Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

Κούτες παντού...

 Το δωμάτιο μοιάζει μελαγχολικό, έτσι γεμάτο με κούτες. Μου φαίνεται γυμνό, άδειο χωρίς τα βιβλία και τις πορσελάνινες κούκλες στα ράφια...Την λατρεμένη στοίβα με τα κομιξ... Τις αφίσες του Χάρι Πότερ στην ντουλάπα...Κι όμως έχει ακόμα κάτι από 'μένα εδώ μέσα. Έχει τα όνειρά μου κλεισμένα πίσω από τα παράθυρα, τη μοναξιά μου να τρυπάει το ταβάνι μες στις νύχτες που δε θέλω να θυμάμαι...Έχει τα δάκρυά μου που 'χουν ποτίσει το μαξιλάρι. Τα παιδικά δάκρυα, τα εφηβικά δάκρυα, τα δάκρυα απόγνωσης, τα γέλια με δάκρυα. Και τα γέλια που αντηχούν ανάμεσα στους τοίχους... Τόσο ευτυχισμένα γέλια.

Οι φωτογραφίες που μου έκαναν παρέα στο γραφείο είναι ακόμα εκεί. Από μέσα τους μου χαμογελούν η Νικολέτα, η Αγγελική και η Ειρήνη. Κι όπως πάντα χαμογελούν αισιόδοξα. Γιατί αυτό ήταν για 'μένα η παρέα τους. Ένας φωτεινός φάρος καλοσύνης και ελπίδας, και μια αστείρευτη πηγή  γεμάτη όνειρα. Κι από μια άλλη, μόνη της, με κοιτάζει γλυκά η Μαρίνα. Με το ίδιο βλέμμα που με κοιτούσε από τεσσάρων χρόνων. Το ίδιο που με κοιτά και τώρα.

Έχω έναν κόμπο στο λαιμό που φεύγω, μα ελπίζω για τα καλύτερα. Και εμείς τα ξαναλέμε...Από Κύπρο :)

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Όλα 'κείνα που 'μαθα.

 Είναι μια περίοδος που κάνω απολογισμούς. Μια περίοδος που κλείνει ένα σωρό πόρτες, ανοίγει άλλες τόσες, κι είναι και κάποιες που τις αφήνει μισάνοιχτες. Μετράω καλά κι άσχημα, κι όσες εμπειρίες άφησαν το στίγμα τους πάνω μου. Κι ήταν τόσες πολλές που ακόμα να τις χωνέψω προσπαθώ. Μου έμαθαν τόσα όμως...
 Έμαθα τη διαφορά ανάμεσα στο καλό και στο κακό που είναι μεταμφιεσμένο σε καλό, δεν έμαθα όμως να τα ξεχωρίζω πάντα. Έμαθα τι αξίζει και τι ξεφτίζει. Τι μένει για πάντα και τι σ' αφήνει πληγωμένο και μόνο. Τι σου προσφέρει ζωή και τι σ' την ξοδεύει άσκοπα, τι σε κάνει καλύτερο άνθρωπο και τι σε σαπίζει. Πόση αξία έχει η συμπόνοια και πόσο ανεκτίμητη είναι μια αγκαλιά. Έμαθα τι στ' αλήθεια μετράει, έμαθα για την παρακμή που είναι μεταμφιεσμένη σε πειρασμό και πώς είναι στο σημείο μηδέν που χάνεται και η ουσία και το νόημα κι ο χρόνος. Έμαθα πως τα happy endings δεν είναι μόνο για τα παραμύθια και τους ονειροπαρμένους και πως όλοι μπορούμε να ζήσουμε μέσα στο όνειρο αλλά μονάχα αν το παλέψουμε. Πως η ζωή είναι ένα παραμύθι και δε χρειάζεται ούτε ψέμματα μα ούτε και χρυσόσκονη για να 'ναι μαγική, μόνο λίγη αγάπη. Κι έμαθα και το λόγο που πέφτουμε...Για να μάθουμε να ξανασηκωνόμαστε. :)

Πέμπτη 5 Αυγούστου 2010

Oι μεγάλοι και τα ψώνια.

 Σήμερα θέλω να μιλήσουμε για κάτι που με εκνευρίζει. Πολύ.

