Ξέσπασμα.

Γεια σας κόσμε. Ακολουθεί ανάρτηση ξεσπάσματος απόψε, γι' αυτό κλείστε αυτάκια. Όπου κι αν είναι το σπίτι σας, τις φωνές μου θα τις ακούσετε.

  Πρώτα απ' όλα ΜΙΣΩ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ. Όχι την ίδια την Κύπρο, αλλά την ιδέα οτι πρέπει να μείνω εδώ.
Δεν είναι που οι Κύπριοι μιλάνε κάτι σπαστικά κυπριο-ελληνο-αγγλικά, δεν είναι που πάνε και για χέσιμο με το αυτοκίνητο, δεν είναι που αυτό το αυτοκίνητο έχει δεξιά το τιμόνι, και κυλάει σε κάτι δρόμους που πάνε ανάπδα όπως η ζωή μου όοοοοχι! Δεν είναι ούτε καν που τα ταξί είναι μαύρα και οι πρίζες τετράγωνες, και στο σχολείο τα παιδιά φοράνε στολές.
 Είναι που δε θέλω να χάσω τους φίλους μου. Ναι, οι άνθρωποι που αγαπιούνται ούτε χάνονται ούτε ξεχνιούνται, και ναι, θα τους βλέπω. Αλλά δε θα τους λέω καλημέρα κάθε πρωι, δεν θα τους παίρνω αγκαλιά, δε θα πηγαίνουμε βόλτες. Δε θα καθόμαστε μαζί στα θρανία ούτε θα θάβουμε καθηγητές, ούτε θα μοιραζόμαστε τις ζωές μας, και τα προβλήματά μας όπως τώρα.

 Και μου φαίνεται παράλογο να φεύγω για καπρίτσια άλλων. Γιατί ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝ ΣΟΒΑΡΗ ΑΙΤΙΑ!

~

 Τι σε νοιάζει ρε μαμά που θα πηγαίνω, αν θα βρω φίλους, αν θα περνάω καλά; Αν νοιαζόσουν για μένα δε θα ήμασταν καν εδω!

~

Ναιιιιιιιιι μπαμπάκα, ναι. Ζω για να διαβάζω, αν δε βγάλω τουλάχιστον 19 θα πέσω να πεθάνω, σεξ θα κάνω μόλις τελειώσω το πανεπιστήμιο , αφού θα έχω παντρευτεί φυσικά, βράδυ δε θα βγαίνω, το πολύ πολύ στο σπίτι καμιάς φίλης μου να φάμε με τους γονείς της και στο τσακίρ κέφι να δούμε καμία ελληνική ταινία "κατάλληλη για όλους". Και άμα θέλω να το ρίξω και λίγο έξω, θα πάω και καμιά εκκλησία.

Φχαριστήθηκες; Αυτά δεν ήθελες να ακούσεις; Πάρ'τα και ξεφορτώσου μας.

Θα σου λέω αυτά από το τηλέφωνο, και όταν θα σε βλέπω θα γίνομαι πάλι για λίγες μέρες το κοριτσάκι του μπαμπά για να μη σφαχτούμε. Ποτέ δε θα μάθεις εμένα. Ποτέ δε θα με ακούσεις να μιλάω με την αληθινή φωνή μου. Ποτέ δε θα μάθεις τι νιώθω, τι κρύβω, ποιά είναι η αλήθεια μου.  Πάρε τον έλεγχο του τετραμήνου και κάτσε καμάρωνε για την κόρη σου.

~

 Αυτά γι' απόψε. Τα νευράκια μου ακόμα τα έχω αλλά τουλάχιστον ξέσπασα κάπου.

Καλησπέρες.

 

Ice Age.

