Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009

Κατηφόρα


Και ξαφνικά, όλα γύρω μου χειροτερεύουν.Γίνονται όλο και πιο μαύρα κι εγώ χάνομαι μέσα στην κατηφόρα και ψάχνω απεγνωσμένα το κουμπί να τη σταματήσω, αλλά δεν είναι πουθενά...Και ξαναχάνομαι πάλι, κι όλο κλαιω αλλά έτσι δε γίνεται δουλεια.Και σταματάω την κλάψα, προσπαθώ να το αλλάξω αλλα και πάλι όλα μαυρίζουν.Δε γίνεται τίποτα.Σκέφτομαι να ακολουθήσω κι εγώ την κατηφόρα.Αν πέσω κι εγω, αν σταματήσω να πηγαίνω αντίθετα, δε θα πονάω πια.Αλλα όχι.Όχι βέβαια. Δεν τα παράτησα ποτέ,δε γεννήθηκα για να τα παρατάω. Θα προσπαθήσω πάλι και πάλι και πάλι, μέχρι να τα καταφέρω ξανά. Άλλωστε αυτό δεν είναι η ζωή; Ένας διαρκής αγώνας. Θα τα φτιάξω όλα ξανά, και θα γκρεμιστούν και θα τα ξαναφτιάξω.
Αλλά γιατί; Γιατί να πρέπει να γκρεμίζονται; Εγώ είχα βολευτεί στη ζωή μου ένιωθα απλά τέλεια. Πάντα έλεγα πως από τότε που ηρθα εδώ η ζωή μου έγινε ένα παραμύθι. Και τώρα πρέπει να την αφήσω. Πρέπει να φύγω.Γιατί το δικό μου το παραμύθι να μην έχει happy ending?;Γιατί για δεύτερη φορά πρέπει να παρατήσω όσα αγαπώ;
Και η κατηφόρα συνεχίζει.Γιατί όλοι όσοι υπολόγιζα για φίλους μου, ξαφνικά δεν είναι εδώ για 'μένα; Γιατί έγώ ξαφνικά αποδεικνύομαι ανάξια φίλη για την καλύτερη φίλη που είχα ποτέ; Γιατί δεν είμαι πλέον η καλύτερη της τάξης στα μαθηματικά;<<Βλέπω μια μικρή πτώση...>> <<Πρέπει να προσπαθήσει πιο πολύ...>>Και να κατακλύζουν τα λόγια αυτά το κεφάλι μου και να μην υπάρχει κανένας τρόπος να κάνω τις φωνές να ΣΚΑΣΟΥΝ. Και ξαφνικά δεν είμαι το αγαπημένο παιδί της μαμάς ενώ (ξαφνικά) ο αδερφός μου έγινε ο Mr Perfect.Και πρέπει να κάνω πολλά που δεν κάνω.
Και οι φώνές να συνεχίζουν να με ενοχλόυν.ΣΚΑΣΤΕ ΕΙΠΑ.Βοήθεια. Τρελαίνομαι.Τα νεύρα μου. Φύγετε όλοι, εξαφανιστείτε, δε θέλω κανέναν σας, θέλω να μαι μόνη μου.ΜΟΝΗ ΜΟΥ.Θέλω να φύγω, αφήστε με ήσυχη.Ποιός σας χρειάζεται , ε; Σιγά, απλά δεν πάει τίποτα όπως το θέλω, δεν εγινε και κάτι..ε;
Kι εγώ δεν έχω συνιθίσει έτσι. Αλλά ένα είναι το σίγουρο:Οτι πρέπει να ξαναπαλέψω για να ξανακάνω τη ζωή μου παραμύθι. Και ότι όταν γκρεμιστεί, θα την ξανακάνω.Δεν είμαι αδύναμη, απλά είχα βολευτεί και είχα σταματήσει να προσπαθώ για να πετύχω.Είχα επαναπαυθεί, είχα αρκεστεί σ'αυτα που έχω, είχα σταματήσει να
παλεύωαλλά τώρα ήρθε η ώρα να το κάνω ξανά.Θα ξαναπιστέψω σ'εμένα και σ'αυτα που μπορώ να πετύχω . Και αν δεν τα καταφέρω, του λάχιστον θα έχω προσπαθήσει. Θα έχω πάειαντίθετα στην κατηφόρα,δε θα την έχω αφήσει να με καταπιεί.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Μεγαλώσαμε...



