Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Xαιρετίσματα από 'δω κάτω...

Ποτέ άλλοτε δεν είχα νιώσει πως είναι να πιάνεις τον ΠΑΤΟ. Ο πάτος, που λέτε, είναι το χειρότερο μέρος που έχω πάει ποτέ μου. Εκεί, στον πάτο, έρχεσαι αντιμέτωπος με όλους σου τους φόβους.΄Εκεί, βρίσκεσαι μόνο όταν έχεις χάσει τα πάντα, αλλά το ακόμα χειρότερο είναι οτι πασχίζεις με όλες τις δυνάμεις που σου έχουν απομείνει (ναι, με αυτές τις απειροελάχιστες), να κρατήσεις και το τελευταίο πράγμα που σου έχει απομέινει: τη ζωή σου. Από τη στιγμή που θα καταφέρεις να παραμείνεις ζωντανος, ο δρόμος είναι δύσβατος. Το μονοπάτι ανηφορικό, απότομο. Παρ' όλα αυτά , το μόνο σχέδιο επιβίωσης είναι απλό. Προσπαθείς να ακολουθήσεις το μοναδικό δρόμο  που θα σε ανεβάσει πάνω, στην ελευθερία. Ελευθερία...Το μόνο που αποζητάς. Το μόνο που μπορεί να κάνει την καρδιά σου να σπαρταρά ξανά απο προσμονή... Το μόνο που σε κάνει να κλαίς σαν μωρό παιδί στη θύμισή του... Τώρα είσαι φυλακισμένος και μόνος. Μόνος. Η μοναξιά σου τρυπά την καρδιά σαν κρύο, μεταλλικό σπαθί, αλλά δε σου κάνει το χατίρι να σε σκοτώσει επιτέλους. Μέχρι να περάσει ο καιρός και να σκαρφαλώσεις, μόνος θα'σαι. Και όταν θα καταφέρεις να ανέβεις, πιθανότατα πάλι μόνος θα 'σαι. Γιατί θα 'σαι ξένος, άγνωστος. Θα επιστρέψεις, μα κανείς δε θα σε θυμάται και κανείς δε θα 'ναι εκεί για 'σένα...Εκτός από τους αληθινούς σου φίλους. Αυτούς που θα σου είναι πάντα πιστοί...Ως τότε...Αντίο, Μαριλένα...

9 σχόλια:

Creep είπε...

Μαριλένα... μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Και στο λέω εγώ αυτό που ξες τι έχω περάσει.
Σε παρακαλώ, μην το κάνεις αυτό.

Dream Girl είπε...

Μάρσυ μου, τα πάντα περνούν... Ειλικρινά... Κι όταν σκαρφαλώσεις δεν είσαι μόνος. Ούτε κατά τη διάρκεια αλλά ούτε και στον πάτο. Αυτό να το θυμάσαι. :)
Φιλιά πολλά και περιμένω αυτό που είχαμε πει για την Παρασκεύη. ;)

fly είπε...

Συμφωνώ απόλυτα με τη Ρέα Μαριλενάκι. Ποτέ δεν εισαι στον πάτο, μη σκέφτεσαι έτσι. Η θετική ενέργεια και όλα αυτά είναι μπαρούφες, όμως πράγματι πάντα μπορείς να βρεις κάτι αισιοδοξο για να έχεις δίπλα σου και να σε κρατάει σταθερή, ακλόνητη.
Ότι και να έγινε μη στεναχωριέσαι και μην το βάζεις κάτω, άλλωστε ποτέ δεν μου έδωσες την εικόνα της κοπελας που τα παρατάει εύκολα.
Ο χρόνος, λένε, είναι ο καλύτερος γιατρός. Ότι και να σε βασανίζει, κάποτε θα περάσει!

Fleur είπε...

Θα συμφωνησω απολυτα με τον Λευτερη!!
Ολα θα πανε καλα...Εσυ παντα ησουν χαμογελαστη και χαρουμενη,μην αφησεις τιποτα να σε παρει απο κατω.
Και εμεις να ξερεις θα ειμαστε παντα εδω.
Φιλακια Μαριλενακι μου <333

Libertas είπε...

Ο πάτος θα σε βοηθήσει να ανέβεις... Στήλωσε τα πόδια σου και σπρώξε με δύναμη να ανέβεις στην επιφάνεια. Θα δεις οτι είναι πιο εύκολο απο οτι νομίζεις...
Και στο τέλος θα δεις οτι όλοι θα είναι εκεί να σε στηρίξουν και να σε συντροφεύουν.
Μαζί κι εγώ!

Μην μασάς, σκέψουν τον εαυτό σου και αγάπησέ τον. Αυτός θα σε βοηθάει πάντα να ξεπερνάς όλα τα εμπόδια!

Φιλάκια πολλά καλή μου!

Marsy είπε...

Φχαριστώ Κόννι, Ρέα λευτέρη και μαράκι για τις συμβουλές...Φιλιά πολλά σε όλους σας.
Μου λέιψατε!
Τα λέμε.

Marsy είπε...

Libertas σε ευχαριστώ κι εσένα, βέβαια όλα αυτά είναι εύκολο να τα λέμε όταν είμαστε έξω από την κατάσταση και δεν πονάμε εμείς οι ίδιοι, γιατί όταν το ζούμε στο πετσί μας, γίνεται πολύ πιο δύσκολο να σταθείς όρθιος... Φιλάκια :Ρ

Libertas είπε...

Για να τα λέω πάει να πει πως τα χω ζήσει. Κι οχι μια φορά! Πάντα όμως τα ξεπερνάω γιατί πιστεύω πως μπορώ να το κάνω.

Βεβαια άλλο εγώ άλλο εσυ. Αλλά και με σένα κάπως παρόμοια θα δουλεύει!

pr είπε...

&_&