Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

OXI στη μιζέρια!

Η γιαγιά μου έλεγε πως ο Θεος δίνει στον καθένα μας μόνο όσα μπορεί να αντέξει. Και το πιστεύω. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους αδύναμους, κάθε άλλο. Έχω όμως μ'αυτούς που είναι αχάριστοι με τη ζωή. Γιατί έχω δει ζωές ανθρώπων που είναι ολόκληρες φτιαγμένες από πόνο, αλλά στα πρόσωπά τους είδα χαμόγελα και αισιοδοξία. Στις δυσκολότερες μέρες, πάντα θα βρίσκουμε μέσα μας όσα απομεινάρια θάρρους και δύναμης μένουν κρυμμένα περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή. Μέσα στην απελπισία είναι που τελικά στέκεσαι όρθιος και λες: Θα επιβιώσω. Κι ενώ άνθρωποι που η ζωή τους φέρθηκε πραγματικά σκληρά καταφέρνουν να κοιτούν στην επόμενη μέρα που ξημερώνει, υπάρχουν και οι αχάριστοι. Στην πρώτη ατυχιά, στην πρώτη κακοτοπιά, απελπίζονται, βυθίζονται στη μαυρίλα και στο τίποτα, διατυμπανίζουν παντού το πόσο άδικη στάθηκε απέναντί τους η ζωή, διαμαρτύρονται και λένε πως δεν αντέχουν άλλο. Γιατί παίρνουν ΤΟΣΑ όμορφα και πολύτιμα πράγματα για δεδομένα. Ξέρει άραγε κανείς μας πόσο σημαντικό είναι να 'χεις ένα πιάτο φαι στο τραπέζι σου κάθε μέρα; Πόσο υπέροχο είναι το να έχεις πλάι σου οικογένεια και φίλους που είναι πρόθυμοι να σου σταθούν στα δύσκολα; Πόσο ευλογημένος είναι κανείς όταν ξυπνάει κάθε πρωί στο ζεστό του κρεβάτι και ακούει "καλημέρα";

Μια μέρα στο σύνταγμα είδα μια πανέμορφη κοπέλα, με φωτεινά γαλάζια μάτια. Ήταν ναρκομανής αλλά δε ζητιάνευε. Τουλάχιστον όχι λεφτά. Την είδα να ζητά απεγνωσμένα από κάποιον να της πει μια καλημέρα, κι όλοι γύριζαν το κεφάλι στη θέα της. Μια καλημέρα μόνο...

Σε όλους μας τυχαίνουν άσχημα πράγματα, αλλά ας μη μας τυφλώνουν κι ας μη μας κάνουν να αγνοούμε τα όμορφα. Ας μην είμαστε αχάριστοι με όλα εκείνα που μας έχει προσφέρει η ζωή, ας εκτιμήσουμε επιτέλους τη ζεστή αγκαλιά που είναι ανοιχτή για μας όταν κλαίμε, και την καλημέρα των δικών μας το πρωί.  Δεν τα έχουν όλοι αυτά. Let's see the bright side of life!:D

6 σχόλια:

Creep είπε...

Καλά αυτό το let's see the bright side of life με σκότωσε, δεν είναι για μένα αλλά έχεις Point...
καιρό τώρα το σκεφτόμουν.... μήπως είμαι αχάριστη;

Art. είπε...

Κι εξ' άλλου, αν αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες με ψυχραιμία και χαμόγελο, δεν φαίνονται πια τοσο τραγικές...
Μπράβο Μαριλενάκι που διαδίδεις το μήνυμα της αισιοδοξίας!

http://www.youtube.com/watch?v=s053o8GAHo4

Rohanne είπε...

Πες τα βρε Μάρσυ!
Εγώ γκρινιάζω όταν έχω τραβήγματα αλλά μέσα μου, δεν αφήνω κανέναν να με δει σε καταθλιπτικό mood. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να σε λυπούνται.
http://www.youtube.com/watch?v=WlBiLNN1NhQ

Poisonous είπε...

Πολύ σωστά αυτά που λές Μάρσυ, μακάρι να σκέφτονταν όλοι έτσι!

Καλησπέρα! :-)

Dream Girl είπε...

Βγες έξω κι άρχισε να μοιράζεις αισιοδοξία. Χρειάζεται!!

Τα λέμε! ^__^

Fleur είπε...

Πολυ ωραια τα ειπες Μαρσυ μου ;)