Ίρμα η γλυκιά...

"Όλα είναι χάρτινα...Όλα είναι ψεύτικα...Η μόνη αλήθεια είναι η πίκρα μου."

Παρίσι κι όνειρα
καρδιές κι αισθήματα
όλα είναι χάρτινα
όλα είναι ψεύτικα
ρεκλάμες πράσινες
λαμπιόνια κίτρινα
η μόνη αλήθεια
είν' η πίκρα μου

Η ΄Ιρμα η γλυκιά
κουρέλι στο βοριά
Η ΄Ιρμα η γλυκιά
που δεν υπάρχει πια
Ο έρωτας καπνός
που χάνεται μακριά
κι ο γκρίζος ουρανός
μαχαίρι στη καρδιά

Χάθηκε η αγάπη μου
και το τραγούδι μου
κι αυτά που πίστευα
όλα γκρεμίστηκαν
όσο λιγότερη
είναι η ελπίδα μου
τόσο περισσότερο
είναι αβάσταχτη

Αν γύριζε ξανά
ο άνδρας που αγαπώ
μα τι σαν νοιάζει εσάς
αν θα ψοφήσω εγώ
Αφήστε με λοιπόν
κι εσείς για να μπορώ
τη νύχτα μόνη μου
να τον ονειρευτώ

Κι όμως αν γίνονταν
και ξαναρχότανε
όλα θα λάμπανε
όλα θα γιόρταζαν
νοιώθω τα πόδια μου
να τρεμουλιάζουνε
καθώς τον σκέφτομαι
μπρος μου να στέκεται

Αν γύριζε ξανά
φωτιές βεγγαλικά
θα χόρευαν παντού
τριγύρω απ' την Πιγκάλ
αν γύριζε ξανά
θα πίστευα ξανά
πως πράγματι ο Θεός
υπάρχει και για μας

Εξάρτηση

 Η στέρηση χτυπά κόκκινο. Τα μάτια τρέχουν πριν καν το πάρεις είδηση. Η καρδιά σου βουλιάζει, οι τοίχοι σε πνίγουν, η απουσία σε πονάει. Καημενούλη. Σαν ναρκομανής που ζητά απεγνωσμένα τη δόση του κάνεις. Βγαίνεις για να πάρεις καθαρό αέρα, μην μπορώντας να αντέξεις την κλεισούρα του σπιτιού, κι ο κόσμος σου φαίνεται ξένος, αχανής, άγνωστος. Δεν προσέχεις που πατάς, το μυαλό σου είναι χαμένο πάνω από τα σύννεφα, ή μήπως χωμένο κάτω από τη Γη; Τα πόδια σου υπακούν μηχανικά στις εντολές που με κόπο ο εγκέφαλός σου τους δίνει. Κρεμιέσαι από ό,τι βρεις, από όποιον βρεις. Ψάχνεις τη χαρά σε κάθε στιγμιαία ευχαρίστηση. Ψάχνεις τη χαρά στους άλλους πριν καταφέρεις να τα βρεις με τον εαυτό σου. Τον σιχαίνεσαι έτσι όπως κατάντησε. Τον εκδικείσαι σε κάθε ευκαιρία, είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι. Νόμιζες πως ήσουν κάποιος, πως ήσουν δυνατός, πως ήσουν ώριμος, σωστός...Και πάει λέγοντας. Μπούρδες. Η κατάστασή σου σε ρουφάει όλο και πιο βαθιά, κι εσύ χώνεσαι χωρίς δεύτερη σκέψη στη μαύρη τρύπα που σε καλοδέχεται μέσα της. Είσαι αξιολύπητος.

Πνοή

Δεν θα μπορούσα να πω ψέμματα, πως οι μέρες καλυτερεύουν για 'μένα όσο περνά ο καιρός, μα θα μπορούσα να πω πως το μονοπάτι προς την ελευθερία, και ο ίδιος ο πάτος, είναι λιγότερο μοναχικά πλέον. Κι αυτό είναι κάτι που μετρά πολύ για 'μενα. Γιατί πίστευα πως όταν θα ερχόταν μια δύσκολη στιγμή, εγώ θα ήμουν μόνη. Και ξέρω πως θα μπορούσα να τα καταφέρω μόνη, γιατί είχα προετοιμαστεί ψυχολογικά γι'αυτό. Μα χαίρομαι που δεν είναι ανάγκη να το κάνω. Ναι, δεν είναι ανάγκη να μείνω μόνη, και αυτό είναι μια ομολογουμένως απρόσμενη ανακούφιση στον πόνο. Υποτίμησα τους φίλους μου με το να πιστεύω πως δεν θα μπορούσαν να είναι εδώ για 'μενα αυτές τις ώρες, και ψιλοντρέπομαι γι' αυτό, μα πιο πολύ χαίρομαι που αποδείχθηκε περίτρανα πως έκανα σωστές επιλογές. Γιατί όταν είσαι μόνος στο σκοτάδι και παλεύεις με τους δαίμονές σου, τότε το μόνο που χρειάζεσαι πραγματικά, είναι το πιο απλό μα και το πιο πολύτιμο δώρο: Μια αγκαλιά. Μια αγκαλιά που θα σε σφίξει γεμάτη στοργή και θα σου προσφέρει την αγάπη και τη στήριξη που τόσο χρειάζεσαι τώρα. Στα δάκρυα της λύπης και της απώλειας, έρχονται να προστεθούν και εκέινα της χαράς και της ανακούφισης, γιατί όσο και να 'θελες να το παιξεις ο μοναχικός καβαλάρης, ετούτη η αγκαλιά που έρχεται μέσα στην απόγνωση του τίποτα, είναι δώρο ανεκτίμητο. Ξαφνικά το σκοτάδι δεν είναι και τόσο πηχτό, γιατί το φως της φιλίας και της υποστήριξης το φωτίζει. Και η ανηφόρα δεν είναι και τόσο απότομη και τόσο δύσβατη, γιατί τώρα πια έχεις χέρια να πιάσεις, που θα σε βοηθήσουν να ανέβεις ευκολότερα.

Ευχαριστώ. Ευχαριστώ που είστε εδώ.