Σάββατο 12 Ιουνίου 2010

Λίτσα η πασχαλίτσα :D

Το χθεσινό βράδυ ήταν πανέμορφο. Λατρεύω τα καλοκαιρινά βράδυα με το λίγο αεράκι και τη δροσιά, και η παραλία της Ελευσίνας, με τον πεζόδρομό της είναι από τα καταλληλότερα μέρη για να περάσεις καλά μια νύχτα σαν αυτή. Με τους φίλους μου διαλέξαμε μια όμορφη καφετέρια και καθίσαμε. Αρκετή ώρα μετά, ενώ χάζευα γύρω γύρω, είδα κάτι να γυαλίζει μέσα στη νύχτα. Έβαλα τα γυαλιά μου και είδα μια τσιγγάνα να κρατάει ένα μάτσο μπαλόνια με ήλιον. Μικρή κάθε φορά που έβγαινα με τη μαμά μου, ήθελα οπωσδήποτε ένα τέτοιο μπαλόνι. Τα ανέμιζα χαρούμενη στο χέρι μου μέχρι που μου τα έπαιρνε ο αέρας. Πάντα μου τα έπαιρνε ο αέρας κι εγώ έβαζα τα κλάμματα και δεν πήγαινα πουθενά μέχρι να το χάσω από τα μάτια μου, σαν να περίμενα πως κάτι θα γίνει και τελικά θα ξαναγυρίσει. Σηκώθηκα από το τραπέζι, πήγα στην τσιγγάνα και διάλεξα μια όμορφη, κόκκινη πασχαλίτσα, Χαμογέλασα θριαμβευτικά όταν είδα τις φίλες μου να με κοιτάζουν σαν να είμαι η τρελή του χωριού. Στην αρχή με δούλεψαν λίγο, αλλά μετά αποδέχτηκαν την πασχαλίτσα σαν μέλος της παρέας μας. Μια κυρία που καθόταν δίπλα μας, φώναξε την τσιγγάνα, και διάλεξε μια όμορφη γοργόνα την οποία πήρε και έβαλε στο δικό της τραπέζι. Την κοιταξα και χαμογελάσαμε συνομωτικά. Ήξερα και ήξερε και ήμασταν χαρούμενες. Στη βόλτα που ήρθε μετά, παίζαμε συνέχεια με την πασχαλίτσα και κάναμε αστεία όσο εγώ την κουνούσα στον αέρα. Την ώρα που πέσαμε πάνω στη Γιούλη, την είδα να πισωπατά και να πάιρνει ένα ύφος τύπου: "Δεν έχω καμία σχέση εγώ με την τρελή με τα μπαλόνια-ας έρθει κάποιος να τη μαζέψει!", κι εγώ ένιωσα να μην αναγνωρίζω εκείνη τη Γιούλη με τα ψηλά τακούνια και το έντονο μακιγιάζ, εκείνη τη Γιούλη με το αφ'υψηλού, ψωνίστικο βλέμμα, εκείνη τη Γιούλη που κάποτε ήταν ένα χαρούμενο παιδάκι που έλεγε ό,τι σκεφτόταν και έκανε ό,τι ήθελε χωρίς να την νοιάζει πώς θα κοιτάζουν οι ξένοι. Άρχισε να με κοροιδεύει, και κάποια στιγμή-για πλάκα- πήρε το μπαλόνι απ' το χέρι μου και το άφησε. Τινάχτηκα, πήδησα, τέντωσα το χέρι όσο πήγαινε αλλά το μπαλόνι δεν πρόλαβα να το φτάσω. Το κοιτούσα να φεύγει και δεν μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια μου καθώς μίκραινε και βυθιζόταν στο σκοτάδι. 

