Αίθουσα αναμονής

Είμαι από αυτούς που κάθονται και φωνάζουν:<<Ζήσε τη στιγμή!>>. Τι ειρωνία, αλήθεια. Μόλις ανακάλυψα πως δεν έχω παρόν, δεν έχω ζωή. Το μόνο που κάνω με τη ζωή μου είναι να την ανέχομαι. Να προσπαθώ να την κάνω να περάσει γρηγορότερα μέχρι να φτάσει στο σημείο που τη θέλω. Σκοτώνω εβδομάδες, μήνες, ώρες, λεπτά... Και ξαφνικά συνηδειτοποίησα κάτι φρικτό: Ποιός μου εγγυάται πως το αύριο θα έρθει; Αν δεν έρθει εγώ δε θα 'χω ζήσει; Το σήμερα το δικό μου είναι απλά ένα πλάνο για το αύριο που περιμένω. Γι'αυτό που εγώ ονομάζω ζωή. Αυτή τη ζωή που τώρα αφήνω σκόπιμα να γλιστράει μέσα από τα χέρια μου δεν την υπολογίζω καν. Ακόμα και τώρα που κατάλαβα πόσο απελπιστικά εύκολα όλο το σχέδιο που έχω στο μυαλό μου μπορεί να γκρεμιστεί...Κι αν γκρεμιστεί τι θα μου μείνει να έχω; Η ζωή που σκότωσα;