Όταν κρύβομαι πίσω από το μαύρο πέπλο της ντροπής και της αμηχανίας.
Όταν νιώθω ξένη... Πιο ξένη απ' όσο συνήθως.
Όταν ξέρω πως θα παρατούσα τα πάντα και θα έφευγα χωρίς δεύτερη σκέψη, τότε ξέρω πως θα θυμάμαι αυτήν την περίοδο με μια πικρή γεύση στα χείλη.
Όταν πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να ξεφύγει, λες και μπορεί να γλιτώσει από τις αναμνήσεις.
Όταν σε κοιτάζω και ξέρω πως οι ζωές μας απλά συναντιούνται για λίγο και ό,τι θα αισθανθώ έχει ημερομηνία λήξης προκαθορισμένη-πριν καν αρχίσει να υπάρχει.
Όταν κοιτάζω τα μάτια σου και βλέπω μια αλήθεια τόσο ξένη με τη δική μου που φοβάμαι.
Όταν θέλω να γυρίσω πίσω και να πατήσω στα μονοπάτια που ξέρω για να νιώσω ασφαλής.
Μου λείπει ο εαυτός μου κάτι τέτοιες στιγμές...
Aλλά τουλάχιστον ξέρω πως είμαι εγώ όταν κοιτάζω γεμάτη πείσμα στο αύριο.
5 σχόλια:
... I know. :) I miss myself too.
...:/
Smile Marsy :D.Ολα θα φτιαξουν!
*hug* <3
δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα, όσο βλέπεις τον εαυτό σου! αυτό είναι το πιο σημαντικό απ'όλα! όλα τα άλλα έρχονται σιγά σιγά!
Καλημέρες!
Κάθε πρόταση και διαφορετική. Μα όλες αλληλένδετες.
Τι να πω, ότι όλα θα φτιάξουν..; Δεν γίνεται αυτό. Όσο μοιρολατρικό και να ακούγεται, αυτή η κατάσταση θα συνεχίσει να επαναφέρεται, θα συνεχίσει, θα συνεχίσει...
Φιλιά.
"Όταν πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να ξεφύγει, λες και μπορεί να γλιτώσει από τις αναμνήσεις.."
δεν μπορεί γαμώτο, κι αυτό είναι το επώδυνο..
πείσμα και πάλι πείσμα!
cause tomorrow never dies ;)
Δημοσίευση σχολίου