Δεν μπορώ να δώσω μια ικανοποιητική εξήγηση- δεν μπορώ καν να καταλάβω γιατί στεναχωρήθηκα τόσο για 'κεινο το μπαλόνι. Αλλά με ποιό κριτήριο είσαι μικρός ή μεγάλος για κάτι; Ποιός βάζει όρια στις πράξεις μας, γιατί υποκρινόμαστε; Γιατί τα πράγματα που είναι <<σωστά>> να τα κάνει κανέις, είναι καθορισμένα; Παιδιαρίζω; Καλά κάνω και παιδιαρίζω, ποιός θα μου πει τι θα κάνω και τι όχι; Μεγαλώνουμε και αρχίζουμε να υποκρινόμαστε και να περιοριζόμαστε. Φοράμε τα ρούχα που πρέπει λέμε τα πράγματα που πρέπει, κάνουμε τις πράξεις που πρέπει. Σαν να κινούμαστε όλοι μέσα σε ένα κουτί που καθορίζει τα όρια του καθενός. Σας βαριέμαι. Και δεν μπαίνω σε κανένα κουτί, όσο περνά από το χέρι μου.


Υ.Γ. Η Γιούλη γύρισε τρέχοντας, με μία καινούρια πασχαλίτσα και μια συγγνώμη. Και ήξερα πως γύρισε η Γιούλη που αγαπώ. Τη δεύτερη πασχαλίτσα μου την έσκασε 10 λεπτά αργότερα μια πευκοβελόνα, αλλά ούτε που με ένοιαξε. Δεν ήταν η πασχαλίτσα το πρόβλημα :) 






Αν στο κουτί δε χωράς
Αν τα λάθος ρούχα φοράς
Και σου τραβάνε το αυτί
Αν στα σκοτεινά περπατάς
συνέχισε μην τα παρατάς γιατί
έκανες ήδη μια αρχή
Και δεν το χρωστάς κανενός
Κι αν αλλού σε πάει ο άνεμος
Κρατήσου εκεί

Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Και θα ρθει η δική σου στιγμή
Μια σελίδα λευκή
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Αν στα βαθιά κολυμπάς
Αν χωρίς ελπίδα αγαπάς
Αν σε βαραίνει η ενοχή
(είναι η δική σου ζωή)
Μην, οδηγό μη ζητάς
Εσύ το τιμόνι κρατάς
Και έχεις ταξίδι μακρύ
Άκουσε του δρόμου η σιωπή
πόσα μυστικά θα σου πει
Ανοίξου εκεί

Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Και αυτή είναι η δική σου στιγμή
Η δικιά σου εποχή
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Μην, μην ακούς το σωστό
Ποιος ξέρει να σου πει το σωστό
Για τη δική σου ζωή
Μη, το ρολόι μη κοιτάς
Όλα όσα χαθήκαν μετράς
Μα τίποτα δεν έχει χαθεί
Τι και αν το έχει η μοίρα γραφτό
Έχεις κάτι πιο δυνατό
Το κρατάς εσύ

Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Και αυτή είναι η δική σου στιγμή
Μια σελίδα λευκή
Αυτή είναι η δική σου ζωή

20 σχόλια:

Creep είπε...

Θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου. Όταν εγώ έπαιρνα τέτοια μπαλόνια, σαν τα έβλεπα να φεύγουν από τα χέρια μου ένιωθα πως έχανα ένα κομμάτι μου.
Το ότι μεγαλώνουμε δεν σημαίνει πως δεν είμαστε πια ευαίσθητοι, ή πως δεν έχουμε χάσει την παιδική αθωώτητά μας. Όλα μένουν. Αυτό που φεύγει συνήθως από τους μεγάλους είναι η ανάμνηση.
Καλό βραδάκι μικρούλα. ;)

Fleur είπε...

Kαι εγω το παθαινα αυτο με το μπαλονι.Βεβαια δεν εκλεγα αλλα στεναχωριομουν:P.
Βασικα ο καθενας κρυβει μεσα του ενα παιδι.Ακομα και αυτοι που θελουν να το αρνηθουν ;)

Nameless είπε...