Πήγαμε λύκειο, ε και τι εγινε; Γιατί αλλάξαμε όλοι έτσι γρήγορα; Τόσο απότομα; Γιατι δε γελάμε πια φωναχτά; Γιατί δεν τραγουδάμε πλέον δυνατά; Γιατί δεν κάνουμε πια τρέλες; Γιατί; Δεν είμαστε εμείς πια; Ποιός μας ανάγκασε να γίνουμε έτσι;
Μας κοιτάζω κάθε πρωί και δε μας αναγνωρίζω. Και αναρρωτιέμαι: Είναι καλύτερα ή χειρότερα έτσι; <<Νικολέτα τι είναι αυτό κάτω απ τα μάτια σου, μολύβι;>> <<Ειρήνη έβαψες τα νύχια σου για να έρθεις σχολείο;>> <<Ντίνο από πότε κανείς τόση ώρα να ετοιμαστείς;>> Έχετε αλλάξει ρε, και άλλαξα κι εγώ μαζί σας. Και νομίζω στεναχωριέμαι. Που δε θα ξαναείμαστε ποτέ όπως ήμασταν.
Και κοροιδεύουμε την καημένη τη Βαλεντίνα μας που έμεινε όπως ήταν. <<Κοψε ρε Βάλε!! Σα μωρό κάνεις ,σταμάτα!!>> Γιατί παρακαλω; Γιατί δεν αλλάζει για να την αποδέχονται οι αλλοι; Γιατί τους γρέφει όλους και είναι αυτή που θέλει να είναι; Την κατηγορούμε, δηλαδή γιατί κανει όλα αυτα που κάποτε εμείς εξυμνούσαμε; Αλλα ναι...ξέχασα...εμείς μεγαλώσαμε...ε;
Δεν έχω μεγάλο πρόβλημα μ'αυτό που είμαστε τώρα...Απλά ανναρωτιέμαι αν μετά απ'αυτό, συνεχίζουμε να είμαστε εμείς...

Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Στιγμές


Μικρές, μεγάλες,σημαντικές,ασήμαντες...Η ζωή μας είναι γεμάτη από δαύτες.Οι στιγμές είναι μικρές φωτογραφίες του χρόνοου που μένουν για πάντα μέσα μας και μας θυμίζουν τα όσα έχουμε ζήσει. Είναι οι αναμνήσεις μας οι ίδιες κι αυτές μικρές στιγμές.Οι άνθρωποι στη ζωή μας, φεύγουν,έρχονται, ή και μένουν για πάντα. Ότι όμως κι αν επιλέξουν να κάνουν, ή ό,τι κι αν επιλέξουμε εμείς , οι στιγμές που ζήσαμε μαζί τους θα είναι πάντα εκεί να μας θυμίζουν οτι κάποτε υπήρξαν.
Έτσι κι εγώ. Ακόμα κι αν όταν θα φύγω, σταματήσω να σας έχω πια στη ζωή μου, οι στιγμές μας θα'ναι για πάντα εδώ σας το υπόσχομαι...Άκόμα κι αν έρθει μια μέρα που θα'μαι για σας μια μακρινή ανάμνηση,ένα φιλαράκι των εφηβικών σας χρώνων που τώρα δεν έχετε ιδέα αν ζεί...Πού ζει...Τι κάνει...Οι στιγμές θα 'ναι πάντα εκεί. Θα ρθει η στιγμή που θα νοσταλγήσετε τα χρόνια αυτα,και θα ανοίξετε τα παλιά,σκονισμένα άλμπουμ με τις φωτογραφίες κι εγώ θα'μαι κάπου εκεί μέσα. Θα γελάω,θα σας κάνω κερατάκια, θα σας τραβάω τα μαλλιά, θα είμαι γελαστή και ευτυχισμένη...Επειδή θα μαι μαζί σας.
Κι αν εγώ δεν είμαι τότε εκεί για να κοιτάξω το άλμπουμ αυτο μαζί σας, σας υπόσχομαι οτι αυτό θα έχει συμβεί επειδή εσείς θα το έχετε επιλέξει. Γιατί εγώ θέλω να είστε στη ζωή μου για πάντα.Ακόμα κι αν δε με βλέπετε πια κάθε μέρα.Ακόμα κι αν δε μένουμε πια στην ίδια πόλη, ακόμα κι αν δε μένουμε πια στην ίδια χώρα.Ακόμα κι έτσι,εγώ θα σας αγαπώ και οι στιγμες που ζήσαμε θα μείνουν μέσα μου και ξέρετε γιατί; Γιατί μου χαρίσατε τα πιο υπέροχα χρόνια της ζωής μου...Σας ευχαριστώ...

