικούς καθηγητές επίσης. Δε λέω οτι όλες οι τάξεις του Γυμνασίου ήταν έτσι, μόνο η δική μου ταξη ήταν λες και μες είχε κάποιος διαλέξει όλους έναν-έναν. Ένας υπέροχος συνδυασμός, πραγματικά. Δέναμε απόλυτα μεταξύ μας, γι'αυτό θεωρούμασταν από την πρώτη έως και την τρίτη, το καλύτερο τμήμα του σχολείου. Κανένα παράπονο σε όλα τα συμβούλια, οι καθηγητές να τρελαίνονται να μας κάνουν μάθημα, και μάλιστα, ο αγαπημένος καθηγητής όλων μας, ο μαθηματικός, που τον είχαμε σε όλες τις τάξεις,είχε ψιλοβάλει τα κλάμματα στο τελευταίο μας μάθημα. Δεν ήταν οτι ήμασταν όλοι φυτά, και δεν΄είχαμε μόνο καλούς μαθητές, αλλα είχαμε καλά παιδιά. Μαγικό πραγματικά...Λίγο μεγάλος, ο πρόλογος μου, αλλά παρασύρθηκα από τη νοσταλγία μου για τα χρόνια αυτά.
Στην τωρινή μας τάξη στο Λύκειο, από την παλιά μου τάξη ήμαστε μόνο έξι παιδιά. Από τα εικοσιέξι. Απογοητευτήκαμε όλοι πολύ που μας χώρισαν, αλλά το θέμα δεν είναι εκεί. Το θέμα είναι οι καινούριοι μας συμμαθητές. Εμείς, μαθημένοι να ταιριάζουμε με τους συμμαθητές μας απόλυτα(πράγμα το οποίο δεν πιστεύω να έχει ξανασυμβεί πουθενά, κι όμως ισχύει),βλέποντας τους καινούριους μας συμμαθητές που ήταν και από τα άλλα τμήματα και από το διπλανό γυμνάσιο, μόνο που δεν τσιρίξαμε. Οι καινούριοι μου συμμαθητές λοιπόν δεν έχουν καμία σχέση με τους παλιούς. Οι μισοί είναι emo και σατανιστές, αναρχικοι, κοπέλες που έρχονται σχεδόν γδυτές στο σχολειο... Έχουμε κάθε καρυδιάς καρύδι. Έδώ έχω να δηλώσω πως δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους emo και όλους τους υπόλοιπους στην τάξη μου, απλά προσπαθώ να δείξω την τεράστια διαφορά από τα ήσυχα και καλά παιδάκια με την ευγένεια και το φιλότιμο, που είχα συνηθίσει στο γυμνάσιο και, ας παραδεχτούμε, ήταν ένα σοκ.Αυτά τα παιδιά, λοιπόν, είναι αναιδέστατα, χωρίς κανένα σεβασμό προς τους καθηγητές και το σχολείο και ανήκουν σ'έναν κόσμο πολύ πιο διαφορετικό απ'το δικό μας. Έγιναν πολλά μέσα στην τάξη που με κάνουν να τους θεωρώ απαράδεκτους. Κατ'αρχην, δε σκεφτονται πριν να μιλήσουν και κατα δεύτερον, δεν εχουν ίχνος σεβασμού και φιλότιμου. Ένα χαρακτηριστικό περιστατικό είναι οτι επειδη αυτά τα παιδιά, λογω μιας ατυχίας στο γυμνάσιο, δεν ξέρουν αρχαία, ο φιλόλογος μας, που είναι πολύ καλός καθηγητής, μας ξαναέκανε από την αρχή αρχή όλη την ύλη από τους κανόνες τονισμού(!!!!-ύλη πρώτης γυμνασίου) αντί λοιπόν αυτοί να τον ευχαριστήσουν για την καλοσύνη του και το ενδιαφέρον του, τον εκμεταλλεύτηκαν και μετέτρεψαν την τάξη μας σε τσίρκο,φτάνοντας τον άνθρωπο σε σημείο να τους παρακαλάει να τους μάθει αυτά που ήδη θα έπρεπε να ξέρουν. Και αυτό γίνεται σε κάθε ευκαιρία, και σε κάθε καθηγητή που δεν είναι αρκετά αυστηρός και μπορού να κάνουν τη ζωή του μαρτύριο.
Άρα τώρα πια, εγώ δεν ανήκω στο καλύτερο, αλλά στο χειρότερο τμήμα του σχολείου, σωστά;;

Μέρος δεύτερο:Δεν είναι όλα όπως φαίνονται...

