Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Να 'χαμε να λέγαμε.

Dear November

Δεν περίμενα μετά από τόσο καιρό να με ξαναπιάσει αυτή η όρεξη για αχαλίνωτο μπλόγκινγκ, να μαι όμως και πάλι, κινούμενη στη μπλογκόσφαιρα με όλη τη σημασία της λέξης. Και δεύτερο απανωτό κειμενάκι, και καινούρια μπλογκάκια ωραία ανακαλύπτω συνέχεια, και τα σχολιάκια μου έχω όρεξη να τ αφήσω, και γενικά μάλλον άρχισα να την ξαναβρίσκω εδώ μέσα...

Είδα που λες πως είναι πολύ της μόδας να γράφουμε πώς περάσαμε το Πάσχα, οπότε ας αρχίσω να σου λέω από κει και βλέπουμε.  Χτύπησα μια εκδρομούλα στην εξωτική Πάφο με μάνα κι αδελφό, και ενώ δεν περίμενα η Κύπρος να έχει τόσο όμορφα μέρη, εξεπλάγην ευχάριστα και από την πόλη, και από το ζωολογικό κήπο (που στην αρχή ομολογώ πως πίστευα πως άντε να χει δυο παπαγαλάκια, και είχε ως και λευκά λιοντάρια), και από τους τάφους των βασιλέων, που είναι τεράστιας σημασίας αρχαιολογικό μνημείο (η μάνα μου που ναι και αρχαιολόγος κόντεψε να χύσει από τη χαρά της) και επίσης, απίστευτα γαμάτο μέρος με υπέροχη θέα για να σε θάψουν όταν πεθάνεις. Ή έστω να πετάξουν από κει τις στάχτες σου στη θάλασσα, ή κάτι αντίστοιχο. :ΡΡ


Περιττό να πω ότι έφαγα τον αγλέωρα, αλλά ΕΧΑΣΑ ΕΝΑ ΚΙΛΟ, λόγω του ότι περπάταγα όλη μέρα, και χτύπησα και παγωτό τρίμπαλο στο πανηγύρι στη Λεμεσό μια μέρα μετά. Μπισκότο oreo με cheesecake και πορτοκάλι, άκυρο σου φαίνεται αλλά φάτο, είναι ηδουνιή <3 Προσπάθησα κανα δυο φορές να κάνω ότι διαβάζω και για παγκύπριες αλλά δε μου βγήκε και αποφάασισα να κάνω κανονικές διακοπές και να ξεσκιστώ κανονικότατα στο έξω, και οι επαναλήψεις μετά. Άρχισε να κάνει και όμορφες μέρες, και που μυαλό φίλε μου, αφού άρχισα και τα πρώτα μπανάκια και μάλλον ότι διαβάσαμε όλη τη χρονιά διαβάσαμε.

Καλή ζωή θα μου πεις, πρωινό τζόγκινγκ και φαί, φροντιστήριο, άντε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα, ύπνο ξανά, διάβασμα, έξω και δώσε πάλι. Και κάπου ανάμεσα σκέφτομαι που και που ότι σε είδα στον ύπνο μου και ξύπνησα με ένα κόπο στο λαιμό και μια βλαστήμια στα χείλη.

 Mε είχε πάρει λέει ο ύπνος πάνω στο στήθος σου, και ξαφνικά άρχισα να τρέχω για να μη με δεις που φορούσα ένα γελοίο ροζ νυχτικό με φραμπαλάδες... Σου κρυβόμουν συνέχεια και όποτε έμπαινες στο πλάνο μου και κάτι ήθελες να μου πεις, αλλά εγώ απλά έτρεχα με όλη μου τη δύναμη. Και τώρα αναρρωτιέμαι αν θα θελα τελικά να σ' είχα ακούσει.

Αλλά μετά μου φεύγει και θυμάμαι πως δε ντράπηκα ποτέ να σου δείξω την ηλίθια πιτζάμα μου με τους φραμπαλάδες, και πως είμαι δω και δεν κουνήθηκα, μόνο κούρνιαξα στη γωνία μου και δεν είπα κουβέντα γιατί μπορεί τις κουβέντες που δε λέγονται να ναι καλύτερα να μην τις λέμε καν. Μπορεί.

Κι έτσι απλά με παρακάλεσα να εστιάσω στο να βάζω το ένα πόδι μπροστά στο άλλο και να προχωράω μπροστά, ώσπου είδα κίτρινα φυλλαράκια πεσμένα στο γκρίζο του δρόμου. Κάποιος μαδούσε μαργαρίτα, λέω. Έκοψα κι εγώ μια και σε σκέφτηκα, γιατί πάντα έτσι κάνω, έκοψα μία από συνήθεια και σ έφερα στο μυαλό μου. Την πάτησα στο χώμα με δύναμη και την έκανα κομματάκια. Γέλασα.



Κομμάτια
σηκώθηκες πάλι αργά,
πρησμένα μάτια, κίτρινα δάχτυλα, ξέχειλα τασάκια
και τέρμα ο καπνός και τα χαρτάκια
ζεσταίνεις χτεσινό καφέ
κουμπώνεις δυο χάπια
και βγαίνεις έξω για τσιγάρα και φαί.

