Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

To be, or not to be?

  Είναι φορές που με νιώθω να αιωρούμαι. Σαν να μην έχει μείνει τίποτα όρθιο, καμιά ελπίδα μα και κανένας στόχος. Εκεί που το τίποτα είναι κάτι τεράστιο που όλο και διογκώνεται και είναι τότε ακριβώς που σκέφτεσαι τα κλασσικά: << Γιατί να ζω;>>
   Το επόμενο βήμα είναι άσκοπο γιατί γίνεται είτε μηχανικά είτε από πίεση.
-Μπορεί και να 'σαι ένα ρομπότ πια.
   Αλλά όχι, αν ήταν έτσι το τίποτα θα το 'θελες για ζωή. Ψάχνοντας απαντήσεις κοιτάζεις πίσω και ματώνεις από τα σπασμένα γυαλιά στο καμμένο τοπίο που αντικρίζεις. Κοιτάς μπροστά και τρομάζεις βλέποντας ερωτηματικά να μεζεύονται, να αυξανονται και να πληθαίνουν. Και ίσως σε τρομάζει περισσότερο το οτι δε βλέπεις το λόγο να βρεις τις απαντήσεις. Και να το πάλι: <<Γιατί να ζω;>>

Πρόσφατα βρήκα την απάντηση κάνοντας...ζάπινγκ. Η απάντηση είναι πως δεν υπάρχει απάντηση:  << Ο σκοπός της ζωής είναι μια ανθρώπινη επινόηση. Εμείς επιλέγουμε αν θα δώσουμε σκοπό στη ζωή μας ή όχι. Η ζωή από μόνη της είναι απλά ένα ατύχημα.>>  Δεν έχω ιδέα ποιός το 'πε. Αν κανείς σας ξέρει, ας μου το πει...Αλλά δε βασσανίζομαι πια. Απλά ζω. Και δεν κοιτώ ούτε μπρος μα ούτε και πίσω. Απλά κοιτάζω εδώ. Και είναι όμορφα, γιατι χωρίς να το καταλάβω άρχισα ξανά να ζω και να κάνω όνειρα. Και το καλύτερο είναι πως δε με πονούν αυτά που ήρθαν κι έφυγαν, γιατί δεν μπορώ να τα αλλάξω, και από κάποιο σημείο και μετά καταντά μαζοχισμός το να τα κρατάς πάντα μέσα σου. Και τώρα που δεν έρχονται όλα όπως τα θέλω, δεν πειράζει. Πραγματικά δεν πειράζει.

-Πάρε τη ζωή όπως σου έρχεται, και απλά προσπάθησε να τη ζήσεις όσο καλύτερα μπορείς.


Κι αν δεν καταλάβατε απολύτως τίποτα από τη σημερινή ανάρτηση...Χεχ, δε σας αδικώ:)
Φιλιά!^__^

6 σχόλια:

next_day είπε...

εγώ κατάλαβα..αλλά δεν στο λέω..πρέπει να το ανακαλύψεις μόνη σου... προχωράς όμως με σταθερά βήματα και είναι ότι καλύτερο μπορεί να σου συμβεί!

Creep είπε...

Ο σκοπός της ζωής είναι μια ανθρώπινη επινόηση. Εμείς επιλέγουμε αν θα δώσουμε σκοπό στη ζωή μας ή όχι. Η ζωή από μόνη της είναι απλά ένα ατύχημα.

Η τελευταία πρόταση είναι εντελώς λανθασμένη.
Το γεγονός ό, τι έρχεσαι στην ζωή δεν είναι ούτε ευτύχημα ούτε δυστύχημα. Είναι αυτό ακριβώς: Ένα γεγονός. Από το αν γεννήθηκες με εξωσωματική επειδή οι γονείς σου ήθελαν παιδί σαν τρελοί μέχρι το να γεννήθηκες από μιά δεκαεξάρα μαθήτρια που ο γκόμενος την παράτησε και εσένα σε έδωσε για υιοθεσία ή σε πέταξε σε κανάν κάδο, η ζωή είναι απλά ένα γεγονός.
Μόνο εμείς θα δώσουμε νόημα στην ζωή μας. Ακούγεται λίγο ουτοπικό και υπέρ της αισιοδοξίας, αλλά το θέμα παραμένει.
Κάνε ό, τι θες με την ζωή σου. Είναι δική σου επιλογή. :)
Αυτά. :Ρ
Φεύγω το ΠΣΚ. Φιλάκια! ^_^

Sinner είπε...

Να πετάξω και γω τα δικά μου; Πόσες φορές δεν μένουν πράγματα στον αέρα και με πνίγουν οι ερωτήσεις που ποτέ δεν παίρνουν απάντηση...
Σε κάποια φάση το συνηθίζεις.
Καλή αρχή στην..αναγέννησή σου! :Ρ

Fleur είπε...

Εγω αυτο που ξερω,ειναι πως ειναι ωραιο να ζεις ;)
Οποτε ακομα και αν τα πραγματα δεν μας ερχονται ετσι οπως τα θελουμε(πραγμα που ετσι και αλλιως ειναι σπανιο)απλα να προχωραμε και να συνεχισουμε να ζουμε με ονειρα και ελπιδες :D

Art. είπε...

Η ζωή έχει την γεύση που της δίνεις. Κλισέ, "μπανάλ" :Ρ αλλά ισχύει.

Φιλιά Μάρσυ μου!

Estella είπε...

Ένα θα σου πώ.... Όταν άνοιξα το μπλογκ σου αισθάνθηκα ένα χαμόγελο να απλώνεται στο πρόσωπο μου. Ένα χαμόγελο που ήμουν ανίσχυρη να εμποδίζω. Μετά το βαλς των χαμένων ονείρων... Οπότε άρχισα να αναρωτιέμαι... Που βρίσκομαι; Πραγματικά με ενέπνευσες...

Όσο για τη ζωή μικρούλα μου, τα πράγματα περιπλέκονται. Ξέρεις... Εγώ πιστεύω οτι ζώ για ν αγαπάω...για να αγκαλιάζω... Για να γράφω να ονειρεύομαι... Να θυμώνω... :)
Η ζωή είναι αυτοσκοπός. Γι αυτό ζήσε την κάθε στιγμή σου σα να είναι η τελευταία. Ακόμα και κάθε ανάσα είναι ξεχωριστή. Μην το ξεχνάς.
Σε φιλώ γλυκά γλυκά. :) Σ ευχαριστώ πολύ.