Ας με ξυπνήσει κάποιος...!

Γιατί βλέπω εφιάλτη.Εφιάλτης δεν είναι; Πειτε μου οτι θα ξυπνήσω, παρακαλω! Είναι ο χειρότερος εφιάλτης που έχω δει στη ζωή μου...Να σου πω τι είδα; οτι εσύ, λέει, δεν ήσουν πια κοντά μου! Μη γελάς αληθεια, το είδα.
Και συνεχίζω να το βλέπω συνεχίζω να σπάω κάθε μέρα σε κομματάκια. Συνεχίζω να ματώνω και να αιμορραγώ. Δεν το πρόσεξες ε; Πάντα γελάω, πάντα δειχνω να έχω κέφια πάντα ήμουν ο κλόουν ολονών σας.Αλλά εσύ...Εσύ ήξερες πότε ήμουν στ αλήθεια καλά. ήσουν στ'αλήθεια κοντά μου, με ένιωθες.Πάντα. Και τώρα δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πονάει κάθε δευτερόλεπτο μαζί σου. Πόσο πονάει να βλέπω ό,τι υπήρχε να διαλύεται σιγά, σιγά και οδυνηρά. Κάθε τυπικό σου "καλημέρα" είναι κι ένα τουβλο που πέφτει απο το κάστρο μας...Θυμάσαι το κάστρο μας; και πέφτει και σπάει και γίνεται κομμάτια κι η καρδιά μου φωνάζει και κλαίει αλλά το πρόσωπο μου γελάει! Βαρέθηκα να παίζω θέατρο μ'ακους; Αλλά δεν μπορώ να σταματήσω. Δε θέλω να καταλάβεις οτι κάτι συμβαινει, οτι κάτι άλλαξε. Ή μαλλον , ελπίζω να το καταλάβεις από μονος σου. Και ο κλόουν μένει μόνος του και υποφέρει. Κάθεσε δίπλα μου και πονάω , επειδή ξερω πως δεν είσαι στ'αληθεια εδώ. Σε παίρνω αγκαλιά σε μια τελευταία, απεγνωσμένη προσπάθεια να νιώσω ξανά. Τίποτα. Τα χέρια σου τυλίγονται αδιάφορα γύρω μου. Όυτε ίχνος από την παλιά ζεστασιά...Σου λέω πως φεύγω. Φεύγω ακους; Παλιά έκλαιγες και μόνο στη σκέψη. Τώρα δε σε νοιάζει;
Δεν τη θέλω την καλημέρα σου. Δε θέλω ψεύτικες αγκαλιές. Δε θέλω το ψεύτικο πια ενδιαφέρον σου! Που είσαι; Μίλα μου , μ'ακους; Εγώ είμαι, δε με βλέπεις; Εγω που στέκομαι ακόμα δίπλα σου όσο κι αν με πονάει, γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς...