Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Life sucks, and then you die.

Τσαντισμένη, κουρασμένη και βουλιαγμένη στη σήψη και στην παρακμή, στην υπνιλία και στη βαρεμάρα, στην υποκρισία, στα ψεύτικα χαμόγελα, αντέχω για πολύ ακόμα κι όμως δεν με αντέχω άλλο.  Ψάχνω μέσα σε τόσες μαμόθρευτες κατίνες, τόσους υποκριτές και τόσες παρθενοπιπίτσες που κοιμούνται αγκαλιά με το κοσμοπόλιταν έναν άνθρωπο που να μπορώ να μιλήσω, να ταιριάζουμε, κι όμως δεν υπάρχει κανένας τέτοιος.  Με πιάνω να θέλω να τους σκουντήσω για να ξυπνήσουν, να φωνάξω μέχρι να τους σπάσω το τύμπανο : "ΤΟ ΠΙΟ ΣΟΒΑΡΟ ΣΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΑ; " Και γιατί να μη χαίρομαι που είστε άνθρωποι χωρίς προβλήματα; Ίσως γιατί τα προβλήματα μας ωριμάζουν, μας διαμορφώνουν ως προσωπικότητες κι εσείς πολύ απλά δεν έχετε προσωπικότητα! Είστε ότι σας είπαν να είστε η μαμάκα κι ο μπαμπάς, έχετε τα όνειρα που σας φύτεψαν αυτοί και η κλειστή σας κοινωνία στο κεφάλι: Στα 25 σας να έχετε φορέσει οπωσδήποτε νυφικό και να ζείτε μια ονειρεμένη ζωή μαζί με τον αντρούλη και τα αξιαγάπητα παιδιά σας, να είστε τα αγπημένα φυτ εε, με συγχωρείτε, παιδιά των καθηγητών, να φοράτε κομποσχοίνια στο χέρι και να έχετε την εικονίτσα του αγίου τρέχα-γύρευε που σας έχωσε η γιαγιά στην κασετίνα πάντα μαζί και να μην έχετε αναρρωτηθεί ποτέ ποιό είναι το αληθινό της νόημα, να μην έχετε ποτέ μπει στον κόπο να σκεφτείτε, να αναζητήσετε, να αμφισβητήσετε.  Είναι αξιολύπητος για σας όποιος πάτησε τα τριάντα και δεν έχει τουλάχιστον δύο κουτσούβελα να τρέχουν γύρω του.  Είναι αδιανόητο για σας να έχετε όνειρα που δε σας τα έχτισε κανείς, που είναι ολόδικά σας, αλλά κι εγώ δε θα πρεπε να νιώθω οίκτο, γιατί είστε όλοι ευτυχισμένοι όσο βλέπετε ένα δύο με ένα μηδέν από δίπλα ζωγραφισμένο σε μια κόλλα χαρτί, μπορείτε εύκολα να είστε πλήρεις με ό,τι εμένα απλά θα μου πρόσφερε ένα χαμόγελο είκοσι δευτερολέπτων.

What the hell am I doing here?

Εν τω μεταξύ, τώρα που μπορώ πιο ήρεμα να κοιτάξω για το μέλλον μου δεν μπορώ να βρω τίποτε που να μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και ξέρω πως τώρα πια δε με πιέζει ο χρόνος, πως μπορώ να επιλέξω σχολή με την ευκολία που θα επέλεγα παππούτσια, όμως αυτή η ευκολία είναι που κάνει τις επιλογές μου να αυξάνονται, και την τελική αποφαση ολο και δυσκολύτερη. Ευτυχώς έχω χρόνο.  Δυστυχώς, δεν είμαι καλή στις αποφάσεις. Ακόμα προσπαθώ να δω κάτι και να πω: "Να, αυτό θέλω να κάνω για όλη την υπόλοιπη ζωή μου."

Θα δούμε. Η μόνιμή μου απάντηση: Θα δούμε...

5 σχόλια:

Marsy είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Creepy Dreamer είπε...

Marsy,
Σκέψου ότι είναι αυτός ο σχολικός χρόνος(που ουσιαστικά τελειώνει κιόλας). Και μετά ένας ακόμα :)
Και f-i-n-i-t-o!:)
Και όταν με το καλό γυρίσεις, θα 'χεις αγαπημένους ανθρώπους να σε περιμένουν Β)
Μην σκας για τις χαζές... Και έχεις αρκετό χρόνο για να επιλέξεις σχολή :)
Καλό βράδυ, γκαβό ^^

Fleur είπε...

Πω,μα ειλικρινα αυτα πιστευουν εκει? :O :O :|

Μην σκας για την σχολη.
Εγω εδω ακομα δεν εχω αποφασισει στα σιγουρα τι θελω και δινω σε 7 μηνες.:P xD

Φιλακιαα!!

nikol είπε...

κατι θα βρεις,ειμαι σιγουρη.
και εγω τα ιδια λεω σε οσους προσπαθουν να με μαθουν να γραφω φυσικη και μαθηματικα!!!!
i am a creep and i don't belong here:-)

Sinner είπε...

Κολλημένα τα άτομα; :S