Χωρις τίτλο.

 Άουτς. Κάπου το ξέρω εγώ αυτό το συναίσθημα. Το ίδιο όπως ήταν παλιά, ήρθε και τώρα κι εγώ το περίμενα. Το 'νιωθα πως ήταν κοντά. Ήταν μέσα μου καθώς πάλευα ν' ανακαλύψω τα μυστικά που κρύβουν τα μάτια σου. Τα μάτια καμιά φορά λένε περισσότερα από τις λέξεις, κι εγώ το βλέμμα σου το αγαπώ. Σε κοιτώ και γεμίζω ενέργεια, χαμηλώνεις τα μάτια και ο μόνος λόγος που αντέχω τη φθορά, είναι που περιμένω την επόμενη φορά που θα γυρίσεις και θα με κοιτάξεις...

 Άουτς. Έχω ειδίκευση τελικά στους αδύνατους έρωτες, τι λες κι εσύ; Κι εκείνη η ελπίδα απ' τη μια μου δινει λόγο ν'αναπνέω κι απ' την άλλη με τρυπάει σαν πύρινο βέλος.

Κι έμεινα μόνη...

  Να λυπηθώ; Να κλάψω; Κι αν γελάσω πάλι δάκρυα θα τρεξουν, δεν μπορώ να το ελέγξω πια... Το μόνο ασφαλές καταφύγιο που απέμεινε είναι ο νους μου. Κι απόψε εκεί θα πάω, θα βυθιστώ σε σκοτάδια που κανείς δε θα με βρίσκει. Θα με ειρωνευτώ, θα κλάψω, θα πονέσω, θα ουρλιάξω...Το μαξιλάρι θα πάρει τη μορφή σου και θα είμαστε μαζί. Αύριο θα φοράω και πάλι το χαμόγελό μου. Μα απόψε, η νύχτα είναι δική σου.