 Παλεύω να πάρω βαθιές ανάσες να ηρεμήσω, μα δε δουλεύει. Παλεύω να βρω τρόπο ν'αρχίσω το κείμενο, αλλά δε μπορώ. Σήμερα τίποτα δε λειτουργεί σωστά. Ήξερα τον έρωτα για καλό, τώρα είναι ντροπή. Φοβάμαι, ζαρώνω μπροστά σου, τρομοκρατούμαι στη σκέψη πως ξέρεις, πως το βλέπεις στα μάτια μου. Δεν πρέπει να'ναι έτσι, είναι υπέροχο αυτό που έχω μέσα μου, γιατί πονάει; Απόψε ένα καρφί από πάγο έχει σφηνώσει στην καρδιά μου. Δάκρυ δεν πέφτει, μόνο πονάω. Σφίγγομαι, δεν έχω αέρα να πάρω ανάσα, χρειάζομαι οξυγόνο.


 Δεν μπορώ άλλο κοντά σου, δε μου κάνει καλό. Αγριεύω φαινομενικά, ενώ στην ουσία ό,τι και να γίνει με κάνει εύθραυστη, ευάλωτη. Νιώθω τόσο αδύναμη πια, που η μόνη λύση που μπορώ να δω είναι η φυγή. Από 'σενα, από αυτόν τον απαίσιο κόσμο, τον στραγγισμένο από κάθε ίχνος αγάπης, απ' όλα. Λίγες θα 'ναι οι μέρες, έτσι κι αλλιώς. Δε θα αλλάξει κάτι, απλά ακόμα μια πληγή στη συλλογή μου.

Χωρις τίτλο.

 Άουτς. Κάπου το ξέρω εγώ αυτό το συναίσθημα. Το ίδιο όπως ήταν παλιά, ήρθε και τώρα κι εγώ το περίμενα. Το 'νιωθα πως ήταν κοντά. Ήταν μέσα μου καθώς πάλευα ν' ανακαλύψω τα μυστικά που κρύβουν τα μάτια σου. Τα μάτια καμιά φορά λένε περισσότερα από τις λέξεις, κι εγώ το βλέμμα σου το αγαπώ. Σε κοιτώ και γεμίζω ενέργεια, χαμηλώνεις τα μάτια και ο μόνος λόγος που αντέχω τη φθορά, είναι που περιμένω την επόμενη φορά που θα γυρίσεις και θα με κοιτάξεις...

 Άουτς. Έχω ειδίκευση τελικά στους αδύνατους έρωτες, τι λες κι εσύ; Κι εκείνη η ελπίδα απ' τη μια μου δινει λόγο ν'αναπνέω κι απ' την άλλη με τρυπάει σαν πύρινο βέλος.

Κι έμεινα μόνη...

  Να λυπηθώ; Να κλάψω; Κι αν γελάσω πάλι δάκρυα θα τρεξουν, δεν μπορώ να το ελέγξω πια... Το μόνο ασφαλές καταφύγιο που απέμεινε είναι ο νους μου. Κι απόψε εκεί θα πάω, θα βυθιστώ σε σκοτάδια που κανείς δε θα με βρίσκει. Θα με ειρωνευτώ, θα κλάψω, θα πονέσω, θα ουρλιάξω...Το μαξιλάρι θα πάρει τη μορφή σου και θα είμαστε μαζί. Αύριο θα φοράω και πάλι το χαμόγελό μου. Μα απόψε, η νύχτα είναι δική σου.

Marsy's Awards :P

Είπα κι εγώ να δώσω τα βραβειάκια μου!
Ευχαριστώ πολύ την Creep και τον Βυθό της, και επίσης το Skouliki , και ανταποδίδω το βραβειάκι και στους δύο! :D