Με τα πόδια,
πόδια και μυαλό που σε πάνε χώρια
και λόγια που σε κόβουνε στα δυο και λόγια
λόγια που σε καίνε σαν χολή
και δεν τα 8υμάσαι το πρωί
και δεν τα 8υμάσαι.

Δεν έχεις στόματα να θρέψεις κι άγχος για τα φράγκα
ούτε φοβάσαι έτσι μη μοιάσεις και στο γέρο σου
Είσαι μόνος σου και στα αρχ.... σου και ελεύθερος και πολιορκημένος
-Περπατημένος
Στα πεζοδρόμια από τα 14,
ρομαντικά ξεγεννημένος.
-Χαμένος
Αυθεντικό της απώλειας παιδί
σκλάβος της αντίδρασης, καλό παιδί
μαγκάκος και σου κόβει, κι είσαι ωραίο παιδί,
για άλλους απρόβλεπτος, μα πάνω-κάτω εντάξει παιδί.
Πολλοί γνωστοί, μόνο 2 φίλοι που είναι τώρα νεκροί,
ξεπαρθενεύτηκες στα γρήγορα από αγάπη πικρή.

Γύρω στα 20
-Σε λίγο κλείνω τα 22
γήπεδο και ΚΝΕ κ αναρχεία και σχολείο
από όλα πέρασες νωρίς και τα παράτησες νωρίς
-Γιατί μπορούσα και χωρίς
Ναι, σίγουρα πάντα σε τράβαγε το δύσκολο
και σε έσπρωχνε μπροστά το απίστευτο.
Δεν είσαι δαίμονας στη γη, στην κόλαση είσ' αγγελούδι
κι αν δε γυρίσεις σελίδα θα τελιώσει το τραγούδι.

Μια ζωή τσαλακωμένη
-Λόγια, λόγια
Μια σελίδα πεταμένη
-Σε μια γωνιά
Όνειρα κακογραμμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια με αίμα χαραγμένα
-Στο δέρμα
Ένας ήρωας προδότης
-Λόγια, λόγια
Ένας άμαχος στρατιώτης
-Ψέμα, ψέμα
Παιχνίδια απαγορευμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια καταχωνιασμένα
-Σε μια γωνιά
Λόγια απαγορευμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια καταχωνιασμένα
-Λόγια, λόγια

Δεν είμαι καν μια στατιστική
και παραείμαι συνηθισμένος για ταινία χολλυγουντιανή
εγώ είμαι εδώ, φίλε, κι εσύ είσαι 'κει
μια ρίμα μισή και παρακατιανή.
Τσιμέντο, σίδερα, οικοδομή, στη νύχτα κι όλα από λίγο
μου περισσεύει η αντοχή μα όλο λέω πως θα φύγω
αγαπημένος μου στίχος: "Όλα είναι δρόμος"
για κοίτα, φίλε μου, όμως, που πάντα ξεμένω
κι ο κόσμος μου ίδιος κι απαράλλαχτος παγώνει.
Κι ό,τι αγάπησα περισσότερο αυτό είναι που με πληγώνει.
Χωρίς ταυτότητα νοιώθω κι ας την έχω στη τσέπη μου πάντα,
για αυτό κάνω ό,τι κάνω όταν κανείς δε με βλέπει
-Τζάμπα όλα μπορεί να πάνε στην τελική
Και μη νομίζεις πως δεν ονειρεύομαι μια ζωή πιο κανονική μα με ξυπνάει πάντα ο κρυος
ιδρώτας την τελευταία στιγμή κι ένα άρωμα στον αέρα από ατόφια παρακμή.

Μια ζωή τσαλακωμένη
-Λόγια, λόγια
Μια σελίδα πεταμένη
-Σε μια γωνιά
Όνειρα κακογραμμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια με αίμα χαραγμένα
-Στο δέρμα
Ένας ήρωας προδότης
-Λόγια, λόγια
Ένας άμαχος στρατιώτης
-Ψέμα, ξέμα
Παιχνίδια απαγορευμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια καταχωνιασμένα
-Σε μια γωνιά
Λόγια απαγορευμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια καταχωνιασμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια απαγορευμένα
-Λόγια, λόγια
Λόγια καταχωνιασμένα
-Λόγια, λόγια

Δεν είμαι καν μια στατιστική

4 σχόλια:

Art. είπε...

Εύχομαι να είναι όλες οι μέρες σου έτσι γεμάτες, με τα όλα τους!

Creep είπε...

Δαφάκ μωρή

Creep είπε...

βασικά, εκεί που λέω πως έγραψες και κάτι σοβαρό, μου πετάς νυχτικό με φραμπαλάδες και πλάγια γράμματα και θέλω να ξεράσω ό, τι ήπια σήμερα με τα παιδιά. έλεος.

Σκορπινα είπε...

Που είσαι εσυ? Εξετάσεις???Όλα καλα??

Έλα σου έχω βραβειάκι! Πέρνα να το παραλάβεις!!:)