Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Εξάρτηση

 Η στέρηση χτυπά κόκκινο. Τα μάτια τρέχουν πριν καν το πάρεις είδηση. Η καρδιά σου βουλιάζει, οι τοίχοι σε πνίγουν, η απουσία σε πονάει. Καημενούλη. Σαν ναρκομανής που ζητά απεγνωσμένα τη δόση του κάνεις. Βγαίνεις για να πάρεις καθαρό αέρα, μην μπορώντας να αντέξεις την κλεισούρα του σπιτιού, κι ο κόσμος σου φαίνεται ξένος, αχανής, άγνωστος. Δεν προσέχεις που πατάς, το μυαλό σου είναι χαμένο πάνω από τα σύννεφα, ή μήπως χωμένο κάτω από τη Γη; Τα πόδια σου υπακούν μηχανικά στις εντολές που με κόπο ο εγκέφαλός σου τους δίνει. Κρεμιέσαι από ό,τι βρεις, από όποιον βρεις. Ψάχνεις τη χαρά σε κάθε στιγμιαία ευχαρίστηση. Ψάχνεις τη χαρά στους άλλους πριν καταφέρεις να τα βρεις με τον εαυτό σου. Τον σιχαίνεσαι έτσι όπως κατάντησε. Τον εκδικείσαι σε κάθε ευκαιρία, είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι. Νόμιζες πως ήσουν κάποιος, πως ήσουν δυνατός, πως ήσουν ώριμος, σωστός...Και πάει λέγοντας. Μπούρδες. Η κατάστασή σου σε ρουφάει όλο και πιο βαθιά, κι εσύ χώνεσαι χωρίς δεύτερη σκέψη στη μαύρη τρύπα που σε καλοδέχεται μέσα της. Είσαι αξιολύπητος.

2 σχόλια:

Creep είπε...

Ενδιαφέρον μπινελίκωμα dearest. Όποιος και να στην έσπασε, με το μέρος σου είμαι. ;)
Πάντα. ;)
Καλό βράδυ...

Fleur είπε...

Παραξενη αναρτηση.
Να βγαινεις παντα εξω για καθαρο αερα,θα σε βοηθαει παντα να σκεφτεις πιο σωστα;)
Μακιααα!