Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Ευθεία


Ξύπνημα.Σχολείο.Φροντηστήριο.Ίντερνετ.Ύπνος. Κάθε μέρα το ίδιο μοτίβο επαναλαμβάνεται, και ο ρυθμός του κουράζει. Δε βρίσκω κάποιο ιδιαίτερο λόγο ύπαρξης τον τελευταίο καιρό. Δεν βρίσκω κάποιον ιδιαίτερο λόγο για να θέλω να ξυπνήσω το επόμενο πρωί , να ξαναδώ τη μέρα , τους φίλους μου, τη χαζή και μονότονη ζωή μου. Ο χρόνος κυλάει, και το μόνο που σκέφτομαι , είναι πότε θα περάσει η Δευτέρα για να έρθει η Τρίτη, πότε θα περάσει η εβδομάδα για να έρθει το Σαββατοκύριακο, πότε θα περάσει ο μήνας για να έρθει το Πάσχα...Και ο δρόμος συνεχίζει , μακρύς, ίσιος και προβλέψιμος. Τίποτα δεν αλλάζει , και καμία μικρή πετρούλα δεν έρχεται για να ταρακουνήσει τα τόοοοσο μα τόσο ήρεμα νερά μου. Έρχονται μέρες που η βαρεμάρα είναι τόση, που θέλω να κουκουλωθώ κάτω από το πάπλωμά μου , να κοιμηθώ και να μην ξαναξυπνήσω. Ξέρω πως έχω πράγματα να περιμένω. Και όνειρα. Και στόχους. Και φίλους. Αλλά νιώθω κουρασμένη, και δίχως ενέργεια να συνεχίσω. Έχω καιρό να γελάσω με όλο το γέλιο μου. Να κλάψω με όλο το κλάμα μου...Εχμ...Βασικά έχω καιρό να νιώσω κάτι. Οτιδήποτε. Απλά να θυμηθώ πως είναι να χτυπάει η καρδιά μου. Καμιά φορά νομίζω πως σιώπησε πλέον και δε θα ξαναχτυπήσει. Ένα μικρό κομμάτι μου ξέρει πως αυτό δεν ισχύει, για το λόγο οτι είμαι πολύ μικρή ακόμα, μα από την άλλη είναι τόσο μα τόσο ήσυχη που δεν ξέρω τι να υποθέσω. Μακάρι να τελειώσει όλο αυτό. Δεν θυμάμαι να έχω ξαναπεράσει κάτι τέτοιο , και το τίποτα είναι κατα κάποιο τρόπο οδυνηρό. Τελείωσε το τετράμηνο και οι καθηγητές ρωτούν διακριτικά τη μητέρα μου αν έχω κάποιο πρόβλημα και είμαι έτσι. Πώς έτσι; Ίσως να με βλέπουν θλιμμένη, ή κενή, αλλά δεν είμαι και σίγουρη γιατί δυσκολεύομαι να θυμηθώ πως ήμουν.
Χαχ! τώρα δύο πράγματα μπορεί να συμβούν:
1) Θα συνηθίσω και δε θα με απασχολεί πια το κενό
2) Θα επανέλθει με κάποιον, οποιονδήποτε τρόπο η όρεξη μου για ζωή.
Θα δούμε...

3 σχόλια:

Fleur είπε...

Mαρσυ μου αν κουραστικες απο τωρα που ειμαστε εφηβοι στα 40 τι θα κανεις:P :P?
Παντως και σ'εμενα το ιδιο μοτιβο ζωης επικρατει.
Μονο που εγω γελασα προχθες με ολη μου την καρδια,και εκλαψα πριν 2 εβδομαδες με ολο μου το κλαμα;).
Το θεμα ειναι να μαθεις να ζεις με μικρες καθημερινες χαρες,γιατι αλλιως καηκες:P.
Και επισης...δες ως επιπρωσθετη χαρα αυτα που εχεις να περιμενερεις να συμβουν:).Γιατι εγω δεν μπορω να ζω χωρις να μην εχω να πειριμενω κατι.:P

Marsy είπε...

Δίκιπ έχεις, καλό μου, απλά νιώθω κουρασμε΄νη, και γενικά ένα χάλι τελευταία:Ρ
Μια φάση είναι κι αυτη, θα περάσει:Ρ
Φιλιά

Fleur είπε...

να περασειι γρηγορα:P,γιατι μην ξεχνας...εσυ εισαι η ψυχη του παρτι!! :P