Έχοντας αποκτήσει τη χειρίστη των εντυπώσεων απέκλεισα κέθε πιθανότητα να αναπτύξω μαζι τους σχέσεις φιλικές.
Κι όμως...Δεν είναι όλα όπως φαίνονται: συνέβησαν περιστατικά, που αν και δε μ'έκαναν ν'αλλάξω ριζικά την άποψή μου, μου έδειξαν και την άλλη τους πλευρά.
αυτά τα παιδιά είχαν το θάρρος που εμείς δε θα είχαμε ποτέ, να πάνε και να ζητήσουν καινούριο μαθηματικό.Αυτά τα παιδιά, λένε καθαρά και παντού χωρις φόβο και ντροπή την άποψη τους και όσα τους προβληματίζουν , με αποτέλεσμα να έχουν βελτιωθεί πολλά σε σχέση με την τάξη μας. Αυτά τα παιδιά όταν έχασα τα γυαλιά μου , <<χτένισαν>> το σχολείο, έψαξαν, ρώτησαν, πηγαν στο διεθυντή μαζί μου γιατί ντρεπόμουν.Αυτά τα παιδιά, όταν αργήσαμε σήμερα πρώτη ώρα, με κάλεσαν μαζί τους για καφέ, γνωρίζοντας μου τους φίλους τους και τον κόσμο τους και , ομολογω πως εγώ ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ δε θα τους είχα προσκαλέσει μαζί με τους δικούς μου φίλους. Ούτε και χώρια. Αρα , αυτοί είναι πολύ πιο ανοιχτοί και φιλικοί από μένα, από μας. Το απέραντο θράσσος τους μπορεί να μετατραπεί και σε απέραντο θάρρος και ενδιαφέρονται για τους άλλους...Τέλικα, ίσως σε μερικά θέματα να έκανα λάθος για σας...Ουπς.Συγνωμη.

Μέρος τρίτο: Πρώτη εντύπωση


Έχω μια πολύ καλή φίλη, την Αγγελική. Η Αγγελική είναι όνομα και πράγμα. Είναι ένα αγγελάκι που μάλλον λόγω της αδεξιότητας και της απροσεξίας που τη διακρίνει, έπεσε κατα λάθος στη γη, και βρέθηκε παρέα μ'εμας, τους αμαρτωλούς.Η Αγγελική, που λέτε, δεν έχει πει ποτέ κακό λόγο για κανέναν, συμπαθεί τους πάντες και, φυσικά, μόλις βρεθήκαμε στην καινούρια τάξη (ειναι απο τους λίγους που έμειναν μαζίμου και στην παλιά και στην καινούρια)τους συμπάθησε όλους από την αρχή και κάθε φορά που τους θάβαμε, έπαιρνε το μέρος τους, υποστηρίζοντας τους παθιασμένα.Μόλις λοιπόν της είπα οτι τελικά, άρχισα ν'αλλάζω γνώμη, ενθουσιάστηκε και μου είπε<<είδες που δεν έπρεπε να τους κρίνεις έτσι χωρίς να τους γνωρίσεις;>> <<Δεν πρόκειται να απολογηθώ, Αγγελική, δεν τους έκρινα έτσι χωρις λόγο, βασίστηκα στην εντύπωση που μου έδωσαν οι ίδιοι>> <<Ναι, αλλά δεν έπρεπε να τα λες αυτά πρωτού τους γνωρίσεις, γιατι δεν τους ήξερες πραγματικά>> <<Και θα μπορούσα να μην τους μάθω ποτέ. Έτυχε άπλα να τους γνωρισω και άλλαξα άποψη. Όμως όλα αυτα που πιστευα, αυτοί οι ίδιοι μου είχαν δώσει το δικαίωμα να τα πιστεύω, με τις πράξεις τους. Όλοι μας, έστω και ασυνήδειτα φτιάχνουμε μια πρώτη εντύπωση για τους άλλους, με βάση αυτό που παρουσιάζουν προς τα έξω>>.
Και αυτή η πρώτη εντύπωση μπορεί να είναι η σωστή, από την άλλη μπορει το έξω να μην καθρεφτίζει το μέσα, και, όπως στη δική μου περίπτωση , η πρώτη εντύπωση να είναι εν μέρει σωστή, δηλαδή να υπάρχουν και άλλες, διαφορετίκες πλευρές στο άτομο, πράγμα το οποίο τις περισσότερες φορές, ισχύει.