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Φίλοι....

Τι θα κάναμε, άραγε, χωρις αυτούς τους ανθρωπους στις ζωές μας? Είναι τόσο σημαντικοί και μας δινουν τόσα πολλά...Ελπίδα, στήριξη, παρηγοριά,χαρά,αγάπη...Άνθρωποι ξένοι σε μας, που ομως ειναι πιο κοντα μας ακόμα κι απ την οικογένειά μας κάποιες φορές. Άνθρωποι ξένοι, που όμως θα μες κρατήσουν το χέρι στα δύσκολα, θα είναι εκεί και θα μας βοηθήσουν να σηκωθούμε ξανά...Έιναι εκείνοι που ότι κι αν καταρρεύσει στη ζωή μας, η αγκαλιά η δική τους ειναι το μόνο που απομένει σταθερό. Κι εκεί που όλα στη ζωή φαίνονται μαύρα, να που υπαρχει μια αχτίδα φωτός. Αυτή που φωτίζει τα πρόσωπά τους. αυτή που τους ξεχωρίζει απο τους υπόλοιπους ανθρώπους, για μας, γιατί τους κανει τους δικους μας ανθρώπους.
Η αληθινή φιλία, που είναι τόσο δύσκολο να την βρεις και τόσο εύκολο να την κρατησεις...Αυτή η φιλία που δε μετράει η απόσταση ή οι όποιες διαφορές ανάμεσα στους δυο φίλους για να ναι οι καρδιές τους μαζί.Αυτή ειναι η φιλία η σημαντική. Αυτή είναι η φιλία που αξίζει να θυσιαστείς για το φίλο σου, να κάνεις τα παντα για να ναι καλά. Να στέκεσαι διπλα του κι αυτός δίπλα σε σενα. Να μην υπολογίζεις το συμφέρον το δικό σου , μα εκείνο του φίλου σου.
Φίλος είσαι, επίσης όταν ζητάς συγνώμη, όταν πατας κατω τον εγωισμό σου. Φίλος είσαι όταν θες ο φίλος σου να πετυχαίνει σε οτι κάνει ακομα κι αν αυτό σημαίνει να ξεπερνάει εσένα τον ίδιο. Φίλος είσαι οταν είσαι πάντα εκεί.

Σας ευχαριστώ που υπάρχετε στη ζωή μου...Σας αγαπάω...Ότι κι αν γίνει, όπου κι αν είμαι σε λίγο καιρό, η καρδιά μου θα ΄ναι πάντα εδώ. Όπου είστε κι εσείς.