Χτες ήρθα πρώτη μέρα Ελλάδα. Μέχρι Σάββατο θα κάτσω, και δυστυχώς πρέπει να πάω και χωριό σήμερα για να δω τον πατέρα, οπότε φαντάζεστε...Θα έχω δίπλα και την Αθήνα και την Ελευσίνα και θα κάθομαι στο κατσικοχώρι να βαριέμαι, τα θυμήθηκα και νευρίασα τώρα.
Χτες πήρα το αεροπλάνο από Λάρνακα στις 4 το μεσημέρι, αφού προηγήθηκε σφάξιμο με τη μάνα μου που βαριότανε να με πάει (τελικά με πήγε). Έξι και κάτι έφτασα Αθήνα, και βλακωδώς νόμιζα πως το ατελείωτο "περίμενε" της βαλίτσας, ήταν η μεγαλύτερη ταλαιπωρία που είχα να περάσω. Βγαίνω έξω κοντεύοντας να εκραγώ από τη χαρά μου που ήμουν απόλυτα μόνη και δε με περίμενε κανείς, και φυσικά...Χάνομαι. Εδώ χάνομαι στη γειτονιά μου εγώ, στο Βενιζέλος που δεν έχω ξαναπάει και μόνη μου δε θα χανόμουνα; Τέλος πάντων, αφού κάτι ευγενικοί περαστικοί έβαλαν το χεράκι τους βρήκα τρόπο να φτάσω μέχρι το μετρό ή τον προαστιακό. Απεργία όλα. Δεν πειράζει λέω, ξαναμπαίνω στο αεροδρόμιο και ξαναχάνομαι. Μετά από κανά μισάωρο περιπλάνηση επέστρεψα εκεί που είχα βγεί στην αρχή και κοίταξα μήπως βρω κανα ταξί. Τίποτε, όλα πιασμένα. Στράφηκα κι εγώ στη λύση του λεοφωρείου. Πάω στο σταθμαρχείο και ρωτάω ποιό μπορώ να πάρω για να πάω ή Αιγάλεω ή Νίκαια. Μου είπε πως και για τα 2 έπρεπε να πάρω το Χ95 και να κατεβω στο νομισματοκοπείο. το εκδοτήριο ειστηρίων ήταν δίπλα μου, αλλά είχε μια ουρά ΝΑ με το συμπάθειο, οπότε λέω "ας μην πάρω εισητήριο, σιγά". Μπαίνω μέσα στο λεοφωρείο και ήταν μόνο ένας μαυρούλης με την κοπέλα του. Άρχισε μετά να γεμίζει κόσμο, και μεταξύ άλλων μπήκε και ένας τύπος με μια στολή με μπλε γιλέκο. Μπορείτε να με δουλέψετε ΟΣΟ θέλετε, αλλά δεν έχω ιδέα αν οι ελεγκτές εισητηριων φοράνε στολή ή ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους επιβάτες με κάποιον τρόπο. Οπότε λέω ας την κάνω με ελαφρά για να μη φαω όλο το χαρτζηλίκι στο πρόστιμο. Εκεί που ξανάρχισα να περιπλανιέμαι και ετοιμαζόμουν να πάρω τη μάνα μου για να ξεσπάσω κάπου για την τύχη μου τη μαύρη, κάποιος με χτυπάει στον ώμο. Ο μαυρούλης του λεοφωρείου. Μου είπε σε κάτι σχεδόν-αγγλικά οτι είχα ξεχάσει την τσάντα μου μέσα. Με εισητήρια, πορτοφόλια, ταυτότητες, τα πάντα όλα. Ξαναμπαίνω κι εγώ στο λεοφωρείο να την πάρω και τσααααααααακ, ξεκινάει το λεοφωρείο και με παίρνει μαζί του. Η κοπέλα του μαυρούλη που ήταν Ελληνίδα με ρώτησε που θέλω να πάω, και μήπως δε χρειαζόταν να φύγω. της είπα κι εγώ οτι ήθελα να κατέβω νομισματοκοπείο, και μου είπε να ρωτήσω τον οδηγό για να μου πει που να κατέβω. Πήγα σέρνοντας τα πόδια μου στον οδηγό, και μου είπε πως θα φτάναμε σε μισή ώρα. Τελικά ο τύπος με το γιλέκο δεν ήταν ελεγκτής και κατέβηκε πολύ πιο πριν από