Κατηφόρα

Και ξαφνικά, όλα γύρω μου χειροτερεύουν.Γίνονται όλο και πιο μαύρα κι εγώ χάνομαι μέσα στην κατηφόρα και ψάχνω απεγνωσμένα το κουμπί να τη σταματήσω, αλλά δεν είναι πουθενά...Και ξαναχάνομαι πάλι, κι όλο κλαιω αλλά έτσι δε γίνεται δουλεια.Και σταματάω την κλάψα, προσπαθώ να το αλλάξω αλλα και πάλι όλα μαυρίζουν.Δε γίνεται τίποτα.Σκέφτομαι να ακολουθήσω κι εγώ την κατηφόρα.Αν πέσω κι εγω, αν σταματήσω να πηγαίνω αντίθετα, δε θα πονάω πια.Αλλα όχι.Όχι βέβαια. Δεν τα παράτησα ποτέ,δε γεννήθηκα για να τα παρατάω. Θα προσπαθήσω πάλι και πάλι και πάλι, μέχρι να τα καταφέρω ξανά. Άλλωστε αυτό δεν είναι η ζωή; Ένας διαρκής αγώνας. Θα τα φτιάξω όλα ξανά, και θα γκρεμιστούν και θα τα ξαναφτιάξω.
Αλλά γιατί; Γιατί να πρέπει να γκρεμίζονται; Εγώ είχα βολευτεί στη ζωή μου ένιωθα απλά τέλεια. Πάντα έλεγα πως από τότε που ηρθα εδώ η ζωή μου έγινε ένα παραμύθι. Και τώρα πρέπει να την αφήσω. Πρέπει να φύγω.Γιατί το δικό μου το παραμύθι να μην έχει happy ending?;Γιατί για δεύτερη φορά πρέπει να παρατήσω όσα αγαπώ;
Και η κατηφόρα συνεχίζει.Γιατί όλοι όσοι υπολόγιζα για φίλους μου, ξαφνικά δεν είναι εδώ για 'μένα; Γιατί έγώ ξαφνικά αποδεικνύομαι ανάξια φίλη για την καλύτερη φίλη που είχα ποτέ; Γιατί δεν είμαι πλέον η καλύτερη της τάξης στα μαθηματικά;<<Βλέπω μια μικρή πτώση...>> <<Πρέπει να προσπαθήσει πιο πολύ...>>Και να κατακλύζουν τα λόγια αυτά το κεφάλι μου και να μην υπάρχει κανένας τρόπος να κάνω τις φωνές να ΣΚΑΣΟΥΝ. Και ξαφνικά δεν είμαι το αγαπημένο παιδί της μαμάς ενώ (ξαφνικά) ο αδερφός μου έγινε ο Mr Perfect.Και πρέπει να κάνω πολλά που δεν κάνω.
Και οι φώνές να συνεχίζουν να με ενοχλόυν.ΣΚΑΣΤΕ ΕΙΠΑ.Βοήθεια. Τρελαίνομαι.Τα νεύρα μου. Φύγετε όλοι, εξαφανιστείτε, δε θέλω κανέναν σας, θέλω να μαι μόνη μου.ΜΟΝΗ ΜΟΥ.Θέλω να φύγω, αφήστε με ήσυχη.Ποιός σας χρειάζεται , ε; Σιγά, απλά δεν πάει τίποτα όπως το θέλω, δεν εγινε και κάτι..ε;
Kι εγώ δεν έχω συνιθίσει έτσι. Αλλά ένα είναι το σίγουρο:Οτι πρέπει να ξαναπαλέψω για να ξανακάνω τη ζωή μου παραμύθι. Και ότι όταν γκρεμιστεί, θα την ξανακάνω.Δεν είμαι αδύναμη, απλά είχα βολευτεί και είχα σταματήσει να προσπαθώ για να πετύχω.Είχα επαναπαυθεί, είχα αρκεστεί σ'αυτα που έχω, είχα σταματήσει να παλεύωαλλά τώρα ήρθε η ώρα να το κάνω ξανά.Θα ξαναπιστέψω σ'εμένα και σ'αυτα που μπορώ να πετύχω . Και αν δεν τα καταφέρω, του λάχιστον θα έχω προσπαθήσει. Θα έχω πάειαντίθετα στην κατηφόρα,δε θα την έχω αφήσει να με καταπιεί.