 Εγώ με τη σειρά μου , θέλω να βραβεύσω πολλά αγαπημένα blogs.
Η σειρά θα είναι εντελώς τυχαία, όπως βρισκω τα λινκς τους:Ρ
Ξεκινάω με τον Merlin, και το λατρεμένο μπλογκ του Elven Kingdom.
Mετά σειρά έχει το Our dreamland, που οι αγαπημένες μου dREAM Girl, Poisonous και Fleur , γράφουν τα όνειρά τους,
Συνεχίζω με το νέο μπλογκ της Γιάννας  The Dunwich Horror,
Και μετά με το μπλογκάκι της Ανθής μας, The Howl of the Wind!
Φυσικά μετά ακολουθεί η Ρέα με το The Secret,
O Λευτέρης με το Ενα παιδί μετράει τ' άστρα,
Το Μαράκι με το νέο της μπλογκίδιο Αγγίζοντας τ'αστέρια,
Η next _day και με τα δύο μπλογκάκια της, τη Διαμαντένια_προβλήτα και το Από τη νονά μου!,
Ο Gaston και η Ουρανούπολη ,
Και τέλος η Poisonous με την Xορογραφία της.
 Αυτά!

Εκδικούμαι και συγχωρώ

<<Αν θες να ευτυχήσεις για μια στιγμή, εκδικήσου, αν θες να ευτυχήσεις για πάντα. συγχώρα.>>

Είμαι σχεδόν σίγουρη για την αλήθεια αυτής της φρασης. Μόνο που πράξη δεν θα την κάνω ποτέ. Ή ίσως την κάνω κάποτε, κάποια μέρα κοντά στο τέλος, ή κάποια μέρα που θα 'χω βρει τη δύναμη μέσα μου. 
  Μικρές ή μεγάλες εδικήσεις, συνέχεια...Μετά, η στιγμιαία ευχαρίστηση, βλέποντας πως το μαχαίρι τρύπησε κατ'ευθείαν καρδιά...Μετα ξανά εσυ κι ο εαυτός σου. Μόλις εκδικήθηκες, που είναι το αίμα σου που πήρες πίσω; Τι πρέπει να κάνεις για να νιώσεις επιτέλους ελέυθερη; Ναι , εκδικήθηκες, μα τώρα είσαι και πάλι μόνη, παρέα με τις πληγές σου που αρνούνται πεισματικά να κλείσουν. Εκδικήθηκες, μα να ξεχάσεις δεν μπορείς. Εκδικήθηκες, αλλά να, και πάλι η ίδια δίψα που αντί να κατευναστεί, θεριεύει και ζητά κι άλλο πόνο...κι άλλο...κι άλλο...Ο πόνος ο δικός σου, μετά από ένα απειροελάχιστο διάλειμμα, επιστρέφει οξύτερος, πιο βαθύς, πιο ανελέητος από πριν. Και είναι πάντα εκεί, κι ας εκδικήθηκες. Και ποιά συγχωρεση να δώσεις όταν ακόμα θυμάσαι, όταν ακόμα σε βασσανίζουν οι αναμνήσεις και δεν αντέχεις μόνη μ'εσένα;
Τώρα καμιά συγχώρεση δε θα 'ναι ειλικρινής, καμιά συγχώρεση δε θα 'ρχεται μέσα απ' την ψυχή σου. Τώρα απλά πονάς. Πονάς και ρίχνεις τις ελπίδες σου στο χρόνο που λένε πως γιατρεύει...
 