Με νευριάζουν οι άνθρωποι που περιαυτολογούν. Έχεις δυο γνώσεις παραπάνω; Να τις χαίρεσαι. Μπορείς να μιλάς και να γράφεις καλύτερα από μενα; Μπράβο σου. Έχεις κάποιο ξεχωριστό ταλέντο; Καλό για 'σενα.
ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΔΙΑΤΥΜΠΑΝΙΖΕΙΣ ΡΕ ΦΙΛΕ;
Μπορείς μέσα από τις πράξεις σου και από τα λόγια σου να μας δείξεις πόσα αξίζεις. Μπορείς να ξεχωρίσεις και χωρίς να φωνάζεις : ΔΕΙΤΕ ΜΕ! ΕΙΜΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟΣ!

Γιατί ξέρεις τι πιστευω; Όσοι είναι πραγματικά μεγάλοι δεν το ξέρουν, κι αν το ξέρουν δεν μιλάνε γι' αυτό.
Αν αξίζεις, θα το δω. Όλοι θα το δούμε, δεν είμαστε τυφλοί. Αν όμως έρθεις και μου το πεις, με συγχωρείς, αλλά θα έχω τις αμφιβολίες μου για σενα.
Μάζεψε τα μυαλά σου, σταμάτα να μιλάς για τον εαυτό σου, κατέβα από το καλάμι και προσγειώσου επιτέλους!
Επίσης, μην κατακρίνεις τους άλλους για να αυξήσεις τη δική σου αξία, είναι το μόνο που δε θα πετύχεις.
Το χω παρακάνει με τις αναρτήσεις-χώσιμο τελευταία αλλά τσαντίζομαι:Ρ
Σας φιλώ όλους!

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Βγαλ' το από μέσα σου Νο1.

Δείτε δείτε! Η ανάρτηση έχει και νουμεράκι, πράγμα το οποίο σημαίνει πως θα υπάρξουν και επόμενες "βγάλ' το από μέσα σου" αναρτήσεις στο (κοντινό) μέλλον! Δεν είναι και η καλύτερή μου, αλλά έχω και πάλι ανάγκη από ξέσπασμα my friends.


Θα φωνάξω γιατί ακόμα κι αν έχω αρχίσει να γίνομαι κομματάκι πιο αισιόδοξη, ακόμα κι αν μέσα μου αισθάνομαι πως όλα θα πάνε καλά στην Κύπρο, είμαι ακόμα εξοργισμένη που μου αλλάζουν τη ζωή! Και ακόμα περισσότερο που δεν έχω επιλογή! Και βράζω, γαμώτο...Και το ακόμα χειρότερο είναι οτι προσπαθώ να συγκρατηθώ και ξεσπάω σ' εμένα...Fuck.


Θα φωνάξω γιατί νιώθω πιεσμένη και θέλω να ουρλιάξω. Θέλω να πάρω τους δρόμους, να κάνω παρέα με περιθωριακούς, να δω τα πάντα, να φύγω μακριά. Θέλω να δω την ανατολή μπροστά σε μια θάλασσα, με αγαπημένη παρέα, με φωτιά. Θέλω να πω τι πιστεύω χωρίς να φοβάμαι. Θέλω ν' ανοίξω τα φτερά μου και να νιώσω ελεύθερη.


Θα φωνάξω γιατί μου τη σπάει τελευταία ο _____ . Καμιά φορά μου έρχεται να  τον πληγώσω, αλλά ξέρω οτι όταν δω οτι λυπάται, θα ζητήσω συγγνώμη και θα πω πως δεν το θελα. Αλλά θέλω πραγματικά να μείνει μακριά. Γιατί βλέπω όσα αισθάνομαι να ξεθωριάζουν, να ξεφτίζουν και ξέρω πως σε λίγο θα τον μισώ και δεν αξίζει αυτό να είναι το τέλος.


Θα φωνάξω γιατί πιέζομαι να κάνω πράγματα που δε γουστάρω καθόλου. Και βιάζομαι να φύγω. Άντε πάλι...Να φύγω...Να φύγω...Και ναι, έχω εμμονές και τάσεις φυγής! Χειροκροτήστε την!:Ρ


Θα φωνάξω γιατί έγινα αφόρητη παρέα τελευταία. Sorry guys, η ρουφιάνα η ζωη. :Ρ


Θα φωνάξω γιατί βρίσκομαι μέσα σε καταστάσεις που με ξεπερνούν.


Θα φωνάξω γιατί έτσι γουστάρω.