Xαιρετίσματα από 'δω κάτω...

Ποτέ άλλοτε δεν είχα νιώσει πως είναι να πιάνεις τον ΠΑΤΟ. Ο πάτος, που λέτε, είναι το χειρότερο μέρος που έχω πάει ποτέ μου. Εκεί, στον πάτο, έρχεσαι αντιμέτωπος με όλους σου τους φόβους.΄Εκεί, βρίσκεσαι μόνο όταν έχεις χάσει τα πάντα, αλλά το ακόμα χειρότερο είναι οτι πασχίζεις με όλες τις δυνάμεις που σου έχουν απομείνει (ναι, με αυτές τις απειροελάχιστες), να κρατήσεις και το τελευταίο πράγμα που σου έχει απομέινει: τη ζωή σου. Από τη στιγμή που θα καταφέρεις να παραμείνεις ζωντανος, ο δρόμος είναι δύσβατος. Το μονοπάτι ανηφορικό, απότομο. Παρ' όλα αυτά , το μόνο σχέδιο επιβίωσης είναι απλό. Προσπαθείς να ακολουθήσεις το μοναδικό δρόμο  που θα σε ανεβάσει πάνω, στην ελευθερία. Ελευθερία...Το μόνο που αποζητάς. Το μόνο που μπορεί να κάνει την καρδιά σου να σπαρταρά ξανά απο προσμονή... Το μόνο που σε κάνει να κλαίς σαν μωρό παιδί στη θύμισή του... Τώρα είσαι φυλακισμένος και μόνος. Μόνος. Η μοναξιά σου τρυπά την καρδιά σαν κρύο, μεταλλικό σπαθί, αλλά δε σου κάνει το χατίρι να σε σκοτώσει επιτέλους. Μέχρι να περάσει ο καιρός και να σκαρφαλώσεις, μόνος θα'σαι. Και όταν θα καταφέρεις να ανέβεις, πιθανότατα πάλι μόνος θα 'σαι. Γιατί θα 'σαι ξένος, άγνωστος. Θα επιστρέψεις, μα κανείς δε θα σε θυμάται και κανείς δε θα 'ναι εκεί για 'σένα...Εκτός από τους αληθινούς σου φίλους. Αυτούς που θα σου είναι πάντα πιστοί...Ως τότε...Αντίο, Μαριλένα...

Ότι του φανεί του Λολοστεφανή!

Κοινώς, ο καθένας την τρέλα του. Ο καθένας τα κόμπλεξ του, και τον εγωισμό του , και τις ανασφάλειές του, τις υπερβολές του, την ανωριμότητά του, και τις αηδίες που κάθεται και λέει πριν βουτήξει τη ρημάδα τη γλώσσα στο μυαλό. Και ρωτάω τώρα εγώ: Γιατί πρέπει να τους ανεχόμαστε; Θα μου πεις, γιατί μπορει να είναι φίλοι μας, μπορει να είναι οι κοντινοί μας άνθρωποι, μπορεί επίσης να είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας! Και στην τελική , κι εσύ καμια φορά μπορεί να ξέσπασες τα νεύρα σου πάνω τους, άθελα σου πάντα. Καμιά φορά...Τι γίνεται όμως όταν ο χαρακτήρας των φίλων σου απλά σου τη σπάει; Και ποιός ο λόγος να το ανέχεσαι όταν ειναι κομπλεξικοί; Ή όταν απλά ανακαλύπτεις πως δεν ταιριάζετε βρε αδερφέ! Τι γίνεται από κει και πέρα; Μένεις επειδή τους αγαπάς; Και...τελικά τους αγαπάς ή απλά δεν έχεις τα κότσια να τους βγάλεις εντελώς από τη ζωή σου; Μήπως απλά πρέπει να κάνεις μία συζήτηση και να εξηγήσεις στον άλλο πως δεν μπορείς άλλο πια να κάνεις το μαλάκα; Αλλά έτσι είναι σαν να του ζητάς να αλλάξει αυτό που είναι . "Αγάπα το φίλο σου με τα ελλατώματά του" δε λένε; Αντέχεις να το κάνεις αυτό; Αντέχεις να καταπίνεις το θυμό σου κάθε φορά; Τελικά, πάνω σε αυτό πρέπει να αποφασίσεις. Να καταλάβεις ποιές είναι οι αντοχές σου έτσι ώστε να μην περάσεις άλλο βράδυ ξάγρυπνη, έτοιμη να εκραγείς από τα νεύρα που σου δημιουργούν. Πφφφφφφ.-ξεφύσημα.-

Ευθεία

Ξύπνημα.Σχολείο.Φροντηστήριο.Ίντερνετ.Ύπνος. Κάθε μέρα το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται, και ο ρυθμός του κουράζει. Δε βρίσκω κάποιο ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης τον τελευταίο καιρό. Δεν βρίσκω κάποιον ιδιαίτερο λόγο για να θέλω να ξυπνήσω το επόμενο πρωί , να ξαναδώ τη μέρα , τους φίλους μου, τη χαζή και μονότονη ζωή μου. Ο χρόνος κυλάει, και το μόνο που σκέφτομαι , είναι πότε θα περάσει η Δευτέρα για να έρθει η Τρίτη, πότε θα περάσει η εβδομάδα για να έρθει το Σαββατοκύριακο, πότε θα περάσει ο μήνας για να έρθει το Πάσχα...Και ο δρόμος συνεχίζει , μακρύς, ίσιος και προβλέψιμος. Τίποτα δεν αλλάζει , και καμία μικρή πετρούλα δεν έρχεται για να ταρακουνήσει τα τόοοοσο μα τόσο ήρεμα νερά μου. Έρχονται μέρες που η βαρεμάρα είναι τόση, που θέλω να κουκουλωθώ κάτω από το πάπλωμά μου , να κοιμηθώ και να μην ξαναξυπνήσω. Ξέρω πως έχω πράγματα να περιμένω. Και όνειρα. Και στόχους. Και φίλους. Αλλά νιώθω κουρασμένη, και δίχως ενέργεια να συνεχίσω. Έχω καιρό να γελάσω με όλο το γέλιο μου. Να κλάψω με όλο το κλάμα μου...Εχμ...Βασικά έχω καιρό να νιώσω κάτι. Οτιδήποτε. Απλά να θυμηθώ πως είναι να χτυπάει η καρδιά μου. Καμιά φορά νομίζω πως σιώπησε πλέον και δε θα ξαναχτυπήσει. Ένα μικρό κομμάτι μου ξέρει πως αυτό δεν ισχύει, για το λόγο οτι είμαι πολύ μικρή ακόμα, μα από την άλλη είναι τόσο μα τόσο ήσυχη που δεν ξέρω τι να υποθέσω. Μακάρι να τελειώσει όλο αυτό. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναπεράσει κάτι τέτοιο , και το τίποτα είναι κατα κάποιο τρόπο οδυνηρό. Τελείωσε το τετράμηνο και οι καθηγητές ρωτούν διακριτικά τη μητέρα μου αν έχω κάποιο πρόβλημα και είμαι έτσι. Πώς έτσι; Ίσως να με βλέπουν θλιμμένη, ή κενή, αλλά δεν είμαι και σίγουρη γιατί δυσκολεύομαι να θυμηθώ πως ήμουν.

Χαχ! τώρα δύο πράγματα μπορεί να συμβούν:

1) Θα συνηθίσω και δε θα με απασχολεί πια το κενό

2) Θα επανέλθει με κάποιον, οποιονδήποτε τρόπο η όρεξη μου για ζωή.

Θα δούμε...