Λίτσα η πασχαλίτσα :D

Το χθεσινό βράδυ ήταν πανέμορφο. Λατρεύω τα καλοκαιρινά βράδυα με το λίγο αεράκι και τη δροσιά, και η παραλία της Ελευσίνας, με τον πεζόδρομό της είναι από τα καταλληλότερα μέρη για να περάσεις καλά μια νύχτα σαν αυτή. Με τους φίλους μου διαλέξαμε μια όμορφη καφετέρια και καθίσαμε. Αρκετή ώρα μετά, ενώ χάζευα γύρω γύρω, είδα κάτι να γυαλίζει μέσα στη νύχτα. Έβαλα τα γυαλιά μου και είδα μια τσιγγάνα να κρατάει ένα μάτσο μπαλόνια με ήλιον. Μικρή κάθε φορά που έβγαινα με τη μαμά μου, ήθελα οπωσδήποτε ένα τέτοιο μπαλόνι. Τα ανέμιζα χαρούμενη στο χέρι μου μέχρι που μου τα έπαιρνε ο αέρας. Πάντα μου τα έπαιρνε ο αέρας κι εγώ έβαζα τα κλάμματα και δεν πήγαινα πουθενά μέχρι να το χάσω από τα μάτια μου, σαν να περίμενα πως κάτι θα γίνει και τελικά θα ξαναγυρίσει. Σηκώθηκα από το τραπέζι, πήγα στην τσιγγάνα και διάλεξα μια όμορφη, κόκκινη πασχαλίτσα, Χαμογέλασα θριαμβευτικά όταν είδα τις φίλες μου να με κοιτάζουν σαν να είμαι η τρελή του χωριού. Στην αρχή με δούλεψαν λίγο, αλλά μετά αποδέχτηκαν την πασχαλίτσα σαν μέλος της παρέας μας. Μια κυρία που καθόταν δίπλα μας, φώναξε την τσιγγάνα, και διάλεξε μια όμορφη γοργόνα την οποία πήρε και έβαλε στο δικό της τραπέζι. Την κοιταξα και χαμογελάσαμε συνομωτικά. Ήξερα και ήξερε και ήμασταν χαρούμενες. Στη βόλτα που ήρθε μετά, παίζαμε συνέχεια με την πασχαλίτσα και κάναμε αστεία όσο εγώ την κουνούσα στον αέρα. Την ώρα που πέσαμε πάνω στη Γιούλη, την είδα να πισωπατά και να πάιρνει ένα ύφος τύπου: "Δεν έχω καμία σχέση εγώ με την τρελή με τα μπαλόνια-ας έρθει κάποιος να τη μαζέψει!", κι εγώ ένιωσα να μην αναγνωρίζω εκείνη τη Γιούλη με τα ψηλά τακούνια και το έντονο μακιγιάζ, εκείνη τη Γιούλη με το αφ'υψηλού, ψωνίστικο βλέμμα, εκείνη τη Γιούλη που κάποτε ήταν ένα χαρούμενο παιδάκι που έλεγε ό,τι σκεφτόταν και έκανε ό,τι ήθελε χωρίς να την νοιάζει πώς θα κοιτάζουν οι ξένοι. Άρχισε να με κοροιδεύει, και κάποια στιγμή-για πλάκα- πήρε το μπαλόνι απ' το χέρι μου και το άφησε. Τινάχτηκα, πήδησα, τέντωσα το χέρι όσο πήγαινε αλλά το μπαλόνι δεν πρόλαβα να το φτάσω. Το κοιτούσα να φεύγει και δεν μπόρεσα να κρατήσω τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια μου καθώς μίκραινε και βυθιζόταν στο σκοτάδι. 

Δεν μπορώ να δώσω μια ικανοποιητική εξήγηση- δεν μπορώ καν να καταλάβω γιατί στεναχωρήθηκα τόσο για 'κεινο το μπαλόνι. Αλλά με ποιό κριτήριο είσαι μικρός ή μεγάλος για κάτι; Ποιός βάζει όρια στις πράξεις μας, γιατί υποκρινόμαστε; Γιατί τα πράγματα που είναι <<σωστά>> να τα κάνει κανέις, είναι καθορισμένα; Παιδιαρίζω; Καλά κάνω και παιδιαρίζω, ποιός θα μου πει τι θα κάνω και τι όχι; Μεγαλώνουμε και αρχίζουμε να υποκρινόμαστε και να περιοριζόμαστε. Φοράμε τα ρούχα που πρέπει λέμε τα πράγματα που πρέπει, κάνουμε τις πράξεις που πρέπει. Σαν να κινούμαστε όλοι μέσα σε ένα κουτί που καθορίζει τα όρια του καθενός. Σας βαριέμαι. Και δεν μπαίνω σε κανένα κουτί, όσο περνά από το χέρι μου.

