Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Learning how to swim.

Στην Κύπρο δεν έχει Φθινόπωρο. Κυκλοφορούμε ακόμα με τα σορτσάκια και τα αμάνικα, και ο χειμώνας πάλι δεν είναι κι ο πιο κρύος. Γι αυτο και δεν περίμενα να βρέξει. Ομολογω πως είχα σκάσει από τη ζήλια μου που έβρεχε στην Ελλάδα κι εδω ήτανε ακόμα καμίνι.
Χτες όμως έιδα την πρώτη μου βροχή στην Κύπρο. Ήταν μια σύντομη και πολύ δυνατή βροχή. Έμεινα να χαζεύω το θόρυβο που έκανε όταν χτυπούσε με μανία τις πέτρες...Τη λιμνούλα που είχε σχηματιστεί στο περβάζι... Τις σταγονίτσες που έτρεχαν σιγά-σιγά από τον τοίχο πάνω στα φύλλα που έγερναν από το βάρος τους...
Γύρισα το βλέμμα μου και είχα πλάι μου ένα σωρό φιλικά χαμόγελα. Ένιωθα μια γαλήνη που είχα καιρό να νιώσω, ούτε καν θυμόμουν πώς είναι. Είναι εκείνο το αίσθημα που τώρα ξέρεις πως οι άνθρωποι γύρω σου δεν είναι άγνωστοι, είναι μέρος της ζωής σου, είναι δικοί σου άνθρωποι.

Ξέρετε ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος να μάθεις να κολυμπάς; Να κοντέψεις να πνιγείς. Έτσι και η ζωή σε ρίχνει απότομα στα βαθιά της νερά, και πάνω που εσύ είσαι σίγουρος πως σε λίγο τα κύμματα θα σε έχουν καταπιεί, πάνω που εσύ πασχίζεις να μάθεις να κολυμπάς για να ζήσεις, πάνω που σκέφτεσαι τι θα απογίνεις τώρα που δεν ξέρεις να κολυμπας...Συνειδητοποιείς πως ήδη κολυμπάς. Πως έχεις επιβιώσει, τα έχεις καταφέρει, πως διάλεξες τη ζωή , ακόμα και χωρίς να το ξέρεις. Βέβαια αυτή σου η επιλογή, αυτόματα σημαίνει πως διάλεξες να ζήσεις και το επόμενο ναυάγιο, το οποίο κανείς δεν ξέρει αν θα είναι χειρότερο από το πρώτο, ή αν θα τα καταφέρεις εκεί. Δεν έχει σημασία όμως, γιατί τώρα είσαι κατά πολύ σκληρότερος και δυνατότερος και μπορείς να αντέξεις περισσότερα.

Δεν έχει σημασία πότε θα έρθει το επόμενο ναυάγιο. Έτσι κι αλλιώς εγώ έχω ακόμα μια ακτή στην οποία σκοπεύω να πάω κι όσοι ξέρουν έστω και λίγο από Μάρσυ ξέρουν ποιά είναι εκείνη η ακτή και ξέρουν οτι θα πάω ο κόσμος να γυρίσει τούμπα. Δεν είναι για την ίδια την ακτή, είναι επειδή θα τα έχω καταφέρει, επειδή όταν θα φτάσω θα μαι πια μια άλλη, μια καλύτερη Μάρσυ, και επίσης επειδή η νύχτα φτάνει προς το τέλος της , ενω η αυγή ξημερώνει για να φέρει μαζί της μια άγνωστη και συναρπαστική μέρα.

Σας αφήνω μετά από καιρό με τραγουδάκι:



Τη μια πετώ στον ουρανό
και παίζω με τα κύματα
Την άλλη πέφτω στο βυθό
με πνίγουν τα προβλήματα
Αναστενάζω τις γιορτές
διαβάζω όλα τα γράμματα
Και πέφτω πάνω στις φωτιές
Ελπίζοντας σε θαύματα

Εεεε.... Δε θα με πιάσουνε
Αααα... Πάλι τα κλάματα

Τη μια μεθώ με προσευχές
Γι αγάπες που περάσανε
Την άλλη κάνω τρεις ευχές
γι αυτούς που με ξεχάσανε
Παραμιλώ, παρανοώ, παραπατώ στο δρόμο μου
Σαν το σουγιά καρφώνεται
η μοναξιά στον ώμο μου

Εεεε... Δε θα με πιάσουνε
Αααα... πάλι τα κλάματα...
Την πρώτη μέρα ξύπνησα
χωρίς φωνή στο στόμα μου
Τη δεύτερη ξαγρύπνησα
Και φίλησα το χώμα μου
Την τρίτη το κατάλαβα
πως νέρωσε το αίμα μου
Την τέταρτη μετάλαβα
και πέταξα το στέμμα μου

Εεεε... κι έτσι γεννήθηκε
Αααα... Το πρώτο ψέμα μου

Εεεε... Δε θα με πιάσουνε
Αααα... πάλι τα κλάματα...