Μεγαλώσαμε...

Πήγαμε λύκειο, ε και τι εγινε; Γιατί αλλάξαμε όλοι έτσι γρήγορα; Τόσο απότομα; Γιατι δε γελάμε πια φωναχτά; Γιατί δεν τραγουδάμε πλέον δυνατά; Γιατί δεν κάνουμε πια τρέλες; Γιατί; Δεν είμαστε εμείς πια; Ποιός μας ανάγκασε να γίνουμε έτσι;
Μας κοιτάζω κάθε πρωί και δε μας αναγνωρίζω. Και αναρρωτιέμαι: Είναι καλύτερα ή χειρότερα έτσι; <<Νικολέτα τι είναι αυτό κάτω απ τα μάτια σου, μολύβι;>> <<Ειρήνη έβαψες τα νύχια σου για να έρθεις σχολείο;>> <<Ντίνο από πότε κανείς τόση ώρα να ετοιμαστείς;>> Έχετε αλλάξει ρε, και άλλαξα κι εγώ μαζί σας. Και νομίζω στεναχωριέμαι. Που δε θα ξαναείμαστε ποτέ όπως ήμασταν.
Και κοροιδεύουμε την καημένη τη Βαλεντίνα μας που έμεινε όπως ήταν. <<Κοψε ρε Βάλε!! Σα μωρό κάνεις ,σταμάτα!!>> Γιατί παρακαλω; Γιατί δεν αλλάζει για να την αποδέχονται οι αλλοι; Γιατί τους γρέφει όλους και είναι αυτή που θέλει να είναι; Την κατηγορούμε, δηλαδή γιατί κανει όλα αυτα που κάποτε εμείς εξυμνούσαμε; Αλλα ναι...ξέχασα...εμείς μεγαλώσαμε...ε;
Δεν έχω μεγάλο πρόβλημα μ'αυτό που είμαστε τώρα...Απλά ανναρωτιέμαι αν μετά απ'αυτό, συνεχίζουμε να είμαστε εμείς...