Χμμμ... μαλλον ειμαι ο μονος που οταν αγοραζα μικρος μπαλονι, το αφηνα επιτηδες να πεταξει μπας και σκασει απο την πιεση. :Ρ

Εχεις ενα εξαιρετικο χαρισμα Μαρσυ. Κανεις τους αλλους να αισθανονται παιδια, με τον αυθορμητο χαρακτηρα σου.
Να μεινεις παντα ετσι, να σε δουλευω. :Ρ

Φιλακια.

Marsy είπε...

Μου τη σπάνε όμως ,Κόννι που το παίζουν σοβαροί:ρ

Marsy είπε...

Μαράκι τι λες τώρα; Δλδ εγώ είμαι πιο ευαίσθητη από σένα;:Ρ Ναι, καλά, πες το, έκλαιγες Β)

Marsy είπε...

Γκστόν σιγά να μην έβγαινες εσύ φυσιολογικό παιδίΒ)
Φχαριστώ πάντως Β)

Maria Kat είπε...

Κάπως έτσι ένιωσα πρόσφατα όταν έφαγα μαλλί της γριάς μετά απο πολυυυ καιρό και το μισό μου έπεσε κατω :P

Marsy είπε...

Χαχα :Ρ
Κι εγώ τρώω μαλλί της γριάς, σε όλα τα πανηγύρια :D
Φιλιά:Ρ

next_day είπε...

με συγκίνησες....
δεν είναι η πασχαλίτσα όντως...
χαίρομαι που μπορείς και μένεις ακόμα παιδί!
Καλή εβδομάδα με πολλές πολλές λίτσες πασχαλίτσες!

Skouliki είπε...

το να αισθανεσαι παιδι εχει περισσοτερη σημασια απο να το δειχνεις κατα την δικη μου εκτιμηση
ειναι μια γαληνια αισθηση υπεροχη

Marsy είπε...

Ευχαριστώ πολύ next_day!
Φιλάκια :D

Marsy είπε...

Σίγουρα, σκουλήκι, το τι είσαι στ'αλήθεια έχει πάντα σημασία!

Fleur είπε...

Οχι,αληθεια δεν εκλαιγα :P

Skouliki είπε...

ελα να παραλάβεις το βραβειο σου :)

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς Marsy δεν εχουν απομείνει πολλοί που μπορούν να καταλάβουν τη χαρά που μπορεί να σου δώσει ενα μπαλόνι απο ήλιο (μετα τα 10).

Ειναι μαλλον οι εποχές..ειναι μάλλον οι καρδιές. Δεν εχουν μάθει να ονειρεύονται ούτε να πιστεύουν σε πράγματα που δεν βλέπουν...

Εδώ δεν πιστεύουν σε αυτά που βλέπουν!

Συνέχισε έτσι! Παιδιάρισε όσο θέλεις...είναι ότι πιο ώριμο μπορείς να κάνεις!

Marsy είπε...

Κρατάω την τελευταία σου φράση Μέρλιν.
Είναι από τα πολλά ωραία που'χεις πει!
Φιλάκια!

Sinner είπε...

Ξέρεις Μάρσυ μου, ένα σου λέω, να μείνεις πάντα έτσι. Μην αφήσεις να σε κάνουν όπως όλους τους άλλους. ;)

Την επόμενη φορά, πάρε κι άλλα μπαλόνια και δείξ' τα στις φίλες σου. ίσως καταλάβουν αυτό το όμορφο συναίσθημα. :)

Φιλιά!

Marsy είπε...

Καλώσόρισες Ανθή!
Καλή ιδέα :D
Φιλάκιααααα

Fleur είπε...

Mαρσυ,Μαρσυυυυυυυυυυυυυ!!
Το Σαββατο διπλα στην ωραια θαλασσα της Κορινθου ειδα μια τσιγγανα με μπαλονια και σε θυμηθηκα.
Ετσι ρωτησα την μαμα μου αν εγω εκλαιγα οταν μου εφευγε το μπαλονι :P
Τελικα εκλαιγα αλλα δεν το θυμομουν :P

Marsy είπε...

Χα! Β)
Ήμουν σίγουρη Β)