Υ.Γ. Η Γιούλη γύρισε τρέχοντας, με μία καινούρια πασχαλίτσα και μια συγγνώμη. Και ήξερα πως γύρισε η Γιούλη που αγαπώ. Τη δεύτερη πασχαλίτσα μου την έσκασε 10 λεπτά αργότερα μια πευκοβελόνα, αλλά ούτε που με ένοιαξε. Δεν ήταν η πασχαλίτσα το πρόβλημα :) 






Αν στο κουτί δε χωράς
Αν τα λάθος ρούχα φοράς
Και σου τραβάνε το αυτί
Αν στα σκοτεινά περπατάς
συνέχισε μην τα παρατάς γιατί
έκανες ήδη μια αρχή
Και δεν το χρωστάς κανενός
Κι αν αλλού σε πάει ο άνεμος
Κρατήσου εκεί

Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Και θα ρθει η δική σου στιγμή
Μια σελίδα λευκή
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Αν στα βαθιά κολυμπάς
Αν χωρίς ελπίδα αγαπάς
Αν σε βαραίνει η ενοχή
(είναι η δική σου ζωή)
Μην, οδηγό μη ζητάς
Εσύ το τιμόνι κρατάς
Και έχεις ταξίδι μακρύ
Άκουσε του δρόμου η σιωπή
πόσα μυστικά θα σου πει
Ανοίξου εκεί

Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Και αυτή είναι η δική σου στιγμή
Η δικιά σου εποχή
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Μην, μην ακούς το σωστό
Ποιος ξέρει να σου πει το σωστό
Για τη δική σου ζωή
Μη, το ρολόι μη κοιτάς
Όλα όσα χαθήκαν μετράς
Μα τίποτα δεν έχει χαθεί
Τι και αν το έχει η μοίρα γραφτό
Έχεις κάτι πιο δυνατό
Το κρατάς εσύ

Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Αυτή είναι η δική σου ζωή
Είναι η δική σου ζωή
Και αυτή είναι η δική σου στιγμή
Μια σελίδα λευκή
Αυτή είναι η δική σου ζωή

Όνειρα γλυκά:)

Δε θυμάμαι- δε με νοιάζει να θυμηθώ- αν υπάρχει, αν υπήρξε ποτέ ομορφότερο όνειρο. Αδιαφορώ για το αν έχω ξανανιώσει τόσο ζεστά όσο τώρα. Είσαι ένα όνειρο τόσο υπέροχο που μεθάει το μυαλό, και το αφήνει με μια ευχάριστη θολούρα, κι όμως τα πάντα είναι πεντακάθαρα τώρα...Δε στεναχωριέμαι που δε σ'αγγίζω- είσαι απλά ένα όνειρο. Δε στεναχωριέμαι που δεν είσαι εδώ- είσαι απλά ένα όνειρο. Ή μάλλον, είσαι κάτι καλύτερο από όνειρο. Γιατί λείπεις και ταυτόχρονα είσαι εδώ. Γιατί δε σ'αγγίζω, μα σ' αισθάνομαι. Κι αν καμιά φορά θέλω να κλάψω που είσαι μονάχα ένα όνειρο, δεν πειράζει...Απλά ένα ακόμα θλιμμένο χαμόγελο, και το πάπλωμα θα με σκεπάσει και πάλι, καθώς θα περιμένω να έρθεις να με πάρεις αγκαλιά και θα κλείνω τα μάτια. Και κανείς ποτέ δε θ'αργήσει στο ραντεβού. Γιατί θέλω να είσαι και θα είσαι. Και τότε η ονειρεμένη ζέστη θα με τυλίξει ξανά...Μέχρι ν'ανοίξω τα μάτια και να βρεθώ ξανά μόνη μου. Κι όμως, δεν υπάρχει τίποτε άσχημο. Εξακολουθείς να είσαι το ωραιότερο όνερο του κόσμου:)