Στιγμές

Μικρές, μεγάλες,σημαντικές,ασήμαντες...Η ζωή μας είναι γεμάτη από δαύτες.Οι στιγμές είναι μικρές φωτογραφίες του χρόνοου που μένουν για πάντα μέσα μας και μας θυμίζουν τα όσα έχουμε ζήσει. Είναι οι αναμνήσεις μας οι ίδιες κι αυτές μικρές στιγμές.Οι άνθρωποι στη ζωή μας, φεύγουν,έρχονται, ή και μένουν για πάντα. Ότι όμως κι αν επιλέξουν να κάνουν, ή ό,τι κι αν επιλέξουμε εμείς , οι στιγμές που ζήσαμε μαζί τους θα είναι πάντα εκεί να μας θυμίζουν οτι κάποτε υπήρξαν.
Έτσι κι εγώ. Ακόμα κι αν όταν θα φύγω, σταματήσω να σας έχω πια στη ζωή μου, οι στιγμές μας θα'ναι για πάντα εδώ σας το υπόσχομαι...Άκόμα κι αν έρθει μια μέρα που θα'μαι για σας μια μακρινή ανάμνηση,ένα φιλαράκι των εφηβικών σας χρώνων που τώρα δεν έχετε ιδέα αν ζεί...Πού ζει...Τι κάνει...Οι στιγμές θα 'ναι πάντα εκεί. Θα ρθει η στιγμή που θα νοσταλγήσετε τα χρόνια αυτα,και θα ανοίξετε τα παλιά,σκονισμένα άλμπουμ με τις φωτογραφίες κι εγώ θα'μαι κάπου εκεί μέσα. Θα γελάω,θα σας κάνω κερατάκια, θα σας τραβάω τα μαλλιά, θα είμαι γελαστή και ευτυχισμένη...Επειδή θα μαι μαζί σας.
Κι αν εγώ δεν είμαι τότε εκεί για να κοιτάξω το άλμπουμ αυτο μαζί σας, σας υπόσχομαι οτι αυτό θα έχει συμβεί επειδή εσείς θα το έχετε επιλέξει. Γιατί εγώ θέλω να είστε στη ζωή μου για πάντα.Ακόμα κι αν δε με βλέπετε πια κάθε μέρα.Ακόμα κι αν δε μένουμε πια στην ίδια πόλη, ακόμα κι αν δε μένουμε πια στην ίδια χώρα.Ακόμα κι έτσι,εγώ θα σας αγαπώ και οι στιγμες που ζήσαμε θα μείνουν μέσα μου και ξέρετε γιατί; Γιατί μου χαρίσατε τα πιο υπέροχα χρόνια της ζωής μου...Σας ευχαριστώ...

Φίλοι....

Τι θα κάναμε, άραγε, χωρις αυτούς τους ανθρωπους στις ζωές μας? Είναι τόσο σημαντικοί και μας δινουν τόσα πολλά...Ελπίδα, στήριξη, παρηγοριά,χαρά,αγάπη...Άνθρωποι ξένοι σε μας, που ομως ειναι πιο κοντα μας ακόμα κι απ την οικογένειά μας κάποιες φορές. Άνθρωποι ξένοι, που όμως θα μες κρατήσουν το χέρι στα δύσκολα, θα είναι εκεί και θα μας βοηθήσουν να σηκωθούμε ξανά...Έιναι εκείνοι που ότι κι αν καταρρεύσει στη ζωή μας, η αγκαλιά η δική τους ειναι το μόνο που απομένει σταθερό. Κι εκεί που όλα στη ζωή φαίνονται μαύρα, να που υπαρχει μια αχτίδα φωτός. Αυτή που φωτίζει τα πρόσωπά τους. αυτή που τους ξεχωρίζει απο τους υπόλοιπους ανθρώπους, για μας, γιατί τους κανει τους δικους μας ανθρώπους.
Η αληθινή φιλία, που είναι τόσο δύσκολο να την βρεις και τόσο εύκολο να την κρατησεις...Αυτή η φιλία που δε μετράει η απόσταση ή οι όποιες διαφορές ανάμεσα στους δυο φίλους για να ναι οι καρδιές τους μαζί.Αυτή ειναι η φιλία η σημαντική. Αυτή είναι η φιλία που αξίζει να θυσιαστείς για το φίλο σου, να κάνεις τα παντα για να ναι καλά. Να στέκεσαι διπλα του κι αυτός δίπλα σε σενα. Να μην υπολογίζεις το συμφέρον το δικό σου , μα εκείνο του φίλου σου.
Φίλος είσαι, επίσης όταν ζητάς συγνώμη, όταν πατας κατω τον εγωισμό σου. Φίλος είσαι όταν θες ο φίλος σου να πετυχαίνει σε οτι κάνει ακομα κι αν αυτό σημαίνει να ξεπερνάει εσένα τον ίδιο. Φίλος είσαι οταν είσαι πάντα εκεί.

Σας ευχαριστώ που υπάρχετε στη ζωή μου...Σας αγαπάω...Ότι κι αν γίνει, όπου κι αν είμαι σε λίγο καιρό, η καρδιά μου θα ΄ναι πάντα εδώ. Όπου είστε κι εσείς.