μένα, αλλά εγώ είχα κλάσει πατάτες μέχρι να κατέβει. Με τα πολλά, και με τη βοήθεια της κοπέλας, κατεβαίνω στο νομισματοκοπείο και είμαι ξανά στη μέση του πουθενά. Στα πεζούλια γύρω γύρω κάθονταν κάτι τύποι που ούτε να τους πλησιάσω στα δέκα μέτρα δεν τολμούσα, και στο παγκάκι της στάσης μια (μάλλον Ρωσίδα) γιαγιά. Επέλεξα τη γιαγιά ως ασφαλέστερη επιλογή, και της έκανα όσο πιο λιανά μπορούσα το που προσπαθούσα να πάω. Δεν ήξερε ποιό λεοφωρείο να πάρω, αλλά μου έδειξε το μετρό που ήταν από πίσω. Εγώ ήξερα πως το μετρό έχει απεργία και ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάμματα, αλλά ΗΤΑΝ ΑΝΟΙΧΤΟ! Μπήκα μέσα, ΕΚΟΨΑ ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ και πήγα Αιγάλεω. Από κει πήρα ταξί για Νίκαια και πήγα στη γιαγιά στο νοσοκομείο. Βλέπω έναν παππού να πηγαίνει στο ανσανσερ, του κάνω:
-Συγγνώμη, μήπως ξέρετε που είναι το Νευρολογικό;
-Κοίτα την ταμπέλα απέναντι κορίτσι μου...Α! Να, εκεί. Αριστερα λέει πως είναι.
Παίρνει το ανσανσέρ και φεύγει, έχασα και το ανσανσερ. Πάω στην ταμπέλα να βρω μια άκρη και ξαφνικά διαπιστώνω οτι δεν έλεγε Νευρολογικό, αλλά νεφρολογικό η ταμπέλα! Το τι του έσουρα από μέσα μου του παππού δε λέγεται! Ευτυχώς πλησίασε ένας κούκλος γιατρός και ρώτησα για το νευρολογικό και μου εξήγησε. Με τα πολλά, βρήκα και το δωμάτιο της γιαγιάς, πήρα το κλειδί του σπιτιού και την έκανα για Ελευσίνα με ταξί. Έφτασα Ελευσίνα, βρήκα τις φίλες μου, αγκαλιάσματα, ξανασμίξιμο και τα λοιπά, φάγαμε και πίτσα και στο τέλος ήρθε να μας πάει σπίτι ο μπαμπάς της Αγγελικής. Μόλις φτάσαμε σπίτι μου, κοιτάω από δω, κοιτάω από κει, πουθενά τα κλειδιά! Το που τα ξέχασα κι αυτά παραμένει μυστήριο. Πήραμε φακούς, ιστορίες, χτυπήσαμε κουδούνια, τίποτε. Μου πρότειναν και να με φιλοξενήσουν γι απόψε, αλλά πάνω στην ώρα ήρθε μια κοπέλα που έμενε στο σπίτι, και βρήκα ευκαιρία να περάσω την εξώπορτα. Οτι μας κοιτούσε σαν να ήμασταν εγκληματίες μας κοιτούσε, αλλά τουλάχιστον μπήκα. Έψαξα σε μια συρταριέρα στο διάδρομο που ξέρω πως έχει δεύτερο κλειδί, και μαντέψτε: ΔΕ ΒΡΗΚΑ ΤΙΠΟΤΕ! Ξαναπήγα κάτω να δω μήπως είχε μείνει ο κ. Γιώργος να δεχτώ τη φιλοξενία ή να πάρω τηλέφωνο τη μαμά, αλλά είχε φύγει. Η μπαταρία από το ελληνικό τηλέφωνο είχε πέσει, αλλά ευτυχώς σε λίγο πήρε η μαμά στο Κυπριακό. Της παραπονέθηκα κι εκεί αλλά και πάλι δεν μπόρεσε να κάνει τίποτα, εκτός από το να με κατηγορεί για την αφηρημάδα μου, και της το έκλεισα στα μούτρα. μην κλάψεις Μάρσυ, μην κλάψεις. Στο τέλος βρήκα το κλειδί μέσα σε ένα κουτάκι για λάμπες (ο_0), μπήκα στο σπίτι, χαιρέτησα το Μητσάρα (το καναρίνι μου) και έπεσα ξερή στο κρεβάτι, ευγνώμων που κατέληξε τουλάχιστον καλά.