9 σχόλια:

Marouli είπε...

Καλησπερα :)
Ετσι σε θελω δυνατη και να πας οπου θελησεις γλυκεια μου!! Ταξιδεψε, ανοιξετα φτερα σου και πετα και αν πεσεις εμεις εδω θα ειμαστε να σε σηκωσουμε και να σε σπρωξουμε παλι!!

Καλο σ/κ να εχεις!

Μαρουλοφιλακια!

Fleur είπε...

Ουαου...ειναι τρομερο!Καθε φορα μου περνας τοσα συναισθηματα και τα κειμενα σου με αγγιζουν.^_^
Ειναι απο τα αγαπημενα μου το μπλογκ σου Μαρσυ.^_^

Εδω παντως κανει πολυ κρυο.:|
Και ξερεις ποσο εγω θελω ζετση.:P
Αλλαζουμε καιρους Μαρσυ?:P

Ευχομαι να πας στην ακτη που θες.:D
Και θα πας δηλαδη.:)

Φιλακια πολλα.;*

Creep είπε...

Μα φυσικά και είναι ακριβώς έτσι το κολύμπι. Όταν ο Καραμανλής ο Κωνσταντίνος μας έβαλε στην ΕΕ είπε: Θα τους ρίξω στη θάλασσα να μάθουν να κολυμπάνε.
Lame παράδειγμα, αλλά δε μου ρθε τίποτα άλλο για την ώρα. :Ρ

Μου άρεσε αυτό που είπες για το επόμενο ναυάγιο. Βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά από μένα, προνοείς για το μέλλον και με έκανες να το δω και γω αυτό.

Καλή συνέχεια γριά. Καλή συνέχεια και χαμογέλα.

Sinner είπε...

Έχεις έναν φοβερό τρόπο να εκφράζεσαι μέσα από λίγες, δυνατές σειρές. Θα έγραφα 2 σελίδες, και ανούσιες. Η δική σου απλότητα είναι τρομερή<3

Η βροχή είναι πανέμορφη όντως...<3

Πάντα καλά Μαριλενάκι:D

Reaper είπε...

Πολύ ωραίο!!!!!

Και χαίρομαι πραγματικά που αρχισες να βλέπεις εκεί δικούς σου ανθρώπους!!!

Μαύρος Ωκεανός είπε...

Εμενα μ'αρεσει πολυ η βροχη.Ειναι οι μυρωδιες που βγαινουν,ο ηχος οταν πεφτει.Πραγματικα πολυ ομορφο.

Και οντως για να μαθεις να κολυμπας πρεπει να φτασεις να πνιγεις.μονο τοτε φτανεις στα πραγματικα σου ορια.και απο εκει μαθαινεις πολλα.

Και ναι ειναι ωραιο να περιτριγυριζεσαι απο δικους σου ανθρωπους που νοιαζεσαι και σε νοιαζονται.Μπραβο χαιρομαι που νιωθεις και ειναι ετσι :)

Ανώνυμος είπε...

εχεις ταλεντο στη γραφη...με τροπο φανταστικο και καθολου κουραστικο περνας ουσιωδη πραγματα σε λιγα λογια !!!!

Ανώνυμος είπε...

Ειναι πιο ευκολο να προσπαθησεις να κολυμπήσεις στα βαθιά, παρά να αποφύγεις τον πνιγμο...

Εννοω φυσικα πως ακομη και τα πιο δυσκολα πρεπει να τα αντιμετωπίζουμε σαν ευκαιρίες για εμπειριες!

φιλιά πολλά

the writer είπε...

Στην Κύπρο έχω πάει πενταήμερη με το σχολείο. Αν άρχισε να βρέχει κι εκεί, τότε νομίζω ότι ο κόσμος γύρισε ανάποδα και δεν το πήρα εγώ χαμπάρι! Anyway, κι εμένα μ' αρέσει η βροχή.